การร้องไห้ที่มีต่ออิมามฮุเซน (อ )คือ ความลึกซึ้งของความรัก

การร้องไห้และการหัวเราะ เป็นสองลักษณะที่พบได้ในตัวของมนุษย์ เป็นสองลักษณะที่เห็นได้ชัดและเป็นสองปรากฏการณ์ภายนอก ที่เป็นผลมาจากปฏิกิริยาของบุคคลที่มีต่อเหตุการณ์หรือปรากฏการณ์บางอย่าง แน่นอนว่าปรากฏการณ์ภายนอกทั้งสองนี้เป็นผลมาจากความรู้สึกภายใน บุคคลที่ขาดคุณลักษณะดังกล่าวเป็นที่รู้กันว่า “แปลกหรือไม่ปกติ......”
เมื่อศาสดามูฮัมหมัด (ศ) ได้บอกล่าวให้กับท่านหญิงฟาฏีมะฮ์  เกี่ยวกับการเป็นชะฮีดของอิมามฮุเซน (อ ) และความทุกข์ทรมานที่เขาจะต้องเผชิญ

ท่านหญิงฟาฏีมะฮ์ก็ได้ร่ำไห้และถามว่า: “โอ้ท่านพ่อ! โศกนาฏกรรมนี้จะเกิดขึ้นเมื่อใด”

ศาสดามูฮัมหมัด (ศ) ตอบว่า: “ในช่วงเวลาที่ ฟาฏีมะฮ์  อะลีและฉันได้จากโลกนี้ไปแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น น้ำตาของท่านหญิงฟาฏีมะฮ์ ก็พรั่งพรูมากขึ้น พร้อมทั้งกล่าวว่า  โอ้ ท่านพ่อ! แล้วใครเล่าจะร่ำไห้ ให้กับลูกชายของฉันและใครจะจัดพิธีรำลึกและไว้ทุกข์ให้กับเขา

ท่านศาสดา (ศ) ตอบว่า: “บุตรีของฉัน! แท้จริงผู้หญิงในประชาชาติของฉันจะร้องไห้เพื่อผู้หญิงของ อะฮ์ลุลบัยต์ ของฉันและผู้ชายในประชาชาติของฉันจะร้องไห้เพื่อคนของ อะฮ์ลุลบัยต์ ของฉันเช่นกัน และปีแล้วปีเล่า ก็จะผู้คนรื้อฟื้นพิธีกรรมนี้ ( บิฮารุลอันวาร เล่ม 44 หน้า 292-293)

การร้องไห้และการหัวเราะ เป็นสองลักษณะที่พบได้ในตัวของมนุษย์ เป็นสองลักษณะที่เห็นได้ชัดและเป็นสองปรากฏการณ์ภายนอก ที่เป็นผลมาจากปฏิกิริยาของบุคคลที่มีต่อเหตุการณ์หรือปรากฏการณ์บางอย่าง แน่นอนว่าปรากฏการณ์ภายนอกทั้งสองนี้เป็นผลมาจากความรู้สึกภายใน บุคคลที่ขาดคุณลักษณะดังกล่าวเป็นที่รู้กันว่า “แปลกหรือไม่ปกติ……”

รอยยิ้มมักเป็นปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อบุคคลพบว่ามีความชื่นชมหรือพอใจในความปรารถนาของตน ในทำนองเดียวกัน น้ำตามักเป็นปฏิกิริยาของความเศร้าโศก ความหวาดวิตก การปฏิเสธหรือความทุกข์ทรมาน

ยิ่งบุคคลมีความเข้าใจลึกซึ้งมากเท่าใด ความรู้สึกภายในและปฏิกิริยาภายนอกของเขาก็จะมีประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น การเปรียบเทียบแบบเดียวกันนี้สามารถใช้กับการร้องไห้และเสียงหัวเราะ นั่นจะเป็นความเข้าใจที่ชัดเจนยิ่งขึ้นต่อเสียงหัวเราะหรือเสียงร้องไห้ จะเพิ่มคุณค่าและความสำคัญของการแสดงความรู้สึกเหล่านี้

ในอัลกุรอานกล่าวว่า การร้องไห้เป็นลักษณะที่จำเป็นของมนุษย์ นอกจากนี้ ยังได้ยกตัวอย่างสถานการณ์ที่แตกต่างกัน ซึ่งบางสถานการณ์ก็อนุมัติและบางสถานการณ์ก็ไม่อนุมัติกับการร้องไห้:    และเมื่อพวกเขา ได้ยินสิ่งที่ถูกประทานลงมาแก่รอซูลแล้ว เจ้าก็จะเห็นตาของพวกเขาหลั่งออกมาซึ่งน้ำตา เนื่องจากความจริงที่พวกเขารู้ โดยที่พวกเขาจะกล่าวว่า โอ้พระเจ้าของพวกข้าพระองค์ โปรดได้ทรงจารึกพวกข้าพระองค์ไว้ร่วมกับบรรดาผู้กล่าวปฏิญาณยืนยันด้วยเถิด  (ซูเราะห์ อัล-มาอิดะฮฺ 83)

โองการนี้เพื่อให้เราตระหนักว่า น้ำตาเป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากความเข้าใจและความรู้เกี่ยวกับความจริง คนที่มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับความจริง จะเกิดปฏิกิริยาเมื่อได้พบกับความจริง ความรู้สึกนี้แสดงออกมาด้วยน้ำตา

ในฐานะมนุษย์ ผู้ครอบครองหัวใจ สิ่งที่มีค่าที่สุดที่คน ๆหนึ่งได้ครอบครองก็คือหัวใจของเขา  เป็นหัวใจและความรัก ความเสน่หาที่มีในวิถีชีวิตของเขา ความรักไม่สามารถพูดได้ แต่จะแสดงออกด้วยการกระทำ เช่นเมื่อคนเราตั้งใจให้กับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง อวัยวะที่เหลือก็เคลื่อนสัมพันธ์กับความตั้งใจ อย่างไรก็ตามหากความรักนี้ได้มาโดยขาดสติปัญญาและสติปัญญาอาจถูกครอบงำได้ด้วยอารมณ์ และสัญชาตญาณส่งผลให้เกิดความรักที่ผิดพลาดและไม่จีรัง:ก็สามารถนำคนรักเข้าไปสู่ขอบเขตที่อันตรายได้เช่นกัน

ความรักจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์และเป็นจริงเมื่อมาพร้อมกับตรรกะและความรู้ที่แท้จริง

เช่นความรักที่มีต่ออิมามฮุเซน (อ ) คนที่รักอิมามฮูเซน (อ) สามารถสัมผัสได้ถึงความทุกข์ยากและการกดขี่ที่อิมามฮุเซน   (อ ) ประสบ ความรู้สึกของเขาจะยิ่งใหญ่ และอ่อนไหวมาก จนเผยออกมาเป็นน้ำตาและการร่ำไห้

ความเจ็บปวดของผู้เป็นที่รักคือความเจ็บปวดของคนรัก

และความสุขของผู้เป็นที่รักคือความสุขของคนรัก

หากบุคคลใดรักอัลลอฮ์ ความพึงพอใจของอัลลอฮ์ ก็คือความพึงพอใจของเขา

เมื่อศาสดามูฮัมหมัด (ศ ) ได้กล่าวว่า: “อัลลอฮ์ (ซ.บ. ) ทรงรักผู้ซึ่งรักฮุเซน

(ศอฮีฮ์ ติรมีซีย์ เล่ม 2 หน้า 307   และกันซุลอุมมาล เล่ม 6 หน้า 221)

แล้วคนที่รักฮุเซน (อ.) ก็จะเป็นที่รักของอัลลอฮ์ (ซ.บ ) อย่างแน่นอน

เงื่อนไขในการรักอิมามฮุเซน (อ ) คือการเข้าไปมีส่วนร่วมในความสุขและความโศกเศร้าของเขา ชีวิตของอิมามฮุเซน (อ )และเหตุการณ์ของอาชูรอ เป็นแรงจูงใจที่เหมาะสมสำหรับการแสดงออกของการร้องไห้ที่แท้จริงและถูกต้อง และบนพื้นฐานนี้อิมามริฎอ (อ ) บอกกล่าวกับ อิบนิชะบิบว่า:

“โอ้ บุตรของชะบิบ ! ถ้าคุณจะร้องไห้กับบางสิ่งบางอย่าง ก็จงร้องไห้ ให้กับ ฮูเซน บินอะลี บินอบีฎอลิบ เถิด

(อัล อามาลี เชคศอดูก หน้า 129)

 

บทความโดย เชคอิบรอฮีม อาแว