Stav imama Hasana
Šejh Mufid prenosi: „... i imam Hasan, a.s., ih je posmatrao i sve više shvaćao kako oni nemaju namjeru da mu pomognu, kako su pokvarene namjere haridžija, koje su objelodanili time što su ga vrijeđali i pripisivali mu nevjerstvo te smatrali dozvoljenim prolijevanje njegove krvi i pljačkanje njegove imovine, tako da od ljudi koji su bili oko njega nije ostao niko u koga bi se mogao pouzdati osim nekolicine odabranih sljedbenika njegovog oca i njega samog, a to je bila mala skupina koja nije mogla pružiti otpor šamskoj vojsci. Pisao mu je Muavija o prestanku sukoba i primirju i slao mu pisma koja je dobio od njegovih ashaba u kojima su mu garantovali obeščašćenje imama Hasana i predaju Muaviji. Nudio je Muavija i obećavao i puno nagrada, ukoliko on prihvati primirje, od kojih bi bilo sveobuhvatne dobrobiti, ali se imam Hasan nije pouzdao u njega znajući za njegovo spletkarenje i namjeru da ga ubije, samo što nije imao drugog izlaza osim da se odazove onome što je on tražio za napuštanje sukoba i to zbog svega što smo naveli o stanju njegovih ashaba – što nisu poznavali njegovo pravo, što su pravili nered protiv njega, prekršili svoje riječi i zbog svega što su utajili: smatrali su da je dozvoljeno proliti njegovu krv, predati ga neprijateljima, amidžić ga je izdao odlaskom na stranu neprijatelja i većine njih je bila više okrenuta ovom svijetu, a suzdržana naspram budućeg svijeta...“
O primirju, uzrocima i rezultatima
Period u kojem je imam Hasan prihvatio primirje s Muavijom bio je najteži, najzamršeniji, najosjetljiviji i najbolniji period njegovog i Ehli bejtovog, a.s. života uopće. Primirje imama Hasana je postalo jedan od najvažnijih događaja u islamskoj historiji zbog hrabrog stava bezgrješnog Imama i zbog svega što je uslijedilo nakon toga: kritika i različitih tumačenja u toku prethodnih vijekova i sve do našeg vremena. Muslimanski istraživači su obrazlažući ovaj događaj napisali mnoge knjige i prijatelji i neprijatelji su donijeli svoj sud o tome. I istaknuti savremeni istraživači, kao što su rahmetli šejh Muhammed Husejn Kašifu-l-Gita, šejh Radi Ali Jasin i šejh Bakir Šerif el-Kureši su se dali na pisanje o imamu Hasanu i primirju koje je prihvatio radi očuvanja islama.
Prvo ćemo govoriti o ovom primirju s historijskog gledišta, potom navesti riječi imama Hasana o razlozima za prihvatanje primirja i na kraju obrazložiti.
Upotpunjenje dokaza
Historičali su pisali: Nakon što je vidio iznevjeru svoje vojske i ljudi oko sebe i njihovo licemjerje, iako više nije postojala nada za njihovu ustrajnost i postojanost naspram neprijatelja, i pored toga što su se objelodanile sve želje koje su tajili, da bi upotpunio dokaz protiv njih, imam Hasan, a.s., im se obratio ovim riječima: „Teško vama, tako mi Allaha, doista Muavija neće nikome ispoštovati ono što je obećao za moje ubistvo i doista znam da, ako ja stavim svoju ruku u njegovu pa mu se predam, neće ni mene ostaviti da živim po vjeri svog djeda. Međutim, doista ja mogu robovati Allahu Svevišnjem sam, ali kao da sada gledam kako vaša djeca stoje na vratima kuća njihove djece tražeći da ih napoje i nahrane onim što je Svevišnji Allah odredio za njih pa odlaze nenapojeni i nenahranjeni. Teško vama i prokletstvo neka je na vas zbog onog što su vaše ruke zaradile.
وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ
A nasilnici će sigurno saznati u kakvu će se muku uvaliti. (Eš-Šu'ara, 227)“
Još jedanput, prije nego što je prihvatio Muavijinu ponudu za primirje, upotpunio je dokaz protiv njih govorom kojim je tražio mišljenje svojih ashaba i ispitivao njihove namjere pa je nakon zahvale i veličanja Allaha rekao: „Znajte, tako mi Allaha, od borbe protiv stanovnika Šama nije nas spriječilo poniženje niti malobrojnost. Mi smo se protiv njih borili sa sigurnošću i strpljivošću, ali sigurnost je oslabila zbog neprijateljstva, a strpljivost zbog uzrujanosti. Vi ste polazili uz nas i vaša vjera je bila ispred vašeg dunjaluka, a danas vam je dunjaluk ispred vjere. Tada smo mi bili za vas – vi za nas, a danas – vi ste protiv nas, a istovremeno ste između dvojice ubijenih: onog na Siffinu za kojim plačete i onog u Nahrevanu za kojeg od nas tražite osvetu. Onaj koji plače ostavlja nas na cjedilu, a onaj koji traži osvetu je smutljivac.“
Nakon toga im je izložio Muavijinu ponudu za primirje pa je rekao: „Doista je Muavija pozvao na nešto u čemu nema niti dostojanstva niti pravednosti pa ako vi želite život, prihvatit ćemo njegovu ponudu i zažmirit ćemo s trnom u oku, a ako želite smrt, dat ćemo život na Božijem putu, presudit ćemo Muaviji i pozvat ćemo ga pred Bogom na Sudu.“
Prenosilac je dodao: „Pa je narod jednoglasno povikao: ‚Želimo ostati i živjeti!‘“
Prihvatanje primirja
Imamu Hasanu nije preostalo ništa drugo do da prihvati primirje prepuštajući Muaviji vlast na određeno vrijeme. Pomnim gledanjem u stavke sporazuma o primirju postaje jasno da imam Hasan nije Muaviji dao nikakvu prednost i nije ga zvanično priznao kao halifu i vladara muslimana, već je naglasio da su vođstvo i vlast njegova zakonska prava, potvrđujući neistinitost svih Muavijinih tvrdnji o tome.
Stavke sporazuma o primirju
Historijski izvori nisu prenijeli izvorni tekst sporazuma o primirju koji bi bio historijski dokument za kraj jedne od najvažnijih etapa islamske historije, naročito u njenim prvim vijekovima, i ne znamo za opravdane razloge za ovakav propust.
Različiti izvori sadrže dijelove teksta, izostavljajući neke druge dijelove, tako da je od zbira tih tekstova moguće sastaviti spisak uvjeta koje je imam Hasan odredio Muaviji u primirju. Neki istraživači su rasporedili te uvjete i sveli ih na pet stavki, a mi ćemo ih navesti kao takve i izostavit ćemo izvore koji su oni naveli oslanjajući se na njih.
Ove stavke su:
1.Predaja vlasti Muaviji da radi po Božijoj Knjizi, sunnetu Allahovog Poslanika i načinu odabranih halifa.
2.Da vlast pripadne imamu Hasanu nakon Muavije, pa ako se njemu desi do tog vremena nešto, vlast će pripasti njegovom bratu Husejnu, a Muavija nema pravo da je odredi za nekog drugog.
3.Da prestane vrijeđati i proklinjati Zapovjednika vjernih, imama Alija, u namazu i da ne spominje Alija osim po dobru.
4.Izuzimanje onoga što se nalazi u kufskom bejtul malu, a to je pet miliona, koje, dakle, predaja vlasti ne obuhvata i obavezu Muavije da preda Hasanu dva miliona dirhema, da Beni Hašimu u darovanju i udjelu daje prednost nad Beni Abdi Šemsom, da odredi udio od milion dirhema za djecu boraca koji su poginuli uz imama Alija u Bici na kamili i na Siffinu i da to odredi od prihoda područja Dar Ebdžer.
5.Da su ljudi sigurni gdje god da budu na Božijoj zemlji, u Šamu, Iraku, Hidžazu, Jemenu i da su sigurni i crni i crveni, da Muavija podnosi njihove ispade i da ne progoni nikoga zbog onoga što je prošlo, da ne kazni stanovnike Iraka zbog mržnje i da su Alijevi prijatelji sigurni gdje god da budu, da ne čini nikome od njih loše, da su Alijevim prijateljima i sljedbenicima zaštićeni životi, imovina, žene i djeca i da se ne progone ni za šta, da nikoga od njih ne zadesi nikakvo zlo, da se svakom vlasniku daje njegovo pravo i da Muavija ne čini Hasanu ibn Aliju, njegovom bratu Husejnu i nikome od članova Poslanikove porodice nikakvu smutnju ni tajno ni javno te da ne plaši nikoga od njih bilo gdje.
6.Neki istraživači su smatrali četvrtu stavku izmišljenom od strane Emevija ili Abasida s ciljem narušavanja ugleda Ehli bejta, a posebno imama Hasana, jer ova stavka ne odgovara njegovom položaju i ugledu.Allah najbolje zna.
Dakle, ovo su pet stavki koje nam je historija prenijela kao osnove primirja između Hasana i Muavije ili u najmanju ruku suštinu uvjeta koje je imam Hasan naredio Muaviji.
Razlozi primirja po predajama prenesenim od imama Hasana, a.s.
Šejh Saduk u knjizi I'lelu-š-šerai' svojim lancem prenosi od Ebu Seida 'Akisa da je ovaj pitao imama Hasana o razlogu njegovog primirja s Muavijom usprkos tome što zna da je on u pravu, a Muavija u zabludi i nasilnik, pa mu je Imam odgovorio:
يَا بَا سَعِيدٍ أَ لَسْتُ حُجَّةَ اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ عَلَى خَلْقِهِ- وَ إِمَاماً عَلَيْهِمْ بَعْدَ أَبِي، عليه السلام، قُلْتُ بَلَى- قَالَ أَ لَسْتُ الَّذِي قَالَ رَسُولُ اللَّهِ، صلى الله عليه و آله و سلم، لِي وَ لِأَخِي- الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ إِمَامَانِ قَامَا أَوْ قَعَدَا قُلْتُ بَلَى- قَالَ فَأَنَا إِذَنْ إِمَامٌ لَوْ قُمْتُ وَ أَنَا إِمَامٌ إِذَا قَعَدْتُ- يَا بَا سَعِيدٍ عِلَّةُ مُصَالَحَتِي لِمُعَاوِيَةَ- عِلَّةُ مُصَالَحَةِ رَسُولِ اللَّهِ، صلى الله عليه و آله و سلم، لِبَنِي ضَمْرَةَ وَ بَنِي أَشْجَعَ- وَ لِأَهْلِ مَكَّةَ حِينَ انْصَرَفَ مِنَ الْحُدَيْبِيَةِ- أُولَئِكَ كُفَّارٌ بِالتَّنْزِيلِ وَ مُعَاوِيَةُ وَ أَصْحَابُهُ كُفَّارٌ بِالتَّأْوِيلِ- يَا بَا سَعِيدٍ إِذَا كُنْتُ إِمَاماً مِنْ قِبَلِ اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ- لَمْ يجب [يَجُزْ] أَنْ يُسَفَّهَ رَأْيِي فِيمَا أَتَيْتُهُ مِنْ مُهَادَنَةٍ أَوْ مُحَارَبَةٍ- وَ إِنْ كَانَ وَجْهُ الْحِكْمَةِ فِيمَا أَتَيْتُهُ مُلْتَبِساً- أَ لَا تَرَى الْخَضِرَ، عليه السلام، لَمَّا خَرَقَ السَّفِينَةَ- وَ قَتَلَ الْغُلَامَ وَ أَقَامَ الْجِدَارَ سَخِطَ مُوسَى، عليه السلام، فِعْلَهُ- لِاشْتِبَاهِ وَجْهِ الْحِكْمَةِ عَلَيْهِ حَتَّى أَخْبَرَهُ فَرَضِيَ- هَكَذَا أَنَا سَخِطْتُمْ عَلَيَّ بِجَهْلِكُمْ بِوَجْهِ الْحِكْمَةِ فِيهِ- وَ لَوْ لَا مَا أَتَيْتُ لَمَا تُرِكَ مِنْ شِيعَتِنَا- عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ أَحَدٌ إِلَّا قُتِلَ .
„‚O, Ebu Seide, zar ja nisam Božiji dokaz nad Njegovim stvorenjima i imam za njih nakon moga oca?‘ Odgovorio sam: ‚Da.‘ Pitao je: ‚Zar Allahov Poslanik nije za mene i moga brata rekao: 'Hasan i Husejn su imami, bilo da stoje ili sjede.'?‘ Rekao sam: ‚Da.‘ Onda je rekao: ‚Prema tome, ja sam imam ako ustanem i ja sam imam ako sjedim, o, Ebu Seide, a razlog mog primirja s Muavijom je sličan razlogu primirja Allahovog Poslanika s Beni Dumra i Beni Ešdže'a i sa stanovnicima Mekke – kada se vratio s Hudejbije, oni nisu vjerovali u objavu Kur'ana, a Muavija i njegove pristalice nisu vjerovali u tumačenja Kur'ana. O, Ebu Seide, ako sam ja imam ispred Svevišnjeg Allaha, ne smije se moja odluka o prekidu rata i primirju opovrgavati, i ako mudrost moje odluke nije svima sasvim jasna, zar ne znaš kada je Hidr, a.s., probušio lađu, ubio dječaka i sazidao zid, Musa, a.s., se naljutio jer nije razumio mudrosti Hidrovih radnji sve dok mu nije objasnio pa je Musa postao zadovoljan. Isto je i sa mnom. Vi ste se rasrdili na mene zbog vašeg neznanja o mudrosti moje odluke. Da nisam donio takvu odluku, ne bi ostao živ niko od naših sljedbenika.“
Tabersi je u knjizi El-Ihtidžadž prenio sličan razlog imama Hasana.
Zejd ibn Veheb el-Džuheni je spomenuo da je imama Hasana, nakon što je bio ranjen u Medainu, pitao o stavu koji će zauzeti u toj situaciji pa mu je odgovorio:
أَرَى وَ اللَّهِ مُعَاوِيَةَ خَيْراً لِي مِنْ هَؤُلَاءِ- يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ لِي شِيعَةً ابْتَغَوْا قَتْلِي- وَ انْتَهَبُوا ثَقَلِي وَ أَخَذُوا مَالِي- وَ اللَّهِ لَأَنْ آخُذَ مِنْ مُعَاوِيَةَ عَهْداً أَحْقُنُ بِهِ دَمِي- وَ آمَنُ بِهِ فِي أَهْلِي خَيْرٌ مِنْ أَنْ يَقْتُلُونِي فَتَضِيعَ أَهْلُ بَيْتِي وَ أَهْلِي- وَ اللَّهِ لَوْ قَاتَلْتُ مُعَاوِيَةَ لَأَخَذُوا بِعُنُقِي- حَتَّى يَدْفَعُونِي إِلَيْهِ سِلْماً- فَوَ اللَّهِ لَأَنْ أُسَالِمَهُ وَ أَنَا عَزِيزٌ خَيْرٌ مِنْ أَنْ يَقْتُلَنِي- وَ أَنَا أَسِيرُهُ أَوْ يَمُنَّ عَلَيَّ- فَتَكُونَ سُبَّةً عَلَى بَنِي هَاشِمٍ إِلَى آخِرِ الدَّهْرِ- وَ مُعَاوِيَةُ لَا يَزَالُ يَمُنُّ بِهَا وَ عَقِبُهُ عَلَى الْحَيِّ مِنَّا وَ الْمَيِّت ...
„Vidim, tako mi Allaha, da je Muavija za mene bolji nego ovi. Tvrde da su moji sljedbenici, a željeli su me ubiti, opljačkali su moje stvari, uzeli moju imovinu. Tako mi Allaha, da od Muavije uzmem zavjet kojim ću zaštititi svoju krv i biti siguran u svoju porodicu bolje je nego da me ovi ubiju pa da propadne moja porodica i moji bližnji. Tako mi Allaha, da sam ratovao s Muavijom, ovi bi uzjahali na moj vrat sve dok me ne bi predali njemu živog. Tako mi Allaha, ako se pomirim s njim dostojanstveno, bolje je nego da me ubije kao zarobljenika, ili da mi prigovara pa da to bude uvreda za Beni Hašim do sudnjeg dana, jer Muavija i njegova loza bi stalno prigovarali na naše i žive i mrtve...“
Sulejm ibn Kajs el-Hilali prenosi:
أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ مُعَاوِيَةَ زَعَمَ أَنِّي رَأَيْتُهُ لِلْخِلَافَةِ أَهْلًا- وَ لَمْ أَرَ نَفْسِي لَهَا أَهْلًا- وَ كَذَبَ مُعَاوِيَةُ أَنَا أَوْلَى النَّاسِ بِالنَّاسِ- فِي كِتَابِ اللَّهِ وَ عَلَى لِسَانِ نَبِيِّ اللَّهِ- فَأُقْسِمُ بِاللَّهِ لَوْ أَنَّ النَّاسَ بَايَعُونِي وَ أَطَاعُونِي وَ نَصَرُونِي- لَأَعْطَتْهُمُ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ الْأَرْضُ بَرَكَتَهَا- وَ لَمَا طَمِعْتَ فِيهَا يَا مُعَاوِيَةُ- وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ، صلى الله عليه و آله و سلم، مَا وَلَّتْ أُمَّةٌ أَمْرَهَا رَجُلًا قَطُّ- وَ فِيهِمْ مَنْ هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ إِلَّا لَمْ يَزَلْ أَمْرُهُمْ يَذْهَبُ سَفَالًا- حَتَّى يَرْجِعُوا إِلَى مِلَّةِ عَبَدَةِ الْعِجْل ...
„Kada je Muavija došao u Kufu, imam Hasan se popeo na minber u njegovom prisustvu i, nakon što se zahvalio Allahu i veličao Ga, rekao: ‚O, ljudi, doista je Muavija tvrdio da sam njega smatrao dostojnim hilafeta, a ne sebe. Slagao je Muavija. Ja sam najpreči ljudima po Božijoj knjizi i po zapovijedi Allahovog Poslanika. Kunem se Allahom, da su ljudi dali meni prisegu i pokoravali se i pomagali mi, nebo bi im podarilo svoje padavine i zemlja svoje berićete, a ti, Muavija, ne bi žudio za hilafetom jer, doista, Allahov Poslanik je rekao: 'Ne predaje ni jedan narod vlast nekom čovjeku dok među njima ima neko ko je učeniji od njega, a da ne bude njihovo stanje stalno unižavano sve dok se ne vrate u vjeru obožavatelja teleta...'‘“
Allame el-Kunduzi u knjizi Jenabi'u-l-mevedde o razlozima primirja prenosi da je imam Hasan obraćajući se ljudima rekao:
أيّهَا النَّاسُ! وَ قد عَلِمْتُم أَنّ اللّهَ جَلَّ ذِكْرُه وَ عَزَّ اسْمُهُ هَداكُمْ بِجَدِّي، وَ أنْقَذكُمْ مِنَ الضَّلالَةِ، و خَلَّصَكُم مِنَ الْجَهَالةِ، و أَعَزّكُم بِهِ بَعْد الذِّلَّةِ، وَ كَثّركُم بِه بَعْدَ الْقِلَّة، إِنَّ مُعاويةَ نَازَعَنِي حَقّا هُو لِي، دُونَه، فَنَظرْتُ إِصْلاحَ الاُمَّةِ، وَ قَطْعَ الْفِتنة، وَ قدْ كُنتُم بايَعْتُمُونِي عَلى أَنْ تُسَالِمُوا مَن سَالَمَنِي، و تُحَارِبُوا مَن حَارَبَنِي، فَرأَيْتُ أَنْ اُسَالِمَ مُعاويةَ، وَ أَضَعَ الْحَربَ بَينِي و بَينَه و قدْ بَايَعْتُه وَ رَأَيتُ أَنَّ حَقْنَ الدِّمَاءِ خَيرٌ مِنْ سَفْكِها، و لَم أُرِدْ بِذلِكَ إِلّا صَلاحَكُمْ وَ بَقَاءَكُمْ وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَّكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ
„O, ljudi, doista znate da vas je Svevišnji Allah uputio posredstvom moga djeda i izbavio vas iz zablude, oslobodio od neznanja, učinio vas plemenitim nakon što ste bili poniženi, uvećao vaš broj nakon što vas je malo bilo, i znate da mi Muavija osporava pravo koje pripada meni, a ne njemu, pa sam se zauzeo za popravljanje stanja ummeta i prekid smutnje. Vi ste mi dali prisegu da budete u miru s onim s kim sam ja u miru i u ratu protiv onoga ko ratuje protiv mene. Donio sam odluku da budem u miru s Muavijom i da ostavim rat između mene i njega i pomirio sam se s njim jer je moj stav da je očuvanje krvi bolje od njenog prolijevanja i nisam time želio ništa do li vašu dobrobit i opstanak,a ja ne znam da nije to vama iskušenje, i pružanje uživanja još za izvjesno vrijeme. (El-Enbija, 111)“
U jednoj predaji koju prenosi Sejjid Murteda, r.a., stoji: „Nakon što je imam Hasan, a.s., prihvatio primirje, Hudžr ibn 'Adij ga je kritikovao: ‚Pocrnio si lica vjernika.‘ Imam mu je odgovorio:مَا كُلُّ أَحَدٍ يُحِبُّ مَا تُحِبُّ وَ لا رَأْيُهُ كَرَأْيِكَ وَ إِنَّمَا فَعَلْتُ مَا فَعَلْتُ إِبْقَاءً عَلَيْكُم ‚Svi ne vole ono što ti voliš niti je njihov stav kao tvoj. Ja sam to učinio samo da vas sačuvam.‘ Nakon toga Sejjid Murteda je primijetio da su sljedbenici imama Hasana kritikovali prihvatanje primirja i izrazili žaljenje zbog Imamove odluke. Jedan od njih je bio Sulejman ibn Sured el-Huza'i koji je rekao: ‚Ne možemo se nikako načuditi tvojim davanjem prisege Muaviji, a uz tebe je četrdeset hiljada boraca iz Kufe. Svi oni dobijaju vojničke plaće, spremni su na vratima svojih kuća, i uz njih isti broj njihove djece i sljedbenika, i to bez tvojih sljedbenika u Basri i Hidžazu. Za sebe nisi uzeo nikakvu garanciju u dogovoru niti udio u državnim prihodima. Pa ako si htio uraditi ono što si uradio, trebao si kao svjedoka protiv Muavije uzeti velikane istoka i zapada i napisati dokument o tome da će nakon njega vlast tebi pripasti, to bi nam lakše palo. Međutim, on ti je, kada ste vas dvojica bili sami, dao nešto što neće ispoštovati i nije dugo prošlo, a on je javno govorio: 'Doista sam prihvatio neke uvjete i dao sam obećanja želeći ugasiti vatru rata i nastojeći prekinuti smutnju pa, kada je Allah ujedinio naše riječi i podario nam bliskost, onda su ti uvjeti pod mojim nogama.' Tako mi Allaha, time je on mislio samo na tebe i nije želio time reći ništa osim toga da će prekršiti dogovor između tebe i njega. Prema tome, ako želiš, pogazi dogovor, u ratu je dozvoljena prevara, i dozvoli da ja prije tebe odem u Kufu, istjeram njegovog namjesnika i proglasim Muavijinu smjenu –فَانبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْخَائِنِينَ i ti njemu isto tako otkaži ugovor – Allah uistinu ne voli vjerolomnike.‘ (El-Enfal, 58)“ I ostali su govorili slično.
Imam Hasan, a.s., je odgovorio:
أَنْتُمْ شِيعَتُنَا وَ أَهْلُ مَوَدَّتِنَا فَلَوْ كُنْتُ بِالْحَزْمِ فِي أَمْرِ الدُّنْيَا أَعْمَلَ وَ لِسُلْطَانِهَا أَرْكَضَ وَ أَنْصَبَ، مَا كَانَ مُعَاوِيَةُ بِأَبْأَسَ مِنِّي بَأْساً وَ لَا أَشَدَّ شَكِيمَةً وَ لَا أَمْضَى عَزِيمَةًوَ لَكِنِّي أَرَى غَيْرَ مَا رَأَيْتُمْ وَ مَا أَرَدْتُ بِمَا فَعَلْتُ إِلَّا حَقْنَ الدِّمَاءِ فَارْضُوا بِقَضَاءِ اللَّهِ وَ سَلِّمُوا لِأَمْرِهِ وَ الْزَمُوا بُيُوتَكُمْ وَ أَمْسِكُوا .
„Vi ste naši sljedbenici i volite nas. Da sam ja želio naporno raditi za dunjaluk i trčati za njegovom vlašću, Muavija nikada ne bi bio ni jači ni hrabriji ni odlučniji od mene. Međutim, ja gledam na stvar drukčije nego vi. Ja nisam želio onim što sam uradio ništa drugo osim očuvanje krvi, pa budite zadovoljni Božijom odredbom, predajte se Njegovoj zapovijedi, držite se svojih kuća i budite čvrsti.“