خداوند در سوره «ص» داستان ابليس را كه دچار يكى از رذايل اخلاقى؛ يعنى تكبر در برابر حق شد، و در نتيجه اعمال عبادى چندين هزار ساله خود را در كاسه‏اى از شراب حسادت سركشيد، چنين شرح مى‏دهد:

« [خدا] فرمود: اى ابليس! تو را چه چيزى از سجده كردن بر آنچه كه با دستان قدرت خود آفريدم، بازداشت؟ آيا تكبّر كردى يا از بلند مرتبه‏گانى؟* گفت: من از او بهترم، مرا از آتش آفريدى و او را از گل ساختى.* خدا] گفت: از آن [جايگاه‏] بيرون رو كه بى‏ترديد تو رانده شده‏اى؛* و حتماً لعنت من تا روز قيامت بر تو باد.* گفت: پروردگارا! مرا تا روزى كه مردم برانگيخته مى‏شوند، مهلت ده.* [خدا] گفت: تو از مهلت يافتگانى تا زمانى معين و معلوم.* گفت: به عزتت سوگند همه آنان را گمراه مى‏كنم،* مگر بندگان خالص شده‏ات را.* [خدا] گفت: سوگند به حق و فقط حق را مى‏گويم* كه: بى‏ترديد دوزخ را از تو و آنان كه از تو پيروى كنند، از همگى پر خواهم كرد» «1».

آرى! شيطان در درجه اول كمر به آلوده كردن انسان به تكبر و نخوت و خودبينى و خودفراموشى بسته و مى‏خواهد ديگران را هم مانند خود، در همه زمينه‏هاى زندگى، حتى در خط عبادت، آلوده به كبر و ريا و خودبينى و خودفراموشى كند.

به هر روى، بايد دانست كه شناخت حسنات و سيئات اخلاقى و آراسته شدن به آن تنها از راه ارتباط و اتصال به قرآن و اهل بيت عليهم السلام امكان‏پذير است؛ زيرا تنها دين خداست كه همه فضايل و رذايل را برشمرده و به انسان نيروى جلب حسنانت و دفع سيئات را در پرتو اتصال عنايت كرده است؛ بنابراين پى‏جويى از قواعد پاك اخلاقى در مكتبى غير از مكتب اهل بيت عليهم السلام، پى‏جويى از آب در كوير بى‏آب است.