شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

.بانک احادیث اهل بیت عليهم السلام (اخلاقی) جلد ۸

.بانک احادیث اهل بیت عليهم السلام (اخلاقی)3%

.بانک احادیث اهل بیت عليهم السلام (اخلاقی) نویسنده:
گروه: کتابخانه حدیث و علوم حدیث

جلد ۱ جلد ۲ جلد ۳ جلد ۴ جلد ۵ جلد ۶ جلد ۷ جلد ۸ جلد ۹ جلد ۱۰ جلد ۱۱ جلد ۱۲ جلد ۱۳ جلد ۱۴ جلد ۱۵
  • شروع
  • قبلی
  • 1556 /
  • بعدی
  • پایان
  •  
  • دانلود HTML
  • دانلود Word
  • دانلود PDF
  • مشاهدات: 101416 / دانلود: 6295
اندازه اندازه اندازه
.بانک احادیث اهل بیت عليهم السلام (اخلاقی)

.بانک احادیث اهل بیت عليهم السلام (اخلاقی) جلد ۸

نویسنده:

كتابخانه ›

کتابخانه حدیث و علوم حدیث


فارسی

این کتاب در موسسه الحسنین علیهما السلام تصحیح و مقابله شده است.


حديث - ۱۵۳


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


ذُو الکَرَمِ جَميلُ الشِّيَمِ مُسدٍ لِلنِّعَمِ وَصُولٌ لِلرَّحِمِ ؛


صاحب کَرَم ، کسي است که خُلق و خويش زيبا ، براي هرگونه نعمتي سزاوار و در پيوند با خويشان ، پويا باشد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۵۱۹۶





حديث - ۱۵۴


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


خَيرُ ما وَرَّثَ الآباءُ الأبناءَ الأدَبَ ؛


بهترين چيزي که پدران براي فرزندان به ميراث مي‌گذارند ، ادب است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۵۰۳۶





حديث - ۱۵۵


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


حُسنُ الظَّنِّ راحَةُ القَلبِ وَ سَلامَةُ الدِّينِ ؛


خوش‌گماني ، مايه آسايش دل و سلامت دين است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۸۱۶

	

	
	



	

		



حديث - ۱۵۶


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


جَمالُ العِلمِ نَشرُهُ وَ ثَمَرَتُهُ العَمَلُ بِهِ ، وَ صِيانَتُهُ وَضعُهُ فِي أهلِهِ ؛


زيبايي علم به نشر آن است ، و ميوه‌اش عمل کردن به آن ، و نگاهداشتِ آن قراردادنش ميان اهل آن


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۷۵۴





حديث - ۱۵۷


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


ثَلاثٌ يُوجِبنَ المَحَبَّةَ: حُسنُ الخُلقِ وَ حُسنُ الرِّفقِ وَ التَّواضُعُ ؛


سه خصلت موجب دوستي است : خوش‌خويي ، مهرباني و فروتني


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۶۸۴





حديث - ۱۵۸


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


ثَمَرَةُ القَناعَةِ الإجمالُ فِي المُکتَسَبِ وَ العُزُوفُ عَنِ الطَّلَبِ ؛


ميوه قناعت ، اعتدال در کسب و کار ، و ناخوش داشتن درخواست است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۶۳۴

	

	
	



	

		



حديث - ۱۵۹


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


ثَمَرَةُ التَّواضُعِ المَحَبَّةُ ؛


دوستي ميوه فروتني است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث -۴۶۱۳





حديث - ۱۶۰


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


ثَمَرَةُ العِفَّةِ الصِّيانَةُ ؛


ميوه عفّت ، خودنگاهداري است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۵۹۳





حديث - ۱۶۱


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


تَعجيِلُ البِرِّ زِيادَةٌ فِي البِرِّ ؛


شتاب کردن در نيکي ، زيادت در نيکي است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۵۶۸

	

	
	



	

		



حديث - ۱۶۲


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


بُکاءُ العَبدِ مِن خَشيَةِ اللّه‌ِ يُمَحِّصُ ذُنُوبَهُ ؛


گريستن بنده از خوف خدا ، گناهانش را از ميان مي‌برد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۴۳۲





حديث - ۱۶۳


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


بِرُّ الرَّجُلِ ذَوَي رَحِمِهِ صَدَقَةٌ ؛


نيکي مرد به خويشانش صدقه است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۴۲۷





حديث - ۱۶۴


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


بِالتَّوبَةِ تُمَحَّصُ السَّيِّئاتُ ؛


گناهان ، با توبه (بازگشت به سوي خدا) پاک مي‌شود


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۳۲۴

	

	
	



	

		



حديث - ۱۶۵


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


بِحُسنِ الاَخلاقِ يَطيبُ العَيشُ ؛


با نيکويي اخلاق، زندگي خوش مي‌شود


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۲۶۳





حديث - ۱۶۶


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


بِالعَدلِ تَتَضاعَفُ البَرَکاتُ ؛


با عدالت ، برکت‌ها دوچندان مي‌شود


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۲۱۱





حديث - ۱۶۷


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


إذا أرادَ اللّه‌ُ سُبحانَهُ صَلاحَ عَبدٍ ألهَمَهُ قِلَّةَ الکَلامِ وَ قِلَّةَ الطَّعامِ وَ قِلَّةَ المَنامِ؛


هرگاه خداوند صلاح بنده‌اي را بخواهد ، کم‌گويي ، کم‌خوري و کم‌خوابي را در دلش مي‌اندازد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۴۱۱۷

	

	
	



	

		



حديث - ۱۶۸


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


إذا صَنَعتَ مَعرُوفا فَاستُرهُ ؛


هرگاه کار نيکويي انجام دادي ، پنهانش دار


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۹۸۱





حديث - ۱۶۹


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


إنَّ أفضَلَ الخَيرِ صَدَقَةُ السِّرِّ وَ بِرُّ الوالِدَينِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ ؛


برترين خوبي ، صدقه پنهاني و نيکي به پدر و مادر و صله رحم است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۵۵۰





حديث - ۱۷۰


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


إِنَّ مِنَ العِبادَةِ لِينَ الکَلامِ وَ إفشاءَ السَّلامِ ؛


از جمله عبادت‌ها ، نرميِ کلام و آشکار کردن سلام است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۴۲۱

	

	
	



	

		



حديث - ۱۷۱


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:



أَفضَلُ الجُودِ إيصالُ الحُقُوقِ إلي اَهلِها ؛


برترين بخشش ، رساندن حقوق به اهل آن است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۱۵۳





حديث - ۱۷۲


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


أَغبَطُ النّاسِ المُسارِعُ إلَي الخَيراتِ ؛


نيکوحال‌ترينِ مردم، کسي است که به سوي نيکي‌ها بشتابد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۱۲۲





حديث - ۱۷۳


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


أَفضَلُ النّاسِ مَن کَظَمَ غَيظَهُ وَ حَلُمَ عَن قُدرَةٍ ؛


برترينِ مردم، کسي است که خشمش را فرو بَرَد و با وجود قدرت بر انتقام ، بردباري کند


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۱۰۴

	

	
	



	

		



حديث - ۱۷۴


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


أَصلُ المُرُوءَةِ الحَياءُ وَ ثَمَرَتُهَا العِفَّةُ ؛


ريشه مردانگي شرم است و ميوه‌اش پاک دامني


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۱۰۱





حديث - ۱۷۵


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


أَفضَلُ الوَرَعِ حُسنُ الظَّنِّ ؛


برترين پارسايي ، خوش‌گماني است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۰۲۷





حديث - ۱۷۶


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


أَفضَلُ المَعرُوفِ إغاثَةُ المَلهُوفِ ؛


برترين کار نيک ، فريادرسيِ ستم‌ديده است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۲۹۵۹

	

	
	



	

		



حديث - ۱۷۷


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


أفضَلُ الإيمانِ الأمانَةُ ؛


برترين ايمان، امانتداري است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۲۹۰۵





حديث - ۱۷۸


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اِرضَ لِلنّاسِ بِما تَرضاهُ لِنَفسِکَ تَکُن مُسلِما ؛


آنچه را براي خود مي‌پسندي براي مردم بپسند ، تا مسلمان باشي


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۲۳۲۹





حديث - ۱۷۹


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلبُکاءُ مِن خَشيَةِ اللّه‌ِ يُنيرُ القَلبَ وَ يَعصِمُ مِن مُعاوَدَةِ الذَّنبِ ؛


گريستن از ترس خدا، دل را نوراني مي‌کند و از بازگشت به گناه، ايمن مي‌دارد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۲۰۱۶

	

	
	



	

		



حديث - ۱۸۰


اَلکَمالُ فِي ثَلاثٍ : اَلصَبرُ عَلَي النَّوائِبِ وَ التَوَرُّعُ فِي المَطالِبِ وَ إسعافُ الطّالِبِ ؛


کمال آدمي در سه چيز است : شکيبايي بر ناگواري‌ها ، پارسايي در خواسته‌ها و برآوردنِ خواهشِ درخواست‌کننده


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۷۷۷





حديث - ۱۸۱


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلإنصافُ يَرفَعُ الخِلافَ وَ يُوجِبُ الاِئتِلافَ ؛


انصاف داشتن ، اختلاف را از ميان برمي‌دارد و الفت مي‌آورد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۷۰۲





حديث - ۱۸۲


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلصِّدقُ مُطابَقَةُ المَنطِقِ لِلوَضعِ الإلهِيِ ؛


راستگويي، مطابقت گفتار است با نهاده الهي


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۵۵۲

	

	
	



	

		



حديث - ۱۸۳


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلحَياءُ مِنَ اللّه‌ِ يَمحوُ کَثيرا مِنَ الخَطايا ؛


شرم از خداوند ، بسياري از گناهان را پاک مي‌کند


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۵۴۸





حديث - ۱۸۴


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلبِشرُ إسداءُ الصَّنيعَةِ بِغَيرِ مَؤُونَةِ ؛


گشاده‌رويي ، نيکوکاري‌اي است بدون هزينه


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۵۰۳





حديث - ۱۸۵


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلمُؤمِنُ هَيِّنٌ لَيِّنٌ سَهلٌ مُؤتَمَنٌ ؛


مؤمن ، آسان‌گير ، نرم‌خو ، سهل‌گير و مورد اعتماد است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۴۵۴

	

	
	



	

		



حديث - ۱۸۶


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلتَّوبَةُ تُطَهِّرُ القُلُوبَ وَ تَغسِلُ الذُّنُوبَ ؛


توبه ، دل‌ها را پاک مي‌کند و گناهان را مي‌شويد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۳۵۵





حديث - ۱۸۷


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلتَّوَدُّدُ إلَي النّاسِ رَأسُ العَقلِ ؛


مهرورزي با مردم ، اساس خردمندي است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۳۴۵





حديث - ۱۸۸


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


آلَةُ الرِّئاسَةِ سِعَةُ الصَّدرِ ؛


سعه‌صدر، ابزار رياست است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۲۵۶

	

	
	



	

		



حديث - ۱۸۹


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلجَمالُ الظّاهِرُ حُسنُ الصُّورَةِ ، اَلجَمالُ الباطِنُ حُسنُ السَّريرَةِ ؛


زيبايي ظاهري ، نيکوييِ صورت است ، و زيبايي باطن ، نيکوييِ رفتار


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۱۹۳





حديث - ۱۹۰


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلسُّکُوتُ عَلَي الأحمَقِ أفضَلُ جَوابِهِ ؛


سکوت در برابر احمق، بهترين جواب به اوست


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۱۶۰





حديث - ۱۹۱


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلحَليمُ مَنِ احتَمَلَ إخوانَهُ ؛


بردبار، کسي است که [لغزش‌هاي] برادرانش را بر تابد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۱۱۱

	

	
	



	

		



حديث - ۱۹۲


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلبَشاشَةُ حِبالَةُ المَوَدَّةِ ؛


گشاده‌رويي ، دام دوستي است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۱۰۷۵





حديث - ۱۹۳


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلقَناعَةُ أهنَأُ عَيشٍ ؛


قناعت ، گواراترين زندگي است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۹۳۳





حديث - ۱۹۴


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلسَّخاءُ يَزرَعُ المَحَبَّةَ ؛


بخشش ، بذر دوستي مي‌افشاند


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۳۰۶

	

	
	



	

		



حديث - ۱۹۵


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلإنسانُ عَبدُ الإحسانِ ؛


انسان، بنده احسان است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۲۶۳





حديث - ۱۹۶


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


اَلعَفوُ أحسَنُ الإحسانِ ؛


گذشت، نيکوترين نيکي است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۲۵۹





حديث - ۱۹۷


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


مِن أحسَنِ الفَضلِ قَبُولُ عُذرِ الجاني ؛


پذيرش عذر گنهکار ، از نيکوترين فضيلتهاست


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۹۲۹۴

	

	
	



	

		



حديث - ۱۹۸


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


مِن أشرَفِ أفعالِ الکَريمِ تَغافُلُهُ عَمّا يَعلَمُ ؛


از جمله شرافتمندانه‌ترين کارهاي فرد کريم ، چشم پوشي از چيزهايي است که مي‌داند


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۹۳۲۱





حديث - ۱۹۹


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


مِن أماراتِ الخَيرِ الکَفُّ عَنِ الأذي ؛


از جمله نشانه‌هاي خوبي ، خودداري از آزردن [مردم] است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۹۳۳۰





حديث - ۲۰۰


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


ما تَزَيَّنَ مُتَزَيِّنٌ بِمِثلِ طاعَةِ اللّه‌ِ ؛


هيچ آراسته‌اي به زيوري مانند طاعت خدا آراسته نشد


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۹۴۸۹

	

	
	



	

		



حديث - ۲۰۱


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


مِنَ الاِقتِصادِ سَخاءٌ بَغَيرِ سَرَفِ ، وَ مُرُوَّةٌ مِن غَيرِ تَلَفٍ ؛


بخشندگي بدون اسراف و مردانگي بدون تباه کردن [و ايجاد نابساماني ] نشانه ميانه‌روي است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۹۴۱۹





حديث - ۲۰۲


امام عليعليه‌السلام
فرمودند:


مِن کَمالِ السَّعادَةِ السَّعيُ في إصلاحِ الجُمهُورِ ؛


تلاش براي مصلحت عموم مردم ، کمال سعادتمندي است


غرر الحکم و درر الکلم، حديث - ۹۳۶۱





حديث - ۲۰۳


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



اطلُبوا الخَيرَ عِندَ حِـسـانِ الوُجوهِ ، فإنَّ فِعالَهُـم أحْري أنْ تکونَ حُسْنا؛


خـير و خـوبـي را نـزد خوشرويان بجوييد ؛ زيرا کردار ايشان به زيبايي سزاوارتر است


عيون أخبار الرضاعليه‌السلام
: ۲ / ۷۴ / ۳۴۴

	

	
	



	

		



حديث - ۲۰۴


امام عليعليه‌السلام
:


زَينُ الإيمانِ طَهارَةُ السَّرائرِ وحُسنُ العَملِ في الظّاهِرِ؛


زيور ايمان ، پاکي درون است و نيک رفتاري برون


غرر الحکم : ۵۵۰۴





حديث - ۲۰۵


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



أحسَنُ زِينَةِ الرَّجُلِ‌السَّکِينَةُ معَ إيمانٍ ؛


نيکوترين زيورِ مرد ، آرامش همراه ايمان است


بحار الأنوار : ۷۱ /۳۳۷/۲





حديث - ۲۰۶


امام عليعليه‌السلام
:


ما تَزَيَّنَ مُتَزَيِّنٌ بمِثلِ طاعَةِ اللّه ؛


هيچ آراسته‌اي به زيوري مانند طاعت خدا ، آراسته نشد


غرر الحکم : ۹۴۸۹







حديث - ۲۰۷


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



أطعِمُوا المَرأَةَ في شَهرِهَا الَّذي تَلِدُ فيهِ ، التَّمرَ؛ فَإِنَّ وَلَدَها يَکونُ حَليما نَقِيّا؛


به زن، در ماهي که فرزند به دنيا مي‌آورد، خرماي تازه بدهيد؛ چرا که در اين صورت، کودک وي بردبار و پاک خواهد بود


بحار الأنوار ، جلد ۶۶ ، صفحه ۱۴۱ ، حديث -۵۸





حديث - ۲۰۸


امام عليعليه‌السلام
:


العَفافُ زينَةُ الفَقرِ؛


خويشتنداري (و مناعت طبع) زيور فقر است


نهج البلاغه: حکمت ۶۸





حديث - ۲۰۹


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



أکثِرُوا مِن الصَّدَقَةِ تُرزَقُوا؛


صـدقـه زياد بدهيد، تا خداوند به شما روزي بدهد


بحار الأنوار : ۷۷ / ۱۷۶ / ۱۰



	

	
	



	

		



حديث - ۲۱۰


امام عليعليه‌السلام
:


مُواساةُ الأخِ في اللّه عز و جل تَزِيدُ في الرِّزقِ؛


کمک مالي به برادر ديني، روزي را زياد مي‌کند.


بحار الأنوار : ۷۴ / ۳۹۵ / ۲۲





حديث - ۲۱۱


امام عليعليه‌السلام
:


استِعمالُ الأمانَةِ يَزِيدُ في الرِّزقِ؛


امانتداري، روزي را مي‌افزايد.


بحار الأنوار : ۷۵ / ۱۷۲ / ۸





حديث - ۲۱۲


امام عليعليه‌السلام
:


مَن حَسُنَتْ نِيّتُهُ، زِيدَ في رِزقِهِ؛


هر که خـوش نيّت باشـد، روزيش زياد شود


بحار الأنوار : ۱۰۳ / ۲۱ / ۱۸

	

	
	



	

		



حديث - ۲۱۳


امام باقرعليه‌السلام
:


الزَّکاةُ تَزِيدُ في الرِّزقِ؛


زکات دادن، روزي را مي‌افزايد.


بحار الأنوار : ۹۶ / ۱۴ / ۲۷





حديث - ۲۱۴


امام صادقعليه‌السلام
:


مَن حَسَّنَ بِرَّهُ أهلَ بَيتِهِ زِيدَ في رِزقِهِ؛


هرکه با خانواده خود نيکوکار باشد، روزيش زياد شود


بحار الأنوار : ۶۹ / ۴۰۸ / ۱۱۷





حديث - ۲۱۵


امام صادقعليه‌السلام
:


إنّ البِرَّ يَزِيدُ في الرِّزقِ؛


نيکوکاري، روزي را زياد مي‌کند


بحار الأنوار : ۷۴ / ۸۱ / ۸۴

	

	
	



	

		



حديث - ۲۱۶


امام صادقعليه‌السلام
:


حُسنُ الخُلُقِ يَزِيدُ في الرِّزقِ؛


خوشخويي ، روزي را زياد مي‌کند


بحار الأنوار : ۷۱ / ۳۹۶ / ۷۷





حديث - ۲۱۷


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



مَن سَرَّهُ أن يُبسَطَ لَهُ في رِزقِهِ ويُنسَأَ لَهُ في أجَلِهِ فَلْيَصِلْ رَحِمَهُ؛


هر که خوش دارد روزيش زياد و عمرش دراز شود ، صله رحم به جا آورد .الخصال : ۳۲ / ۱۱۲





حديث - ۲۱۸


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



صِلَةُ الرَّحِمِ تَزيدُ فيالعُمرِ ، وتَنفي الفَقرَ؛


صله رحم، عمر را زيــاد مي‌کند و فقر را از بين مي‌برد


بحار الأنوار : ۷۴ / ۱۰۳ / ۶۱

	

	
	



	

		



حديث - ۲۱۹


امام باقرعليه‌السلام
:


البِرُّ وصَدقَةُ السِّرِّيَنفِيانِ الفَقرَ؛


نيکي کردن و صدقه نهاني، فقر را از بين مي‌برند.


بحار الأنوار : ۷۴ / ۸۱ / ۸۳





حديث - ۲۲۰


امام صادقعليه‌السلام
:


من قَنِعَ بما رَزَقَهُ اللّه‌ُ فهُو مِن أغنَي الناسِ


هر که به آنچه خداوند روزيش کرده است قانع باشد، توانگرترين مردم است


الکافي : ۲ / ۱۳۹ / ۹





حديث - ۲۲۱


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
مي فرمايند :



التّاجرُ الصَّدوقُ تَحتَ ظِلِّ العَرشِ يَومَ القيامةِ؛


کاسب راستگو در روز قيامت زير سايه عرش است


کنز العمال : ۹۲۱۸

	

	
	



	

		



حديث - ۲۲۲


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
مي فرمايند :



التّاجرُ الأمينُ الصَّدوقُ المسلِمُ معَ الشّهداءِ يَومَ القيامةِ؛


کاسب درستکارِ راستگوي مسلمان ، در قيامت با شهيدان است


کنز العمال : ۹۲۱۶





حديث - ۲۲۳


پيامبر خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
مي فرمايند:



خَيرُ الکَسبِ کَسبُ يَدَيِ العامِلِ إذا نَصَحَ؛


بهترين درآمد، درآمــدِ کارگري است که در کارش صداقت داشته باشد


جامع الأحاديث : ۷۶





حديث - ۲۲۴


قال الباقرعليه‌السلام
:


ان الصدقة تضاعف في يوم الجمعة ؛


پاداش صدقه در روز جمعه دو برابر است


(مستدرک الوسائل ، ج ۷، ص ۱۸۷).

	

	
	



	

		



حديث - ۲۲۵


قال عليعليه‌السلام
:


عبادالله ان تقوي الله حمت اولياء محارمه و الزمت قلوبهم مخافته حتي اسهرت لياليهم ؛


اي بندگان خدا پرهيزکاري دوستان خدا را از انجام کارهاي حرام باز مي دارد و ترس از خدا آنچنان در دل آنان جاي مي گيرد که شب ها را (براي نماز) بيدار مي مانند.


(نهج البلاغه ، خطبه ۱۱۳).





حديث - ۲۲۶


قال رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



افضل العمل : الصلاة علي ميقاتها، ثم بر الوالدين ، ثم ان يسلم الناس من لسانک ؛


بهترين عمل ، به پا داشتن نماز در وقت معين و زمان فضيلت آن است و سپس نيکي به پدر و مادر و بعد از آن در امان بودن مردم از زبان تو است


(کنزالعمال ، ج ۱۵، ص ۹۴۸)

	

	
	



	

		



حديث - ۲۲۷


قال رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



من اسبغ وضوءه و احسن صلاته ، و ادي زکاة ماله و کف غضبه و سجن لسانه ، و استغفر لذنبه ، و ادي النصيحة لاهل بيت نبيه فقد استکمل حقايق الايمان و ابواب الجنة مفتحة له ؛


کسي که وضوي خود را شاداب و کامل به جاي آورد، و نماز خويش را نيکو بخواند، زکات مالش را بپردازد، و خشم خود را فرو نشاند و زبانش را از گناهان مربوط به زبان ببندد، و براي گناه خود با توبه طلب آمرزش کند، و نسبت به اهل بيت پيامبر خويش خيرخواه باشد، البته تمام حقايق ايمان در او کامل شده و درهاي بهشت به روي او باز است


(ثواب الاعمال ، ص ۶۴)





حديث - ۲۲۸


قال رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



لو صليتم حتي تکونوا کالاوتار و صمتم حتي تکونوا کالحنايا لم يقبل الله منکم الا بورع ؛


اگر آن قدر نماز بخوانيد تا همچون زه کمان شويد، و آن قدر روزه بگيريد تا همچون کمان خم شويد، خدا از شما قبول نمي کند، مگر اين که انسان با ورع باشيد.


(بحارالانوار، ج ۸۴، ص ۲۵۸)

	

	
	



	

		



حديث - ۲۲۹


قال رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



الخشوع زينة الصلاة ؛


خشوع ، زينت و زيور نماز است


(بحارالانوار، ج ۷۷، ص ۱۳۱)





حديث - ۲۳۰


قال رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



ان احب الاعمال الي الله - عز و جل - الصلاة و البر و الجهاد ؛


همانا محبوبترين اعمال در نزد خداوند: نماز، نيکي کردن و جهاد در راه خداست


(وسائل الشيعه ، ج ۳، ص ۲۷)





حديث - ۲۳۱


قال رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
:



ما عمل ابن ادم شيئا افضل من الصلاة و صلاح ذات البين و خلق حسن ؛


فرزند آدم (انسان) هيچ عملي انجام نمي دهد که بهتر از نماز و آشتي دادن مردم و خوش اخلاقي باشد.


(نهج الفصاحه ، ص ۵۴۷، حديث -۲۶۵۱)

	

	
	



	

		



حديث - ۲۳۲


پيامبراکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمودند:



ثَلاثٌ مَنْ لَمْ تَکُنْ فيهِ فَلَيْسَ مِنّي وَ لا مِنَ اللّه‌ِ عَزَّوَجَلَّ. قيلَ: يا رَسولَ اللّه‌ِ، وَ ما هُنَّ؟ قالَ: حِلْمٌ يَرُدُّ بِهِ جَهْلَ الْجاهِلِ وَ حُسْنُ خُلْقٍ يَعيشُ بِهِ فِي النّاسِ وَ وَرَعٌ يَحْجُزُهُ عَنْ مَعاصِي اللّه‌ِ عَزَّوَجَلَّ؛


سه چيز است که هر کس نداشته باشد نه از من است و نه از خداي عزّوجلّ. عرض شد: اي رسول خدا! آنها کدامند؟ فرمودند: بردباري که به وسيله آن جهالت نادان را دفع کند، اخلاق خوش که با آن در ميان مردم زندگي کند و پارسايي که او را از نافرماني خدا باز دارد.


(خصال، ص ۱۴۵، ح ۱۷۲)





حديث - ۲۳۳


امام صادقعليه‌السلام
فرمودند:


اِنَّ اللّه‌َ عَزَّوَجَلَّ لَمْ يَبْعَثْ نَبيّا اِلاّ بِصِدْقِ الْحديث - وَ اَداءِ الاَْمانَةِ اِلَي الْبَرِّ وَ الْفاجِرِ؛


خداوند عزوجل هيچ پيامبري را نفرستاد، مگر به راستگويي و برگرداندن امانت به نيکوکار و بدکار


کافي، ج ۱، ص ۱۰۴، ح ۱

	

	
	



	

		



حديث - ۲۳۴


پيامبراکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمودند:



اَکْرَمُ اَخلاقِ النَّبيّينَ وَ الصِّدّيقينَ وَ الشُهَداءِ وَ الصّالِحينَ التَّزاوُرُ فِي اللّه‌ِ؛


بزرگوارانه‌ترين اخلاق پيامبران، صديقين (انسان‌هاي راستين) شهدا و صالحين، ديدار يکديگر براي خداست.


دعائم الاسلام، ج ۲، ص ۱۰۶





حديث - ۲۳۵


پيامبراکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمودند:



اِنّا اُمِرْنا مَعاشِرَ الاَنْبياءِ بِمُداراةِ النّاسِ، کَما اُمِرْنا بِاِقامَةِ الفَرائِضِ؛


ما پيامبران، همان‌گونه که به برپا داشتن واجبات مأمور شده‌ايم، به مدارا کردن با مردم نيز مأمور شده‌ايم.


امالي طوسي، ص ۵۲۱





حديث - ۲۳۶


امام صادقعليه‌السلام
فرمودند:


لَمْ يَبْعَثِ اللّه‌ُ نَبيّا قَطُّ اِلاّ بِالْبِرِّ وَالْعَدْلِ؛


خداوند هيچ پيامبري را جز به نيکي و عدالت بر نينگيخت.


بحارالأنوار، ج ۲۴، ص ۲۹۲

	

	
	



	

		



حديث - ۲۳۷


رسول اکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمودند:



إِنَّ الانبياءَ إِنَّما فَضَّلَهُمُ اللّه عَلي خَلقِهِ بِشِدَّةِ مُداراتِهِم لأَِعداءِ دينِ اللّه وَحُسنِ تَقيَّتِهِم لأَِجلِ إِخوانِهِم فِي اللّه ؛


خداوند از اين رو پيامبران را بر ديگر مردمان برتري داد که با دشمنان دين خدا بسيار با مدارا رفتار مي کردند و براي حفظ برادران همکيش خود نيکو تقيه مي کردند.


بحارالأنوار، ج۷۵، ص۴۰۱، ح۴۲





حديث - ۲۳۸


رسول اکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمودند:



کادَ الحَليمُ أَن يَکونَ نَبيّا؛


آدم بردبار به پيامبري نزديک است.


بحارالأنوار، ج۴۳، ص۷۰، ح۶۱





حديث - ۲۳۹


امام رضاعليه‌السلام
فرمودند:


مِن اَخلاقِ النبياءِ التَّنَظُّفُ؛


پاکيزگي از اخلاق پيامبران است.


کافي، ج ۵، ص ۵۶۷، ح ۵۰

	

	
	



	

		



حديث - ۲۴۰


الکَرَمُ نَتيجَةُ عُلُوِّ الهِمَّه؛


کَرَم داشتن، زاييده بلندي همّت است.


غرر الحکم، ۱۴۷۷





حديث - ۲۴۱


امام محمد باقرعليه‌السلام
فرمودند:


خداوند ، آشکار کردن سلام را دوست دارد


تحف‌العقول ، ص ۳۱۱





حديث - ۲۴۲


امام محمد باقرعليه‌السلام
فرمودند:


خداوند ، باحياي بردبار عفيف پرهيزکار را دوست دارد


تحف‌العقول ، ص ۳۱۰





حديث - ۲۴۳


امام محمد باقرعليه‌السلام
فرمودند:


چهار چيز از گنجهاي نيکي است : نهان داشتن حاجت ، پنهان نمودن صدقه ، پوشيده داشتن درد ، و نهان کردن مصيبت.


بحارالانوار ، دار احياء الترا العربي ، ج ۷۵ ، ص ۱۷۵





حديث - ۲۴۴


امام محمد باقرعليه‌السلام
فرمودند:


هر کس خشم خود را ، با آن که بر اظ‌هار آن تواناست، فرو برد، خداوند در روز قيامت قلبش را از امنيت و آرامش پر مي‌کند


بحارالانوار ، دار احياء الترا العربي ، ج ۷ ، ص ۳۰۳





حديث - ۲۴۵


امام محمد باقرعليه‌السلام
فرمودند:


تواضع ، راضي بودن به نشستن در جايي است که کمتر از شائنش باشد ، و اينکه به هر کس رسيدي سلام کني ، و جدال را هر چند حق با تو باشد ، ترک کني


بحارالانوار ، دار احياء الترا العربي ، ج ۷۵ ، ص ۱۷۶





حديث - ۲۴۶


امام محمد باقرعليه‌السلام
فرمودند:


پيوند با خويشان ، عملها را پاکيزه مي‌نمايد ، اموال را افزايش مي‌دهد ، بلا رادور مي‌کند ، حساب آخرت را آسان مي‌نمايد ، و مرگ را به تاخير مي‌اندازد


بحارالانوار ، دار احياء الترا العربي ، ج ۷۱ ، ص ۱۱۱

	

	
	




				

			



	

		

امام مجتبىعليه‌السلام



حضرت مجتبىعليه‌السلام
پنجمين خليفه ، از خلفاى راشدين و امام دوم از امامان اهل بيت وحى است دوره خلافت آن حضرت شش ماه طول كشيد. وقتى كه زمام حكومت را در دست گرفت ، مجلس بزرگى در مسجد كوفه تشكيل داد كه همه لشكريان در آن شرکت داشتند. امام مجتبىعليه‌السلام
براى آن ها سخن آغاز كرد، آن ها را به وحدت و يگانگى دعوت نمود و از تحريكات زهرآگين بنى اميه آگاه ساخت پس ، آمادگى خود را براى جهاد با معاويه اعلام كرد و سپاه را براى نبرد دعوت كرد. احدى به نداى حضرتش لبيك نگفت ، به جز فرزند حاتم طايى ، عُدى كه اطاعت خود را اعلام كرد. و زبان به سرزنش و توبيخ كوفيان گشود. پس از اين آزمايش ، باز هم حضرتش دست از جهاد بر نداشت و كوشيد و سپاهى آماده ساخت و به سوى معاويه فرستاد. فرمانده سپاه خيانت كرد و از معاويه پولى گرفت و سپاه را بدون سردار گذارد و به سوى معاويه رفت اين فرمانده ، برادر اين عباس بود، كسى بود كه دو پسر خردسالش را معاويه كشته بود، امام احساس كرد يار و ياورى ندارد، و نيروهاى مسلح براى جهاد آماده نيستند و خودش مانده و تنى چند از خويشان و دوستان بسيار نزديك ، و جنگ ، هلاكت آن ها را در بر دارد نه شهادت ، و هلاكت اين گروه نابودى اسلام و پيروزى كفر را در پيش دارد. آرى ، هلاكت چيزى است و شهادت چيز ديگر. چنين جنگى روا نيست عقلا و خردمندان ، آن را صحيح نمى شمارند و اسلام آن را روا نمى داند. حضرتش دندان سر جگر گذارد و حماسه روحى مردى و مردانگى را كوبيد تا به وسيله صلح ، چهره اسلام در جهان باقى بماند. حسينعليه‌السلام
نيز با برادر موافق بود، و صد در صد صلح را تصويب كرد. عدى فرزند حاتم كه از صلح ناراضى بود، به حضور حسينعليه‌السلام
شرفياب شد و بر صلح امام مجتبىعليه‌السلام
خرده گرفت ، و آمادگى خود و كسانى را كه براى جنگ در زير رايت حسينعليه‌السلام
اعلام كرد، ولى حضرت حسينعليه‌السلام
پيشنهاد وى را نپذيرفت و صلح برادر را به جا خواند و تثبيت كرد. موضع امام حسنعليه‌السلام
پس از شهادت پدر، موضع پدرش بود پس از وفات رسول خدا كه جنگ ، نابودى اسلام را نتيجه مى داد؛ فرزند همان كارى كرد كه پدر آن را كرد. حكومت در مكتب محمدعليه‌السلام
و آل محمد وسيله است نه هدف هدف در اين مكتب ، خداست و بس ، سعادت انسان هاست و بس خواسته هاى شخصى ، خواهش دل ، انتقام و تشفى ، نامورى و نيك نامى ، در اين مكتب راه ندارد. كمال مطلوب ، فداكارى است ، از خود گذشتن است ، خواه جان باشد، خواه فرزند، خواه مال باشد، خواه آسايش ، خواه حكومت باشد، خواه نيك نامى رهبران اين مكتب را نديده و نشنيده ايم كه براى حكومت و به دست آوردن قدرت ، قدى بردارند و يا به رياكارى و عوام فريبى اشك تمساح بريزند. صلح امام مجتبىعليه‌السلام
تنها راه ادامه جنبش بود، نه راحت طلبى و سازش جنگ ، صد در صد به زيان اسلام و به سود ضد اسلام بود و با صلح ، حيات ابدى اسلام و جان بسيارى از مردم با ايمان محفوظ ماند. اگر صلح راحت طلبى و سازش بود، اگر تسليم در برابر خواسته هاى معاويه بود، پس چرا معاويه تا آخر عمر، از جان امام مجتبىعليه‌السلام
دست نكشيد و چندين بار حضرتش را مسموم كرد و بارها در صدد كشتن بر آمد. وقتى امام مجتبىعليه‌السلام
به موصل رفته بود، به سفارش معاويه ، صوفى كورى به حضرتش ، بسيار نزديك گرديد و عصايى را كه نيش زهر آلودى داشت ، بر پشت پاى آن حضرت نهاد و با قوت تمام فشار داد، تا پسر پيغمبر را مجروح و مسموم سازد. سر انجام معاويه به مقصد رسيد و هشت سال پس از صلح ، امام را به ٨ وسيله زهر شهيد ساخت حسينعليه‌السلام
نيز پس از شهادت برادر، قيام نكرد و به سوى جنگ قدمى بر نداشت و تا معاويه زنده بود به روش برادر ادامه داد و صلح برادر را تنفيذ نكرد. نكته اى جلب توجه مى كند آن است كه چرا معاويه ، براى كشتن امام حسینعليه‌السلام
اقدام نكرد با آن كه حضرتش با وى بيعت نكرده بود؟! يا آن كه خطر وجود حسينعليه‌السلام
براى معاويه و خواسته هاى او، كمتر از وجود برادرش نبود، و معاويه كاملا حسين را مى شناخت آرى خداى ، حسين را ذخيره كرده بود و زنده ماندن حسين معجزه بود. صلح امام مجتبىعليه‌السلام
نظير صلح رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
در حديبيه بود.اين دو صلح با يك ديگر رابطه مستقيم و همگامى دارند. در صلح حديبيه ، رهبر كفار ابو سفيان ، پدر معاويه بود. و در صلح امام حسنعليه‌السلام
رهبر دشمن ، خود معاويه در آن جا رهبر اسلام رسول خدا بود، در اين جا رهبر اسلام ، زاده رسول خدا. كوته بينانى كه بر صلح حديبيه اعتراض كردند، بر صلح با معاويه نيز اعتراض داشتند. صلح امام مجتبىعليه‌السلام
مساوى با پيروزى بود بدون خون ريزى بدين وسيله اسلام پابرجا ماند، حق و حقيقت آشكار شد، باطل نمايان گرديد. انسانيت محفوظ ماند، و مجهولى براى جويندگان حقيقت باقى نماند. حكومت هايى كه از زور گويى و قلدرى نفرت دارند، و هدفشان اقامه عدل است ، ملت خود را مجبور به جنگ نمى كنند. آنان افراد ملت را، آدم مى دانند، انسان مى دانند، ماشين نمى دانند، بيل و كلنگ و تيشه نمى دانند. ملت شعور ندار، نمى فهمد، غلط مى كند، در منطق اين حكومت ها راه ندارد. حكومت ، براى امام مجتبى وسيله اقامه عدل بود و زورگويى ، ديكتاتورى ، فشار بر ملت ، او را از هدف دور مى داشت ، اين كارها از آن كسانى است كه حكومت براى آنان هدف باشد نه وسيله حضرتش كه حكومت را در دست گرفت ، ملت اسلام از جنگ هاى طولانى و پى در پى داخلى خسته شده بود، و از جنگ بيزار بود؛ آن هم جنگ با كسانى كه خود را مسلمان و هم كيش مى خواندند. شرم و حيايى كه مسلمانان از پدرش على داشتند در كار نبود. معاويه را ياغى بر على دانستند نه ياغى بر حكومت اسلام ! اكثريت مسلمانان ، تازه مسلمان بودند و به حقيقت اسلام پى نبرده بودند. اسلام براى آن ها مذهب تشريفاتى بود، امام مجتبى را نمی شناختند، معاويه را نمى شناختند، هر دو را مسلمان مى دانستند، مى گفتند: چرا مسلمانان بايستى با هم جنگ كنند. اين جنگ ، مذهبى نيست ، جهاد نيست ، نزاع بر سر فرمان روايى و حكومت است تنها راه جنگ ، ديكتاتورى بود!


كشتن و اعدام بود! تخويف و ارعاب بود! يا رشوه پردازى ! دروغ و تزوير! گول زدن مردم ! حقه بازى ! عوام فريبى ! شعارهاى تو خالى ! و اين كارها، در حكم عدل راه ندارد. اجراى احكام اسلام و مراسم مذهبى ، بايستى با آزادى باشد، با اختيار باشد. در غير اين صورت باطل است جهاد مانند نماز است ، نماز زورى درست نيست ، نماز پولى درست نيست ، پس ، جهاد زوركى و جهاد پولى درست نيست ، آن نماز نيست و اين جهاد نيست


امام مجتبى اعلام جهاد كرد، و از كوفه به نخيله رفت و آن جا را لشكرگاه قرار داد. ده روز كه در آن جا بماند. بيش از چهار هزار تن به خدمتش ‍ نرسيدند. حضرتش مجبور به بازگشت به كوفه گرديد. وقتى در خطبه اى از مردم ، براى جهاد نظر خواست ، فرياد كشيدند: ما آماده نيستيم ، ما را هلاك مكن ! مردمى كه جهاد فى سبيل الله را در خدمت امام زمان ، هلاك بخوانند، سرباز اسلام نخواهند بود، سربار اسلامند، خيانت خواهند كرد. شكست اسلام را فراهم مى سازند. جهاد سرخ براى امام مجتبىعليه‌السلام
مساوى بود با نابودى اسلام ؛ يعنى خواسته معاويه نتيجه آن ، كشته شدن حضرتش بود و كشته شدن برادرش ‍ حسين بود و كشته شدن مسلمانان واقعى جنگ ، وقتى جهاد است كه پيروزى آن ، رسيدن به هدف باشد جهاد نيست و خودكشى است در اين موقع ، تنها راه ، جهاد سفيد است و بس ، كه امام انجام داد.



	

	
	



	

		

معاويه


معاويه ، پسر ابو سفيان است و ابو سفيان رهبر دشمنان اسلام بود. روزى رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
ابو سفيان را ديد كه سوار است و دو پسرش يزيد و معاويه ، يكى افسار به دست دارد و ديگرى حيوان را مى راند. حضرتش فرمود:


«
پروردگار هر سه را از رحمت خود دور كند!»
.


معاويه پسر هند است و هند مادر معاويه هند بر سر كشته حمزه ، عموى پيامبر، بيامد و جگر شهيد را بيرون آورده ، جويدن گرفت ، انگشتان شهيد را بند بند كرد و گلو بند ساخت و به گردن آويخت روزى ، معاويه از سوى رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
احضار شد، فرستاده بازگشت و گفت : مى گويد: غذا مى خورم ! دوباره احضار گرديد. فرستاده برگشت و سخن را تكرار كرد! براى بار سوم كه احضار گرديد و نيامد و غذا خوردن ، عذرش بود! پيغمبر اسلام در حق وى گفت : خداى ، شكمش را سير نكند. اين نفرين به اجابت رسيد و معاويه مادام العمر سير نشد؛ هر چه مى خورد، سيرى نداشت ! وقتى كه از سر سفره بر مى خاست ، مى گفت :


سير نشدم ، ولى از خوردن خسته شدم معاويه دستورهاى اسلام و احكام دين را زير پا گذارد. شراب خوارى كرد. جامه ابريشمين به تن كرد! ظروف طلا و نقره استعمال كرد! در مجالس غنا حضور يافت ! بر خلاف قوانين قضايى اسلام ، قضاوت كرد، از مجازات دزد خود دارى نمود، نخستين كسى بود در اسلام كه به غارت گرى پرداخت ! پول گزافى براى جعل حديث ، در مذمت امير المؤ منين و در فضيلت عثمان خرج كرد. او نخستين كسى بود كه باب سب صحابه را گشود، و فرمان داد كه خطبا و گويندگان ، علىعليه‌السلام
را بر منابر سب كنند. روز چهارشنبه ، نماز جمعه اقامه كرد و كارهاى ديگر كه همگى بر ضد اسلام بود! بر خليفه مسلمانان طغيان كرد و ٧٥٠٠٠ مسلمان را به كشتن داد. شيعيان على را قتل عام كرد(
به جز كسانى كه تك تك بكشت)
فشارها، كشتارها، قانون شكنى ها، حق كشى ها، در حكومت سياه معاويه رواج داشت ، و كسى جراءت اعتراض نداشت پاسخ اعتراض ، شمشير بود، چنان كه حجر و يارانش را سر بريد! عمرو بن حمق را سر بريد! وقتى كشور شام فتح شد، ابو عبيده امير شام گرديد، ولى ديرى نپاييد و به بيمارى طاعون در گذشت .و خليفه دوم برادر معاويه را كه يزيد نام داشت ، به امارت شام نصب كرد و اين نخستين بار بود كه بنى اميه و دودمان ابو سفيان ، در اسلام به امارت مى رسند، و اين در براى ايشان گشوده مى شود! يزيد نيز بمرد و معاويه امير شام شد و حكومت شام ، خانوادگى گرديد! خليفه ثانى ، از نصب يزيد بن ابى سفيان به امارت شام و نصب معاويه پس از مرگ وى ، چه آرمانى داشت ؟!و آيا تعيين عثمان به ولايت عهدى خود، داخل در اين آرمان بود؟!


و آيا امارت ندادن يك تن از بنى هاشم كه از خاندان رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
بودند نيز، داخل در هدف بود؟!روزى ، معاويه بر منبر خطبه مى خواند، مردى شمشير كشيد و آهنگ وى كرد. ماءموران نگذاردند و مرد به معاويه نرسيد. از او باز پرسى شد، گفت : مى خواستم امر پيامبر را اطاعت كنم كه از حضرتش شنيدم :«
هر كسى ببيند كه معاويه امير شده ، لکن خاصره او را بدرد»
.گفتند: مى دانى چه كسى وى را امير كرده است ؟


گفت :نه گفتند: عمر وى را تعيين كرده است گفت : حال كه وى را عمر، امير كرده ، سمعا و طاعتا! امارت شام ، براى معاويه ، براى رسيدنش به حكومت كشور اسلام ، نردبان گرديد. روزى كه بدين مقام رسيد و بر منبر رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
خطبه مى خواند، عبدالله بن مسعود گفت : رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرموده :«
وقتى كه ، معاويه را ديديد كه بر منبر من بر شده و خطبه مى خواند، گردنش را بزنيد».
حكومت و قدرت ، براى معاويه ، هدف بود نه وسيله روزى كه شهر كوفه را به تصرف در آورد، بر منبر شد و اهل كوفه را مخاطب قرار داده ، گفت : به خدا سوگند! من براى نماز خواندن با شما جنگ نكردم ، براى روزه گرفتن و حج رفتن و زكات دادن جنگ نكردم شما همه اين وظايف را انجام مى داديد. من با شما جنگيدم كه فرمان رواى شما بشوم معاويه ، سب و لعن حضرت علىعليه‌السلام
را بر منابر، در اسلام بنياد نهاد! آيا سب علىعليه‌السلام
كنايه از سب كسى ديگر بود؟!


از آن زمان ، سب صحابه در ميان مسلمانان معمول شد. وقتى مغيره بى شعبه نزد معاويه شد و بدو گفت : ديگر بس است و شايسته است كه رفتارت را با بنى هاشم ، دودمان رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
، خوب كنى ؛ آن ها در وضعى نيستند كه از آن ها بيم داشته باشى ، معاويه گفت : هيهات ، هيهات ! اين مرد هاشمى كارى كرده كه روزانه پنج بار، نامش در رديف نام خدا برده مى شود. چاره اى نيستند به جز آن كه اين نام را به گور كنم ! معاويه خود به گور رفت و هنوز آن نام ، چون خورشيد درخشان ، بر جهان مى تابد. معاويه ، نخستين زمام دار مسلمانان است كه به طور رسمى ، زير بار كفر رفت و خود را خراج گذار دولت روم كرد، تا با اسلام بجنگد و دستش در جنگ با علىعليه‌السلام
باز باشد! معاويه ، پدر يزيد است خواست يزيد را«
ولى عهد»
خود قرار دهد، ولى از مردم مى ترسيد كه تا امام مجتبىعليه‌السلام
وجود دارد، زير بار ولايت عهدى يزيد نروند. صد هزار دينار، براى دخت اشعث فرستاد، و به او وعده داد كه اگر امام را زهر دهى ، تو را همسر فرزندم يزيد مى كنم دخت اشعث هم ، اين جنايت بزرگ را انجام داد و امام را مسموم كرد. ولايت عهدى يزيد با شهادت حسنعليه‌السلام
آغاز شد! و حكومتش با شهادت حسين ! تاريخ ، شوم تر از حكومت يزيد نديده است بيمارى بر معاويه چيره گرديد و خود را در آستانه مرگ ديد. بسيار افسرده و غمگين گشت و با خود گفت : فيا ليتنى لم اءعَن فى الملك ساعة ولم اءك فى اللذات اءعشى النواظر و كنت كذى طمرين عاش ببلغه من الدهر حتى زار اهل المقابر


اى كاش به حكومت نرسيده بودم و اى كاش در خوشى ها نچريده بودم - و اى كاش مانند كسى بودم كه دو جامه كهنه بر تن داشته و با قوت لا يموت ساخته تا وقتى كه با مردم گورستان ديدار كند. بسيارند كسانى كه هنگام مرگ پشيمانند و باخود مى گويند: اى كاش اين كارها را نكرده بودم و گروهى كه در دم مرگ شادان مى باشند، اندكند. معاويه از آن بسيارها بود و علىعليه‌السلام
از اين اندكها روز به روز بيمارى معاويه سخت تر و خطرناك تر مى شد و اميد به حياتش ‍ نمانده بود. مشاعر خود را در روزهاى واپسين حيات ، از دست داده بود و حرف هايى مى زد و پرسش هايى مى كرد كه نشان مى داد عقل و هوشى ندارد. دخترش ناراحت مى شد و شيون مى كرد. هنگامى كه مرگ گريبانش را گرفت ، يزيد در شام نبود. ضحاك بن قيس مرگ وى را اعلام كرد و خود بر او نماز خواند و به گورش سپرد. سال فتح مكه ، معاويه در يمن بود، وقتى شنيد ابو سفيان اسلام آورده ، نامه اى بدو نوشت و وى را با شعر و با نثر سرزنش كرد! و خود هم چنان در شرك باقى ماند! وقتى كه به مكه بازگشت ، مكه به تصرف اسلام در آمده بود.


معاويه مشرك پناهى نيافت ، ناچار به سوى مدينه رفت و نزد عباس عموى پيغمبر شد، و خود را بر پاى عباس انداخت و اظهار اسلام كرد. عباس ، از او نزد پيغمبر اسلام شفاعت كرد. شفاعتش پذيرفته شد و مورد عفو قرار گرفت اسلام معاويه چنين بود و در وقتى بود كه تا زمان وفات پيغمبر چند ماهى فاصله نداشت و سعادت آن را نداشت كه به حضور پيامبر خدمت گزارى كند. يكى از دانشمندان آلمانى به شيخ محمد عبده گفته : معاويه راه را براى توسعه فتوحات اسلام بست ! توضيح اين سخن آن است كه معاويه بنيان گذار جنگ هاى داخلى اسلام است


اگر معاويه امير نبود. جنگ داخلى ميان مسلمانان رخ نمى داد، و شمشيرى كه در اسلام براى نابودى كفر به دست مسلمانان داده شده ، در نابودى اسلام به كار نمى رفت ! و وصى پيامبر اسلام گرفتار جنگ هاى سخت داخلى نمى گرديد! شمشير به روى دشمن دوست نما كشيدن ، به مراتب مشكل تر از شمشير كشيدن به روى دشمن دشمن نماست اگر امير شام نبود، اسلام بدون جنگ در سرتاسر جهان گسترش مى يافت و احدى در گمراهى و بد بختى به سر نمى برد. ظلم و ستم از جهان رخت بر مى بست و پرچم عدل جهانى افراشته مى شد. اگر امير شام نبود، على كشته تمى شد، حسن كشته نمى شد، حسين كشته نمى شد، مظلومى به دست ظالمى كشته نمى شد، چون ظالمى يافت نمى شد، عدالت جهانى بود و بس ، محروميت از جهان رخت بر مى بست ، فقيرى يافت نمی شد، جهان بهشت برين مى گرديد. اگر معاويه امير شام بود، ديگر قطره خونى از بينى كسى نمى آمد، يزيدى نبود، ابن زيادى در كار نبود، شمرى نبود، عمر سعدى نبود، جنايتى نبود، خيانتى نبود. از كارهاى معاويه ، احداث نظريه جبر در اسلام بود. وى مسلمانان را بدين عقيده دعوت كرد تا روح تسليم در برابر ظلم را در همه قرار دهد! تا كسى ، در برابر حكومتش قيام نكند و قدرت خود را ابدى گرداند! وجود اين نظريه ، از گفت و گوى ابن زياد امير كوفه با امام سجادعليه‌السلام
يادگار حسينعليه‌السلام
كاملا آشكار است

	

	
	



	

		

يزيد


يزيد كافر بود، شراب خوار بود، آشكارا گناه مى كرد و بر تخت حكومت اسلام تكيه زد!وقتى ، رسول خداعليه‌السلام
معاويه را ديد فرمود:


«
چگونه روزى از تو بر امت من خواهد بود!و چگونه روز شومى از تو، بر فرزندان من خواهد گذشت ! توله اى از پشت تو بيرون خواهد شد كه آيات خدا را به باد مسخره بگيرد و حرمت مرا كه خداى قرار داده حلال شمرد! كودكى يزيد، در ميان خويشان مادرى اش كه بنى كلاب بودند، بگذشت ، و در ميان آن ها كه از تربيت اسلامى دور بودند، پرورش يافت و باده نوش و سگ باز گرديد! چهره اى گندم گون داشت و جاى آبله در صورتش پيدا بود. داراى پيكرى فربه و بدنى پر مو. از نظر روحى ، خيانت كار و منافق و دو چهره بود شرم و آزرم را در وى راه نبود. سگ ها را جامه اى بافته ، مى پوشانيد و به هر سگى غلامى بخشيده بود كه خدمتش كند. ميمون ها را دوست مى داشت و نگه دارى مى كرد، ميمونى را نزد خود قرار داده بود و«
ابو قيس»
ناميده بود و ته مانده جام شرابش را به وى مى نوشانيد. گاه وى را سوار بر گور خرى مى كرد و به مسابقه اسب دوانى اش مى فرستاد.


روزى ابو قيس ، مسابقه را برد، يزيد خوش دل گرديد و در مدح ابو قيس شعرى گفت يك بار كه ابو قيس را به مسابقه فرستاده بود، باد او را بر زمين زد و ابو قيس ‍ بمرد.يزيد افسرده و غمگين گرديد، دستور داد كفنش كردند و به خاكش ‍ سپردند.به سوگ وى نشست و مردم شام را گفت بيايند و تسليتش گويند، در مرگ ابو قيس مرثيه گفت ، ميمون دوستى وى به جايى رسيده بود كه«
دوست ميمون»
لقب گرفت در باده گسارى افراط مى كرد و پيوسته مست بود. اشعار بسيارى در وصف باده گفته و شبها را با ياران به باده نوشى و ساز و آواز مى گذرانيد. كارش به جايى رسيد كه پدرش معاويه وى را پند داد و نصيحت كرده ، گفت : فرزندم ! چرا اين كارها را نهانى انجام نمى دهى ؟! تا آبرويت نرود واز مقامى كه دارى كاسته نگردد. يزيد، كينه اى از رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
در دل داشت و آرزومند خون خواهى بود! وقتى پدرش تصميم گرفت كه وى را ولى عهد خود كند و خليفه مسلمانان قرارش دهد، نخست ، زبان شاعران را خريد. آنان در شعر خود به ستايش يزيد و مدح وى پرداختند. سپس سران قوم و اشراف كشور را با جوايز سنگين و پول هاى گزاف رام كرد. واليان را دستور داد كه از هر ولاى تى گروهى را به شام بفرستند و تقاضا كنند كه يزيد ولى عهد گردد! آن گاه به ترور و كشتار شخصيت هاى كشور پرداخت امام مجتبىعليه‌السلام
را به وسيله زهر، شهيد كرد!سعد ابى و قاص فاتح عراق را مسموم كرد! عبدالرحمن پسر خالد بن وليد فاتح شام را كه بيمار بود، به وسيله پزشك يهودى اش مسموم ساخت ، چون كه نزد مردم شام مقامى شامخ داشت پسر ابوبكر را مسموم كرد! حجر بن عدى و يارانش را بكشت و بيعت يزيد را آشكار اعلان كرد و از مردم بيعت گرفت ، ولى شهر مدينه مخالفت كرد و والى مدينه نتوانست از مردم شهر بيعت بگيرد. معاويه ، تصميم گرفت كه خود به مدينه آيد و براى يزيد بيعت بگيرد. با لشگرى گران و پول و پله بسيار به مدينه آمد. ولى از حسينعليه‌السلام
نتوانست بيعت بگيرد. نه از زر نتيجه گرفت نه با زور توانست كارى از پيش ببرد و نتوانست از حسين بيعت بگيرد. از در نيرنگ و فسون پيش آمد، ولى نتوانست از حسينعليه‌السلام
بيعت بگيرد. مروان كه والى مدينه بود پيشنهاد كرد:حسينعليه‌السلام
را به شام تبعيد كند و نزد خود نگاه دارد. معاويه نپذيرفت و گفت :تو مى خواهى از حسين آسوده شوى و مرا گرفتار سازى ؟!معاويه ، از رفتن حسينعليه‌السلام
به شام بيم داشت اگر حسينعليه‌السلام
به شام تبعيد مى شد، طولى نمى كشيد كه شام بر معاويه مى شوريد. چون شاميان به حقيقت اسلام پى مى بردند و مى فهميدند كه اسلام چيز ديگرى است ، نه آن چه كه معاويه مى كند. به آن ها گفته شده بود كه اسلام همين است كه معاويه مى كند. او خليفه پيغمبر اسلام است و جانشين او و خويش نزديك اوست .آنان نمى دانستند كه بنى هاشم كيانند، بلكه آنان را به بدى مى شناختند و بنى اميه را آل رسول مى دانستند! يزيد، خيانت هايى كرد كه در تاريخ اسلام بى سابقه بود و جنايت هايى از او سر زد كه همانندش را كسى نديده بود. پولى گرفت و قواى اسلام را از فتح كشور يونان و جزيره قبرس باز گردانيد! از يكايك مردم مدينه ، پس از كشتار فراوان ، التزام گرفت كه برده و غلام او هستند و بر گردن ها و كف دست هاى آن ها مهر بردگى زد و كسى كه اين التزام را نمى داد، كشته مى شد! يزيد، خانه خداى را هتك كرد و به سوى كعبه منجنيق بست و پرده هاى كعبه را آتش زده و كعبه را ويران كرد! سه روز جان و مال و ناموس مردم مدينه را مباح كرد! لشگرش بيش از دوازده هزار مرد را كشتند و از بيش از سه هزار دوشيزه ازاله بكارت كردند! با آن كه زنان و دختران از شهر گريخته بودند و فرار كرده بودند. كسانى كه به روضه شريف و به قبر آن حضرت پناه برده بودند، كشتند و مسجد پيغمبر را اصطبل چار پايان خود قرار دادند!

	

	
	



	

		

حسينعليه‌السلام



١- به پيامبر خبر دادند كه ام ايمن شب و روز مى گريد! وى را به حضور آوردند. پيغمبر پرسيد:«
چرا گريه مى كنى ؟»
.گفت :«
خوابى ديدم»
بسى دردناك ! فرمود:«
خوابت را بگوى»



.گفت : بر من سخت است و ناگوار كه خواب را بر زبان آورم فرمود:«
خوابت آن جور نيست كه تو مى پندارى»
.


گفت : يا رسول الله ! شبى در خواب ديدم كه پاره اى از پيكرت جدا شده و در خانه من افتاده است ! فرمود:«
آرام باش ، فاطمه ، پسر مى زايد، تو مى پرورى و نگه دارش ‍ هستى و پاره اى از تن من ، در خانه تو خواهد بود»
.حسينعليه‌السلام
پسر علىعليه‌السلام
است و فرزند زهراعليها‌السلام
دخت رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
پنج شنبه سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت را زاد روز حسينعليه‌السلام
گفته اند. نوزاد را به دست رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
دادند،


در گوش راست نوزاد اذان و در گوش چپش اقامه گفت نخستين سخنى كه در گوش حسين طنين انداخت ، آواى دلاراى توحيد بود و بانگ زيباى رسالت سخنى كه از دهان بنيان گذار مكتب توحيد بيرون آمد. اين سخن در قلب نوزاد جاى گرفت ، سخنى كه از قبل بر آيد، در قلب نشيند. نخستين نقشى كه در مغز نوزاد منتقش گرديد، توحيد بود، نبوت بود. پيامبر اسلام ، بذر آن را در سرزمين دل او بكاشت و خود آبيارى كرد تا به بار نشست رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نام نوزاد را حسينعليه‌السلام
نهاد، او نخستين كس بود كه در عرب بدين نام ناميده شد، حسين ، حسين شد و كسى پيش از حسينعليه‌السلام
حسين نبود و پس از حسين هم ، ديگر حسينى نيامد. پيغمبر اسلام ، زبانش ‍ را، در دهان نوزاد نهاد و نوزاد مكيدن گرفت و نخستين غذا، در پيكر حسين جا گرفت حسينعليه‌السلام
در اين غذا تنها بود و بشرى با وى شركت نداشت غذاى پيغمبرى ، غذاى آسمانى ، حضرتش نوازد را ببوسيد و به دايه داد و اشك از ديدگان سرازير داشت و مى گفت :


«
فرزندم ! خداى لعنت كند مردمى كه تو را مى كشند!»
و سه بار تكرار كرد. هفتمين روز نوازد، ام ايمن او را به حضور رسول خدا آورد، حضرتش ‍ فرمود:«
زهى برآورنده زهى برآورده ! ام ايمن ! اين است تعبير خواب تو»



.پيامبر در آن روز، دو گوسفند براى حسينعليه‌السلام
عقيقه كرد و يك ران گوسفند و يك دينار زر به قابله داد. نوزاد را سر تراشيد و هم وزن موهايش ‍ درهم هاى سيمين داد. رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
در هفتمين زاد روز حسينعليه‌السلام
شكم ها را سير كرد و بينوايان را نوامند ساخت آن چه به حسينعليه‌السلام
داد نواى يگانه پرستى بود، زبان رسالت بود و آن چه براى حسينعليه‌السلام
به مردم داد، گوشت بود، درم هاى سيمين بود، زر بود


. ٢- عرب ، دختر زاده را فرزند خود نمى داند. رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
خواست اين سنت جاهلى را بشكند. حسين را پاره تن خود گفت ، محبت خود را به فرزندان فاطمه آشكار كرد. حسينعليه‌السلام
بايد رهبرى جهان اسلام را در دست بگيرد و اسلام و مسلمانان را رهبرى كند. رهبرى اسلامى ، رهبرى دل هاست نه رهبرى پيكرها. رهبر در اسلام بر دل ها حكومت مى كند نه بر پيكرها، رهبرى اسلامى ، با رهبرى زوركى و ديكتاتورى ، در برابر يك ديگر قرار دارند. رهبرى اسلامى ، رهبرى قلوب است ، رهبرى مهر است ، رهبرى محبت است مهر و محبت بهترين رهبر است و محبت به پاكان ، خودسازى مى آورد، پيراستن مى آورد و آراستن ، در پى دارد. دلبر پاك ، دل داده را پاكيزه مى سازد. پايه اسلام بر مهر و محبت نهاده شده و دين به جز مهر چيزى نيست پيامبر اسلام دعوت به مهر كرد، دعوت به دوستى كرد، مهر پاكان ، دوستى پارسايان ، نور عشق پاكان كه در دل بتافت ، ارزنده اش مى كند و حيات مى بخشد.


٣- شرايط خانوادگى و محيط پرورشى ، در زندگى كودك ، بزرگ ترين اثر را دارد. محيط خانوادگى حسينعليه‌السلام
پاكيزه ترين محيط بود و محيط پرورشى او عالى ترين محيط انسانى بود. كسانى كه از جانب خداى ، براى راه نمايى بشر، براى رهبرى جهان ، فرستاده شدند، پرورش حسينعليه‌السلام
را به عهده گرفتند و نوزاد را در آغوش خويش پروريدند. حسينعليه‌السلام
تحت عنايت ويژه پيغمبر اسلام ، در زير سايه پدرش علىعليه‌السلام
در دامان مادرش فاطمهعليها‌السلام
پرورش يافت و هر دم كمالى بر كمال و جمالى بر جمال مى افزود. دامانى كه حسينعليه‌السلام
را مى پروريد، دامان فاطمه بود، بانوى بانوان ، بانوى فضيلت و بزرگوارى ، بانويى كه به فرموده پيامبر اسلام يكى از چاربانوى جهان بشريت بود. سه بانوى ديگر: آسيه همسر فرعون مصر و مريم مادر عيسى و خديجه همسر رسول خدا و مادر فاطمهعليها‌السلام
.


٤- روزى رسول خدا را ديدند كه از خانه بيرون شده ، حسنعليه‌السلام
بر يك شانه حضرتش نشسته و حسينعليه‌السلام
بر شانه ديگر، و پيامبر، گاه اين را مى بوسد و گاه آن ر ا پرسيدند: يا رسول الله ! اين دو كودك را دوست مى دارى ؟فرمود:«
هر كس اين دو را دوست بدارد، مرا دوست داشته ، و هر كس آن ها را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است»
.عمر، روى به دو كودك كرده گفت : اسب سوارى خوبى داريد! رسول خداعليه‌السلام
فرمود:


«
اين دو نيز سواران خوبى هستند»
.اين رفتار به طور مكرر، از پيامبر ديده شد، بارها اين گفتار، از حضرتش ‍ شنيده شد. گاه بر سخن خود مى افزود و مى گفت :«
پدر اين دو كودك از آن ها برتر است»
.وقتى ، فرمود:«
دوستى علىعليها‌السلام
تنها در دل هاى مؤ منان جاى مى گيرد و جز مردم باايمان ، كسى علىعليه‌السلام
را دوست نمى دارد و به جز منافق و دو چهره ، كسى على را دشمن نمى دارد. ولى دوستى حسنعليه‌السلام
و حسينعليه‌السلام
در دل هاى مؤ منان و منافقان و كافران نيز جاى مى گيرد»



.
شبى ، دو كودك در حضور رسول خدا بدوند و تا پاسى از شب گذشته در آن جا ماندند. حضرتش به آن دو فرمود:«
برخيزيد نزد مادرتان برويد»
.كودكان اطاعت كردند و به راه افتادند. شبى تاريك بود و چشم چشمى را نمى ديد. ناگهان برقى زد و جهان را روشن ساخت كودكان ، از روشنايى بهره مند شدند و نزد مادر رفتند. رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
به روشنايى نگريست و گفت :«
حمد خداى را كه ما خاندان را گرامى داشت»



.مردى گناهى كرد و مستحق كيفر گرديد، چندى پنهان شد و از رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
روى بپوشيد. روزى دو كودك را در كوچه بديد، آن دو را بغل كرده و بر شانه هايش نشانيد و به حضور پيامبر شرف ياب گرديد و عرض كرد: يا رسول الله ! من به خدا و به اين دو بچه پناه بردم فرستاده خدا بخنديد و بر وى ببخشود و از گناهش در گذشت و فرمود«
برو، تو آزادى»



.٥- روزى ، كودكان را بر پيرمردى گذر افتاد كه وضو مى گرفت و نادرست وضو مى گرفت بدو گفتند:«
اى شيخ ! تو داورى كن و ببين ، كدام يك صحيح وضو مى گيريم»
. سپس يكايك به وضو گرفتن پرداختند و پيرمرد به وضوى هر دو مى نگريست سپس گفت : هر دوى شما خوب وضو مى گيريد. اين پير نادان است كه نادرست وضو مى گرفت و اكنون از شما بياموخت رهبران بشريت از كودكى رهبر هستند، و به آسانى مى توانند دشوارترين مسايل اجتماعى را حل كنند. تعليم دادن كودك به بزرگ سال ، دشوار است تدريس برنا پير را، آسان نيست آموزش بى نوا توان گر را، زير دست زبر دست كار، كارى است گران ،و گاه محال به نظر مى آيد. گروه دوم ، خود را برتر و داناتر از گروه نخست مى دانند! چون بزرگ ترند! چون يك پيراهن بيشتر پاره كرده اند! چون توان گرند، چون زبر دست مى باشند. اساسى ترين شرط آموزش آن است كه آموزنده ، آموزگار خود را، داناتر از خود بداند و چنين شرطى در دومين گروه موجود نيست فرزندان رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
با اين روش بسيار آسان ، اين مساءله اجتماعى مشكل را حل كردند و با اين حسن اخلاق ، سد خود خواهى پيرمرد را شكستند و رهنمايى اش كردند و به جوانان جهان آموختند كه راه تعليم و تربيت پيران چگونه است جوان بايد بداند كه به طور مستقيم نمى تواند سال مند پير را بياموزد. آموزش ، راهى دارد و رمز آيين آموزش بزرگ سالان به وسيله خرد سالان ، بدين وسيله گشوده گرديد.


٦- نقل است : وقتى پيامبر، بر منبر سخن مى گفت ، حسن و حسينعليه‌السلام
رسيدند و هر دو پيراهن قرمز رنگى بر تن داشتند. چون توانايى كامل ، براى راه رفتن نيافته بودند، زمين مى خوردند و بر مى خاستند و به سوى نياى بزرگ ، پيش مى رفتند. پيامبر، از منبر به زير آمد؛ هر دو را بغل كرد و در برابر خود بنشانيد.


٧- وقتى ، پيامبر در حال نماز بود و نماز عشا را به جماعت اقامه مى كرد. دو كودك رسيدند. پيامبر كه به سجده مى رفت ، بر پشت حضرتش ‍ مى پريدند. پيامبر به آرامى سر برمى داشت و آن ها را مى گرفت و مى نشانيد. نماز كه تمام مى شد، دو كودك را بر سر زانو مى نشانيد. گويند: وقتى حضرتش سوار مى شد، يكى را جلوى خود سوار مى كرد و ديگرى در پشت سر. ابو هريره مى گويد: به چشم خويش ديدم گام هاى حسين كوچك ، روى پاهاى رسول خداست و دو دست حسين را پيامبر گرفته و مى گويد:«
بالا بيا اى كوچولو»
.كودك بالا آمد، تا گام هايش را بر سينه رسول خدا نهاد. آن گاه حضرتش ‍ دهان كودك را ببوسيد. سپس به نيايش پرداخت و گفت :«
پروردگارا! حسين را دوست بدار كه من دوستش دارم»
.

	

	
	







	

		

امام مجتبىعليه‌السلام



حضرت مجتبىعليه‌السلام
پنجمين خليفه ، از خلفاى راشدين و امام دوم از امامان اهل بيت وحى است دوره خلافت آن حضرت شش ماه طول كشيد. وقتى كه زمام حكومت را در دست گرفت ، مجلس بزرگى در مسجد كوفه تشكيل داد كه همه لشكريان در آن شرکت داشتند. امام مجتبىعليه‌السلام
براى آن ها سخن آغاز كرد، آن ها را به وحدت و يگانگى دعوت نمود و از تحريكات زهرآگين بنى اميه آگاه ساخت پس ، آمادگى خود را براى جهاد با معاويه اعلام كرد و سپاه را براى نبرد دعوت كرد. احدى به نداى حضرتش لبيك نگفت ، به جز فرزند حاتم طايى ، عُدى كه اطاعت خود را اعلام كرد. و زبان به سرزنش و توبيخ كوفيان گشود. پس از اين آزمايش ، باز هم حضرتش دست از جهاد بر نداشت و كوشيد و سپاهى آماده ساخت و به سوى معاويه فرستاد. فرمانده سپاه خيانت كرد و از معاويه پولى گرفت و سپاه را بدون سردار گذارد و به سوى معاويه رفت اين فرمانده ، برادر اين عباس بود، كسى بود كه دو پسر خردسالش را معاويه كشته بود، امام احساس كرد يار و ياورى ندارد، و نيروهاى مسلح براى جهاد آماده نيستند و خودش مانده و تنى چند از خويشان و دوستان بسيار نزديك ، و جنگ ، هلاكت آن ها را در بر دارد نه شهادت ، و هلاكت اين گروه نابودى اسلام و پيروزى كفر را در پيش دارد. آرى ، هلاكت چيزى است و شهادت چيز ديگر. چنين جنگى روا نيست عقلا و خردمندان ، آن را صحيح نمى شمارند و اسلام آن را روا نمى داند. حضرتش دندان سر جگر گذارد و حماسه روحى مردى و مردانگى را كوبيد تا به وسيله صلح ، چهره اسلام در جهان باقى بماند. حسينعليه‌السلام
نيز با برادر موافق بود، و صد در صد صلح را تصويب كرد. عدى فرزند حاتم كه از صلح ناراضى بود، به حضور حسينعليه‌السلام
شرفياب شد و بر صلح امام مجتبىعليه‌السلام
خرده گرفت ، و آمادگى خود و كسانى را كه براى جنگ در زير رايت حسينعليه‌السلام
اعلام كرد، ولى حضرت حسينعليه‌السلام
پيشنهاد وى را نپذيرفت و صلح برادر را به جا خواند و تثبيت كرد. موضع امام حسنعليه‌السلام
پس از شهادت پدر، موضع پدرش بود پس از وفات رسول خدا كه جنگ ، نابودى اسلام را نتيجه مى داد؛ فرزند همان كارى كرد كه پدر آن را كرد. حكومت در مكتب محمدعليه‌السلام
و آل محمد وسيله است نه هدف هدف در اين مكتب ، خداست و بس ، سعادت انسان هاست و بس خواسته هاى شخصى ، خواهش دل ، انتقام و تشفى ، نامورى و نيك نامى ، در اين مكتب راه ندارد. كمال مطلوب ، فداكارى است ، از خود گذشتن است ، خواه جان باشد، خواه فرزند، خواه مال باشد، خواه آسايش ، خواه حكومت باشد، خواه نيك نامى رهبران اين مكتب را نديده و نشنيده ايم كه براى حكومت و به دست آوردن قدرت ، قدى بردارند و يا به رياكارى و عوام فريبى اشك تمساح بريزند. صلح امام مجتبىعليه‌السلام
تنها راه ادامه جنبش بود، نه راحت طلبى و سازش جنگ ، صد در صد به زيان اسلام و به سود ضد اسلام بود و با صلح ، حيات ابدى اسلام و جان بسيارى از مردم با ايمان محفوظ ماند. اگر صلح راحت طلبى و سازش بود، اگر تسليم در برابر خواسته هاى معاويه بود، پس چرا معاويه تا آخر عمر، از جان امام مجتبىعليه‌السلام
دست نكشيد و چندين بار حضرتش را مسموم كرد و بارها در صدد كشتن بر آمد. وقتى امام مجتبىعليه‌السلام
به موصل رفته بود، به سفارش معاويه ، صوفى كورى به حضرتش ، بسيار نزديك گرديد و عصايى را كه نيش زهر آلودى داشت ، بر پشت پاى آن حضرت نهاد و با قوت تمام فشار داد، تا پسر پيغمبر را مجروح و مسموم سازد. سر انجام معاويه به مقصد رسيد و هشت سال پس از صلح ، امام را به ٨ وسيله زهر شهيد ساخت حسينعليه‌السلام
نيز پس از شهادت برادر، قيام نكرد و به سوى جنگ قدمى بر نداشت و تا معاويه زنده بود به روش برادر ادامه داد و صلح برادر را تنفيذ نكرد. نكته اى جلب توجه مى كند آن است كه چرا معاويه ، براى كشتن امام حسینعليه‌السلام
اقدام نكرد با آن كه حضرتش با وى بيعت نكرده بود؟! يا آن كه خطر وجود حسينعليه‌السلام
براى معاويه و خواسته هاى او، كمتر از وجود برادرش نبود، و معاويه كاملا حسين را مى شناخت آرى خداى ، حسين را ذخيره كرده بود و زنده ماندن حسين معجزه بود. صلح امام مجتبىعليه‌السلام
نظير صلح رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
در حديبيه بود.اين دو صلح با يك ديگر رابطه مستقيم و همگامى دارند. در صلح حديبيه ، رهبر كفار ابو سفيان ، پدر معاويه بود. و در صلح امام حسنعليه‌السلام
رهبر دشمن ، خود معاويه در آن جا رهبر اسلام رسول خدا بود، در اين جا رهبر اسلام ، زاده رسول خدا. كوته بينانى كه بر صلح حديبيه اعتراض كردند، بر صلح با معاويه نيز اعتراض داشتند. صلح امام مجتبىعليه‌السلام
مساوى با پيروزى بود بدون خون ريزى بدين وسيله اسلام پابرجا ماند، حق و حقيقت آشكار شد، باطل نمايان گرديد. انسانيت محفوظ ماند، و مجهولى براى جويندگان حقيقت باقى نماند. حكومت هايى كه از زور گويى و قلدرى نفرت دارند، و هدفشان اقامه عدل است ، ملت خود را مجبور به جنگ نمى كنند. آنان افراد ملت را، آدم مى دانند، انسان مى دانند، ماشين نمى دانند، بيل و كلنگ و تيشه نمى دانند. ملت شعور ندار، نمى فهمد، غلط مى كند، در منطق اين حكومت ها راه ندارد. حكومت ، براى امام مجتبى وسيله اقامه عدل بود و زورگويى ، ديكتاتورى ، فشار بر ملت ، او را از هدف دور مى داشت ، اين كارها از آن كسانى است كه حكومت براى آنان هدف باشد نه وسيله حضرتش كه حكومت را در دست گرفت ، ملت اسلام از جنگ هاى طولانى و پى در پى داخلى خسته شده بود، و از جنگ بيزار بود؛ آن هم جنگ با كسانى كه خود را مسلمان و هم كيش مى خواندند. شرم و حيايى كه مسلمانان از پدرش على داشتند در كار نبود. معاويه را ياغى بر على دانستند نه ياغى بر حكومت اسلام ! اكثريت مسلمانان ، تازه مسلمان بودند و به حقيقت اسلام پى نبرده بودند. اسلام براى آن ها مذهب تشريفاتى بود، امام مجتبى را نمی شناختند، معاويه را نمى شناختند، هر دو را مسلمان مى دانستند، مى گفتند: چرا مسلمانان بايستى با هم جنگ كنند. اين جنگ ، مذهبى نيست ، جهاد نيست ، نزاع بر سر فرمان روايى و حكومت است تنها راه جنگ ، ديكتاتورى بود!


كشتن و اعدام بود! تخويف و ارعاب بود! يا رشوه پردازى ! دروغ و تزوير! گول زدن مردم ! حقه بازى ! عوام فريبى ! شعارهاى تو خالى ! و اين كارها، در حكم عدل راه ندارد. اجراى احكام اسلام و مراسم مذهبى ، بايستى با آزادى باشد، با اختيار باشد. در غير اين صورت باطل است جهاد مانند نماز است ، نماز زورى درست نيست ، نماز پولى درست نيست ، پس ، جهاد زوركى و جهاد پولى درست نيست ، آن نماز نيست و اين جهاد نيست


امام مجتبى اعلام جهاد كرد، و از كوفه به نخيله رفت و آن جا را لشكرگاه قرار داد. ده روز كه در آن جا بماند. بيش از چهار هزار تن به خدمتش ‍ نرسيدند. حضرتش مجبور به بازگشت به كوفه گرديد. وقتى در خطبه اى از مردم ، براى جهاد نظر خواست ، فرياد كشيدند: ما آماده نيستيم ، ما را هلاك مكن ! مردمى كه جهاد فى سبيل الله را در خدمت امام زمان ، هلاك بخوانند، سرباز اسلام نخواهند بود، سربار اسلامند، خيانت خواهند كرد. شكست اسلام را فراهم مى سازند. جهاد سرخ براى امام مجتبىعليه‌السلام
مساوى بود با نابودى اسلام ؛ يعنى خواسته معاويه نتيجه آن ، كشته شدن حضرتش بود و كشته شدن برادرش ‍ حسين بود و كشته شدن مسلمانان واقعى جنگ ، وقتى جهاد است كه پيروزى آن ، رسيدن به هدف باشد جهاد نيست و خودكشى است در اين موقع ، تنها راه ، جهاد سفيد است و بس ، كه امام انجام داد.



	

	
	



	

		

معاويه


معاويه ، پسر ابو سفيان است و ابو سفيان رهبر دشمنان اسلام بود. روزى رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
ابو سفيان را ديد كه سوار است و دو پسرش يزيد و معاويه ، يكى افسار به دست دارد و ديگرى حيوان را مى راند. حضرتش فرمود:


«
پروردگار هر سه را از رحمت خود دور كند!»
.


معاويه پسر هند است و هند مادر معاويه هند بر سر كشته حمزه ، عموى پيامبر، بيامد و جگر شهيد را بيرون آورده ، جويدن گرفت ، انگشتان شهيد را بند بند كرد و گلو بند ساخت و به گردن آويخت روزى ، معاويه از سوى رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
احضار شد، فرستاده بازگشت و گفت : مى گويد: غذا مى خورم ! دوباره احضار گرديد. فرستاده برگشت و سخن را تكرار كرد! براى بار سوم كه احضار گرديد و نيامد و غذا خوردن ، عذرش بود! پيغمبر اسلام در حق وى گفت : خداى ، شكمش را سير نكند. اين نفرين به اجابت رسيد و معاويه مادام العمر سير نشد؛ هر چه مى خورد، سيرى نداشت ! وقتى كه از سر سفره بر مى خاست ، مى گفت :


سير نشدم ، ولى از خوردن خسته شدم معاويه دستورهاى اسلام و احكام دين را زير پا گذارد. شراب خوارى كرد. جامه ابريشمين به تن كرد! ظروف طلا و نقره استعمال كرد! در مجالس غنا حضور يافت ! بر خلاف قوانين قضايى اسلام ، قضاوت كرد، از مجازات دزد خود دارى نمود، نخستين كسى بود در اسلام كه به غارت گرى پرداخت ! پول گزافى براى جعل حديث ، در مذمت امير المؤ منين و در فضيلت عثمان خرج كرد. او نخستين كسى بود كه باب سب صحابه را گشود، و فرمان داد كه خطبا و گويندگان ، علىعليه‌السلام
را بر منابر سب كنند. روز چهارشنبه ، نماز جمعه اقامه كرد و كارهاى ديگر كه همگى بر ضد اسلام بود! بر خليفه مسلمانان طغيان كرد و ٧٥٠٠٠ مسلمان را به كشتن داد. شيعيان على را قتل عام كرد(
به جز كسانى كه تك تك بكشت)
فشارها، كشتارها، قانون شكنى ها، حق كشى ها، در حكومت سياه معاويه رواج داشت ، و كسى جراءت اعتراض نداشت پاسخ اعتراض ، شمشير بود، چنان كه حجر و يارانش را سر بريد! عمرو بن حمق را سر بريد! وقتى كشور شام فتح شد، ابو عبيده امير شام گرديد، ولى ديرى نپاييد و به بيمارى طاعون در گذشت .و خليفه دوم برادر معاويه را كه يزيد نام داشت ، به امارت شام نصب كرد و اين نخستين بار بود كه بنى اميه و دودمان ابو سفيان ، در اسلام به امارت مى رسند، و اين در براى ايشان گشوده مى شود! يزيد نيز بمرد و معاويه امير شام شد و حكومت شام ، خانوادگى گرديد! خليفه ثانى ، از نصب يزيد بن ابى سفيان به امارت شام و نصب معاويه پس از مرگ وى ، چه آرمانى داشت ؟!و آيا تعيين عثمان به ولايت عهدى خود، داخل در اين آرمان بود؟!


و آيا امارت ندادن يك تن از بنى هاشم كه از خاندان رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
بودند نيز، داخل در هدف بود؟!روزى ، معاويه بر منبر خطبه مى خواند، مردى شمشير كشيد و آهنگ وى كرد. ماءموران نگذاردند و مرد به معاويه نرسيد. از او باز پرسى شد، گفت : مى خواستم امر پيامبر را اطاعت كنم كه از حضرتش شنيدم :«
هر كسى ببيند كه معاويه امير شده ، لکن خاصره او را بدرد»
.گفتند: مى دانى چه كسى وى را امير كرده است ؟


گفت :نه گفتند: عمر وى را تعيين كرده است گفت : حال كه وى را عمر، امير كرده ، سمعا و طاعتا! امارت شام ، براى معاويه ، براى رسيدنش به حكومت كشور اسلام ، نردبان گرديد. روزى كه بدين مقام رسيد و بر منبر رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
خطبه مى خواند، عبدالله بن مسعود گفت : رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرموده :«
وقتى كه ، معاويه را ديديد كه بر منبر من بر شده و خطبه مى خواند، گردنش را بزنيد».
حكومت و قدرت ، براى معاويه ، هدف بود نه وسيله روزى كه شهر كوفه را به تصرف در آورد، بر منبر شد و اهل كوفه را مخاطب قرار داده ، گفت : به خدا سوگند! من براى نماز خواندن با شما جنگ نكردم ، براى روزه گرفتن و حج رفتن و زكات دادن جنگ نكردم شما همه اين وظايف را انجام مى داديد. من با شما جنگيدم كه فرمان رواى شما بشوم معاويه ، سب و لعن حضرت علىعليه‌السلام
را بر منابر، در اسلام بنياد نهاد! آيا سب علىعليه‌السلام
كنايه از سب كسى ديگر بود؟!


از آن زمان ، سب صحابه در ميان مسلمانان معمول شد. وقتى مغيره بى شعبه نزد معاويه شد و بدو گفت : ديگر بس است و شايسته است كه رفتارت را با بنى هاشم ، دودمان رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
، خوب كنى ؛ آن ها در وضعى نيستند كه از آن ها بيم داشته باشى ، معاويه گفت : هيهات ، هيهات ! اين مرد هاشمى كارى كرده كه روزانه پنج بار، نامش در رديف نام خدا برده مى شود. چاره اى نيستند به جز آن كه اين نام را به گور كنم ! معاويه خود به گور رفت و هنوز آن نام ، چون خورشيد درخشان ، بر جهان مى تابد. معاويه ، نخستين زمام دار مسلمانان است كه به طور رسمى ، زير بار كفر رفت و خود را خراج گذار دولت روم كرد، تا با اسلام بجنگد و دستش در جنگ با علىعليه‌السلام
باز باشد! معاويه ، پدر يزيد است خواست يزيد را«
ولى عهد»
خود قرار دهد، ولى از مردم مى ترسيد كه تا امام مجتبىعليه‌السلام
وجود دارد، زير بار ولايت عهدى يزيد نروند. صد هزار دينار، براى دخت اشعث فرستاد، و به او وعده داد كه اگر امام را زهر دهى ، تو را همسر فرزندم يزيد مى كنم دخت اشعث هم ، اين جنايت بزرگ را انجام داد و امام را مسموم كرد. ولايت عهدى يزيد با شهادت حسنعليه‌السلام
آغاز شد! و حكومتش با شهادت حسين ! تاريخ ، شوم تر از حكومت يزيد نديده است بيمارى بر معاويه چيره گرديد و خود را در آستانه مرگ ديد. بسيار افسرده و غمگين گشت و با خود گفت : فيا ليتنى لم اءعَن فى الملك ساعة ولم اءك فى اللذات اءعشى النواظر و كنت كذى طمرين عاش ببلغه من الدهر حتى زار اهل المقابر


اى كاش به حكومت نرسيده بودم و اى كاش در خوشى ها نچريده بودم - و اى كاش مانند كسى بودم كه دو جامه كهنه بر تن داشته و با قوت لا يموت ساخته تا وقتى كه با مردم گورستان ديدار كند. بسيارند كسانى كه هنگام مرگ پشيمانند و باخود مى گويند: اى كاش اين كارها را نكرده بودم و گروهى كه در دم مرگ شادان مى باشند، اندكند. معاويه از آن بسيارها بود و علىعليه‌السلام
از اين اندكها روز به روز بيمارى معاويه سخت تر و خطرناك تر مى شد و اميد به حياتش ‍ نمانده بود. مشاعر خود را در روزهاى واپسين حيات ، از دست داده بود و حرف هايى مى زد و پرسش هايى مى كرد كه نشان مى داد عقل و هوشى ندارد. دخترش ناراحت مى شد و شيون مى كرد. هنگامى كه مرگ گريبانش را گرفت ، يزيد در شام نبود. ضحاك بن قيس مرگ وى را اعلام كرد و خود بر او نماز خواند و به گورش سپرد. سال فتح مكه ، معاويه در يمن بود، وقتى شنيد ابو سفيان اسلام آورده ، نامه اى بدو نوشت و وى را با شعر و با نثر سرزنش كرد! و خود هم چنان در شرك باقى ماند! وقتى كه به مكه بازگشت ، مكه به تصرف اسلام در آمده بود.


معاويه مشرك پناهى نيافت ، ناچار به سوى مدينه رفت و نزد عباس عموى پيغمبر شد، و خود را بر پاى عباس انداخت و اظهار اسلام كرد. عباس ، از او نزد پيغمبر اسلام شفاعت كرد. شفاعتش پذيرفته شد و مورد عفو قرار گرفت اسلام معاويه چنين بود و در وقتى بود كه تا زمان وفات پيغمبر چند ماهى فاصله نداشت و سعادت آن را نداشت كه به حضور پيامبر خدمت گزارى كند. يكى از دانشمندان آلمانى به شيخ محمد عبده گفته : معاويه راه را براى توسعه فتوحات اسلام بست ! توضيح اين سخن آن است كه معاويه بنيان گذار جنگ هاى داخلى اسلام است


اگر معاويه امير نبود. جنگ داخلى ميان مسلمانان رخ نمى داد، و شمشيرى كه در اسلام براى نابودى كفر به دست مسلمانان داده شده ، در نابودى اسلام به كار نمى رفت ! و وصى پيامبر اسلام گرفتار جنگ هاى سخت داخلى نمى گرديد! شمشير به روى دشمن دوست نما كشيدن ، به مراتب مشكل تر از شمشير كشيدن به روى دشمن دشمن نماست اگر امير شام نبود، اسلام بدون جنگ در سرتاسر جهان گسترش مى يافت و احدى در گمراهى و بد بختى به سر نمى برد. ظلم و ستم از جهان رخت بر مى بست و پرچم عدل جهانى افراشته مى شد. اگر امير شام نبود، على كشته تمى شد، حسن كشته نمى شد، حسين كشته نمى شد، مظلومى به دست ظالمى كشته نمى شد، چون ظالمى يافت نمى شد، عدالت جهانى بود و بس ، محروميت از جهان رخت بر مى بست ، فقيرى يافت نمی شد، جهان بهشت برين مى گرديد. اگر معاويه امير شام بود، ديگر قطره خونى از بينى كسى نمى آمد، يزيدى نبود، ابن زيادى در كار نبود، شمرى نبود، عمر سعدى نبود، جنايتى نبود، خيانتى نبود. از كارهاى معاويه ، احداث نظريه جبر در اسلام بود. وى مسلمانان را بدين عقيده دعوت كرد تا روح تسليم در برابر ظلم را در همه قرار دهد! تا كسى ، در برابر حكومتش قيام نكند و قدرت خود را ابدى گرداند! وجود اين نظريه ، از گفت و گوى ابن زياد امير كوفه با امام سجادعليه‌السلام
يادگار حسينعليه‌السلام
كاملا آشكار است

	

	
	



	

		

يزيد


يزيد كافر بود، شراب خوار بود، آشكارا گناه مى كرد و بر تخت حكومت اسلام تكيه زد!وقتى ، رسول خداعليه‌السلام
معاويه را ديد فرمود:


«
چگونه روزى از تو بر امت من خواهد بود!و چگونه روز شومى از تو، بر فرزندان من خواهد گذشت ! توله اى از پشت تو بيرون خواهد شد كه آيات خدا را به باد مسخره بگيرد و حرمت مرا كه خداى قرار داده حلال شمرد! كودكى يزيد، در ميان خويشان مادرى اش كه بنى كلاب بودند، بگذشت ، و در ميان آن ها كه از تربيت اسلامى دور بودند، پرورش يافت و باده نوش و سگ باز گرديد! چهره اى گندم گون داشت و جاى آبله در صورتش پيدا بود. داراى پيكرى فربه و بدنى پر مو. از نظر روحى ، خيانت كار و منافق و دو چهره بود شرم و آزرم را در وى راه نبود. سگ ها را جامه اى بافته ، مى پوشانيد و به هر سگى غلامى بخشيده بود كه خدمتش كند. ميمون ها را دوست مى داشت و نگه دارى مى كرد، ميمونى را نزد خود قرار داده بود و«
ابو قيس»
ناميده بود و ته مانده جام شرابش را به وى مى نوشانيد. گاه وى را سوار بر گور خرى مى كرد و به مسابقه اسب دوانى اش مى فرستاد.


روزى ابو قيس ، مسابقه را برد، يزيد خوش دل گرديد و در مدح ابو قيس شعرى گفت يك بار كه ابو قيس را به مسابقه فرستاده بود، باد او را بر زمين زد و ابو قيس ‍ بمرد.يزيد افسرده و غمگين گرديد، دستور داد كفنش كردند و به خاكش ‍ سپردند.به سوگ وى نشست و مردم شام را گفت بيايند و تسليتش گويند، در مرگ ابو قيس مرثيه گفت ، ميمون دوستى وى به جايى رسيده بود كه«
دوست ميمون»
لقب گرفت در باده گسارى افراط مى كرد و پيوسته مست بود. اشعار بسيارى در وصف باده گفته و شبها را با ياران به باده نوشى و ساز و آواز مى گذرانيد. كارش به جايى رسيد كه پدرش معاويه وى را پند داد و نصيحت كرده ، گفت : فرزندم ! چرا اين كارها را نهانى انجام نمى دهى ؟! تا آبرويت نرود واز مقامى كه دارى كاسته نگردد. يزيد، كينه اى از رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
در دل داشت و آرزومند خون خواهى بود! وقتى پدرش تصميم گرفت كه وى را ولى عهد خود كند و خليفه مسلمانان قرارش دهد، نخست ، زبان شاعران را خريد. آنان در شعر خود به ستايش يزيد و مدح وى پرداختند. سپس سران قوم و اشراف كشور را با جوايز سنگين و پول هاى گزاف رام كرد. واليان را دستور داد كه از هر ولاى تى گروهى را به شام بفرستند و تقاضا كنند كه يزيد ولى عهد گردد! آن گاه به ترور و كشتار شخصيت هاى كشور پرداخت امام مجتبىعليه‌السلام
را به وسيله زهر، شهيد كرد!سعد ابى و قاص فاتح عراق را مسموم كرد! عبدالرحمن پسر خالد بن وليد فاتح شام را كه بيمار بود، به وسيله پزشك يهودى اش مسموم ساخت ، چون كه نزد مردم شام مقامى شامخ داشت پسر ابوبكر را مسموم كرد! حجر بن عدى و يارانش را بكشت و بيعت يزيد را آشكار اعلان كرد و از مردم بيعت گرفت ، ولى شهر مدينه مخالفت كرد و والى مدينه نتوانست از مردم شهر بيعت بگيرد. معاويه ، تصميم گرفت كه خود به مدينه آيد و براى يزيد بيعت بگيرد. با لشگرى گران و پول و پله بسيار به مدينه آمد. ولى از حسينعليه‌السلام
نتوانست بيعت بگيرد. نه از زر نتيجه گرفت نه با زور توانست كارى از پيش ببرد و نتوانست از حسين بيعت بگيرد. از در نيرنگ و فسون پيش آمد، ولى نتوانست از حسينعليه‌السلام
بيعت بگيرد. مروان كه والى مدينه بود پيشنهاد كرد:حسينعليه‌السلام
را به شام تبعيد كند و نزد خود نگاه دارد. معاويه نپذيرفت و گفت :تو مى خواهى از حسين آسوده شوى و مرا گرفتار سازى ؟!معاويه ، از رفتن حسينعليه‌السلام
به شام بيم داشت اگر حسينعليه‌السلام
به شام تبعيد مى شد، طولى نمى كشيد كه شام بر معاويه مى شوريد. چون شاميان به حقيقت اسلام پى مى بردند و مى فهميدند كه اسلام چيز ديگرى است ، نه آن چه كه معاويه مى كند. به آن ها گفته شده بود كه اسلام همين است كه معاويه مى كند. او خليفه پيغمبر اسلام است و جانشين او و خويش نزديك اوست .آنان نمى دانستند كه بنى هاشم كيانند، بلكه آنان را به بدى مى شناختند و بنى اميه را آل رسول مى دانستند! يزيد، خيانت هايى كرد كه در تاريخ اسلام بى سابقه بود و جنايت هايى از او سر زد كه همانندش را كسى نديده بود. پولى گرفت و قواى اسلام را از فتح كشور يونان و جزيره قبرس باز گردانيد! از يكايك مردم مدينه ، پس از كشتار فراوان ، التزام گرفت كه برده و غلام او هستند و بر گردن ها و كف دست هاى آن ها مهر بردگى زد و كسى كه اين التزام را نمى داد، كشته مى شد! يزيد، خانه خداى را هتك كرد و به سوى كعبه منجنيق بست و پرده هاى كعبه را آتش زده و كعبه را ويران كرد! سه روز جان و مال و ناموس مردم مدينه را مباح كرد! لشگرش بيش از دوازده هزار مرد را كشتند و از بيش از سه هزار دوشيزه ازاله بكارت كردند! با آن كه زنان و دختران از شهر گريخته بودند و فرار كرده بودند. كسانى كه به روضه شريف و به قبر آن حضرت پناه برده بودند، كشتند و مسجد پيغمبر را اصطبل چار پايان خود قرار دادند!

	

	
	



	

		

حسينعليه‌السلام



١- به پيامبر خبر دادند كه ام ايمن شب و روز مى گريد! وى را به حضور آوردند. پيغمبر پرسيد:«
چرا گريه مى كنى ؟»
.گفت :«
خوابى ديدم»
بسى دردناك ! فرمود:«
خوابت را بگوى»



.گفت : بر من سخت است و ناگوار كه خواب را بر زبان آورم فرمود:«
خوابت آن جور نيست كه تو مى پندارى»
.


گفت : يا رسول الله ! شبى در خواب ديدم كه پاره اى از پيكرت جدا شده و در خانه من افتاده است ! فرمود:«
آرام باش ، فاطمه ، پسر مى زايد، تو مى پرورى و نگه دارش ‍ هستى و پاره اى از تن من ، در خانه تو خواهد بود»
.حسينعليه‌السلام
پسر علىعليه‌السلام
است و فرزند زهراعليها‌السلام
دخت رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
پنج شنبه سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت را زاد روز حسينعليه‌السلام
گفته اند. نوزاد را به دست رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
دادند،


در گوش راست نوزاد اذان و در گوش چپش اقامه گفت نخستين سخنى كه در گوش حسين طنين انداخت ، آواى دلاراى توحيد بود و بانگ زيباى رسالت سخنى كه از دهان بنيان گذار مكتب توحيد بيرون آمد. اين سخن در قلب نوزاد جاى گرفت ، سخنى كه از قبل بر آيد، در قلب نشيند. نخستين نقشى كه در مغز نوزاد منتقش گرديد، توحيد بود، نبوت بود. پيامبر اسلام ، بذر آن را در سرزمين دل او بكاشت و خود آبيارى كرد تا به بار نشست رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نام نوزاد را حسينعليه‌السلام
نهاد، او نخستين كس بود كه در عرب بدين نام ناميده شد، حسين ، حسين شد و كسى پيش از حسينعليه‌السلام
حسين نبود و پس از حسين هم ، ديگر حسينى نيامد. پيغمبر اسلام ، زبانش ‍ را، در دهان نوزاد نهاد و نوزاد مكيدن گرفت و نخستين غذا، در پيكر حسين جا گرفت حسينعليه‌السلام
در اين غذا تنها بود و بشرى با وى شركت نداشت غذاى پيغمبرى ، غذاى آسمانى ، حضرتش نوازد را ببوسيد و به دايه داد و اشك از ديدگان سرازير داشت و مى گفت :


«
فرزندم ! خداى لعنت كند مردمى كه تو را مى كشند!»
و سه بار تكرار كرد. هفتمين روز نوازد، ام ايمن او را به حضور رسول خدا آورد، حضرتش ‍ فرمود:«
زهى برآورنده زهى برآورده ! ام ايمن ! اين است تعبير خواب تو»



.پيامبر در آن روز، دو گوسفند براى حسينعليه‌السلام
عقيقه كرد و يك ران گوسفند و يك دينار زر به قابله داد. نوزاد را سر تراشيد و هم وزن موهايش ‍ درهم هاى سيمين داد. رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
در هفتمين زاد روز حسينعليه‌السلام
شكم ها را سير كرد و بينوايان را نوامند ساخت آن چه به حسينعليه‌السلام
داد نواى يگانه پرستى بود، زبان رسالت بود و آن چه براى حسينعليه‌السلام
به مردم داد، گوشت بود، درم هاى سيمين بود، زر بود


. ٢- عرب ، دختر زاده را فرزند خود نمى داند. رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
خواست اين سنت جاهلى را بشكند. حسين را پاره تن خود گفت ، محبت خود را به فرزندان فاطمه آشكار كرد. حسينعليه‌السلام
بايد رهبرى جهان اسلام را در دست بگيرد و اسلام و مسلمانان را رهبرى كند. رهبرى اسلامى ، رهبرى دل هاست نه رهبرى پيكرها. رهبر در اسلام بر دل ها حكومت مى كند نه بر پيكرها، رهبرى اسلامى ، با رهبرى زوركى و ديكتاتورى ، در برابر يك ديگر قرار دارند. رهبرى اسلامى ، رهبرى قلوب است ، رهبرى مهر است ، رهبرى محبت است مهر و محبت بهترين رهبر است و محبت به پاكان ، خودسازى مى آورد، پيراستن مى آورد و آراستن ، در پى دارد. دلبر پاك ، دل داده را پاكيزه مى سازد. پايه اسلام بر مهر و محبت نهاده شده و دين به جز مهر چيزى نيست پيامبر اسلام دعوت به مهر كرد، دعوت به دوستى كرد، مهر پاكان ، دوستى پارسايان ، نور عشق پاكان كه در دل بتافت ، ارزنده اش مى كند و حيات مى بخشد.


٣- شرايط خانوادگى و محيط پرورشى ، در زندگى كودك ، بزرگ ترين اثر را دارد. محيط خانوادگى حسينعليه‌السلام
پاكيزه ترين محيط بود و محيط پرورشى او عالى ترين محيط انسانى بود. كسانى كه از جانب خداى ، براى راه نمايى بشر، براى رهبرى جهان ، فرستاده شدند، پرورش حسينعليه‌السلام
را به عهده گرفتند و نوزاد را در آغوش خويش پروريدند. حسينعليه‌السلام
تحت عنايت ويژه پيغمبر اسلام ، در زير سايه پدرش علىعليه‌السلام
در دامان مادرش فاطمهعليها‌السلام
پرورش يافت و هر دم كمالى بر كمال و جمالى بر جمال مى افزود. دامانى كه حسينعليه‌السلام
را مى پروريد، دامان فاطمه بود، بانوى بانوان ، بانوى فضيلت و بزرگوارى ، بانويى كه به فرموده پيامبر اسلام يكى از چاربانوى جهان بشريت بود. سه بانوى ديگر: آسيه همسر فرعون مصر و مريم مادر عيسى و خديجه همسر رسول خدا و مادر فاطمهعليها‌السلام
.


٤- روزى رسول خدا را ديدند كه از خانه بيرون شده ، حسنعليه‌السلام
بر يك شانه حضرتش نشسته و حسينعليه‌السلام
بر شانه ديگر، و پيامبر، گاه اين را مى بوسد و گاه آن ر ا پرسيدند: يا رسول الله ! اين دو كودك را دوست مى دارى ؟فرمود:«
هر كس اين دو را دوست بدارد، مرا دوست داشته ، و هر كس آن ها را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است»
.عمر، روى به دو كودك كرده گفت : اسب سوارى خوبى داريد! رسول خداعليه‌السلام
فرمود:


«
اين دو نيز سواران خوبى هستند»
.اين رفتار به طور مكرر، از پيامبر ديده شد، بارها اين گفتار، از حضرتش ‍ شنيده شد. گاه بر سخن خود مى افزود و مى گفت :«
پدر اين دو كودك از آن ها برتر است»
.وقتى ، فرمود:«
دوستى علىعليها‌السلام
تنها در دل هاى مؤ منان جاى مى گيرد و جز مردم باايمان ، كسى علىعليه‌السلام
را دوست نمى دارد و به جز منافق و دو چهره ، كسى على را دشمن نمى دارد. ولى دوستى حسنعليه‌السلام
و حسينعليه‌السلام
در دل هاى مؤ منان و منافقان و كافران نيز جاى مى گيرد»



.
شبى ، دو كودك در حضور رسول خدا بدوند و تا پاسى از شب گذشته در آن جا ماندند. حضرتش به آن دو فرمود:«
برخيزيد نزد مادرتان برويد»
.كودكان اطاعت كردند و به راه افتادند. شبى تاريك بود و چشم چشمى را نمى ديد. ناگهان برقى زد و جهان را روشن ساخت كودكان ، از روشنايى بهره مند شدند و نزد مادر رفتند. رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
به روشنايى نگريست و گفت :«
حمد خداى را كه ما خاندان را گرامى داشت»



.مردى گناهى كرد و مستحق كيفر گرديد، چندى پنهان شد و از رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
روى بپوشيد. روزى دو كودك را در كوچه بديد، آن دو را بغل كرده و بر شانه هايش نشانيد و به حضور پيامبر شرف ياب گرديد و عرض كرد: يا رسول الله ! من به خدا و به اين دو بچه پناه بردم فرستاده خدا بخنديد و بر وى ببخشود و از گناهش در گذشت و فرمود«
برو، تو آزادى»



.٥- روزى ، كودكان را بر پيرمردى گذر افتاد كه وضو مى گرفت و نادرست وضو مى گرفت بدو گفتند:«
اى شيخ ! تو داورى كن و ببين ، كدام يك صحيح وضو مى گيريم»
. سپس يكايك به وضو گرفتن پرداختند و پيرمرد به وضوى هر دو مى نگريست سپس گفت : هر دوى شما خوب وضو مى گيريد. اين پير نادان است كه نادرست وضو مى گرفت و اكنون از شما بياموخت رهبران بشريت از كودكى رهبر هستند، و به آسانى مى توانند دشوارترين مسايل اجتماعى را حل كنند. تعليم دادن كودك به بزرگ سال ، دشوار است تدريس برنا پير را، آسان نيست آموزش بى نوا توان گر را، زير دست زبر دست كار، كارى است گران ،و گاه محال به نظر مى آيد. گروه دوم ، خود را برتر و داناتر از گروه نخست مى دانند! چون بزرگ ترند! چون يك پيراهن بيشتر پاره كرده اند! چون توان گرند، چون زبر دست مى باشند. اساسى ترين شرط آموزش آن است كه آموزنده ، آموزگار خود را، داناتر از خود بداند و چنين شرطى در دومين گروه موجود نيست فرزندان رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
با اين روش بسيار آسان ، اين مساءله اجتماعى مشكل را حل كردند و با اين حسن اخلاق ، سد خود خواهى پيرمرد را شكستند و رهنمايى اش كردند و به جوانان جهان آموختند كه راه تعليم و تربيت پيران چگونه است جوان بايد بداند كه به طور مستقيم نمى تواند سال مند پير را بياموزد. آموزش ، راهى دارد و رمز آيين آموزش بزرگ سالان به وسيله خرد سالان ، بدين وسيله گشوده گرديد.


٦- نقل است : وقتى پيامبر، بر منبر سخن مى گفت ، حسن و حسينعليه‌السلام
رسيدند و هر دو پيراهن قرمز رنگى بر تن داشتند. چون توانايى كامل ، براى راه رفتن نيافته بودند، زمين مى خوردند و بر مى خاستند و به سوى نياى بزرگ ، پيش مى رفتند. پيامبر، از منبر به زير آمد؛ هر دو را بغل كرد و در برابر خود بنشانيد.


٧- وقتى ، پيامبر در حال نماز بود و نماز عشا را به جماعت اقامه مى كرد. دو كودك رسيدند. پيامبر كه به سجده مى رفت ، بر پشت حضرتش ‍ مى پريدند. پيامبر به آرامى سر برمى داشت و آن ها را مى گرفت و مى نشانيد. نماز كه تمام مى شد، دو كودك را بر سر زانو مى نشانيد. گويند: وقتى حضرتش سوار مى شد، يكى را جلوى خود سوار مى كرد و ديگرى در پشت سر. ابو هريره مى گويد: به چشم خويش ديدم گام هاى حسين كوچك ، روى پاهاى رسول خداست و دو دست حسين را پيامبر گرفته و مى گويد:«
بالا بيا اى كوچولو»
.كودك بالا آمد، تا گام هايش را بر سينه رسول خدا نهاد. آن گاه حضرتش ‍ دهان كودك را ببوسيد. سپس به نيايش پرداخت و گفت :«
پروردگارا! حسين را دوست بدار كه من دوستش دارم»
.

	

	
	





4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

56

57

58

59

60

61

62

63

64

65

66

67

68

69

70

71

72

73

74

75

76

77

78

79

80

81

82

83

84

85

86