อิมามฮุเซน(อ)กับฉากทัศน์พลังศรัทธาเหนือคมดาบ

 

     ขบวนการต่อสู้อิมามฮุเซน(อ)วันอาชูรอ ปี ฮ.ศ.61ได้สอนบทเรียนหลายบท ไม่ว่ามิติความเชื่อมั่นต่อศาสนา การเสียสละ ความกล้าหาญ ความมั่นคงเด็ดเดี่ยว การญิฮาด (ต่อสู้) ในหนทางของพระผู้เป็นเจ้า การกำชับความดีและการห้ามปรามความชั่วหรือมิติจิตวิญญาณในการยืนหยัดเผชิญหน้าและการไม่ยอมก้มหัวให้กับผู้ปกครองผู้กดขี่  อำนาจรัฐอธรรม รัฐเผด็จการ  อิมามฮุเซน(อ.)ได้ทำให้ผู้ถูกกดขี่ทั้งหลายทุกยุคทุกสมัยตื่นตัวและเข้าถึงระบอบการเมืองที่อันตรายเป็นอย่างไร และเข้าใจคุณค่าการต่อต้านอำนาจรัฐกดขี่เป็นอย่างไร  จนอุดมการณ์นั้นแผ่ขยายออกไปอย่างกว้างขวางทั้งในหมู่มวลมุสลิมและไม่ใช่มุสลิมอย่างน่ามหัศจรรย์ทีเดียว

    ความเป็นจริงแล้วอิมามฮุเซน(อ.)คือผู้ปลุกประชาชนให้ตื่นตัวขึ้นจากการหลับใหล และตื่นตัวต่อด้านการเมืองว่าเป็นเรื่องของมนุษย์

    มหาตมะ คานธี  ได้มีข้อเขียนหนึ่งน่าสนใจไว้ว่า “ผมมีความศรัทธาว่าความเจริญก้าวหน้าของศาสนาอิสลามไม่ได้อาศัยการใช้คมดาบของผู้นับถือศาสนาเลย แต่เป็นผลมาจากการสละพลีขั้นสูงสุดของฮุเซน  นักบุญผู้ยิ่งใหญ่นั้นต่างหาก”

 

   เอ็ดเวิร์ด จี. บราวน์ (Edward G. Brown) ศาสตราจารย์ด้านภาษาอาหรับและตะวันออกศึกษา ที่มหาวิทยาลัยแคมบริดจ์ ได้กล่าวยกย่องอิหม่ามฮุเซน อ. ไว้ดังนี้ :

 

“… สิ่งเตือนใจถึงสมรภูมิเลือดแห่งกัรบาลา(อิรัก) ที่ซึ่งหลานชายของศาสดาแห่งพระเจ้าได้ทอดร่างลง ทุกข์ทรมานด้วยความกระหาย และรายล้อมไปด้วยร่างของญาติมิตรผู้ถูกสังหารของเขานั้น ไม่ว่าเวลาใดก็เพียงพอที่จะปลุกความรู้สึกส่วนลึกที่สุด ความเศร้าโศกอย่างถึงที่สุด ให้เกิดขึ้นได้แม้แต่กับคนที่ไม่รู้สึกรู้สาและไม่ใส่ใจที่สุดก็ตาม และเป็นความปลาบปลื้มยินดีทางจิตวิญญาณจนถึงขนาดที่ความเจ็บปวด อันตราย และความตายก็กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ถูกละเลยไป” (A Literary History of Persia, ลอนดอน, 1919, หน้า 227)

 

บทความโดย เชคชะรีฟ สุขศาสนกวิน(ดร.ประเสริฐ สุขศาสน์กวิน)