ب
-
از امام باقر
عليه‌السلام
روایت شده كه در ثلث دوم ماه مبارك رمضان (یعنی ازیازدهم تا بیستم) قرآن كریم را گرفته می گشایی و می گویی:
۱۰۸
-
(
اللهما انی اسالك بكتابك المنزل و ما فیه و فیه اسمك الا عظم الاكبر واسماوك الحسنی و ما یخاف و یرجی ان تجعلنی من عتقائك من النار
)
.
یعنی: خدایا! از تو درخواست دارم سوگند می دهم به قرآنی كه نازلش كردی و به هر آنچه در آن است از اسم اعظم و سایر اسماء حسنات گرفته تا آیاتی كه موجب خوف و رجاست كه مرا جزء رهایی یافتگان از آتش جهنم قرار دهی.
سپس هر حاجت كه می خواهی طلب كن.
ج
-
خواندن سوره قدر در ثلث آخر شب جمعه:
۱۰۹
-
در روایت فضیلت پانزده مرتبه خواندن سوره قدر در یك سوم باقی مانده از شب جمعه
ذكر شده است و بعد از آن هر دعایی كه می خواهد بنماید.
سبب پنجم: نقش مكان در دعا
الف
-
دعای مخصوص كنار قبر امام حسین
عليه‌السلام
:
از امام صادق
عليه‌السلام
روایت شده است كه فرمود:
۱۱۰
-
(
من كان له حاجه الی الله عزوجل فلیقف عند راس الحسین
عليه‌السلام
و لیقل: یا ابا عبد الله، اشهد انك تشهد مقامی، و تسمع كلامی، و انك حی عند ربك ترزق، فاسال ربك و ربی قضاء حوائجی
)
.
یعنی: اگر كسی، حاجتی دارد، برود بالای سر مقدس امام حسین
عليه‌السلام
و بگوید: ای ابا عبد الله! شهادت و از روزی خاص الهی بهره مندی، پس از خدا تقاضا كن كه حوایج مرا بر آورده سازد. (كه ان شاء الله بر آورده خواهد شد).
ب: دعای مخصوص نزد قبر امام هادی
عليه‌السلام
:
روایت شده است كه فردی هر سال مبلغی از خلیفه دریافت می كرد، ولی چند سال بود كه خلیفه آن را قطع كرده بود. این فرد، نزد امام هادی
عليه‌السلام
آمده ماجرا را نقل كرد و از او خواست هرگاه نزد خلیفه رفت، قضیه را به او بگوید و برای شفاعت كند. سپس از نزد امام
عليه‌السلام
خارج شد. هنگام شب، فردی از طرف خلیفه نزد او آمد و احضارش كرد، مرد آماده شد و به سوی دربار خلیفه به راه افتاد، در بین راه چند فرستاده را مشاهده كرد كه همه می گفتند: نزد خلیفه برو... وقتی به دربار رسید از دربان پرسید. آیا علی بن محمد هادی
عليهما‌السلام
اینجا آمد.
گفت: خیر.
بالاخره وارد شد و خلیفه از او به گرمی استقبال كرد و در نزدیكی خود نشاند و دستور داد هر آنچه در مدت این چند سال از او دریغ داشته اند به او بدهند.
مرد، از نزد خلیفه به سوی خانه حركت كرده ناگاه دید همان دربان كه نامش فتحبود به او می گوید: به امام هادی
عليه‌السلام
بگو آن دعایی را كه برای تو كرده به من نیز یاد بدهد.
آن فرد، بعدا خدمت امام
عليه‌السلام
رسید، وقتی حضرت چهره بشاش او را مشاهده كرد، فرمود: خوشحال به نظر می رسی گویا راضی شدی؟
گفت: بلی... ولی می گویند شما نزد خلیفه نرفته اند؟ فرمود:
۱۱۱
-
(
ان الله عودنا ان لا نلجا فی المهمات الا الیه، ولا نسال سواه، فخفت ان اغیر فیغیر ما بی
)
.
یعنی: خداوند متعال با ما قرار گذاشته كه در امور مهم فقط به او رجوع كنیم و از او چیز بطلبیم، من ترسیدم كه اگر بر طبق وعده نكنم، او نیز عمل ننماید
.
آن مرد گفت: فتح (دربان دربار خلیفه) می گوید: آن دعایی را شما بدان دعا كرده اید، به من بیاموزانید. فرمود:
(
ان الفتح یوالینا بظاهره دون باطنه، الدعاء به بشرط ان یوالینا اهل البیت، لكن هذا الدعاء كثیرا ما ادعو به عند الحوائج فتقضی، و قد سالت الله عزوجل ان لا یدعو به بعدی احد عند قبری الا استجیب له، و هو
)
.
یعنی: فتح، فقط در ظاهر ابراز دوستی ما را می كند، اما در باطنش خیر. دعا شرط دارد و شروطش دوستی ما اهل بیت است. اما اینكه از دعا پرسیدی، دعایی است كه من در بسیاری از موارد با آن خداوند سبحان را خوانده حاجاتم را می طلبم و بر آورده می شود. از خداوند عزیز و جلیل، خواستم كه هر كس بعد از من بر سر قبرم این دعا را خواند، اجابت شود و آن دعا این است:.
(
یا عدتی عند العدد، و یا رجائی و المعتمد، و یا كهفی و السند، و یا واحد، یا احد، و یا قل هو الله احد، اسالك اللهم بحق من خلفته من خلقك و لم تجعل فی خلقك مثلهم احدا ان تصلی علیهم و ان تفعل بی كذا و كذا
)
.
یعنی: ای سرمایه روزگار پیری اما! ای امید و اعتمادم! ای ملجا و تكیه گاهم! ای تنهای بی همتا! و ای كه قل هو الله احد در شان تو است! خدایا! تو را بحق آن دسته از مخلوقات كه مانند شان نیافریده ای (یعنی محمد و آلش
عليه‌السلام
سوگند می دهم كه بر آنان درود فرست و حوایج مرا به این شرح بر آورده ساز....
امثال اینگونه دعاها بسیار است كه به همین مقدار كفایت می كنیم.
توجه: اینكه حضرت فرمود: دعا به شرط ولایت ما اهل بیت است، اشاره به شرط قبولی دعاست، بلكه شرط قبولی همه اعمال چه واجب و چه مستحب می باشد، و آنچه محمد بن مسلم
رحمه‌الله
از امام محمد باقر یا امام جعفر صادق
عليهما‌السلام
نقل كرده، در همین معناست كه فرمود:
۱۱۲ -
ای ابا محمد! مثل ما خاندان نبوت مثل آن خاندانی است كه در نبی اسرائیل بودند كه: هر گاه یكی از آنان چهل شب در راه خدا كوشش می كرد و دعا می نمود، اجابت می شد، ولی یكی از آنان پس از چهل شب بندگی و ترك گناه، هر چه دعا كرد مستجاب نشد، نزد حضرت عیسی
عليه‌السلام
آمد و از این وضعش شكایت كرده از آن حضرت خواست كه برایش دعا كند، حضرت عیسی
عليه‌السلام
تطهیر كرد (وضو ساخت) نماز گزارد و سپس دعا كرد، وحی رسید كه ای عیسی! بنده من از راهی كه می بایست بیاید نیامد و به بیراهه رفت، چون او دعا كرد در حالی كه در قبلش نسبت به نبوت تو شك داشت، و اگر به همین حال دعا كند، حتی اگر گردنش هم قطع گرد دو سرانگشتانش پراكنده شوند، او را اجابت نخواهم كرد.
عیسی
عليه‌السلام
به آن فرد گفت: خدای را می خوانی در حالی كه نسبت به پیامبرش شك داری؟
گفت: ای روح خدا! اینكه می گویی درست است (من نسبت به نبوت تو شك دارم) از خدا بخواه كه این شك را از من برطرف نماید.
در اینجا حضرت عیسی
عليه‌السلام
برایش دعا كرد، خداوند متعال هم تفضل نمود و او به سوی خاندانش برگشت و جری آنان گردید.
ما اهل بیت هم همینگونه هستیم، خداوند متعال عمل بنده ای را كه در ما شك داشته باشد، قبول نمی كند)
.
سبب ششم: رابطه كارهای نیك با دعا
الف
-
بعد از نماز:
امیر المومنین علی
عليه‌السلام
نقل كرده است كه رسول الله
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۱۳
-
(
من ادی لله مكتوبه فله فی اثرها دعوه مستجابه
)
.
یعنی: هر كس نماز واجبی به جای آورد و پس از آن دعا كند، مستجاب خواهد شد
.
این فحام گوید: امیر المومنین
عليه‌السلام
را در عالم خواب دیده از او در مورد صحت این خبر سوال كردم فرمود: صحیح است، هر وقت نماز واجبی به جای آوردی به سجده برو و بگو:
(
اللهم انی اسالك بحق من رواه، و بحق من روی عنه، صل علی جماعتهم و افعل بی كیت و كیت
)
.
یعنی: خدایا! از تو درخواست دارم و تو را سوگند می دهم به حق كسی كه این حدیث را روایت كرد (یعنی علی
عليه‌السلام
و به حق كسی كه حدیث از او روایت شده (یعنی رسول الله
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
كه بر گروه آنان درود بفرستی و این كارها را برایم انجام دهی....
از امام صادق
عليه‌السلام
روایت است كه فرمود:
۱۱۴
-
(
ان الله فرض علیكم الصلوه فی احب الاوقات الیه، فاسالوا الله حوادئجكم عقیب فرائضكم
)
.
یعنی: خداوند متعال در ساعاتی نماز را بر شما واجب ساخت كه محبوبترین اوقات نزد اوست، پس بعد از انجام نماز، از خدا حاجاتتان را درخواست كنید
.
از امیر المومنین علی
عليه‌السلام
نقل است كه فرمود:
۱۱۵
-
(
لا ینفتل العبد من صلاته حتی یسال الله اجنه، و یستجیر به من النار، و ان یزوجه حور العبین
)
.
یعنی: بنده از نماز بر نگردد مگر اینكه: از او بهشت را طلب كند، از آتش جهنم به او پناه ببرد و از او بخواهد كه حوارالعین را به تزویجش در آورد
.
ابی حمزه گوید: شنیدم كه ابا جعفر امام محمد باقر
عليه‌السلام
می فرمود:
۱۱۶
-
(
اذا قام المومن فی الصلاه بعث الله حور العین حتی یحدقن به، فاذا انصرف و لم یسال الله منهن شیئا تفرقن متعجبات
)
.
یعنی: وقتی مومنی به نماز می ایستد، خداوند متعال حورالعین را مامور می كند كه دور او را بگیرند، اگر این مؤمن بعد از نماز برخیزد و از خدا آنان را طلب نكند، آن حورالعین با تعجب متفرق می شوند فضل بقباق از امام صادق
عليه‌السلام
روایت كرده است كه فرمود:
۱۱۷
-
(
یستجاب الدعاء فی اربعه مواطن: فی الوتر، و بعد الفجر، و بعد الظهر، و بعدالمغرب
)
.
یعنی: دعا در چهار موقعیت مستجاب می شود: در نماز وتر، از صبح، بعد از ظهر، و بعد از مغرب
.
یعنی: دعا در چهار موقعیت مستجاب می شود: در نماز وتر، بعد از صبح، بعد از ظهر، و بعد از مغرب
.
و در روایتی آمده كه بعد از مغرب، سجده كند و در سجودش دعا نماید.
ب
-
دعای فقیر:
وقتی چیزی به فقیر می دهند اگر فقیر در حق آن دهنده، دعا كند، مستجاب است، اما اگر در همان حال در حق خودش دعا نماید، مستجاب نیست. امام زین العابدین
عليه‌السلام
به خادم منزلشان كه مامور دادن صدقه به فقرا بود، می فرمودند:
۱۱۸
-
(
امسك قلیلا حتی یدعو
)
.
یعنی: مقداری نزد فقیر مكث كن تا دعا كند
.
و نیز فرمود:
۱۱۹
-
(
دعوه السائل الفقیر لاترد
)
.
یعنی: دعای فقیر بر گشت ندارد
.
و نیز گفته شده است كه آن حضرت به خادمی كه مامور صدقه دادن به فقیر بود، امر می كرد كه به فقیر بگوید دعا كند.
از امام باقر یا امام صادق
عليهما‌السلام
نقل است كه فرمود:
۱۲۰
-
(
اذا اعطیتموهم فلقنوهم ادعاء فانه یستجاب لهم فیكم ولا یستجاب لهم فی انفسهم
)
.
یعنی: وقتی به فقرا چیزی می دهید به آنان تلقین كنید كه دعا كنند، چون دعای اینان در حق شما مستجاب می شود ولی در حق خودشان، خیر
.
صدقه و آداب آن
امام زین العابدین
عليه‌السلام
وقتی صدقه ای می داد، دست خود را می بوسید، علت آن را از حضرت جویا شدند، فرمود:
۱۲۱
-
(
آنها فی ید الله قبل آن تقع فی ید السائل
)
.
یعنی: قبل از اینكه صدقه در دست سائل نهاده شود، در دست خداوند قرار می گیرد
.
امیر المومنین
عليه‌السلام
فرمود:
۱۲۲
-
(
اذا ناولتم السائل فلیرد الذی یناوله یده الی فیه فیقبلها، فان الله عزوجل یاخدها قبل ان تقع فی ید السائل، فانه عزوجل یاخذ الصدقات
)
.
یعنی: وقتی به فقیری چیزی می دهید، كسی كه داده، دست خود را به طرف لباس خویش برده آن را ببوسد، چون قبل از اینكه صدقه در دست سائل قرار گیرد، خداوند متعال آن را تحویل می گیرد كه او تحویل گیرنده صدقات است
.
رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۲۳
-
(
ما تقع صدقه المومن فی ید السائل حتی فی ید الله تعالی
)
.
یعنی: صدقه ای كه مؤمن آن را می دهد، قبل از اینكه در دست فقیر واقع شود، در دست خداوند متعال قرار می گیرد
.
سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود:
(
الم تعلموا ان الله هو یقبل التوبه عن عباده و یاخذ الصدقات و ان الله هو التواب الرحیم
)
.
یعنی: آیا نمی دانید كه خداوند متعال خودش توبه را از بندگانش می پذیرد و صدقات را تحویل می گیرد. و آیا نمی دانید كه او توبه پذیر و مهربان است
.
از امام صادق
عليه‌السلام
روایت شده است كه فرمود:
۱۲۴
-
(
ان الله تبارك و تعالی یقول: ما من شی ء الا و قد و كلت من یقبضه غیری الا الصدقه فانی اتلقفها یبدی تلفقا حتی ان الرجل لیصدق، او المراه التصدق بالتمره، او بشق تمره، فاریبها له كما یربی الرجل فلوه و فصیله فیلقانی یوم القیامه و هی مثل جبل احد
)
.
یعنی: برای هر عمل خیری، كسی را وكیل كرده ام كه آن را تحویل بگیرد، غیر از صدقه كه خودم با دستم فورا آن را می گیرم
ممكن است مردی یا زنی یك دانه یا یك نصف دانه خرما صدقه بدهد، من آن را آنقدر بزرگش می كنم مانند بزرگ كردن كره اسب یا بچه شتر (كه چگونه در ابتدا بسیار كوچك است ولی بعدها به صورت حیوان عظیم الجثه در می آید) تا جایی كه روز قیامت مرا ملاقات می كند در حالی كه آن یك دانه یا نیم دانه خرما به اندازه كوه احد گردیده است (یعنی كوه احد چند برابر یك دانه خرماست؟ به همین نسبت روز قیامت به او پاداش خواهم داد).
امام صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۲۵
-
(
استنزلوا الرزق بالصدقه
)
.
یعنی: از راه صدقه دادن روزیتان را بجویید
.
روزی آن حضرت به فرزندش محمد فرمودند:
۱۲۶
-
فرزندم چه مقدار از آن خرجی نزد تو هست؟
گفت: چهل دینار.
فرمود: آن را بیرون بیاور و در راه خدا صدقه بده.
گفت: غیر از این چیز دیگری نداریم، فرمود:
(
تصدق بها فان الله تعالی یخلفها، اما علمت ان لكل شی ء مفتاحا و مفتاح الرزق الصدقه؟ فتصدق بها
)
.
یعنی: آن را در راه خدا بده تا خداوند متعال عوضش را به ما بدهد، مگر نمی دانی كه هر چیزی كلیدی دارد و كلید روزی، صدقه است؟ پس آن را صدقه بده
.
فرزند حضرت آن كار را انجام داد، ده روز نگذشت كه از طریقی، چهل هزار دینار به حضرت رسید.
و نیز فرمود:
۱۲۷
-
(
الصدقه تقضی الدین و تخلف بالبراكه
)
.
یعنی: بخشش در راه خدا موجب پرداخت بدهكاری می شود و بركت برجای می گذارد
.
همچنین فرمود:
۱۲۸
-
(
اذا املقتم فتاجروا الله بالصدقه
)
.
یعنی: هر گاه فقیر و بی چیز شدیدت از طریق صدقه دادن، با خدا معامله كنید (یعنی شما در راه خدا صدقه بدهید تا خداوند به شما بیشتر بدهد).
امام باقر
عليه‌السلام
فرمود:
۱۲۹
-
(
ان الصدقه لتدفع سبعین عله من بلایا الدنیا مع میته السوء، ان صاحبها لا یموت میته السوء ابدا
)
.
یعنی: همانا صدقه هفتاد بلا و مرض از بلاهای دنیا را دفع می كند به اضافه مرگ بد كه صدقه دهنده هرگز با مرگ بد، نمی میرد
.
گفته شده روزی حضرت عیسی
عليه‌السلام
با اصحابش نشسته بودند كه مردی از كنار آنان گذشت، حضرت به یاران خود فرمود:
۱۳۰ -این مرد خواهد مرد. پس از گذشت زمانی، دیدند آن مرد برگشت در حالی كه یك بار هیزم حمل می كند. اصحاب پرسیدند ای روح الله! به ما خبر دادی كه او می میرد ولی الان می بینیم كه زنده است.
عیسی
عليه‌السلام
به آن مرد گفت: بار خود را بر زمین بگذارد. آن مرد بارش را بر زمین گذاشت و آن را باز كرد، ناگاه دیدند مار بزرگ سیاهی در حالی كه سنگی در دهان دارد در بین هیزم هاست. حضرت به آن مرد گفت: امروز چكار كرده ای؟
او گفت: ای روح الله! دو قرص نان داشتم، گدایی از كنارم گذشت، یكی از آن دو قرص را به او دادم (یعنی اگر تصدق آن یك قرص نان نبود، آن مار سیاه، این مرد را می گزید و می كشت).
امام صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۳۱
-
(
ما احسن عبد الصدقه الا احسن الخلافه علی ولده من بعده
)
.
یعنی: هر كس نیكو صدقه بدهد، خداوند متعال بعد از مرگ او بهتر از آن را برای فرزندانش جایگزین می نماید
.
و نیز از آن حضرت نقل شده است كه در مورد آیه كریمه
(
واطعموا القانع و المعتر
)
. پر معنی گوشت قربانی را به قانع و معتبر بدهید تا بخورند فرمود:
۱۳۲
-
(
القانع الذی یسال و المعتر صدیقك
)
.
یعنی: قانع، آن فقیری است كه درخواست می كند و معتبر، دوست تو می باشد
.
۱۳۳
-
امام صادق
عليه‌السلام
در سرزمین منا بودند كه فقیری نزد آن حضرت آمد، ایشان دستور دادند یك خوشه انگور به او بدهند.
فقیر گفت: به این نیازی ندارم، پول می خواهم.
حضرت فرمودند: خدا برایت گشایشی قرار بدهد. آن فرد با دست خالی رفت، بعد فقیر دیگری آمد و حضرت سه دانه انگور به او دادند، فقیر آن سه دانه را گرفت و گفت: الحمد الله رب العالمین كه به من روزی داد.
حضرت از این صحنه را دیدند، به او گفتند: صبر كن، آنگاه به اندازه كف دستشان به او انگور دادند آن مرد گرفت و گفت: الحمد الله رب العالمین
.
حضرت فرمودند: صبر كن. به خدمتكارشان فرمود. چند درهم همراه تو است؟
گفت: حدود بیست درهم.
فرمود: همه را به او بدهید.
آن مرد درهم ها را گرفت و گفت: الحمد الله رب العالمینخدایا! این بخشش از جانب تو است، تو واحدی و شریكی برایت نیست.
باز حضرت فرمود: بایست. آنگاه پیراهنی كه بر تن داشتند آن را در آورده به او گفتند این را بپوش.
آن مرد پیراهن را پوشید و گفت: الحمد الله چیزی به او می داد.
امام صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۳۴
-
(
من تصدق ثم ردت فلا یبها ولا یاكلها لانه لا شریك له فی شی ء مما جعل له انما هی بمنزله العتاقه لا یصلح له ردها بعد ما یعتق
)
.
یعنی: اگر كسی صدقه ای داد و آن صدقه به خودش برگشت مبادا با آن معامله ای انجام دهد و مصرفش نماید؛ چون (این صدقه مال خداست و) كسی را نباید شریك خدا ساخت، این مال، نظیر برده آزاد شده ای است كه بردگی مجددش صحیح نیست
.
و از آن حضرت در مورد فردی كه تا مالش را جهت دادن صدقه خارج كند، فقیر رفته بود، نقل است كه فرمود:
۱۳۵
-
(
فلیعطها غیره ولا یردها فی ماله
)
.
یعنی: آن مال را به دیگری بدهد و به اموال خودش بر نگرداند
.
اقسام صدقه
صدقه بر پنج قسم است:
اول
-
صدقه مال
كه گذشت
.
دوم
-
صدقه جاه و مقام
است
، كه انسان دارای مقام، برای نجات مومنین، شفاعت كند. رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۳۶
-
(
افضل الصدقه صدقه اللسان. قبل: یا رسول الله، و ما صدقه اللسان؟ قال: الشفاعه تفك بها الاسیر، و تحقن بها الدم، و تجربها المعروف الی اخیك، و تدفع بها الكریهه
)
.
یعنی: برترین صدقه، صدقه زبان است. سوال شد یا رسول الله
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
صدقه زبان چیست؟ فرمود: شفاعت است كه از این طریق می توانی اسیر را آزاد كنی، از خونریزی جلوگیری نمایی، به بردار مومنت نیكی برسانی و بدی را از او دفع كنی.
اگر در مال و آبرو، با برادر دینی ات مواسات
داشته باشی، وجب بقای! آن دو می شود.
سوم
-
(
صدقه دانایی و صاحب رای و نظر بودن
)
است كه مشورتمی باشد. از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل شده است كه فرمود:
۱۳۷
-
(
تصدقوا علی اخیك بعلم یرشده، و رای یسده
)
.
یعنی: با دانشتان برادر مومنتان را راهنمایی كنید و با رای و نظرتان او را حفظ نمائید كه این دو خود صدقه می باشند
.
چهارم
-
صدقه زبان
است
كه میان مردم واسطه شود و سعی نماید آتش اختلافات را خاموش كرده، بین آنان صلح برقرار كند. خداوند متعال می فرماید:
(
لا خیر فی كثیر من نجویهم الا من امر بصدقه او معروف او اصلاح بین الناس
)
.
یعنی: در بسیاری از گفتگوهای خصوصی اینان، خیر و فایده ای نیست، مگر آنانكه به صدقه یا امر نیك یا اصلاح بین مردم، فرمان دهند
.
پنجم
-
صدقه علم
است
از طریق بذل و انتشار آن در بین كسانی كه صلاحیت و استحقاقش را دارند. از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل شده است كه فرمود:
۱۳۸
-
(
من الصدقه ان یتعلم الرجل العلم و یعلمه الناس
)
.
یعنی: اینكه از انواع صدقات این است كه انسان دانش بیاموزد و بعد به مردم بیاموزاند
.
و نیز فرمود:
۱۳۹
-
(
زكاه العلم تعلیمه من لا یعلمه
)
.
یعنی: زكات دانش این است كه آن را به كسی كه نمی داند، بیاموزی.
از امام صادق
عليه‌السلام
نقل است كه فرمود:
۱۴۰
-
(
لكل شی ء زكاه العلم ان یعلمه اهله
)
.
یعنی: هر چیزی زكات و مالیاتی علم این است كه آن را به اهلش بیاموزد
.
فضیلت دانش و وظایف دانشمندان
صاحب كتاب منتهی الیواقیت حدیثی را از امام هشتم، علی بن موسی الرضا
عليه‌السلام
از پدرش از پدرانش تا امیر المومنین
عليهم‌السلام
و آن حضرت از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل كرده است كه فرمود:
۱۴۱
-
(
طلب العلم فریضه علی كل مسلم و مسلمه
)
.
یعنی: كسب دانش بر هر مرد و زن مسلمان، واجب است
.
(
فاطلبوا العلم من مظانه و اقتبسوه من اهله
)().
پس علم را از مواضعش طلب كنید و از اهلش فرا بگیرید
(
فان تعلیمه لله سبحانه حسنه، و طلبه عباده، و المذاكره به تسبیح، و العمل به جهاده
)
.
چون یاد گیر آن علم اگر برای خدا باشد، حسنه است (و ثواب دارد) و طلب علم عبادت است و گفتگو و بحث در مسائل علمی تسبیح حق می باشد و عمل كردن به آن، خود جهاد است
(
فان تعلیمه لله سبحانه حسنه، و طلبه عباده، و المذاكره به تسبیح، و العمل به جهاد
)
.
چون یاد گیری آن علم اگر برای خدا باشد، حسنه است و ثواب دارد و طلب علم عبادت است و گفتگو و بحث در مسائل علمی تسبیح حق می باشد و عمل كردن به آن، خود جهاد است
.
(
و تعلیمه من لا یعلمه صدقه، و بذله لاهله قربه الی الله تبارك و تعالی
)().
آموختند علم به نادانان یك نوع صدقه است و بخشیدنش به كسانی كه اهلیتش را داراند، موجب نزدیكی و تقرب به خداوند تعالی می باشد
(
لانه من معالم الحلال و الحرام، و منار سبیل الجنه، و المونس فی الوحشه، و الصاحب فی الغربه و الوحده، و المحدث فی الخلوه، و الدلیل علی السراء والضراء، و السلاح علی الا عداء، و الزین علی الا خلاء
)
.
چون حلال و حرام را به واسطه علم می توان تمیز داد، روشنگر راه بهشت است، مونس در وقت وحشت، یار و همراه در غربت و تنهایی، هم صحبت در خلوتها، راهنما هنگام خوشحالیها و غمها، سلاح بر علیه دشمن و موجب زینت و زیبایی نزد دوستان می باشد.
(
یرفع الله به اقواما فیجعلهم فی الخیر قاده یقتبس اثارهم، و یهتدی بفعالهم، و ینتهی الی رایهم
)
.
خداوند متعال به وسیله علم، اقوامی را برتر می سازد و بال می برد تا جایی كه آنان را در مقام رهبری قرار می دهد كه دیگران باید از ایشان پیروی كنند و اعمال اینان را سرمشق خود قرار دهند و در نظرات و آراء به اینان رجوع نمایند
.
(
و ترغب الملائكه فی خلتهم و با جنحتها تمسحهم، و فی صلاتهم تبارك علیهم
)
.
ملائكه آرزوی دوستی با ایشان را دارند و بالها را بر آنان می مالند و در نمازشان بر اینان درود و تبریك می فرستند.
(
و یستعفر لهم كل رطب و یابس حتی حیتان البحر و هوامه، و سباع البر و انعامه
)
.
هر موجودتر و خشكی برای اینان طلب مغفرت و آمرزش می كند، حتی ماهیان دریا و درندگان و چهار پایان صحرا.
(
و ان العلم حیاه القلوب من الجهل، و ضیاء الا بصار من الظلمه، و قوه الابدان من الضعف
)
.
علم موجب زنده شدن قلبها مرگ جهالت و نادانی است، روشنی چشمها در تاریكی و سبب قوی شدن بدن در برابر ضعفهاس
ت.
(
یبلغ با لعید منازل الاخیار، و مجالس الابرار، و الدرجات العلی فی الدنیا و الاخره
)
.
علم بنده را به درجات برگزیدگان و مجالس نیكان می برد و در دنیا و آخرت موجب علو درجات می گردد.
(
و الفكره فیه یعدل بالصیام، و مدارسته بالقیام
)
.
فكر را به علم مشغول داشتن، معادل روزه است و بحث و درسش مساوی با شب زنده داری.
(
و به یطاع الرب عزوجل و یعبد و به توصل الارحام، و یعرف الحلال و الحرام
)
.
بندگی خدای عزیز و جلیل، پیوند خویشاوندان و شناخت حلال و حرام الهی به واسطه دانش است.
(
و العلم امام العمل، و العمل تابعه
)
.
علم پیشوای عمل است و عمل پیرو اوست.
(
یلهمه السعداء، و یحرمه الاشقیاء
)
.
خداوند سبحان آن را به افراد با سعادت می دهد و افراد با شقاوت را از آن محروم می دارد.
(
فطوبی لمن لا یحرمه الله منه حظه
)
.
پس خوشا به حال كسی كه خداوند او را از بركت دانش محروم نكرده باشد.
تنبیه: هماهنگی علم و عمل
خواننده گرامی!
-
كه خداوند تو را از رحمتش محروم نفرماید
-
نظر به سخن حضرت بینداز كه می فرماید: عمل تابع علم استچگونه این دو را همراه هم قرار داده و بیان فرموده كه هیچیك از آن دو بدون دیگری، نفعی نمی رسانند، پس عالم باید اهل عمل باشد. و بداند كه علم به تنها (بدون عمل) موجب نجات او نخواهد شد. به این مطلب تصریح دارد سخن حضرت كه می فرماید:
۱۴۲
-
(
من از داد علما و لم یزدد هدی لم یزدد من الله الا بعدا
)
.
یعنی: كسی كه عملش زیاد شود اما هدایت (و عملش) افزون نگردد، نفعی جز دوری از خدا نبرده است
.
و عمل بدون عمل نیز نفعی ندارد، به دلیل كلام آن حضرت كه می فرماید: ۱۴۳
-
(
و العامل علی غیر بصیره كالسائر علی غیر طریق لا یزیده سرعه السیر من الطریق الا بعدا
)
.
یعنی: كسی كه بدون آگاهی و بصیرت عمل می نماید، مانند كسی است كه بیراهه حركت می كند، هر چه سریعتر برود از راه اصلی دورتر می گردد
.
پس علم و عمل، هماهنگ هستند، هیچیك از آن دو نمی تواند بدون دیگری روی پای خود بایستند. هر كتابی كه نوشته شد. هر سخنرانی و موعظه ای كه گردید و هر نظریه ای كه داده شد، حول محور این دو گوهر بوده و هست، بلكه كتب آسمانی به این خاطر نازل گردیدند و انبیا نیز به همین سبب فرستاده شده اند. حتی آسمانها و زمین و مخلوقاتی كه بین آن دو هستند هم به همین خاطر خلق گردیده اند. خوب است در دو آیه از قرآن كریم تاملی بكنی تا این مطلب درست برایت جا بیفتد، اول اینكه می فرماید:
(
الله الذی سبع سموات و من الارض مثلهن یتنزل الامر بینهن لتعلموا ان الله علی كل شی ء قدیر و ان الله قد حاط بكل شی ء علما
)
.
یعنی: خدایی كه هفت آسمان و همانند آنها، زمین را آفرید، فرمانش بین آنها فرود می آید (و اجرا می گردد) تا شما بدانید كه او بر هر چیزی قادر است و علمش به هر چیزی احاطه دارد
.
همین یك آیه در شرف علم خصوصا علم توحید بسنده می كند.
آیه دیگر آنجاست كه می فرماید:
(
و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون
)
.
یعنی: جن و انس را خلق نكردم مگر اینكه عبادت كنند (و بنده من باشند).
همین یك آیه در شرف بندگی و عبادت كافی است، پس سزاوار است كه بنده جز به این دو كار (یعنی علم و عمل) مشغول نگردد و جز برای این دو زحمت نكشد و به چیز دیگر دل نبندد؛ چون غیر از این دو همه باطل و بیهوده اند و هیچ خیر و حاصلی در آنها نیست.
این را كه فهمیدی بد آنكه در بین این دو گوهر، گوهر علم برتر از گوهر عبادت است كه از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۴۴
-
(
فضل العلم احب الی الله من فضل العباده
)
.
یعنی: فضیلت علم نزد خداوند سبحان، محبوبتر است از فضیلت عبادت
.
۱۴۵
-
(
فضل العالم علی العابد كفضل القمر علی سائر النجوم لیله البدر
)
یعنی: برتری عالم بر عابد مانند برتری مهتاب است بر ستارگان در شب بدر
.
۱۴۶
-
(
یا علی، نوم العالم افضل من عباده العابد، یا علی ركعتین یصلیهما العالم افضل من سبعین ركعه یصلیهما العابد
)
.
یعنی: ای علی!! خواب عالم برتر از عبادت عابد است. ای علی! دو ركعت نمازی كه عالم بگزارد برتر است از هفتاد ركعت نماز عابد
.
۱۴۷
-
یا علی، ساعه العالم یتكی ء علی فراشه ینظر فی العلم خیر من عباده سبعین سنه
.
یعنی: ای علی! زمان كه عالم به بستر خود تكیه می دهد و در علم خود تفكر می كند، از هفتاد عبادت برتر است
.
دیدن چهره عالم بلكه دیدن درب خانه اش عبادت است.
و از علی
عليه‌السلام
روایت است كه فرمود:
۱۴۸
-
(
جلوس ساعه عند العلماء احب الی الله من عباده الف سنه، و النظر الی العالم احب الی الله من اعتكاف سنه فی بیت الحرام، و زیاره العلماء احب الی الله تعالی من سبعین، طوافا حول البیت و افضل من سبعین حجه و عمره مبروره مقبوله و رفع الله تعالی له سبعین درجه و انزل الله علیه الرحمه و شهدت له الملائكه ان الجنه و جبت له
)
.
یعنی: یك ساعت نزد علما نشستن در پیشگاه خداوند از هزار سال عبادت برتر است. و دیدن عالم، نزد خدا محبوبتر است از یك سال به اعتكاف نشستن در مسجد الحرام. زیارت علما، دوستی داشتنی تر است از هفتاد طواف گرد خانه كعبه و برتر است از هفتاد حج و عمره قبول شده، خداوند عالم را هفتاد درجه بالا می برد و رحمت را به او نازل می كند و ملائكه شهادت می دهند كه بهشت بر او واجب شده است
.
اما باید توجه شود كه مبادا عالم به علمش اكتفا كند و از عبادت و بندگی باز بماند كه در این صورت، علمش بر باد خواهد رفت؛ چون علم به منزله درخت است و عبادت به منزله میوه آن و ارزش و اهمیت درخت به میوه آن می باشد وگرنه برای هیزم شدن و در نهایت سوختن خوب است، بنابر این، بنده خدا باید هر دو را داشته باشد ولی بین این دو، علم مقدم است؛ چون هم علم اصل و اساس عمل است و هم در آن حدیث شریف فرمودند علم پیشوای عمل است و عمل پیرو او، این امامت و پیشوایی، دو وظیفه بر عهده ات می گذارد:
اول اینكه: باید معبودت را بشناسی؛ چون معبود ناشناخته را كه نمی توان پرستید و از او فرمانبرداری كرد
-
دلیلهای عقلی موید همین معناست -.
دوم اینكه: بدانی وظیفه ات در برابر آن معبود چیست و چگونه باید عبادت و اطاعت كنی تا مبادا عملی را كه او خوش ندارد، به عنوان اطاعتش انجام دهی كه این را از آیات و روایات می توان استفاده كرد.
از علمی پرسیدند علم برتر است یا عمل؟ گفت: برای جاهل برتر است و عمل برای عالم.
علاوه بر اینها، می دانی كه علم بدون عمل در فردای قیامت، نفعی نخواهد داشت بلكه موجب گرفتاری صاحبش خواهد گردید، مگر سخن رسول حق
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
را نشنیدی كه فرمود:
۱۴۹
-
(
ان اهل النار لیتاذون من ریح العالم التارك لعلمه، و ان اشد اهل النار ندامه حسره رجل عبدا الی الله فاستجاب له و قبل منه فاطاع الله فادخله الجنه و داخل الداعی النار بتركه علمه و اتباعه الهوی
)
.
یعنی: اهل جهنم از بوی بد عالمی كه اهل عمل نبود، در آزارند، بیشترین پشیمانی و حسرت در بین اهل جهنم مخصوص كسی است كه فردی را به راه خدا خواند و آن فرید پذیرفت و عمل كرد و خداوند او را وارد بهشت نمود، اما خودش داخل جهنم گردید؛ چون عملش را ترك و از هوای نفسش تبعیت نمود
.
سعید بن هشامروایت كرده است كه شنیدم حضرت صادق
عليه‌السلام
در مورد آیه:
(
فكبكبوا فیها و الغاوون
)
.
یعنی: معبودهای دروغین و قارون را در جهنم سرنگون انداز اند فرمود:
۱۵۰
-
(
الغاون هم الذین عرفوا الحق و عملوا بخلافه
)
.
یعنی: غارون، كسانی هستند كه حق را شناختند ولی بر خلافتش عمل كردند
.
و نیز فرمود:
۱۵۱
-
(
اشد الناس عذابا عالم لا ینتفع من علمه شیئا
)
.
یعنی: شدیدترین عذاب را عالمی دارد كه از علمش بهره ای نبرده است
.
و نیز فرمود:
۱۵۲
-
(
تعلموا ما شئتم ان تعلموا فلن ینفعكم الله بالعلم حتی تعلموا به، لان العلماء همتهم الرعایه، و السفهاء همتهم الروایه
)
.
یعنی: هر چه می خواهید بیاموزید ولی خداوند متعال در برابر عملتان به شما بهره می رساند، نه علمتان؛ چون علما سعیشان در به كار بستن دانسته هاست ولی، بی خردان و سفیهان، همتشان جمع آوری و نقل سخنان می باشد
.
در رابطه با فضیلت علم و علما آیات و روایات بسیاری وارد شده منجمله:
(
شهد الله انه الا اله الا هو و الملائكه و اولوا العلم
)
.
یعنی: ذات اقدس الهی شهادت می دهد كه و جزا معبودی نیست و ملائكه و اهل علم نیز (این چنین شهادت می دهند).
(
هل یستوی الذین یعلمون و الذین لا یعلمون
)
.
یعنی: آیا آنكه می دانند با آنانكه نمی دانند برابرند؟
.
امام صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۵۳.
(
اذا كان یوم القیامه جمع الله الناس فی صعید و وضعت الموازین فیوزن دماء الشهداء مع مداد العلماء فیرجح مداد العلماء علی دماء الشهداء
)
.
یعنی: وقتی روز قیامت فرا برسد، همه مردم در یك سرزمین جمع شده ترازوهای سنجش اعمال نهاده می شود، آنگاه خونهای شهدا را با جوهر قلم علما می سنجند كه در این سنجش، جوهر قلم علما بر خونهای شهدا برتری می یابد
.
یكی از علما در تفسیر این حدیث گفته است: سر برتری این كه خون شهید بعد از مرگش، نفعی نمی رساند، ولی جوهر قلم عالم، پس از مرگ او، برای دیگران نفع دارد
.
و نیز فرمود:
۱۵۴
-
(
اذا مات المومن و ترك ورقه واحده علیها علم تكون تلك الورقه سترا بینه و بین النار، و اعطاه الله بكل حرف علیها مدینه اوسع من الدنیا سبع مرات
)
.
یعنی: اگر مومن هنگام مرگش یك برگه از او باقی بماند كه در آن علمی گنجانده شده باشد، این برگ، مانع و پوششی می شود بین او و آتش جهنم.
و خداوند متعال در مقابل هر یك حرفی كه بر آن ورقه نوشته شده، یك شهر در بهشت به او می دهد كه هفت برابر دنیاست
.
باید توجه داشت كه منظور از این علم، فقط حاضر ساختن مسائل علمی در صفحه ذهن با بحث و جدل و استدلال نیست، بلكه علمی است كه خوف بنده از خداوند متعال را زیاد كند و نسبت به اعمالی كه در آخرت نافع است، نشاط ایجاد نماید و موجب ازدیاد زهدش گردد.
امام موسی بن جعفر
عليه‌السلام
فرمود:
۱۵۵
-
(
اولی العلم بك ما لا یصلح لك العمل الا به، واجب العلم العلم علیك ما انت مسوول عن العمل به، والزم العلمم لك ما دلك علی صلاح قلبك و اظهر لك فساده و احمد العلم عاقبته ما زادك فی عملك العاجل، فلا تشغلن بعلم ما لا یضرك جهله، ولا تغفلن عن علم ما یزید فی جهلك تركه
)
.
یعنی: سزاوارترین علمی كه باید به دنبالش باشی آن علمی است كه بدون آن عملت خراب می شود و واجب ترین علم آن است كه فردای قیامت در مورد عمل بدان از تو سوال خواهند كرد و لازمترین علم آن است كه صلاح و فساد جانت را به تو بنمایاند و پسندیده ترین عاقبت و سر انجام را علمی دارد كه موجب ازدیاد اعمال نیك دنیای تو شود، پس مبادا وقت و عمر خود را صرف آموختن چیزی كنی كه اگر ندانی ضرری به حال تو ندارد و مبادا از علمی كه تركش موجب ازدیاد جهلت می گردد غافل بمانی.
اگر به قرآن كریم نظر كنی می بینی كه این كتاب انسان سازی، علما را این چنین توصیف می كند:
(
انما یخشی الله من عباده العلماء
)
.
یعنی: از بین بندگان، تنها علما هستند كه از خدا می ترسند
.
در این آیه خداوند متعال علما را متصف به وصف خشیت نمود؛ یعنی آن كه خشیت ندارد، عالم نیست.
(
امن هو قانت اناء اللیل ساجدا و قائما یحدز الاخره و یرجو رحمه ربه قل هل یستوی الذین یعلمون و الذین لا یعلمون
)
.
یعنی: آیا آن كس كه در همه ساعات شب به عبادت پرداخته یا در سجود است یا در قیام و از آخرت بیمناك است و به رحمت پروردگارش امید وار، با آن كه چنین نیست یكسان است؟ بگو آیا آنانی كه می دانند با آنانی كه نمی دانند برابرند؟
.
در این آیه علما را توصیف نموده است به:
- شب زنده داری.
- نماز شب خواندن.
- راكع و ساجد بودن.
- و خوف و رجا داشتن.
(
ذلك بان منهم قسیسین و رهبانا و انهم لا یستكبرون
)
.
یعنی: چون بعض از اینان قسیس هستند و بعضی دیگر راهبانی كه تكبر نمی ورزند، (قبل از این می فرماید: دشمن ترین مردم نسبت به مومنین یهودند و مهربانترین آنان نصاری هستند).
منظور از قسیس، عالم مسیحی است كه نباید تكبر داشته باشد.
امام صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۵۶
-
(
الخشیه میراث العلم، و العلم شعاع المعرفه و قلب الایمان، و من حرم الخشیه لا یكون عالما و ان شق اشعیر بمتشابهات العلم، كما قال الله تعالی: انما یخشی الله من عباده العلماء
)
.
یعنی: هراس از پروردگار، میراث دانش است، شعاع نور معرفت و جان ایمان. آن كس كه خشیت و هراس ندارد، عالم نیست اگر چه با دانسته های شبیه به علمش دانه جو را شكافد
، و چون ذات اقدس الهی فرمود: در بین بندگان خدا تنها علمایند كه از او هراسناكید
.
رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۵۷
-
(
لا تجلسوا عند كل داع مدع یدعوكم من الیقین الی الشك، و من الا خلاص الی الریاء، و من التواضع الی التكبر، و من النصیحه الی العداوه، و من الزهد الی الریاء، و من التواضع الی التكبر، و من النصیحه الی العدواوه، و من الزهد الی لرعبه، و تقربوا من عالم یدعوكم من الكبر الی التواضع، و من الریاء الی الاخلاص، و من الشك الی الیقین، و من الرغبه الی الزهد، و من العداوه الی النصیحه
)
.
یعنی: نزد هر صاحب ادعایی كه شما را به گرد خویش می خواند ننشینید كه یقین شما را به شك تبدیل می كند و اخلاصتان را مبدل به ریا می نماید. تواضع را از شما گرفته، متكبرتان می كند. و نصیحت و خیر خواهی را زدوده، تخم عداوت و دشمنی را در دلتان می كارد و بالاخره زهدتان تبدیل به دنیا گرایی می گردد، بلكه به عالمی نزدیك شوید كه به عكس، بخواهد كبر شما را به تواضع تبدیل كند وریاءتان را به اخلاص مبدل نماید. شكتان بدل به یقین گردد و از دنیا گرایی به زهد روی نمایید و دشمنی و عداوات را مبدل به خیر خواهی و نصیحت گرداند
.
حضرت عیسی
عليه‌السلام
فرمود:
۱۵۸
-
(
اشقی الناس من هو معروف عند الناس بعلمه مجهول بعمله
)
.
یعنی: بدبخت ترین فرد كسی است كه تنها به علمش معروف و نسبت به عملش ناشناخته باشد
.
و نیز از آن حضرت نقل است كه فرمود:
۱۵۹
-
(
رایت حجرا مكتوبا علیه اقلبنی فقلبته فاذا علیه من باطنه: من لا یعمل بما یعلم مشوم علیه طلب ما لا یعلم، و مردود علیه ما علم
)
.
یعنی: سنگی را دیدم كه بر رویش نوشته بود: مرا برگردان، وقتی كه برگرداندم دیدم در اندرونش نوشته شده: كسی كه به دانسته ها و علومش عمل نمی كند، علم آموزشش به ضررش تمام می شود و هر چه می داند علیه او به كار گرفته خواهد شد
.
خداوند متعال بر داوود نبی اینگونه وحی فرستاد:
۱۶۰
-
(
ان اهون ما انا صانع بعید غیر عامل بعلمه من سبعین عقوبه باطینه ان اخرج من قلبه حلاوه ذكری
)
.
یعنی: اگر عالم به علمش عمل نكند، او را به هفتاد عقوبت و عذاب باطنی و درونی دچار می كنم كه كمترین و كوچكترینش این است كه شیرینی ذكرم را از قلبش می برم
.
و از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل است كه فرمود:
۱۶۱
-
(
العلم الذی لا یعمل به كالكنز الذی لا ینفق منه اتعب صاحبه نفسه فی جمعه و لم یصل الی نفعه
)
.
یعنی: علمی كه بدان عمل نشود مانند گنجی است كه خروج نگردد، صاحبش خود را در جمع آوری آن به زحمت انداخته ولی به نفعش نرسیده است
.
و از امیر المومنین
عليه‌السلام
نقل شده است كه:
۱۶۲
-
(
العلم مقرون الی العمل، فمن علم عمل، و من عمل علم، و العلم یهتف بالعمل فان اجابه و الا ارتحل
)
.
یعنی: علم همراه عمل است، هر كس كه می داند عمل می كند و هر كس كه عمل می كند، می داند. علم صاحبش را به صدای بلند به عمل می خواند اگر او این دعوت را بپذیرد، علمش باقی می ماند، اما اگر این دعوت را رد نماید، علمش كوچ خواهد كرد
.
و از امام صادق
عليه‌السلام
در تفسیر آیه شریفه:
(
انما یخشی الله من عباده العلماء
)
آمده است:
۱۶۳
-
(
یعنی من یصدق قوله فعله، و من لم یصدق قوله فعله فلیس بعالم
)
.
یعنی: عالم كسی است كه كردارش، گفتارش را تصدیق نماید و كسی كه گفتارش به وسیله كردارش تصدیق نگردد، عالم نیست.
از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل شده است كه فرمود:
۱۶۴
-
(
اوحی الله بعض انبیائه: قل للذین یتفقهون لغیر الدین، و یتعلمون لغیر العمل، و یطلبون الدنیا لغیر الاخره، یلبسون للناس مسوك الكباش و قلوبهم كقلوب الذئاب، السنتهم احلی من العسل، و اعمالهم امر من الصبر: ایای یخادعون؟! و بی یستهزوون؟! ولا تیحن لكم فتنه تذر الحكیم حیرانا
)
.
یعنی: خداوند متعال بر پیامبری این چنین وحی فرستاد: به كسانی كه فهمشان را در غیره راه دین صرف می كنند، و علم می آموزند برای آنكه عمل نمایند، و دنیا را طلب می كنند نه آخرت را، و پوست میش بر تن می كنند ولی در واقع مانند گرگ درنده اند، و زبانشان شیرین تر از عسل و كارهایشان تلختر از صبر
، بگو كه: آیا با من خدعه و نیرنگ می كنند آیا مرا مسخره می نمایند؟ شما را به فتنه ای دچار كنم كه حكما و دانشمندان از آن به حیرت بیفتند
.
و نیز فرمود:
۱۶۵
-
(
مثل الذی یعلم ولا یعمل به مثل السراج یضی ء للناس و یحترق نفسه
)
.
یعنی: آن كس كه می داند ولی عمل نمی كند، مانند چراغی است كه به مردم نور می رساند، ولی خود را به آتش می دهد
.
وظایف شاگرد در برابر استاد
تا اینجا تكالیف عالم در برابر پروردگار بیان گردید، در اینجا مناسب است تكالیف عالم در برابر استادش نیز ذكر گردد. عبد الله بن حسناز جدش
عليه‌السلام
نقل كرده است كه فرمود:
۱۶۶
-
(
ان من حق المعلم علی المنعلم علی المتعلم ان لا یكثر السوال علیه، ولا یسبقه فی الجواب، ولا یلح علیه اذا اعرض عنه، ولا یاخذ ثوبه اذا كسل، ولا یشیر الیه بیده، ولا یخزره بعینه، ولا یشاور فی مجلسه، ولا یطلب عوراته، و ان لا یقول: قال فلان خلاف قولك، ولا یفشی له سرا، ولا یغتاب عنده، و ان یحفطه شاهدا و غائبا، و یعم بالسلام، و یخصه بالتحیه، و یجلس بین یدیه، و ان كان له حاجه سبق القوم الی خدمته، ولا یمل من طول صحبته، فانما هو مثل النخله ینتظر متی تسقط علیك منها منفعه و العالم بمنزله الصائم القائم المجاهد فی سبیل الله، و اذا مات العالم، انثلم فی الاسلام ثلمه لا تنسد الی یوم القیامه، و ان طالب العلم لیشیعونه سبعون الفا مقربی السماء
)
.
یعنی: از حقوق بر شاگرد این است كه:
- زیاد از او سوال نكند.
- اگر كسی سوال كرد، او پیش از استاد جواب نگوید.
- اگر استاد رویش را برگرداند، وی پافشاری و سماجت نكند.
- اگر استاد حالش مناسب نیست، دست به دامن او نگردد.
- با دستش به سوی او اشاره نكند.
- با گوشه چشم به او نگاه نكند.
- در محضر استاد با دیگران گفتگو و مشورت ننماید.
- از استاد عیبجویی نكند.
- نزد استاد نگوید: فلانی بر خلاف گفته شما چنین گفت.
- اسرار او را فاش ننماید.
- در محضر غیبت نكند.
- هم در حضور و هم در غیاب، حافظ او باشد.
- غیر از سلامی كه به جمع می كند، تحیتی مخصوص خدمت استاد عرضه بدارد.
- در مقابلش بنشیند.
- اگر استاد چیزی خواست برای انجامش از دیگران پیشی بگیرد.
- از طولانی شدن سخنانش دلگیر نشود، چون استاد نظیر درخت خرمایی است كه باید در انتظارش نشست تا چه وقتی منفعتی از او تراوش كند.
- عالم نظیر روزه دار مجاهد در راه خداست، وقتی عالمی بمیرد، شكافی در اسلام ایجاد می شود كه تا روز قیامت، مسدود نخواهد گردید.
طالب علم را هفتاد هزار از مقربین آسمان همراهی می كنند
.
از ابن عباسنقل شده است كه گفت: كوچكی طلب علم را تحمل كن تا بعدها به صورت بزرگ در آیی كه دیگران به تو مراجعه كنند
.
حكیمی گفت: كسی كه در كوچكی دوران دانش آموزی را تحمل نكند تا ابد در جهلش باقی خواهد ماند
.
از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل است كه فرمود:
۱۶۷
-
(
لیس من اخلاق المومن الملق الا فی طلب العلم
)
.
یعنی: تملق از اخلاق انسان با ایمان نیست، مگر در راه كسب دانش
.
انواع علوم
حضرت صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۶۸
-
(
وجدت علوم الناس كلها فی اربع خصال: اولها ان تعرف ربك و الثانیه ان تعرف ما صنع یك و الثالثه ان تعرف ما اراد منك و الرابعه تعرف ما یخرجك من دینك
)
.
یعنی: تمام دانشهای مردم را در چهار خصلت یافتم:
اول اینكه: پروردگارت را بشناسی.
دوم اینكه: بدانی او با تو چه كرده است.
سوم اینكه: بدانی از تو چه می خواهد.
چهارم اینكه: بدانی چه چیزی تو را از دست خارج می سازد
.
و از آن حضرت نقل شده است كه فرمود:
۱۶۹
-
(
ما بعث الله عزوجل نبیا قط حتی یاخذ علیه ثلاثا: الا قرار بالعبودیه و خلع الانداد و ان الله تبارك و تعالی یمحو ما یشاء و یثبت ما یشاء
)
.
یعنی: خداوند متعال پیامبری را مبعوث نكرد مگر اینكه از او سه پیمان گرفت: اقرار به بندگی، ترك شرك و اینكه همه چیز دست خداست، هر چه را بخواهد محو و هر چه را بخواهد نگه می دارد
.
آداب كسب و كار
پس از درك فضیلت و ارزش دو گوهر گرانبهای علم و عمل باید بدانی كه غیر از این دو بقیه همه باطلند و هیچ خیری در آنها نیست و لغو و بیهوده اند و حاصلی ندارند؛ چون غیر از این دو، یا ضروریات زندگی است یا اضافه بر آن برای روشن شدن مطلب، ناچار از شرح این دو هستیم.
قسم اول
: ضروریات زندگی
طلب آن گناه نیست بلكه از عبادات شمرده شده است، رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۷۰
-
(
الكاد علی عیاله كالمجاهد فی سبیل الله
)
.
یعنی: كسی كه در راه تامین مخارج خانواده اش زحمت می كشد، مانند مجاهد در راه خداست
.
امیر المومنین
عليه‌السلام
فرمود:
۱۷۱
-
(
اتجروا بارك الله لكم فانی سمعت رسول الله
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
یقول: ان الرزق عشره اجزاء: تسعه فی التجاره و واحده فی غیرها
)
.
یعنی: معامله كنید
-
خداوند به شما بركت بدهد
-
چون رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
شنیدم كه می فرمود: روزی ده جزء دارد، نه جزء آن در معامله هست و یك جزء در چیزهای دیگر
.
امام صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۷۲
-
(
كفی بالمرء اثما یضیع من یعول
)
.
یعنی: همین یك گناه مرد را بس است كه حق خانواده خود را ضایع كند
.
و رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۷۳
-
(
ملعون ملعون من یضیع من یعول
)
.
یعنی: ملعون است، ملعون است كسی كه حق خانواده خویش را ضایع نماید
.
باید توجه داشت كه در كسب و كار، اموری باید مراعات گردد:
اول اینكه: به دنبال حلال باشد و از حرام بلكه امور شبهه ناك بپرهیزد، چون اقدام در مواردی كه معلوم نیست حلالند یا حرام، انسان را به حرام می اندازد، رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۷۴
-
(
من لم یبال من این اكتسب المال، لم یبال الله من این ادخله النار
)
.
یعنی: كسی كه اهمیت نمی دهد (از چه راهی مال به دستش بیاید، خداوند سبحان نیز اهمیت نمی دهد كه از چه راهی او را به جهنم بیندازد
.
دوم اینكه: به قدر كفایتش قناعت كند، بنابر این، اگر مثلا، می تواند تمام روز را به اندازه یك دینار كار كند ولی می داند كه مخارجش به اندازه یك سوم دینار است یك سوم روز را كار كند... و بقیه روز را در عبادت صرف نماید و می تواند یك روز را كار كند و دو روز مشغول عبادت گردد: ذخیره ساختن مخارج یك سال نیز جایز است اما بیش از آن خطرناك می باشد
.
شیخ صدوق
رحمه‌الله
از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
روایت كرده است كه فرمود:
۱۷۵
-
(
من اصبح معافی فی جسده امنا فی شربه و عنده قوت یومه و لیله فكانما حیزت له الدنیا، یا ابن جعشم! یكفیك منها ما سد جوعتك، وواری عورتك، فان یكن بیت یكنك فذاك، و ان تكن دابه تركبها فبخ بخ، والا فالخبز و ماء الجزه و ما بعد ذلك حساب علیك او عذاب
)
.
یعنی: كسی كه بدنش سالم، دارای امنیت و مالك مخارج یك روز و شب خود باشد، گویا تمام دنیا را دار است. ای پس جعشم! مخارجی كه بر تو لازم است، اول غذایی است كه گرسنگی تو را بر طرف سازد. و دوم لباسی است كه بدنت را بپوشاند. اگر خانه هم داشتی كه خوب است و اگر وسیله سواری هم بر اینها اضافه شد كه خیلی عالی است. اما اگر اینها فراهمم نشد، نان و آبت كه باشد، كافی است؛
چون غیر از آن، یا حساب دارد یا عذاب
.
سوم اینكه: حرص را كه امر مذمومی است، ترك نماید؛ چون موجب ارتكاب كارهای مشتبه و در نتیجه، گاهی اوقات حرام می گردد و باید دانست كه روزی بندگان خدا تقسیم گردیده، نه تلاش حریص آن را زیاد می كند نه كوتاهی و نشستن، آن را كم می نماید.
از معصومین
عليهم‌السلام
روایت شده است كه فرمودند:
۱۷۶
-
(
من لم یعط قاعدا لم یعط قائما
)
.
یعنی
-
اگر به كسی كه نشسته و تلاش ندارد، عطایی نشود، چنانچه تلاش بیهوده هم بكند، به او عطا نخواهد شد. (یعنی تلاش بیهوده و حرص زدن، روزی حلال و عطای الهی را زیاد نمی كند
(
.
)
رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
در حجه الوداع فرمود:
۱۷۷
-
(
ایها الناس، ما اعلم عملا یقربكم الی الجنه و یباعد كم من النار الا و قد نباتكم به وحثتكم علی العمل به، و ما من عمل یقربكم من النار و یباعدكم من الجنه الا و قد حذر تكموه و نهیتكم عنه. الا و ان روح الامین نفث فی روعی انه لا تموث نفس حتی تستكمل رزقها، فاجملوا فی الطلب ولا یحملنكم استبطاء شی ءمن الرزق ان تطلبوه بمعصیه الله، ان الله قسم الا رزاق بین خلقه حلالا و لم یقسم حراما فمن اتقی و صبر اتاه رزق الله، و من هتك حجاب الستر و عجل فاخذه من غیر حله قوصص به من رزقه الحلال و حوسب به یوم القیامه
)
.
یعنی: مردم! آنچه را به بهشت نزدیكتان می كند و از جهنم دورتان می سازد، به اطلاعتان رساندم و شما را بر عمل بدان تحریك نمودم. و آنچه به جهنم نزدیكتان می كند و از بهشت دورتان می سازد، شما را از آن برحذر داشتم و نهیتان نمودم. آگاه باشید كه روح الامین در قلب من دمید كه:
هیچ كس نمی میرد مگر آنكه روزیش را كاملا دریافت می دارد، پس كمتر دنبال طلب دنیا باشد، اگر روزیتان به تاخیر افتاد، مبادا از طریق معصیت آن را دنبال طلب دنیا باشید، اگر روزیتان به تاخیر افتاد، مبادا از طریق معصیت آن را بجویید، همانا خداوند متعال، روزی حلالی را بین مردم تقسیم نمود، ولی حرامی را تقسیم نكرده كسی كه صبر كند و تقوا را مراعات نماید، روزی حلال خدایی به او می رسد و كسی كه پرده دری كرد و عجله نمود و از غیر طریق حلال آن را دریافت كرد، در دنیا از روزی حلالش به همان مقدار كنم خواهد گردید و در آخرت نیز نسبت به آن به میز محاكمه كشیده خواهد شد
.
روزی آن حضرت به یكی از اصحاب خود فرمود:
۱۷۸
-
(
كیف بك اذا بقیت فی قوم یجمعون رزق سنتهم، و یضعف الیقین فاذا اصبحت فلا تحدث نفسك بالمساء، و اذا امسیت فلا تحدث نفسك بالصباح فانك لا تدری ما اسمك غدا
)
.
یعنی: حالت چگونه خواهد بود اگر زنده بمانی و ببینی قومی را كه خرج یك سالشان را ذخیره می كنند و حال آنكه یقینشان (به مبدا و معاد) ضعیف است؟
مبادا هنگام صبح، شب را بخوری (و فكرت را بدان مشغول سازی) و مبادا هنگام شب، غصه صبح را بخوری، تو كه نمی دانی فردا نامت چیست (آیا نامت زنده است یا مرده؟).
تا اینجا مربوط به در آمد بود
می فرماید:
(
ان المبذرین كانوا اخوان الشیاطین
)
.
یعنی: اسرافكاران، برادران شیاطینند
.
و رسولش
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود:
۱۷۹
-
(
من بذر، افقره الله
)
.
یعنی: كسی كه ریخت و پاش داشته باشد، خداوند متعال او را فقیر خواهد ساخت
.
و نیز فرمود:
۱۸۰
-
(
ما عال من اقتصد
)
.
یعنی: آنكه میانه روی داشته باشد، نیازمند نخواهد شد
.
در قبال افرادی كه باید مخارج آنان را بر عهده گرفت، وظایف و تكالیف هست به شرح ذیل:
اول
-
خود انسان:
باید از پر خوری اجتناب نمود، چون از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
روایت شده است كه:
۱۸۱
-
(
حسب ابن ادم لقیمات یقمن صلبه فان كان ولا بد فلیكن الثلث للطعام و الثلث للشراب و اللثلث الاخر للنفس
)
.
یعنی: برای فرزند آدم چند لقمه كه بتواند او را سر پا نگه دارد كافی است، پس وقتی احتیاج به غذا پیدا كردم (مبادا شكم را از غذا پر كند بلكه) یك سوم را به غذا اختصاص بدهد، یك سوم دیگر را به نوشیدنیها و یك سوم آخر را برای نفس كشیدن
.
و نیز فرمود:
۱۸۲
-
(
اكثر الناس شبعا، اطولهم جوعا یوم القیامه
)
.
یعنی: طولانی ترین گرسنگی در قیامت، مخصوص كسانی است كه در دنیا سیرترند
.
علاوه بر این، پرخوری آفاتی به دنبال دارد منجمله:
- موجب قساوت قلب می شود.
- اعضای بدن را از عبادت باز می دارد.
- مانع از شب زنده داری و تهجد می گردد.
- مانع از نماز شب می شود.
- آنانكه پرخورند برگرد مزبله ها می گردند، ولی كسانی كه شكمشان از غذا سبك است، در مساجد دور می زنند.
دوم
-
خانواده:
در این مورد باید میانه روی را مراعات نموده بر آنان تنگ نگیرد، بلكه مستحب است وسعت دهد. و هرگاه وعده ای داد به آن وفا نماید تا خوشحال شوند.
از امام موسی كاظم روایت شده است كه فرمود:
۱۸۳
-
(
اذا و عدتم الصغار فاوفوا لهم فانهم یرون انكم انتم الذین ترزقونهم، و ان الله عزوجل لیس یغضب لشی ء كغضبه للنساء و الصبیان
)
.
یعنی: هر وقت به بچه ها وعده دادید، به آن وفا كنید، چون اینها گمان می كنند كه شما روزی رسان هستید و خداوند عزیز و جلیل برای چیزی آنقدر غضبناك نمی شود كه به خاطر زنان و كودكان (بر مردان) غضب می كند
.
از سنتهای مستحب این است كه مرد برای خانواده اش میوه تهیه كند،
خصوصا در جمعه ها كه امیر المومنین
عليه‌السلام
فرمود:
۱۸۴
-
(
اطوقوا اهالیكم فی كل الیله جمعه بشی ء من الفاكهه
)
.
یعنی: هر شب جمعه با میوه، نزد خانواده هایتان بیائید (تا اینها به خاطر جمعه خوشحال شوند).
سوم
-
پدر و مادر:
اكرام پدر و مادر خصوصا مادر مستحب است
. امام صادق
عليه‌السلام
فرمود:
۱۸۵
-
(
افضل الاعمال الصلوه لوقتها، و بر الوالدین، و الجهاد فی سبیل الله
)
.
یعنی: بهترین كارها سه چیز است: نماز در اول وقت، نیكی به والدین و جهاد در راه خداوند
.
در روایت آمده است كه:
۱۸۶
-
(
ان موسی لما ناجی ربه رای رجلا تحت ساق العرش قائما یصلی فغبطه بمكانه و قال: یا رب، بما بلغت عبدك هذا ما اری؟ قال: یا موسی، انه كان بارا بوالدیه و لم یمش بالنمیمه
)
.
یعنی: وقتی حضرت موسی
عليه‌السلام
با پروردگارش مناجات می كرد، مردی را دید كه زیر عرش الهی به نماز ایستاده است، بر او غبطه خورد و گفت: پروردگارا! به چه سبب این بنده را به این مقام رساندی كه می بینم؟ گفت: این بنده دو خصلت نیكو داشت كه به این مقام رسید: اولا به پدر و مادرش نیكی می كرد و ثانیا سخن چین نبود (و حرف مردم را نزد دیگران نقل نمی كرد).
فردی نزد رسول الله
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
آمده عرضه داشت: یا نداده باشم، آیا راه توبه ای برایم هست؟ فرمود:
۱۸۷
-
(
هل بقی من والدیك احد؟
)
.
یعنی: آیا از پدر و مادرت هیچكدام باقی مانده اند؟
.
گفت: بلی، پدرم.
فرمود: اذهب و ابرره
.
یعنی: برو و به او نیكی كن
.
وقتی این مرد برگشت، حضرت فرمود: لو كانت امه.
یعنی: اگر مادر می داشت، بهتر بود
.
و نیز فرمود:
۱۸۸
-
(
من سره ان یمد له فی عمره و یبسط له فی رزقه فلیصل ابویه فان صلتهما من طاعه الله
)
.
یعنی: كسی كه دلش می خواهد عمرش طولانی شود و روزی اش فراخ و گسترده گردد، باید به پدر و مادرش نیكی كند؛ چون رسیدگی به آنان!طاعت حق محسوب می گردد
.
فردی به امام صادق
عليه‌السلام
عرضه داشت: پدر كهنسالی دارم كه هر وقت حاجتی دارد او را حمل می كنم. حضرت فرمود:
۱۸۹
-
(
ان استطعت ان تلی ذلك منه فافعل، فانه جنه لك غدا
)
.
یعنی: اگر توانستی این كار را ادامه بده؛ چون این عمل تو سپری خواهد شد در برابر آتش قیامت
.
و نیز فرمود:
۱۹۰
-
(
ما یمنع احدكم ان یبر والدیه حیین و میتین؟ یصلی عنهما، و یصوم عنهما، و یتصدق عنهما، فیكون الذی صنع لهما و له مثل ذلك فیزیده الله ببره خیرا كثیرا
)
.
یعنی: چرا به پدر و مادر زنده یا مرده خود نیكی نمی كنید؟ از طرف آنان نماز بگزارید، روزه بگیرید، صدقه دهید كه هم به آنان بهره برسد و هم به شما كه خداوند به واسطه همین اعمال نیكتان، پاداش خیر شما را زیاد خواهد نمود
.
حقوق فرزند و والدین در قبال یكدیگر
چون سخن بدینجا كشید، مناسب است قدری از وظایف فرزند و والدین در قبال همدیگر و نیز كیفیت ارتباطشان مطالبی گفته شود:
فرزند نباید پدر و مادرش را به اسم، صدا بزند و نباید جلوتر از آنان راه برود و یا قبل از ایشان بنشیند. فردی به رسول الله عرض كرد: حق این فرزند چیست؟
فرمود:
۱۹۱
-
(
تحسن اسمه و ادبه، و تضعه موضعا حسنا
)
.
یعنی: نام نیك برایش اختیار كنی. درست ادبش نمایی و آینده خوبی را برایش در نظر بگیری. از سخنان آن حضرت است كه فرمود:
۱۹۲
-
(
من سعاده الرجل الولد الصالح
)
.
یعنی: فرزند صالح از نشانه های سعادت انسان است.
۱۹۳
-
و فرمود:
(
الولد للوالد ریحانه من الله یشمها بین عباده، و ان ریحانتی الحسن و الحسین عليهما‌السلام سمیتهما باسم سبطی بنی اسرائیل شبرا
)
.
یعنی: فرزند برای پدر همانند گلی است از جانب خدا كه او را می بوید. و همان گل من حسن و حسین هستند كه آنها را همنام دو سبط بنی اسرائیل (فرزندان هارون) شبر و شبیر قرار دادم
.
فضل بن ابی قرهاز امام صادق
عليه‌السلام
نقل كرده است كه فرمود:
۱۹۴
-
(
قال رسول الله
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
مر عیسی بن مریم
عليه‌السلام
بقبر یعذب صاحبه، ثم مر به من قابل فاذا هولا یعذب فقال: یا رب مررت بهذا القبر عام اول و كان یعذب و مررت به العام فاذا هو لیس یعذب! فاوحی الله الیه انه ادرك به ولد صالح فاصلح طریقا و اوی یتیما فلهذا غفرت له بما عمل ابنه، ثم قال رسول الله
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
میراث الله عزوجل من عبده المومن ولد یعبده من بعده
)
.
یعنی: حضرت رسول
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود: عیسی بن مریم
عليه‌السلام
روزی گذارش بر قبری افتاد كه صاحبش در عذاب بود، سال بعد كه از همان قبر گذر كرد، مشاهده كرد كه عذاب بر طرف گردیده است عرض كرد: بار خدایا! سال قبل كه از اینجا می گذشتم این فرد در عذاب بود، اما امسال در عذاب نیست! پس خداوند متعال وحی فرستاد: فرزند صالحی از این فرد باقی مانده كه: راه را اصلاح می كند
و یتیم را پناه می دهد، به همین خاطر (یعنی عمل فرزندش) او را بخشیدم.
سپس رسول حق
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
فرمود: ارثی كه بنده مومن برای خدا به جای می گذارد، فرزندی است كه پس از او بندگی خدا كند
.
آنگاه حضرت صادق
عليه‌السلام
این آیه را تلاوت فرمود كه خداوند متعال از زبان حضرت زكریا حضرت زكریا نقل می كند كه:
(
رب... فهب لی من لدنك ولیا یرثنی و یرث من ال یعقوب و اجعله رب رضیا
)
.
یعنی: پروردگارا! از جانب خود به من فرزندی عطا كن تا وارث من و خاندان یعقوب باشد و او را راضی قرار بده
.
از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل شده است كه فرمود:
۱۹۵
-
(
من ولد له اربعه اولاد ولم یسم احدهم باسمی، فقد جفانی
)
.
یعنی: كسی كه صاحب چهار فرزند شود ولی هیچیك را به اسم من ننامد، به من جفا كرده است
.
سلیمان جعفری نقل می كند كه می گوید: شنیدم امام كاظم
عليه‌السلام
می فرمود:
۱۹۶
-
(
لا یدخل الفقر میتا فیه اسم محمد او احمد او علی او الحسن او الحسین او طالب او عبد الله او فاطمه من النساء
)
.
یعنی: در خانه ای كه نام محمد، یا احمد، یا علی، یا حسن، یا حسین، یا طالب، یا عبد الله، یا فاطمه از بین زنان باشد، فقرا وارد نمی شود
.
از امام باقر
عليه‌السلام
نقل است كه فرمود:
۱۹۷
-
(
ان الشیطان اذا سمع منادیا ینادی: یا محمد، یا علی، ذاب كما یذوب الرصاص
)
.
یعنی: هر وقت شیطان بشنود كسی نام محمد یا علی را صدا می زند، مانند سرب یا قلع، ذوب می شود
.
امام رضا
عليه‌السلام
فرمود:
۱۹۸
-
(
لا یولد لنا مولود الا سمیناه محمدا، فاذا مضی سبعه ایام فان شئنا غیرنا والا تركنا
)
.
یعنی هرگاه فرزندی بر ایمان به دنیا آمد تا یك هفته نامش را محمد می گزاریم، پس از آن، اگر خواستیم تغییر می دهیم و گر نه همان نام را اختیار می نماییم
.
و نیز فرمود:
۱۹۹
-
(
استحسنوا اسماء كم فانكم تدعون بها یوم القیامه: قم یا فلان ابن فلان الی نورك، قم یا فلان ابن فلان لا نور لك
)
.
یعنی: برای فرزندانتان نام نیكو انتخاب كنید؛ چون روز قیامت با همان نامها خوانده می شوید (كه صدای می رسد): ای فلانی پسر فلانی!برخیز به سوی نورت، ای فلانی فرزند فلانی تو برخیز نوری نداری.
محمد بن یعقوب از حضرت صادق
عليه‌السلام
نقل كرده است كه فرمود:
۲۰۰
-
(
اذا كان بامراه احدكم حمل فاتی لها اربعه اشهر فلیستقبل بها القبله و لیضرب علی جنبها و لیقل: اللهم انی قد سمیه محمد فانه یجعله ذكرا فان و فی بالاسم بارك الله فیه، و ان رجع عن الاسم كان لله فیه الخیار، ان شاء اخذه و ان شاء تركه
)
.
یعنی: اگر همسرتان بار دار است، چهار ماه كه گذشت؛ او را به قبله قرار داده بر پهلویش بزنید و بگویید خدایا! نامش را محمد گذاشتم. در این صورت خداوند متعال او را پسر قرار خواهد داد. پس اگر به این اسم وفا كرد و او را همینگونه نامید، خداوند در او بركت قرار می دهد و اگر از آن برگشت و اسم دیگری انتخاب كرد، ذات اقدس الهی در این صورت مختار است كه او را بگیرد یا بگذارد
.
از رسول خدا
صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم
نقل شده است كه فرمود:
۲۰۱
-
(
من كان له حمل فنوی ان یسمیه محمدا او علیا ولد له غلام
)
.
یعنی: كسی كه فرزندی در راه دارد اگر نیت كند كه نامش را محمد یا علی بگذارد خداوند متعال به او پسر خواهد داد
.
هر وقت به او زین العابدین
عليه‌السلام
بشارت می دادند كه فرزندی برایتان به دنیا آمده، سوال نمی فرمود كه آیا پسر است یا دختر، بلكه می فرمود. آیا سالم و عیب است؟ اگر می گفتند آری، می فرمود:
۲۰۲
-
(
الحمد لله الذی لم یخلق منی شیئا مشوها
)
.
یعنی: سپاس خدایی را كه از من فرزندی ناهنجاری به دنیا نیاورد
.
8%
نویسنده: شیخ احمد بن فهد حلی
