ต่อจากนั้นท่านอิมามฮุเซน(อฺ)ได้ขอร้องให้ท่านอะบุลฟัฏลฺ อับบาซ(ร.ฏ.)ออกไปจัดหาน้ำมาให้เด็กๆ ได้ดื่ม ท่านอับบาซ(ร.ฏ.)จึงได้ออกไปทางที่ทหารเหล่านั้นประจำอยู่ ท่านได้เตือนสติคนเหล่านั้น ให้เกรงกลัวต่อพระผู้ทรงอำนาจสูงสุด แต่ก้ไม่ได้ผล แล้วท่านก็ตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า
“ โอ้ อุมัร บินซะอัด ฮุเซนผู้นี้ เป็นบุตรของบุตรสาวท่านศาสนทูตแห่งอัลลอฮฺ(ศ)ซึ่งพวกเจ้าก้ได้สังหารพรรคพวกของเขาและคนในครอบครัวของเขาไปแล้ว คนเหล่านั้นยังมีครอบครัวและลูกๆ ของตนซึ่งกำลังกระหายน้ำอยู่ ดังนั้นขอให้พวกเจ้ามอบน้ำดื่มให้พวกเขาด้วย ตอนนี้หัวใจของพวกเขาห่อเหี่ยวด้วยแรงกระหายที่แผดเผา และเขาเองก็กล่าวด้วยว่า จงปล่อยข้าให้ไปอยู่เสียที่โรมหรือไม่ก็ที่อินเดียเถิด ข้าทิ้งเมืองฮิญาซกับอิรักให้พวกเจ้าแล้ว ”
คำพูดของเขามีผลทำให้ชาวกูฟะฮฺบางคนร้องไห้ แต่ชิมรฺตะโกนขึ้นสุดเสียงว่า
“ โอ้บุตรของอะบูตุรอบ ต่อให้ทั้งโลกนี้เต็มไปด้วยน้ำซึ่งมันอยู่ภายใต้อำนาจของเรา เราก็จะไม่ยอมให้พวกเจ้าดื่มแม้แต่หยดเดียว นอกจากว่าพวกเจ้าจะต้องให้สัตยาบันแก่ยะซีดเสียก่อน ”
ท่านอับบาซ(ร.ฏ.)ได้กลับไปหาท่านอิมามฮุเซน(อฺ)เพื่อแจ้งให้ท่าน(อฺ)ทราบ ครั้นแล้วท่านได้ยินเสียงพวกเด็กๆ ต่างพากันร้องไห้ระงมเพราะความกระหายน้ำ แต่แล้วท่านไม่สามารถจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้เลย
ความเด็ดเดี่ยวเยี่ยงชายชาวบะนีฮาชิมฉุดท่านให้ลุกขึ้นออกไปเผชิญกับชาว
กูฟะฮฺและท่านก็พบว่าพวกเขาทั้งหมดเตรียมพร้อมอยู่แล้ว