رسول اکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله
و گنجهای طالقان
رسول گرامی اسلامصلى‌الله‌عليه‌وآله
در تعریف از یاران مخصوص حضرت بقیه الله ارواحنا له الفداء در منطقه طالقان چنین می فرمایند:
و له بالطالقان کنوز لاذهب و لافضه الا خیول مطهمه و رجال مسومه یجتمع الله عزوجل له من اقاصی البلاد علی عدد اهل بدر ثلاثمائه و ثلاثه عشر رجلا.
. برای او (مهدی من) در طالقان گنجهایی است که از طلا و نقره نیست بلکه عبارت است از اسبهای زیبا و تکاوران و مردانی باتجربه و کاردان که خداوند از این نوع مردان سیصد و سیزده تن به تعداد اهل بدر از اطراف و اکناف جهان به دور او جمع می کند.وجود مقدس رسول اکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله
در این روایت به برنامه های حضرت عیسیعليه‌السلام
در حکومت حضرت بقیه الله ارواحنا له الفداء اشاره فرموده اند:
یکون عیسی بن مریم فی امتی حکما مقسطا یرفع الشحناء و التباعض و یفیض المال حتی لایقبله احد و تنزع حمه کل دابه و تکون الارض کفاتور الفضه.
۱ - حکم می کند بین مردم بر اساس عدل و داد.
۲ - کینه و عداوت را از میان جامعه برمی دارد.
۳ - چندان بذل مال و ثروت می کند که دیگر کسی به سراغ مال نمی آید (همه بی نیاز می شوند).
۴ - دشمنی و ستیزه جویی از تمام موجودات گرفته می شود.
۵ - امنیت و آسایش بقدری زیاد می شود که صفحه گیتی مانند یک صفحه ساخته شده از نقره نرم می شود.
رسول اکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله
درباره قیام فرزندش و کیفیت آن چنین می فرمایند:
یخرج المهدی و علی راءسه غمامه فیها مناد ینادی هذا المهدی خلیفه الله فاتبعوه.
مهدیعليه‌السلام
ظاهر می شود در حالی که قطعه ابری بر سر آن حضرت قرار گرفته است. در آن حال، منادی فریاد می زند: ای جهانیان! این است مهدی آل محمد و جانشین خداوند در روی زمین. از او متابعت کنید.
جابر بن عبدالله انصاری از حضرت خاتم الانبیاءصلى‌الله‌عليه‌وآله
در ارتباط با حوادث و مصائب آخرالزمان و قبل از ظهور چنین بیان می کند: رسول گرامی اسلامصلى‌الله‌عليه‌وآله
فرمود:
منا مهدی هذه الامه اذا صارت الدنیا هرجا و مرجا و تظاهرت الفتن و تقطعت السبل و اغاز بعضهم علی بعض فلا کبیر یرحم صغیرا ولا صغیر یوقر کبیرا فیبعث الله عند ذلک مهدینا التاسع من صلب الحسین یفتح حصون الضلاله و قلوبا غفلا یقوم فی الدین فی آخر الزمان کما قمت به فی اول الزمان و یملاء الارض عدلا کما ملئت جورا.
مهدی این امت از ما خاندان رسالت است (گویی حضرت رسولصلى‌الله‌عليه‌وآله
به وجود مقدس حضرت مهدی ارواحنا له الفداء که از فرزندان آن حضرت است افتخار می کند). وقتی که دنیا پر از هرج و مرج شد و فتنه ها در میان مردم نمایان گشت و امنیت از راهها گرفته شد و بعضی از این مردم به بعضی دیگر هجوم آوردند و بزرگان قوم به زیردستان رحم نکردند و افراد کم سن و سال به بزرگان و کهنسالان احترام نگذاشتند، در چنین ایامی، خداوند مهدی ما را که نهمین فرزند پسر امام حسینعليه‌السلام
است مأمور می کند دژهای گمراهی را درهم بکوبد و قلبهای غافل (وامانده از خیر و آکنده از شر) را تسخیر کند و دین مقدس اسلام را در آخرالزمان برپا دارد، چنانکه من در اول زمان آن را برپا داشتم. بعلاوه، فرزندم مهدی جهان را پر از عدل و داد می کند آنگاه که پر از جور شده باشد.
در حدیث لوح حضرت زهرای مرضیهعليها‌السلام
پس از بیان ویژگیهای ائمه معصومینعليهم‌السلام
نوبت به حضرت بقیه الله ارواحنا له الفداء می رسد. خداوند می فرماید:
ثم اکمل ذلک بالبنه رحمه للعالمین علیه کمال موسی و بهاء عیسی و صبر ایوب سیذل اولیائی فی زمانه و تتهادی رؤ وسهم کما تتهادی رؤ وس الترک والدیلم فیقتلون و یحرقون و یکونون خائفین مرعو بین و جلین تصبغ الارض بدمائهم و یفشو الویل و الرنه فی نسائهم هؤ لاء اولیائی حقا بهم ادفع کل بلیه و فتنه عمیاء و بهم اکشف الزلازل و ادفع الاصار و الاغلال اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمه و اولئک هم المتهدون.
بعد از امام حسن عسکریعليهم‌السلام
دین خود را به وسیله فرزندش که رحمت واسعه برای جهانیان است کامل می گردانم. خصوصیات او به این شرح است:
کمالات حضرت موسی بن عمران در اوست، بهای حضرت عیسی دارد و صبر و بردباری حضرت ایوب در وجود مقدسش جمع شده است.
(دیگر از نشانه های غیبت حضرتش این است:) اولیاء و بندگان صالح من به خاطر فشار ستمگران در زمان غیبت او در ذلت بسر می برند و سرهای بریده آنها را به عنوان تحفه برای یکدیگر می فرستند، چناچه سرهای ترک و دیلم را پیشکش یکدیگر می کردند. بندگان و اولیای مرا می کشند و می سوزانند و مرعوب دشمنان باشند و زمین از خون آنها رنگین شود و ناله و شیون زنهای آنها بلند باشد (در مصیبت عزیزانشان). اینها در حقیقت دوستان منند و به وسیله آنها انواع بلاها و فتنه های کور و تاریک را از مردم دفع می کنم و زلزله ها را به برکت وجود آنها بر می دارم. بر اینها باد درودها و رحمت پروردگارشان و آنها هستند هدایت یافتگان.
_____________________________________
0%
نویسنده: محمد خادمی شیرازی 
