یکی از سؤالاتی که غالبا مطرح می شود این است که چرا امام حسنعليه‌السلام صلح کرد ولی امام حسینعليه‌السلام جنگ؟
امام مجتبیعليه‌السلام خود در پاسخ، چنین فرموده اند:
«من به این علت حکومت و زمامداری را به معاویه واگذار کردم که اعوان و یارانی برای جنگ با وی نداشتم. اگر یارانی داشتم شبانه روز با او می جنگیدم تا کار یکسره شود، زیرا خلافت بر بنی امیه حرام است. من کوفیان را خوب می شناسم و بارها آنها را امتحان کرده ام، آنان نه وفا دارند و نه به تعهدات و پیمانهای خود پایبندند و نه دو نفر با هم موافقند. برحسب ظاهر به ما اظهار اطاعت و علاقه می کنند ولی عملا با دشمنان ما همراهند.»(۴۰) .
بدین ترتیب پیشگویی پیامبر اسلامصلى‌الله‌عليه‌وآله در هنگامی که حسن بن علیعليه‌السلام هنوز کودکی بیش نبود تحقق یافت، آنجا که فرمود: «این فرزند من سرور مسلمانان است و خداوند به وسیله ی او در میان دو گروه از مسلمانان صلح برقرار خواهد ساخت.»(۴۱) .
با توجه به این حقایق باید گفت: «اگر امام حسینعليه‌السلام در شرایط بحرانی برادرش قرار می گرفت دقیقا به روش آن حضرت عمل می کرد لذا شاهدیم که امام حسینعليه‌السلام نیز در عصر معاویه تابع همان سیاست برادر بود.»
پیامبر اسلامصلى‌الله‌عليه‌وآله نیز در پاسخ به این خرده گیری ها فرمود:
«حسن و حسین هر دو پیشوایان اسلامند، چه صلح کنند و چه جهاد.»(۴۲) .