ฮะดีษฆอดีรคุม ตอนที่ 4

อิบนุกะษีร ตาย ฮ.ศ. 774 บันทึกฮะดีษฆอดีรคุมไว้ในหนังสือ
#อัลบิดายะฮ์วันนิฮายะฮ์ เล่ม 4  หน้า 168  ว่า
#อันนะซาอี ได้รายงานไว้ในหนังสือสุนันอัลกุบรอของเขา
จากมุฮัมมัด บิน อัลมุษันนา
จากยะห์ยา บินฮัมมาด
จากอบีอิวานะฮ์
จากอัลอะอ์มัช
จากฮะบีบ บินอบีษาบิต
จาก อบิตตุเฟล จาก
#ท่านเซดบินอัรก็อมเล่าว่า
لَماَّ رَجَعَ رَسُوْلُ اللهِ مِنْ حَجَّةِ الْوَدَاعِ وَنَزَلَ غَدِيْرَ خُمٍّ أَمَرَ بِدَوْحاَتٍ فَقُمِمْنَ ثُمَّ قاَلَ كَأَنِّيْ قَدْ دُعِيْتُ فَأَجِبْتُ
ตอนท่านรอซูลุลลอฮ์(ศ)กลับจากการทำฮัจญ์ครั้งสุดท้าย ท่านได้แวะพักที่ “#ฆอดีรคุม” ท่านสั่งให้พักตรงต้นไม้ใหญ่แล้วสั่งให้ปัดกวาด(พื้นที่บริเวณนั้น) แล้วท่านได้ปราศัยว่า  
ดูเหมือนว่าฉันถูกเรียก(กลับแล้ว)และฉันได้ตอบรับแล้ว
اِنِّيْ قَدْ تَرَكْتُ فِيْكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتاَبُ اللهِ وَعِتْرَتِيْ أَهْلُ بَيْتِيْ فَانْظُرُوْا كَيْفَ تَخْلُفُوْنِي فِيهِمَا فَإِنَّهُمَا لَنْ يَتَفَرَّقَا  حَتَى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ
แท้จริง ฉันได้ทิ้ง “#สองสิ่งหนัก“ ไว้ในหมู่พวกท่านคือ
1.#คัมภีร์ของอัลลอฮ์ และ
2.#อิตเราะตีคือ อะฮ์ลุลบัยต์ของฉัน
จงพิจารณาเถิดว่า พวกท่านจะรับเอาสองสิ่งนี้จากฉันไปรักษาอย่างไร
เพราะแท้จริงสองสิ่งนี้จะไม่แยกจากกัน จนกว่าทั้งสองจะกลับมาหาฉันที่สระน้ำเกาษัร
ثُمَّ قَالَ اللهَ مَوْلاَيَ وَأَنَا وَلِيُّ كُلِّ مُؤْمِنٍ
จากนั้นท่านได้กล่าวว่า
อัลลอฮ์ทรงเป็น #เมาลา(ผู้คุ้มครอง)ของฉัน
และฉันเป็น #วะลี(ผู้ปกครอง)ของผู้ศรัทธาทุกคน
ثُمَّ أَخَذَ بِيَدِ عَلِيٍّ فَقَالَ
#แล้วท่านรอซูลได้จับมือท่านอะลี(ชูขึ้นเหนือศรีษะ)แล้วกล่าวว่า
مَنْ كُنْتُ مَوْلاَهُ فَهَذَا وَلِيُّهُ
ผู้ใดที่ฉันเป็นเมาลาของเขา  
ดังนั้นชายคนนี้(อาลี)ก็เป็น วะลี ของเขา
اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ  وَعَادِ مَنْ عَادَاهُ
โอ้อัลลอฮ์โปรดรักผู้ที่เป็นมิตรต่อเขา และโปรดชิงชังผู้ที่เป็นศัตรูต่อเขา
فَقُلْتُ لِزَيْدٍ سَمِعْتَهُ مِنْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَقاَلَ مَا كَانَ فِي الدَّوْحَاتِ أَحَدٌ إِلاَّ رَآهُ بِعَيْنِهِ ، وَسَمِعَهُ بِأُذُنَيْهِ تَفَرَّدَ بِهِ النَّسَائِيُّ مِنْ هَذَا الْوَجْهِ
อบีตูเฟลจึงกล่าวกับท่านเซดบินอัรก็อมว่า
ท่านได้ยินฮะดีษนี้จากท่านรอซูลุลลอฮ์(ศ)หรือ
#ท่านเซดตอบว่า
#ไม่มีใครที่อยู่ใกล้ต้นไม้นั้นเว้นแต่เขาจะเห็นมันด้วยตาของเขาและได้ยินมันด้วยสองหูของเขาเอง  
อันนะซาอีได้รายงานฮะดีษนี้ไว้คนเดียวในด้านนี้
قاَلَ شَيْخُناَ أَبُو عَبْدِ اللهِ الذَّهَبِيُّ وَهَذاَ حَدِيْثٌ صَحِيْحٌ
(อิบนุกะษีรกล่าวว่า) อาจารย์ของเราคือ
#อัซซะฮะบีกล่าวว่าฮะดีษนี้ซอฮิฮ์
#วิเคราะห์เปรียบเทียบฮะดีษฆอดีรคุมระหว่างซอฮิฮ์มุสลิมกับกิตาบอันบิดายะฮ์วันนิฮายะฮ์
1.มุสลิมบินฮัจย๊าจบันทึกว่า ท่านเซดบินอัรกอมกล่าวว่า
لَقَدْ كَبِرَتْ سِنِّي، وَقَدُمَ عَهْدِي، وَنَسِيتُ بَعْضَ الَّذِي كُنْتُ أَعِي مِنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَمَا حَدَّثْتُكُمْ فَاقْبَلُوا، وَمَا لَا، فَلَا تُكَلِّفُونِيهِ
อายุฉันก็มากแล้ว วันเวลามันผ่านมาเนิ่นนานแล้ว และฉันก็ลืมไปบางเรื่องที่เคยจดจำจากท่านรอซูล ฉะนั้นสิ่งใดที่ฉันเล่าให้ฟังก็จงรับมันไว้ แต่สิ่งที่ไม่ได้เล่าให้ฟังก็อย่าได้อ้างถึงฉันในเรื่องนั้น(แล้วเขาก็เล่าฮะดีษ...)
ดู ซอฮิฮ์มุสลิม หน้า 573 ฮะดีษที่ 2408 - 36
2.อิบนุกะษีรบันทึกสิ่งที่อันนะซาอีรายงานว่า
فَقُلْتُ لِزَيْدٍ سَمِعْتَهُ مِنْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَقاَلَ مَا كَانَ فِي الدَّوْحَاتِ أَحَدٌ إِلاَّ رَآهُ بِعَيْنِهِ ، وَسَمِعَهُ بِأُذُنَيْهِ
อบีตูเฟลจึงกล่าวกับ ท่านเซด บินอัรก็อมว่า ท่านได้ยินฮะดีษนี้(ฆอดีรคุม)จากท่านรอซูล(ศ)หรือ
ท่านเซดตอบว่า ไม่มีใครที่อยู่ใกล้ต้นไม้นั้น เว้นแต่เขาจะเห็นมันด้วยตาของเขาและได้ยินมันด้วยสองหูของเขาเอง
#ผลลัพท์คือ
ท่านเซดยืนยันว่าเขาจดจำคำพูดของท่านรอซูลนี้ไว้ได้อย่างแม่นจำ ตามฮะดีษที่อันนะซาอี(215 – 303 ฮ.ศ.)บันทึกไว้
ซึ่งต่างจากที่มุสลิมบินฮัจย๊าจ(206 - 261 ฮ.ศ.)บันทึก ท่านเซดกล่าวว่า อายุฉันมากแล้ว วันเวลามันผ่านมานานแล้ว และฉันก็ลืมไปบางเรื่องที่เคยจดจำจากท่านรอซูล ฉะนั้นสิ่งใดที่ฉันเล่าให้ฟังก็จงรับมันไว้ แต่สิ่งที่ไม่ได้เล่าให้ฟังก็อย่าได้อ้างถึงฉันในเรื่องนั้น(แล้วเขาก็เล่าฮะดีษ...)

หมายเหตุ หนังสือ อัลบิดายะฮ์วันนิฮายะฮ์ คือสารานุกรมประวัติศาสตร์อิสลาม อิบนุกะษีรเป็นคนแต่ง เกิด 701 ตาย 774   เริ่มตั้งแต่ประวัติการสร้างมัคลูก ชั้นฟ้า แผ่นดิน มลาอิกะฮ์ การสร้างนบีอาดัม ประวัติบรรดานบีพอสังเขป  จากนั้นประวัติอย่างละเอียดตั้งแต่นบีเริ่มประกาศอิสลาม จนมาสิ้นสุดเรื่องราวในปีฮ.ศ.ที่ 768  อิบนุกะษีรเป็น มุฟัซซิร มุฮัดดิษ มุอัรริค  อาจารย์ที่โด่งดังของเขาคือ อิบนุตัยมียะฮ์, อัซซะฮะบี, อิบนุกอยยิม หลุมศพของเขาฝังอยู่เคียงข้างหลุมศพอิบนิตัยมียะฮ์ ดามัสกัส

บทความโดย เชคอับดุลญะวาด สว่างวรรณ