เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่กองคาราวานออกเดินทางมา ความเหน็ดเหนื่อยได้แผ่กระจายไปทั่วรวมทั้งผู้ขี่และสัตว์ที่ใช้เป็น พาหนะ ดังนั้นเมื่อถึงบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีบ่อน้ำทุกคนจึงหยุดพักอยู่ ท่านศาสดา ซึ่งร่วมเดินทางมากับกองคาราวานนี้ด้วย ได้ทำให้อูฐคุกเข่าและลงจากหลังอูฐ สิ่งแรกที่ทุกคนจะต้องกระทำในความคิดของทุกคนแล้วคือการไปให้ถึงบ่อน้ำโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ และดื่มมัน หลังจากนั้นก็เตรียมตัวทำน้ำนมาซเพื่อการนมาซ

 

หลังจากที่ท่านศาสดา ลงจากหลังอูฐแล้วก็มุ่งไปยังบ่อน้ำ แต่หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวท่านก็หันหลังกลับมาที่อูฐโดยมิได้พูดสิ่งใดเลย บรรดาสาวกและผู้ช่วยเหลือทุกคนต่างปลกใจ และกล่าวแก่ตนเองว่า การที่ได้หยุดพักที่นี่มิได้เป็นการพึงใจของท่าน ศาสดา ดอกหรือ และท่านจะออกค่ำสั่งให้ออกเดินทางต่อกระนั้นหรือ ทุกสายตาจ้องมอง และหูคอยฟังค่ำสั่งจากท่านศาสดา ทุกคนยิ่งแปลกใจยิ่งขึ้นเมื่อท่านได้เดินไปยังอูฐของท่าน และหยิบเครื่องมือผูกมัดเข่าของอูฐ และมัดเข่าของมันเมื่อเสร็จแล้วท่านจึงได้เดินไปยังบ่อน้ำ

 

เสียงถามกันต่างๆ นานา ดังขึ้นว่า “ โอ้ ท่านศาสดา ทำไมท่านจึงไม่ออกคำสั่ง ให้พวกเราให้ปฏิบัติการงานนี้แด่ท่านเล่า ทำไมท่านจึงทำด้วยตนเอง เราพร้อมและยินดีรับใช้ท่านเสมอ”

 

ท่านศาสดา ได้ตอบพวกเขาว่า “ จงอย่าขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น ในการงานของตนเอง แม้กระทั่งเศษไม้อันหนึ่งของแปรงสีฟัน”

ขอขอบคุณเว็บไซต์เลิฟฮูเซน