มะฟาติฮุลฮายาต หมายเลข 47

ความสำคัญของการทำงานและความอุตสาหะ 

 มีรียายัตจำนวนหนึ่งบ่งชี้ว่า การไม่ให้ความสำคัญ คือ ปัจจัยยับยั้งการพัฒนา และความเกียจคร้าน คือ ต้นทุนของความอัปยศ และการก่อกวนผู้อื่น คือ การกระทำที่ไม่เหมาะสม และเช่นเดียวกัน มี รีวายัตจำนวนหนึ่งบ่งชี้ย่า ความพยายามที่ทำให้เกิดการไร้ศักยภาพ และการทำงานหามรุ่งหามค่ำ โดยละเลยต่อสิทธิของอวัยวะในร่างกาย คือ สิ่งที่จะต้องถูกยับยั้ง และยังเป็นฮะรอมด้วยเช่นกัน (แม้ว่าทรัพย์สินที่ได้มาจะไม่ฮะรอมก็ตาม[1]

ตัวบท
[1] . مَنْ بَاتَ سَاهِراً فِى كَسْبٍ وَ لَمْ یعْطِ الْعَینَ حَظَّهَا مِنَ النَّوْمِ فَكَسْبُهُ ذَلِكَ حَرَامٌ (الكافى، ج5/127)
อ้างอิง  مفاتیح الحیات ص 92
#ทุกวันกับมะฟาติฮุลฮะยาต 
#อยาตุลลอฮ_ญะวาดี_ออมูลี