มุอ์ญิซาตหนึ่งของท่านอิมามฮาดี (อ.)

 

เมื่อมุตะวักกิล (ผู้ปกครอง) ราชวงศ์อับบาซียะฮ์ในยุคสมัยนั้น ได้มีคำสั่งให้ท่านอิมามฮาดี (อ.) ต้องลี้ภัยออกจากเมืองมะดีนะฮ์มายังเมืองซามัรรอ ขณะที่ท่านอิมามได้มาถึงยังเมืองซามัรรอ มุตะวักกิลได้รับสั่งให้นำตัวท่านอิมามไปไว้ที่สถานที่อาศัยของพวกขอทาน เพราะว่าเขานั้นต้องการที่จะดูถูกเหยียดหยามต่อท่านอิมาม

ซึ่งรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้มีดังต่อไปนี้

 

دَخَلْتُ عَلَى أَبِي اَلْحَسَنِ ع فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فِي كُلِّ اَلْأُمُورِ أَرَادُوا إِطْفَاءَ نُورِكَ وَ اَلتَّقْصِيرَ بِكَ حَتَّى أَنْزَلُوكَ هَذَا اَلْخَانَ اَلْأَشْنَعَ خَانَ اَلصَّعَالِيكِ فَقَالَ هَاهُنَا أَنْتَ يَا اِبْنَ سَعِيدٍ ثُمَّ أَوْمَأَ بِيَدِهِ وَ قَالَ اُنْظُرْ فَنَظَرْتُ فَإِذَا أَنَا بِرَوْضَاتٍ آنِقَاتٍ وَ رَوْضَاتٍ بَاسِرَاتٍ فِيهِنَّ خَيْرَاتٌ عَطِرَاتٌ وَ وِلْدَانٌ كَأَنَّهُنَّ اَللُّؤْلُؤُ اَلْمَكْنُونُ وَ أَطْيَارٌ وَ ظِبَاءٌ وَ أَنْهَارٌ تَفُورُ فَحَارَ بَصَرِي وَ حَسَرَتْ عَيْنِي فَقَالَ حَيْثُ كُنَّا فَهَذَا لَنَا عَتِيدٌ لَسْنَا فِي خَانِ اَلصَّعَالِيكِ

 

รายงานจากศอลิห์ บิน ซะอีด กล่าวว่า ฉันได้เข้ามาหาอะบุลฮะซัน(ท่านอิมามฮาดี) (อ.)  และพูดกับท่านอิมามว่า ข้าพเจ้าขอพลีแด่ท่านในทุกกิจการ ขณะที่พวกศัตรูนั้นต้องการที่จะดับแสงรัศมีและบั่นทอนสิทธิอันชอบธรรมของท่าน โดยพวกเขาได้นำตัวท่านมาไว้ยังสถานที่ๆไม่ดีแห่งนี้ ท่านอิมามฮาดี ได้กล่าวว่า โอ้บุตรแห่งซะอีด! เจ้าก็มีความคิดเช่นนี้กระนั้นหรือ? หลังจากนั้นท่านอิมามก็ได้ใช้นิ้วชี้ของท่านออกไปและกล่าวว่า เจ้าจงมองสิ แล้วฉันได้มองไปซึ่งสิ่งที่ฉันได้เห็น คือ สวนที่สวยงามอย่างมากและเป็นสวนที่มีความอุดมสมบูรณ์ไปด้วยผลไม้หลากหลาย และได้เห็นเด็กผู้หญิงที่สวยงามอย่างยิ่งและเด็กผู้ชายที่มีความงดงามเหมือนดั่งไข่มุกที่ซ่อนอยู่ในเปลือกหอย ได้เห็นหมู่นกและบรรดากวาง รวมทั้งธารน้ำที่ไหลเชี่ยว ซึ่งทำให้สายตาของฉันนั้นเกิดความฉงนเป็นยิ่งนัก แล้วท่านอิมามจึงได้กล่าวว่า “ไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานที่ใดก็ตาม สิ่งเหล่านี้ได้เตรียมพร้อมไว้สำหรับเรา ซึ่งเรานั้นไม่ได้อยู่ในสถานที่อาศัยของพวกขอทานเลย”

แหล่งอ้างอิง

บิฮารุลอันวาร เล่มที่ 50 หน้าที่ 132

อุซุลุลกาฟีย์ เล่มที่ 1 หน้าที่ 498

แปลและเรียบเรียง เชคญะมาลุดดีน ปาทาน