ما:
������ มซานุลฮิกมะฮ์
เล่ม 1 หมวด อลิฟ
หมวดที่ 1 #ความสำคัญของการเสียสละ

������ บทที่ 1 อัลอีซาร(الإیثار)

#หมายเลข_9

������ อลฮาดิษ

ฮาดิษที่ ๑๑ มุสตัดร็อกอัลวะซาอิล : วันหนึ่งอมีรุลมุอฺมีนีน(อลัยฮิสลาม)ได้เห็นกลุ่มคนคณะหนึ่ง ท่านจึงถามว่า “พวกเจ้าคือใคร ?” พวกเขาตอบว่า “เราคือมุตะวักกิลูน(เราคือผู้มอบหมายความไว้วางใจต่อพระผู้เป็นเจ้า)” เช่นนั้นท่าน(อลัยฮิสลาม)จึงกล่าวว่า “การตะวักกัลของพวกเจ้าทำให้พวกเจ้าบรรลุสิ่งใดบ้างหรือ ?” พวกเขาตอบว่า “ทำให้เรากิน เมื่อเรามี และทำให้เราอดทน เมื่อเราไม่มี” ท่าน(อลัยฮิสลาม) จึงกล่าวว่า “สำหรับเราแล้วสุนัขก็ทำเช่นนี้ (อดนตอนไม่มีกิน และกินตอนที่มี) พวกเขาจึงถามว่า “นี่เป็นเช่นไรหรือ โอ้อมีรุลมุอฺมีนีน(ทำนองว่าขอให้ท่านช่วยชี้แจงแถลงไข)” เมื่อนั้นท่านจึงกล่าวว่า “สิ่งที่เราทำคือ เมื่อไม่มี เราจะชุกุร/ขอบคุณ และเมื่อใดที่มี/ได้รับมาเราจะเสียสละมัน [1]

������ ตวบท

[1]مستدرك الوسائل عَن أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام أنَّهُ رَأى‏ يَوماً جَماعَةً، فَقالَ: مَن أنتُم؟ قالوا: نَحنُ قَومٌ مُتَوَكِّلونَ. فَقالَ: ما بَلَغَ بِكُم تَوَكُّلُكُم؟ قالوا: إذا وَجَدنا أكَلنا، وإذا فَقَدنا صَبَرنا. فَقالَ عليه السلام: هكَذا يَفعَلُ الكِلابُ عِندَنا! فَقالوا: كَيفَ نَفعَلُ يا أميرَ المُؤمِنينَ؟ فَقالَ: كَما نَفعَلُهُ؛ إذا فَقَدنا شَكَرنا، وإذا وَجَدنا آثَرنا(مستدرك الوسائل: 7/ 217/ 8076.)

������ อางอิง มีซานุลฮิกมะฮ์ หมวด อลิฟ  บท อัลอีซาร

#มีซานุลฮิกมะฮ์
#ทุกวันกับกุรอ่านและอิตเราะฮ์