ความละอายคือเครื่องประดับสำหรับคนจน
การขอบพระคุณคือเครื่องประดับสำหรับคนที่ได้รับการทดสอบ
การถ่อมตนเป็นเครื่องประดับสำหรับตระกูล
การพูดจาอย่างกระจ่างเป็นเครื่องประดับของการสนทนา
การจดจำเป็นเครื่องประดับของการถ่ายทอด
การไม่ถือยศถือศักดิ์เป็นเครื่องประดับของความรู้
มารยาทอันดีงามเป็นเครื่องประดับสำหรับผู้ไม่สนใจใยดีต่อความเย้ายวนของโลก
ความเป็นอยู่อย่างเสมอต้นเสมอปลายเป็นเครื่องประดับสำหรับผู้ที่เพียงพอแล้ว
คนที่สร้างความอธรรม คนที่ช่วยเหลือผู้อธรรม คนที่มีความพอใจกับผู้อธรรมล้วนเป็นหุ้นส่วนกัน(๒๕)
(๒๕) นุรุ้ลอับศอรฺ หน้า ๑๔๘