داستانهایی از امام زمان (ارواحنافداه)

داستانهایی از امام زمان (ارواحنافداه)21%

داستانهایی از امام زمان (ارواحنافداه) نویسنده:
محقق: علی عطائی اصفهانی
گروه: امام مهدی عج الله تعالی فرجه

داستانهایی از امام زمان (ارواحنافداه)
  • شروع
  • قبلی
  • 138 /
  • بعدی
  • پایان
  •  
  • دانلود HTML
  • دانلود Word
  • دانلود PDF
  • مشاهدات: 20345 / دانلود: 5168
اندازه اندازه اندازه
داستانهایی از امام زمان (ارواحنافداه)

داستانهایی از امام زمان (ارواحنافداه)

نویسنده:
فارسی

مولف محترم با هدف ترویج فرهنگ مهدویت و نشر معارف امام زمان (علیه السلام) اقدام به جمع آورى و ترجمه یكصد و سى و نه داستان از كتاب گران سنگ بحار الانوار جلدهاى ۵۱ و ۵۲ و ۵۳ آن كتاب - كه به آن حضرت اختصاص دارد - نموده است.
از آنجا كه یكى از اهداف واحد تحقیقات مسجد مقدس جمكران احیاء معارف حضرت مهدى (علیه السلام) و نشر فرهنگ مهدویت است، اقدام به نشر اثر حاضر پس از تحقیق و تصحیح و ویرایش ‍ نموده است. به امید اینكه بستر آشنایى هر چه بیشتر علاقمندان، بویژه قشر جوان و نوجوان را با مسائل مربوط به منجى عالم بشریت فراهم سازد، و چاپ و نشر این مجموعه نیز مانند سایر مجموعه هاى ارزشمند فكرى و اعتقادى در گسترش فرهنگ اهلبیت (علیهم السلام) مفید واقع گردد.

خود را به قافله برسان!

ابو عبدالله بن صالح مى گويد:

در يكى از سالها به بغداد رفتم. هنگامى كه مى خواستم از بغداد خارج شوم از امام زمانعليه‌السلام توسط نائب خاصشان اجازه خروج خواستم.

ايشان اجازه نفرمودند، و كاروان حركت كرد، من بيست و دو روز در بغداد ماندم، روز چهارشنبه اى، اجازه خروج يافتم. و امر فرمودند بودند كه خود را به قافله برسان من از اين كه بتوانم خود را به قافله برسانم، نااميد شده بودم، در عين حال حركت كردم و به نهروان رسيدم، ديدم قافله آنجا توقف كرده است. همين كه به شترم آب و علف دادم، قافله حركت كرد، و من هم حركت نمودم و چون حضرت مرا دعا فرموده بودند كه سلامت باشم؛ الحمدالله هيچ اتفاق بدى برايم نيفتاد.(۳۳)

طبيب درد بى درمان!

محمد بن يوسف مى گويد:

به بيمارى كورك - نوعى زخم چركين - مبتلا شدم. پزشكان مرا معاينه كردند و براى درمان، پول زيادى هزينه كردم، اما بهبودى حاصل نشد.

نامه اى به محضر مبارك امام زمانعليه‌السلام نوشتم و از حضرتش التماس دعا نمودم.

امامعليه‌السلام مرقوم فرمود:

«ألبَسَكَ اللَّهُ الْعَافِيَةً وَجَعَلَك مَعَنَا في الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ . »

«خدا تو را لباس عافيت بپوشاند، و تو را در دنيا و آخرت با ما قرار دهد».

هنوز يك هفته نگذشته بود كه محل زخم بهبود يافت. در اين هنگام، پزشكى از دوستان ما را فرا خواندم، و محل زخم را به او نشان دادم.

گفت: ما براى اين زخم دارويى نمى شناسيم. بهبودى آن تنها از ناحيه حق تعالى بوده است.(۳۴)

اموال را از بدهكاران مطالبه كن

محمد بن صالح مى گويد:

هنگامى كه از دنيا رفت و ترتيب امور او به من محول شد، متوجه شدم كه پدرم از مردم اسنادى دارد كه مربوط به سهم امامعليه‌السلام است. نامه اى به حضرت حجتعليه‌السلام نوشتم، و از ايشان كسب اطلاع نمودم.

امامعليه‌السلام فرمود: اموال را از بدهكاران مطالبه كن و در مطالبه آن كوشش نما.

همه افراد بدهى خود را پرداخت كردند به جز يك نفر، كه سفته اى به مبلغ چهارصد دينار نزد من داشت. نزد او رفتم تا آن مبلغ را وصول كنم، اما او امروز و فردا مى كرد، روزى براى وصول مبلغ مزبور رفتم پسرش به من توهين نمود به پدرش شكايت كردم.

پدر گفت: مگر چه شده؟

در آن هنگام عصبانى شدم، ريش او را گرفتم و با لگد او را به وسط خانه پرت نمودم.

مردم بسيارى اطراف من جمع شدند. من سوار مركبم شدم و گفتم: آفرين بر شما مردم بغداد كه از ظالم در مقابل اين مظلوم غريب حمايت مى كنيد، و از روى تقيه گفتم: من مردى از همدان هستم و سنى مذهبم، و اين مرد مرا به قمى و شيعه معرفى مى كند كه حقم را پايمال كند.

مردم به سوى او هجوم آوردند و خواستند وارد دكانش شوند اما من آنها شدم. صاحب سفته مرا خواست و سوگند خورد كه مال مرا بپردازد، و فورا آن را پرداخت نمود.(۳۵)

مردى كه متحير بود!

حسن بن عيسى مى گويد:

هنگامى كه امام حسن عسكرىعليه‌السلام به شهادت رسيد، مردى مصرى وارد مكه شد او مقدارى سهم امام با خود آورده بود تا به صاحب الامرعليه‌السلام تحويل بدهد، متوجه شد كه مردم در امر جانشينى امام حسن عسكرىعليه‌السلام دوچار اختلاف شده اند.

گروهى مى گويند: امام بعد از خود جانشينى تعيين نكرده است.

عده اى مى گويند: جانشين امام، جعفر بن على (جعفر كذاب) مى باشد.

و دسته اى نيز مى گويند: فرزندش جانشين اوست. آن مرد، شخصى را - كه كنيه او را ابوطالب بود - با نامه اى براى تحقيق به سامرا و محله عسگر فرستاد.

ابوطالب ابتدا نزد جعفر بن على (كذاب) رفت، و از او براى اثبات امانت برهانى خواست.

جعفر گفت: فعلا برهانى ندارم!

ابوطالب به در خانه امام حسن عسكرىعليه‌السلام رفت و نامه را به فردى كه بين مردم مشهور بود كه سفراى امام است، داد.

امام در پاسخ مرقوم فرموده بود: خداوند دوستت را جزاى خير دهد، او فوت كرد و وصيت نمود كه مالى را نزد او بود به شخص مورد اعتمادى بدهند كه هر طور مى داند مصرف كند.

من پاسخ نامه را گرفتم و همانطور كه حضرت فرموده بود واقع شده بود.(۳۶)

زمين خالى از حجت نيست

احمد دينورى مى گويد:

يكى دو سال از شهادت امام حسن عسكرىعليه‌السلام نگذشته بود كه از اردبيل به قصد سفر حج خارج شدم. وقتى به - شهرى نزديك كرمانشاه كه گويا شهر و زادگاه خود او بوده است - رسيدم مردم در امر امانت سرگردان و متحير بودند.

آنها به خوبى از من استقبال نمودند، و گروهى از شيعيان گرد من جمع شدند و گفتند: حدود شانزده هزار دينار سهم امام جمع آورى شده است استدعا داريم آن را به آنجايى كه بايد تحويل داده شود، تسليم نماييد.

گفتم: اى مردم! الان مشخص نيست و من دقيقا نمى دانم بايد به كجا مراجعه كنيم!

گفتند: تو خود اختيار دار اين مال باش، كه ما مطمئن تر از تو سراغ نداريم، كارى كن كه بدون حجت و دليل روشن از دستت خارج نشود.

احمد گويد، اموال را در كيسه هايى كه نام اشخاص يكى يكى بر آنها نوشته شده بود به من تحويل دادند، من نيز تحويل گرفته و حركت كردم، وقتى به كرمانشاه رسيدم، به خدمت احمد بن حسن بن حسن كه در آن شهر مقيم بود براى عرض سلام رفتم. وقتى مرا ديد، خوشحال شد.

او نيز هزار دينار در كيسه اى نهاد و به همراه بسته اى به من تحويل داد و گفت: اينها را با خود ببر و بدون حجت و دليل روشن از دستت خارج مكن.

من آنها را نيز گرفتم و به راه خود ادامه دادم، هنگامى كه وارد بغداد شدم، مشغول پيدا كردن فردى از نايبان حضرت حجت - عجل الله تعالى فرجه - شدم، و جز اين، كارى نداشتم. سپس متوجه شدم كه سه نفر در بغداد به نام هاى: باقطانى، اسحاق احمد و ابوجعفر عثمان بن سعيد ادعاى نيابت مى كردند.

اول نزد باقطانى رفتم، ديدم پيرمردى با هيبت است، و ظاهرا آثار جوانمردى در او پيداست. اسبى عربى و غلامان بسيارى داشت، مردم گرد او اجتماع كرده و مشغول گفتگو بودند.

- بلكه او وارث تو و وارث علم من بعد از تو است، و صاحب پرچم تو و پرچم حمد، در روز قيامت و صاحب حوض توست تا هر مومنى را كه از امت تو وارد بهشت مى شود، از آب آن سيراب كند.

يا محمد! من به خود به سختى سوگند خورده ام كسى كه دوستدار تو و اهل بيت تو فرزندان پاك تو نباشد، از آب آن حوض ننوشد. به راستى، به راستى مى گويم: اى محمد! تمام امت تو را وارد بهشت خواهم كرد جز كسى كه خود ابا كند.

- چگونه كسى از ورود به بهشت ابا مى كند؟

- من تو را از ميان خود برگزيدم و براى تو نيز جانشينى انتخاب نمودم، تا براى تو به منزله هارون باشد براى موسى، جز آن كه (هارون نيز نبى بود، اما) بعد از تو پيامبرى نخواهد بود. محبت او را در قلب تو خواهم نهاد، و او را پدر فرزندان تو قرار خواهم داد.

پس حق او بر امت تو مانند حق توست بر ايشان آنگاه كه زنده بودى و در ميان ايشان به سر مى بردى؛ هر كس حق او را ناديده بگيرد حق تو را ضايع ساخته است، و هر كه از دوستى او سر باز زند از دوستى تو ابا نموده است، و هر كه از دوستى تو سر باز زند، گويى از ورود به بهشت ابا نموده است.

آنگاه من به سجده افتادم، و شكر الهى را به خاطر نعمتى كه به من ارزانى داشته به جاى آوردم. در اين هنگام دوباره ندا رسيد:

- يا محمد! سر بردار هر چه مى خواهى از ما بخواه، تا به عطا كنيم.

- پروردگار! تمام امت مرا تحت ولايت على بن ابى طالبعليه‌السلام قرار ده تا روز قيامت همه اطراف حوض من باشند.

- يا محمد! پيش از اين كه بندگان خود را خلق كنم، سرنوشت آنان را مى دانم بر اساس آن، هر كه را بخواهم هلاك مى كنم و هر كه را بخواهم هدايت مى نمايم. علم تو را بعد از تو به على داده، و او را وزير و جانشين بعد از تو قرار داده ام تا خليفه تو براى اهل و امت تو باشد.

اراده من چنين است كسى كه با او دشمنى كند و منكر ولايت او بعد از تو باشد، داخل بهشت نگردد. و هر كه با او دشمنى كند، با تو دشمنى نموده، و هر كه با تو دشمنى كند با من دشمنى نموده، و هر كه دوستدار او باشد، دوستدار توست، و هر كه دوستدار تو باشد، دوستدار من است.

به او اين فضيلت را داديم، و به تو اين چنين عطا خواهيم كرد كه از صلب او يازده (مهدى) كه همه از فرزندان تو دختر تو - فاطمه زهراعليها‌السلام باشند خارج كنيم.

- پروردگارا! چه زمانى وقت آن مى شود؟

- هنگامى كه دانايى از بين رود و جهالت آشكار گردد؛

قاريان قرآن زياد باشند و عالمان آن اندك؛

فقهاى هدايت گر كاستى گيرند، و فقهاى گمراه و خيانتكار زياد شوند؛

شاعران زياد شوند؛

امت تو قبرستانها را مسجد كنند؛

قرآنها و مساجد را طلاكارى و زينت نمايند؛

ظلم و فساد زياد شود و كارهاى نكوهيده آشكار گردد، و امت تو امر به منكر و نهى از معروف كنند؛

مردان با مردان و زنان با زنان خود را ارضا نمايند؛

پادشاهان كافر، دوستان آنها فاجر، ياران آنها ظالم و مشاوران آنها فاسق باشند؛

سه خسوف، يكى در شرق و يكى در غرب و ديگرى در جزيره العرب به وقوع بپيوندد.

شهر بصره به دست مردى از ذريه تو - كه پيروانش مردمى از افريقا هستند - خراب شود؛

مردمى از اولاد حسين بن على قيام كند؛

دجال از سوى شرق و سرزمين سيستان ظاهر شود؛

سيفانى ظهور كند؛

- پروردگار! پس از من، چقدر فتنه و آشوب بر خواهد خاست؟(۸)

نزد او رفتم و سلام كردم، او به گرمى از من استقبال كرده مرا به خود نزديك نموده و بسيار خوشحال شده و با من به خوبى رفتار نمود. ساعتى نزد او نشستم. تا بيشتر مردم رفتند آنگاه او از مذهب من پرسيد.

به گفتم: مردى از دينور هستم، خدمت رسيدم در حالى كه مقدارى سهم امام دارم و مى خواهم آن را تحويل دهم.

گفت: آنها را به من بده.

گفتم: دليلى براى اثبات نيابت شما مى خواهم.

گفت: فردا دوباره نزد من باز گرد.

فردا نزد او رفتم، ولى دليلى ارائه نداد و روز سوم هم نزد او رفتم باز نتوانست دليلى ارائه دهد!

پس به آن به نزد اسحاق احمر رفتم. او را جوانى پاكيزه و منظر ديدم، خانه اش از خانه باقطانى بزرگ تر بود و اسب و غلامانى بيشتر از باقطانى داشت، و ظاهرا از او جوانمردتر به نظر مى رسيد، و عده بيشترى نسبت به مجلس باقطانى گرد او جمع شده بودند.

من داخل شده و سلام كردم، مرا به خوبى استقبال كرده، و به خود نزديك نمود. صبر كردم تا جمعيت كمتر شد پرسيد: كارى داشتى؟ همانطور كه به باقطانى گفته بودم به او نيز جواب دادم. او نيز سه روز مرا چرخاند و آخر هم نتوانست دليلى ارائه دهد.!

آنگاه به نزد ابوجعفر، عثمان بن سعيد رفتم، او پيرمرد متواضعى بود لباس سپيد پوشيده و در اطاقى كوچك روى گليمى نشسته بود نه غلامى داشت و نه ظاهر چشم گيرى و نه اسبى، بر خلاف آنچه نزد آن دو نفر ديده بودم.

خدمت او رفتم و سلام كردم، جوابم را داد، و مرا به خود نزديك كرد، و براى من جايى باز نمود، از احوال پرسيد، خود را معرفى كرده و گفتم: از ناحيه جبال كردستان آمده اند و مالى با خود آورده ام.

گفت: اگر دوست دارى كه آن را به محلش برسانى، برو به سامرا و سراغ خانه ابن الرضا وكيل امامعليه‌السلام را بگير. در خانه ابن الرضا كسانى هستند كه مربوط به اين كار مى باشند و آنچه را كه مى جويى آنجاست.

سپس از او جدا شده، و به طرف سامرا حركت كردم. به خانه ابن الرضا رفته، سراغ وكيل امامعليه‌السلام را گرفتم.

دربان به من گفت: او در خانه مشغول كارى است و به زودى خارج خواهد شد.

كنار در نشستم و منتظر خروج او شدم، بعد از يك ساعت او را ديدم كه از خانه خارج شد. برخاستم و سلام كردم، دست مرا گرفت به خانه خود برد و حالم را جويا شد و اينكه چرا نزد او آمده ام؟

خود را معرفى كردم و او را در مورد مالى كه همراه داشتم آگاه نمودم، و اينكه دليلى مى خواهم تا آن را تحويل دهم.

گفت: باشد! آنگاه براى من طعامى حاضر كرد، و گفت: ميل كن و كمى استراحت نما كه خسته هستى و تا موقع نماز نيز يك ساعت فرصت است و به موقع به كارت رسيدگى مى كنم.

من هم غذا خورده خوابيدم نزديك وقت نماز برخاستم پس از اداى نماز براى استحمام خارج شدم و دوباره بازگشتم. پاسى از شب نگذشته بود كه آن مرد بازگشت در حالى كه نامه اى بدين مضمون با خود داشت:

«بسم الله الرحمن الرحيم. احمد بن محمد دينورى با شانزده هزار دينار در فلان و فلان كيسه آمده، آنگاه يك يك كيسه ها را با نام صاحب آنها برد در كيسه زره ساز شانزده دينار موجود است».

وقتى تا اينجاى نامه را خواندم شيطان مرا وسوسه نمود كه چه طور او بهتر از من از محتواى آنها آگاه است؟ قسمت زيادى از نامه به همين ذكر نام صاحبان كيسه ها پرداخته بود، و در انتها مرقوم فرموده بود: «از كرمانشاه نيز از جانب احمد بن حسن مادرائى، برادر پشم فروش كيسه اى حاوى هزار دينار به همراه دارد، همراه با چندين تخته پارچه فلان شكل و فلان رنگ».

و تا آخر نامه نوع و رنگ پارچه ها را يك يك برشمرد.

در اين حال، خداى را به جهت منتى كه بر من نهاده و ترديدم را به يقين تبديل كرده بود، شكر كردم. طبق آن نامه مأمور بودم كه تمام مال را به ابوجعفر عثمان بن سعيد تحويل دهم و آنچنان كه او دستور مى دهد، عمل نمايم.

به بغداد بازگشتم و به خدمت ابو جعفر رفتم در حالى كه رفت و برگشتم سه روز به طول انجاميد. وقتى ابو جعفر مرا ديد گفت: چرا به سامرا نرفتى؟

گفتم: اى آقاى من! اكنون از سامرا بازگشتم.

من در حال بازگو نمودن ماجرا به ايشان بودم كه نامه اى از سوى مولايمان صاحب الامرعليه‌السلام به او رسيد كه مضمون آن درباره كيفيت و كميت اموالى كه در نزد من بود، درست مانند مضمون نامه اى بود كه من به همراه داشتم علاوه بر اين فرموده بود: بايد اموال و پارچه ها را به ابوجعفر محمد بن احمد بن جعفر قطان قمى تحويل بدهم.

ابو جعفر، عثمان بن سعيد لباس خود را پوشيده و گفت: آنچه با خود دارى به منزل محمد بن احمد بن جعفر بن قطان قمى ببر.

من نيز اطاعت كردم و پس از تحويل آنها به حج مشرف شدم.

هنگامى كه به دينور بازگشتم مردم گرد من جمع شدند، منهم نامه اى را كه وكيل حضرت حجتعليه‌السلام از سوى ايشان براى من آورده بود، براى مردم خواندم، وقتى به آن قسمت از نامه كه در آن به آن مرد زره ساز و كنيه او اشاره شده بود، رسيدم، يكى از حاضرين بيهوش به زمين افتاد.

وقتى به هوش آمد سجده شكرى به جاى آورده و گفت: خداى را شكر كه بر ما منت نهاد و هدايت فرمود، اكنون دانستيم كه هيچ گاه زمين از حجت حق تعالى خالى نمى ماند.

اين كيسه را همان مرد زره ساز به من داده بود، و هيچ كس جز خدا از اين موضوع اطلاعى نداشت.

از دينور به كرمانشاه رفتم و ابوالحسن مادرائى را نيز ملاقات كردم، و او را از جريان مطلع ساخته نامه را برايش قرائت نمودم.

او گفت: سبحان الله! در هر چيزى مى توانى شك كنى جز در اين كه خداوند زمين را خالى از حجت خود واگذارد.

آنگاه داستان بعدى را برايم نقل كرد.(۳۷)

هزار دينار در وجه اسب و شمشير

ابو الحسن مادرائى مى گويد:

وقتى «اذكوتكين» با يزيد بن عبدالله جنگيد، و «شهر زور» كه ناحيه وسيعى از مرز عراق تا همدان است به تصرف خود درآورد، و به خزائن يزيد بن عبدالله دست يافت، ما مجبور شديم كه خزانه را بدون هيچ كم و كاستى به «اذكوتكين» تحويل بدهيم. مشغول اين كار بوديم كه شخصى نزد من آمد و گفت: يزيد بن عبدالله، فلان اسب و فلان شمشير را جهت تقديم به حضرت حجت (عج) كنار گذاشته بود آنها را به من بده.

من از تحويل آنها خوددارى كردم و اميدوار بودم كه بتوانم آنها را براى مولايم حضرت حجتعليه‌السلام نگهدارم. اما مأموران «اذكوتكين» سخت گرفته و به دقت همه چيز را برسى كردند، به همين جهت نتوانستم كه از تحويل آن دو خوددارى كنم.

من ارزش آن دو را حدودا هزار دينار تخمين زدم و وجه آن را كنار گذاشتم و آن دو را تحويلشان دادم، و به آن خزانه دار گفتم: اين هزار دينار را بگير و در جاى مطمئن نگه دار، و هرگز آن را براى خرج كردن به من نده هر چند بسيار نيازمند باشم.

روزى در خانه نشسته بودم و به كارها رسيدگى مى كردم، گزارشات را گوش دادم و امر و نهى مى كردم، ناگاه ابوالحسن اسدى - كه گاهى نزد من مى آمد و من نيازهاى او را برطرف مى كردم - نزد من آمد. مدت زيادى نشست. من نيز از انجام كارها نيز بسيار خسته شده بودم، و مى خواستم استراحت كنم، گفتم چه كارى دارى؟

گفت: بايد تنها با تو سخن بگويم.

من به خزانه دار دستور دادم كه جايى در خزانه براى ما آماده كند، وقتى وارد خزانه شديم نامه كوچكى را بيرون آورد كه حضرت حجتعليه‌السلام در آن خطاب به من نوشته بود:

«اى احمد بن حسن! هزار دينارى را كه بابت وجه آن اسب و آن شمشير در نزد تو داريم به ابوالحسن اسدى تحويل بده!».

هنگامى كه از آن مضمون نامه مطلع شدم به سجده افتادم و خدا را شكر كردم كه بر من منت نهاد و دانستم كه ايشان حجت بر حق خداوند هستند، زيرا هيچ كس غير از خودم، از اين موضوع اطاعى نداشت. آنقدر از منتى كه خداوند بر نمود خوشحال شدم كه سه هزار دينار نيز بر آن مال افزودم.(۳۸)

خداوندا! به او پسرى عطا كن!

قاسم بن علا مى گويد:

سوالاتى را در قالب سه نامه به محضر حضرت حجتعليه‌السلام عرضه داشتم، و در ضمن اضافه نموده بودم كه من مردى سالمند هستم اما هنوز صاحب فرزند نشدم.

حضرتعليه‌السلام پاسخ سوالات مرا مرقوم فرموده اما درباره فرزند به چيزى اشاره نكرده بودند.

من براى مرتبه چهارم نامه اى نوشتم، و ابتدا از ايشان التماس دعا كردم. حضرت پاسخ فرمودند:

«الهم ارزقه ولدا ذكرا ...»

«خداوندا به او پسرى عطا كن تا نور چشم او باشد، و اين نطفه را كه از او بوجود آمده است پسر قرار بده!»

هنگامى كه نامه را مطالعه كردم، دانستم نطفه اى از من بوجود آمده، اما هيچ اطلاعى از آن نداشتم. وقتى از همسرم موضوع را سوال كردم گفت مشكلى كه داشتم برطرف شده و اكنون بار دارم. و چندى بعد پسرى به دنيا آورد.(۳۹)

چرا دعاى فرج را نمى خوانى؟

ابو الحسين بن على ابى البغل كاتب مى گويد:

از طرف «ابى منصور بن صالحان» مسئول انجام كارى شدم. اما در طى انجام مسئوليت قصورى از من سر زد، آنچنان كه او بسيار خشمگين شد، و من از ترس، متوراى و مخفى شدم و او در جستجوى او بود.

در يكى از شب هاى جمعه به طرف مقابر قريش - مرقد امام كاظمعليه‌السلام و امام جوادعليه‌السلام - براى عبادت و دعا رفتم. آن شب هوا بارانى و طوفانى بود. به خادم حرم مطهر كه «ابا جعفر» نام داشت گفتم: درهاى حرم را ببند تا من بتوانم در خلوت مشغول دعا و راز و نياز باشم. زيرا بر جان خود ايمن نيستم، و ممكن است كسى قصد سوئى نسبت به من داشته باشد.

او نيز قبول كرد و درها را بست.

نيمه شب، در حالى كه باد و باران همچنان ادامه داشت و هيچ كس ‍ در آنجا نبود، مشغول دعا و زيارت و نماز بودم كه ناگاه صداى پايى از طرف قبر امام موسى بن جعفرعليه‌السلام به گوشم رسيد. مردى را ديدم كه مشغول زيارت حضرت امام كاظمعليه‌السلام . او ابتدا بر حضرت آدمعليه‌السلام و انبيأ عظامعليه‌السلام درود فرستاد، آنگاه يك يك ائمه معصومينعليهم‌السلام را مورد خطاب و سلام قرار داد تا به امام دوازدهم حجت بن الحسنعليه‌السلام رسيد اما نام ايشان را ذكر نكرد.

من تعجب كردم و باخودم گفتم: شايد نام حضرت را فراموش كرد، يا امامعليه‌السلام را نمى شناسد، و يا اصلا به امامت ايشان اعتقاد ندارد و مذهب ديگرى دارد وقتى زيارتش به پايان رسيد دو ركعت نماز خواند و متوجه قبر امام جوادعليه‌السلام شد، و به همان ترتيب مشغول زيارت و سلام شد و دو ركعت نماز خواند.

من ترسيدم، زيرا او را نمى شناختم، و جوانى بود در هيئت مردى كامل و پيراهنى سفيد بر تن و عمامه اى بر سر داشت كه انتهاى آن را از زير گلو گزرانده بود همچنين شالى به كمر بسته و عبايى بر دوش ‍ انداخته بود. پس از نماز به من فرمود: اى ابوالحسين بن ابى البغل! با دعاى فرج چه قدر آشنايى؟

گفتم: آقاى من! كدام دعا؟

فرمود دو ركعت نماز بخوان و بگو:

«يَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمِيلَ وَسَتَرَ الْقَبِيحَ ، وَلَمْ يَهْتِكِ السِّتْرَ عَنِّي ، يَا كَرِيمَ الْعَفْوِ ، يَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ ، يَا واسِعَ الْمَغْفِرَةِ ، وَيَا باسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ ، يَا صاحِبَ كُلِّ نَجْوَىٰ ، وَيَا مُنْتَهىٰ كُلِّ شَكْوَىٰ ، يَا كَرِيمَ الصَّفْحِ ، يَا عَظِيمَ الْمَنِّ ، يَا مُبْتَدِئَ كُلِّ نِعْمَةٍ قَبْلَ اسْتِحْقاقِها

سپس بگو:

« يا رباه (عَشْرَ مَرَّاتٍ) يَا سَيِّدَاهْ (عَشْرَ مَرَّاتٍ)، يَا غَايَتَاهْ (عَشْرَ مَرَّاتٍ)، يَا مُنْتَهَى رَغْبَتَاهْ (عَشْرَ مَرَّاتٍ)، أَسْأَلُكَ بِحَقِّ هَذِهِ اَلْأَسْمَاءِ وَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ اَلطَّيِّبِينَ اَلطَّاهِرِينَ إِلاَّ مَا كَشَفْتَ كَرْبِي وَ نَفَّسْتَ هَمِّي وَ فَرَّجْتَ عَنِّي غَمِّي وَ أَصْلَحْتَ حَالِي

پس هر حاجتى كه دارى از خداوند مسئلت نما. پس از آن گونه راست صورتت را بر زمين بگذار و صد بار بگو:

«يا محمد يا على! يا على يا محمد اكفيانى فأنكما كافياى و انصرانى فانكما ناصراى ».

سپس گونه چپ صورتت را بر زمين بگذار و صد بار بگو: «ادركنى» (و پس از صد بار اين ذكر را) بسيار تكرار كن.

سپس به اندازه يك نفس بگو «الغوث الغوث الغوث... »

آنگاه سر از سجده بردار كه ان شأ الله خداوند حاجتت را برآورده خواهد نمود».

وقتى من مشغول نماز و دعا شدم، آن شخص خارج شد. بعد از اينكه نماز و دعايم به پايان رسيد به طرف ابوجعفر خادم رفتم تا بپرسم اين مرد كه بود؟ و چگونه وارد حرم مطهر شده بود؟

وقتى درها را برسى نمودم ديدم همه درها بسته و قفل زده بودند.

بسيار تعجب كردم، و با خود گفتم: شايد اينجا در ديگرى دارد كه من نمى دانم. پيش ابو جعفر رفتم. او داشت از داخل اطاقى كه به عنوان انبار روغن چراغ از آن استفاده مى كردند، بيرون مى آمد، فورا به او گفتم: اين مرد كه بود؟ چطور توانسته بود وارد حرم شود؟

ابوجعفر گفت: همانطور كه مى بينى درها بسته و قفل زده هستند، من هم كه آن را باز نكردم من آنچه را كه ديده بودم براى او تعريف كردم.

گفت: او مولايمان صاحب الزمانعليه‌السلام است، من بارها ايشان را وقتى حرم خالى است - مثل امشب - ديده ام.

از اينكه چه موقعيتى را از دست داده بودم خيلى ناراحت شدم.

وقتى فجر دميد از حرم خارج شدم به طرف محله «كرخ» رفتم، در اين مدت آنجا مخفى شده بودم. هنگامى كه خورشيد دميد عده اى از مأموران صالحان با اصرار از دوستانم سراغ مرا گرفتند، و با خواهش بسيار خواستند كه مرا ملاقات كنند.

آنها نامه اى هم با خود داشتند كه در آن صالحان نوشته بود كه مرا بخشيده و امان داده است. (همچنين مطالب جالب توجه درباره خوبيها و گذشته خوب من و آينده خوبى كه در انتظارم مى باشد در آن قيد شده بود).

آنگاه با يكى از دوستان مورد اعتمادم از مخفيگاه خودم خارج شده و با ابى منصور ملاقات كردم. وقتى مرا ديد به پاخاست و بسيار مرا مورد احترام خود اقرار داد، و چنان رفتار خوبى از خود نشان داد كه تا حال از آن چنين رفتارى نديده بودم. آنگاه گفت: آيا آن قدر ناراحت شده بودى كه از من به صاحب الزمانعليه‌السلام شكايت كردى؟

گفتم: من فقط درخواستى ساده و دعايى معمولى كردم.

گفت: چه مى گويى؟ ديشب (شب جمعه) بدون مقدمه مولايم صاحب الزمانعليه‌السلام را در خواب ديدم، ايشان به من دستور دادند تا با تو به لطف رفتار كنم و از اين ستمى كه بر تو كرده بودم مرا مورد مواخذه قرار داد.

گفتم لا اله الا الله! گواهى مى دهم كه خاندان رسالات و ائمه معصومينعليهم‌السلام نه تنها بر حق اند بلكه خود منتهى درجه حقيقت هستند من نيز مولايمانعليه‌السلام را بدون مقدمه در بيدارى ديدم، و به من چنين و چنان فرمودند. و آنچه را كه ديده بودم كاملا شرح دادم.

او از اين داستان بسيار تعجب كرد. پس از آن از ابى منصور بن صالحان كارهاى شايسته و بزرگى به سبب اين رويداد انجام پذيرفت، من هم به بركت مولايمان صاحب الزمانعليه‌السلام به مقاماتى در دستگاه او رسيدم كه اصلا به فكرم هم نمى رسيد(۴۰)

درخواست دعا براى فرزند

عبدالله بن جعفر حميرى مى گويد:

مردى در حومه بغداد در محلى به نام «ربض حميد» زندگى مى كرد، همسر او باردار شد. نامه اى براى حضرت حجتعليه‌السلام نوشت و از ايشان درخواست نمود تا براى سهولت وضع حمل همسرش و سلامتى فرزندش دعا بفرمايند.

چهار ماه قبل از تولد فرزندشان نامه اى از سوى حضرتعليه‌السلام برايش رسيد كه مرقوم فرموده بودند: «ستلد ابنا ؛يعنى به زودى همسرت پسرى مى آورد. همچنان كه فرموده بودند شد.»(۴۱)

كفن اهدايى امام عليه‌السلام

سيارى مى گويد:

على بن محمد سميرى - چهارمين نائب خاص حضرت امام زمانعليه‌السلام در زمان غيبت صغرى - نامه اى براى حضرتعليه‌السلام نوشت تقاضاى كفنى نمود.

حضرتعليه‌السلام در پاسخ مرقوم فرمودند:

«انك تحتاج اليه سنه ثمانين»

يعنى تو در سال ۸۰ به آن احتياج خواهى يافت.(۴۲)

سيمرى در همان سال وفات مى كند، و دو ماه قبل از فوت سيمرى حضرتعليه‌السلام كفنى را برايش مى فرستد.(۴۳)

خلعت اهدايى

عبدالله بلخى مى گويد:

احمد بن اسحاق نامه اى به حسين بن روح قمى نوبختى؛ سومين نائب خاص حضرت امام زمانعليه‌السلام در غيبت صغرى مى نويسد، و طى آن از حضرتعليه‌السلام براى تشرف به حج اجازه مى طلبد.

حضرتعليه‌السلام به او اجازه تشرف به حج مى فرمايند، و خلعتى نيز مرحمت مى نمايند.

وقتى احمد بن اسحاق پاسخ نامه و آن خلعت شريف را دريافت مى كند با خود مى گويد: ايشان با اين اشاره مرا از فرا رسيدن زمان مرگم آگاهفرموده اند. و همان طور هم شد. وقتى از سفر حج باز مى گشت در حلوان - شهرى مرزى - در كنار خانقين عراق در گذشت.(۴۴) من به دعاى امام زمانعليه‌السلام متولد شدم!

نجاشى مى گويد:

زمانى على بن حسين بن بابويه قمى (پدر شيخ صدوق) با ابوالقاسم حسين بن روح قمى نوبختى؛ سومين نائب خاص امام زمانعليه‌السلام ملاقات نموده و سئوالاتى مى نمايد. (پس از بازگشت) نامه اى مى نويسد و از حضرت حجتعليه‌السلام مى خواهد كه دعا فرمايند تا خداوند فرزندى به ايشان عطا كند.

وى نامه را توسط على بن جعفر بن اسود - كه مشايخ مشهور قم بود - به محضر حسين بن روح مى فرستد تا به دست امام زمانعليه‌السلام برسد.

حضرت در پاسخ مى فرمايند:

«ما براى آنچه كه خواسته بودى دعا كرديم و خداوند به زودى دو پسر نيكو به تو روزى خواهد نمود».

بعدها خداوند از كنيزى دو پسر به نام هاى محمد و حسين به او عطا فرمود (كه محمد همان شيخ صدوق (رحمه الله) است.)

ابو عبد الله حسين بن عبيدالله مى گويد: شنيدم كه شيخ صدوق مى گفت: من به دعاى امام زمانعليه‌السلام متولد شدم، و به اين مقام افتخار مى كرد.(۴۵)

دعايت مستجاب و دشمنت كشته شد!

محمد بن على علوى حسنى - كه از شيعيان ساكن مصر بود - مى گويد:

گرفتار مشكلى بزرگ شدم و از اين امر اندوهگين شدم، زيرا از من نزد حاكم مصر؛ احمد بن طولون، بدگويى كرده بودم. از ترس جانم به بهانه حج از مصر خارج شدم.

پس از اتمام حج از حجاج به عراق رفتم به حضرت ابا عبدالله الحسينعليه‌السلام را زيارت كرده و به قبر شريفشان پناهنده و متوسل شدم همانجا مجاور شدم و جرأت بازگشت به مصر را نداشتم، زيرا حاكم مصر مردى سخت گير و ظالم بود. پانزده روز تمام در گرماى تابستان روز شب و مشغول دعا و تضرع بودم.

عصر جمعه اى در حالت خواب بيدارى امام زمانعليه‌السلام را زيارت نمودم. ايشان با كمال لطف و مرحمت فرمود:

پسرم! از فلانى مترسى؟

عرض كردم: آرى آقا جان! مى خواهد مرا بكشد به همين خاطر به شما پناه آوردم و به خاطر قصد سوئى كه دارد، از او شكايت دارم.

امامعليه‌السلام فرمود: چرا به طريقى كه انبيأ گذشتهعليه‌السلام هنگامى كه دچار مشكلى مى شدند، بدان روش دعا مى كردند و خداوند اندوهشان را برطرف مى ساخت، به درگاه پروردگار خويش و پروردگار پدران خويش دعا نمى كنى؟

عرض كردم: آن دعا چيست؟

فرمود: همين شب جمعه بعد از اينكه غسل كردى و نماز شب را ادا نمودى، سجده شكر بجاى آور، آنگاه دو زانو بشين و اين دعا را بخوان.

آنگاه دعايى برايم خواندند، تا شب پنج شنبه پنج شب ديگر در همان حالت خواب و بيدارى به همان وقت به زيارت حضرتعليه‌السلام مشرف مى شدم، و ايشان همين سخن و همين دعا را تكرار مى فرمودند، تا اينكه كاملا آن را حفظ كردم.

فرداى آن شب كه جمعه بود پس از غسل و تطهير لباس و استعمال عطر، نماز شب را ادا نموده و همانطور كه فرموده بودند پس از سجده شكر دو زانو نشستم و همان دعا را خواندم.

عصر جمعه دوباره توفيق تشرف يافتم. حضرتعليه‌السلام فرمود: اى محمد! دعايت مستجاب شد و دشمنت همان كه از تو نزد او احمد بن طولون بدگويى كرده بود، هنگامى كه دعايت به پايان رسيد، كشت!

صبح هنگام آخرين زيارت را به جاى آوردم، و با اباعبدالله الحسينعليه‌السلام ودا كرده و به طرف مصر به راه افتادم. پس از عبور از اردن، در راه مصر مردى را ديدم كه در مصر همسايه من بود. او مرد مومنى بود. وقتى از اوضاع مصر پس از خروجم پرسش نمودم، تعريف كرد كه چگونه احمد بن طولون دستور داده او را دستگير كرده و گردن بزنند و بدنش را به نيل بيفكنند.

بعدها معلوم شد كه بنا به قول جمعى از بستگان و برادران شيعه - قتل او درست در همان لحظه كه من از دعا فارغ شده بودم صورت گرفته بود.(۴۶)

۱۱. ذكر لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظيم

۱۹۷. دفع بلا و رفع غم و غصه

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه در هر روز صد بار بگويد لا حول و لا قوة الا بالله خداوند هفتاد نوع بلا را از او دور مى گرداند كه كمترين آنها غم و غصه است.(۱۹۸)

۱۹۸. تأخیر زمان مرگ

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: آن كس كه هزار بار بگويد لا حول و لا قوة الا بالله خداى تعالى حج خانه اش را روزى اش خواهد نمود و اگر مرگش نزديك باشد، خدا آن را به تأخیر خواهد انداخت تا حج را روزى اش ‍ سازد.(۱۹۹)

۱۹۹. ذكر سر بريده امام حسينعليه‌السلام

در دمشق شنيده شد كه سر مطهر امام حسينعليه‌السلام مى گويد: لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۰۰)

۲۰۰. گنجى از بهشت

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: بسيار لا حول و لا قوة الا بالله بگوييد كه آن از گنجهاى بهشت است.(۲۰۱)

۲۰۱. دور شدن هفتاد بلا

راوى مى گويد شنيدم كه امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه بگويد لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم خداى عزوجل به خاطر آن هفتاد نوع بلا را از او دور مى گرداند كه كمترين آنها خفه شدن است.(۲۰۲)

۲۰۲. رفع درد و اندوه

از پيغمبر اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ روايت شده است كه فرمودند: سخن لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم گنجى از گنجهاى بهشت است و آن باعث شفا يافتن از نود و نه درد است كه آسانترين آنها اندوه است.(۲۰۳)

۲۰۳. شفاى هفتاد و دو نوع درد

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: هر كس كه نعمت هاى فراوان به وى برسد الحمد لله رب العالمين بسيار بگويد، و آن كه تهيدستى به وى فشار آورد لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زياد بگويد كه آن گنجى از گنجهاى بهشت است و شفاى هفتاد و دو نوع درد است كه كمترين آنها اندوه مى باشد.

۲۰۴. هرگاه اندوهگين شدى

از امام صادقعليه‌السلام روايت شده است كه در سفارشى فرموده اند: اى، سفيان! هر گاه خدا به يكى از شما نعمتى عطا فرمود، بايستد و خداى عزوجل را ستايش و سپاس گويد، يعنى بگويد الحمد لله و هر گاه روزى اش برسد، بايد درخواست آمرزش كند، يعنى بگويد استغفر الله و هر گاه اندوهگين شود، بگويد لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم.(۲۰۴)

۲۰۵. داروى نود و نه بيمارى

از رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ روايت شده است كه فرمودند: گفتن لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم دارويى است كه نود و نه بيمارى را بهبود مى بخشد كه آسانترين آنها اندوه است و معناى اين كلمه چنين است هيچ حركت و نيرويى جز به سبب و خواست خدا پديد نيامد.(۲۰۵)

۲۰۶. رفع شدن بلايا

از امام صادقعليه‌السلام روايت شده كه فرمود: هر گاه نماز بامداد و مغرب خواندى، هفت بار بگو: بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زيرا هر كه آن را بگويد، به او نرسد جنون و جذام و برص، و نه هفتاد نوع از انواع بلا.(۲۰۶)

۲۰۷. مرتفع شدن انواع بليات

از امام باقرعليه‌السلام روايت شده است كه رسول گرامى خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: هر كس سه بار بگويد بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم خداوند تعالى نود و نه نوع از انواع بلا را از او دور سازد كه آسان ترين آنها خفگى است.(۲۰۷)

۲۰۸. توصيه پيامبر به علىعليه‌السلام

بكير مى گويد: از اميرالمومنينعليه‌السلام شنيدم كه مى فرمود: رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به من فرمود: اى على! آيا به تو كلماتى نياموزم؟ هر گاه كه در سختى و بلايى در افتى، بگو بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زيرا خداوند عزوجل مى گرداند بدان از تو آنچه را خواهد از انواع بلا.(۲۰۸)

۲۰۹. درمان بيمارى و ندارى

اسماعيل بن عبدالخالق گويد: مردى از اصحاب پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ دير به خدمت ايشان رسيد و سپس نزد آن حضرت آمد.

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به او فرمود: چه چيزى موجب دير كردن تو شد از آمدن نزد ما؟ عرض كرد: بيمارى و ندارى.

فرمود: آيا به تو دعائى ياد ندهم كه خدا به وسيله آن بيمارى و ندارى را از تو ببرد؟ عرض كرد: چرا يا رسول الله.

پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: بگو لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم، توكلت على الحى الذى لا يموت و الحمد لله الذى لم يتخذ (صاحبة و لا) ولدا و لم يكن له شريك فى الملك و لم يكن له ولى من الذل و كبره تكبيرا.

گويد: درنگى نكرد كه نزد پيغمبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ بازگشت و عرض كرد: يا رسول الله خداوند بيمارى و ندارى را از من برد.(۲۰۹)

۲۱۰. صد بار بعد از نماز صبح

امام رضاعليه‌السلام فرمود: هر كس پس از نماز صبح صد بار بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم بگويد، به اسم اعظم خدا از سياهى چشم به سفيدى آن نزديك تر شده و به راستى كه در مدار اسم اعظم قرار گرفته است.(۲۱۰)

۲۱۱. هفت بار بعد از نماز صبح و مغرب

از امام صادقعليه‌السلام نقل است كه فرمود: دنبال نماز فجر و نماز مغرب هفت بار بگويد: بسم الله الرحمن الرحيم لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم خداوند عزوجل هفتاد نوع بلا را از او بگرداند كه آسانترين آنها بادهاى بد (چون استسقاء و غيره، يا مقصود عفونت اعضاء است كه بوى بد دهد، يا گرفتارى به توفان كه موجب سقوط و هلاكت باشد - از مجلسى و غيره) و پيسى و ديوانگى است، و اگر شقى باشد از شقاوت به در آيد و در سعادتمندان نوشته شود.(۲۱۱)

۲۱۲. دفع انواع بيماريها

از امام صادقعليه‌السلام فرمود: چون نماز مغرب و بامداد بخوانى، هفت بار بگو: بسم الله الرحمن الرحيم، و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زيرا هر كس آن را بگويد، خوره و پيسى و ديوانگى و هفتاد نوع بلا به او نرسد.(۲۱۲)

۲۱۳. زمزمه امام حسينعليه‌السلام

كار جنگ بر امام حسينعليه‌السلام سخت و تنگ شد و يگانه و تنها ماند، به خيمه هاى فرزندان پدرش روى آورد، آنها را از ايشان خالى و تهى ديد، سپس به خيمه هاى اصحاب و يارانش التفات نمود، و نگريست كسى از آنان را نديد، پس شروع و آغاز نمود بسيار گفتن لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم.(۲۱۳)

۲۱۴. سفارش به اين ذكر الهى

يكى از اذكارى كه عالمان دين به آن بسيار اشاره كرده اند، ذكر لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم است.

امام باقرعليه‌السلام در معنى اين ذكر كه به طور اختصار حوقله گفته مى شود فرموده است : يعنى هيچ توانايى براى ما از اينكه معصيت خدا را نكنيم جز كمك و امداد الهى نيست و هيچ نيرويى براى انجام طاعت خدا جز به توفيق او نداريم.(۲۱۴)

۲۱۵. ذكر سر مقدس اباعبداللهعليه‌السلام

مرحوم مغرم مى نويسند: موقعى كه فرستنده يا پادشاه روم، به يزيد پرخاش ‍ نمود و عمل جنايت بار او را محكوم ساخت، يزيد امر به قتل او داد، سر مقدس به صداى بلند به سخن آمد و خواند: لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۱۵)

۲۱۶. رفع همّ و غم

ابن بابويه به سند معتبر از حضرت امام جعفر صادقعليه‌السلام روايت كرده است، كه هر كس در هر روز صد مرتبه بگويد: لا حول و لا قوة الا بالله خداوند تعالى هفتاد نوع بلا را از او دور مى گرداند كه كمترين آنها رفع همّ و غم است و هرگز پريشانى نمى بيند.(۲۱۶)

۲۱۷. سفارش علىعليه‌السلام به كميل

علىعليه‌السلام خطاب به كميل بن زياد مى فرمايد: اى كميل! هر روز نام خدا را بر زبان جارى كن، بگو: لا حول و لا قوة الا بالله بر خدا توكل كن، ما را ياد كن، نام ما ببر و بر ما درود فرست.

اى كميل! به هنگام غذا نام خدايى را كه با اسمش هيچ دردى زيان نرساند و نامش براى هر بدى و دردى درمان است به زبان آور.

اى كميل! به هنگام هر سختى بگو: لا حول و لا قوة الا بالله تا خدا آن را كفايت كند. و به هنگام نعمت بگو: الحمد لله تا زياد شود و چون روزى ات دير رسد، استغفار كن تا خدا گشايش دهد.(۲۱۷)

۲۱۸. ذكر هنگام بيرون آمدن از خانه

پيامبر گرامى اسلامصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ در روايتى درباره آداب و اذكار بيرون آمدن از خانه چنين فرمودند: كسى كه هنگام خروج از منزل بگويد بسم الله الرحمن الرحيم دو فرشته مى گويند: هدايت شدى. و اگر بگويد لا حول و لا قوة الا بالله مى گويند: حفظ شدى. و اگر بگويد توكلت على الله مى گويند: بى نياز شدى.

در اين هنگام شيطان مى گويد: چگونه مى توانم در بنده اى كه هدايت شده، حفظ گرديده و بى نياز شده است، نفوذ كنم.(۲۱۸)

۲۱۹. خروج از خانه

ابوحمزه مى گويد: چون امام باقرعليه‌السلام از خانه بيرون مى شد، مى گفت : بسم الله خرجت، و على الله توكلت، و لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۱۹)

۲۲۰. براى رفع فقر

از امام صادقعليه‌السلام نقل است كه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرموده اند: هر كس كه فقر به او روى آورد، اين ذكر را زياد بگويد: لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۲۰)

۲۲۱. ذكر بعد از نماز صبح و مغرب

سيد بن طاووس به سند معتبر از حضرت رضاعليه‌السلام روايت كرده هر كه بعد از نماز صبح صد مرتبه بگويد: بسم الله الرحمن الرحيم لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم بداند كه اين ذكر به اسم اعظم خدا نزديك تر است از سياهى چشم به سفيدى آن، و اميد زيادى است به برآورده شدن حاجتش.

و به سندهاى معتبر از امام صادقعليه‌السلام و امام كاظمعليه‌السلام منقول است كه هر كس بعد از نماز صبح و مغرب، پيش از آن كه سخنى بگويد و حركتى كند، هفت مرتبه اين دعا را بخواند، هفتاد نوع بلا از وى دور شود، كه كمترين آنها خوره و پيسى و شر شيطان رجيم است.(۲۲۱)

۲۲۲. توسل به امام جوادعليه‌السلام

براى شفا يافتن هر مريضى دو ركعت نماز حاجت و توسل به حضرت جواد الائمهعليه‌السلام بخواند و بعد يكصد و چهل و شش مرتبه بگويد: ما شاء الله لا حول و لا قوة الا بالله. اگر در ساعتى كه منسوب به آن حضرت است باشد، بسيار مفيد و ساعت آن را هم از نماز عصر تا دو ساعت بعد از آن تشخيص ‍ داده اند كه مورد استجابت است.(۲۲۲)

۲۲۳. ذكر براى رفتن حج

حضرت صادقعليه‌السلام فرمود: هر كس هزار مرتبه لاحول و لا قوة الا بالله بگويد خداوند حج را روزى او گرداند و اگر اجل او نزديك شده باشد خداوند اجلش را تأخیر اندازد تا حج را به او روزى فرمايد.(۲۲۳)

۲۲۴. دورى شيطان

شيخ شهيد از حضرت رسول اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ نقل كرده كه فرمود: شيطان بر دو قسم است : شيطان جنى، كه با گفتن لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظيم از شما دور مى شود.

و شيطان انسى، كه آن هم از شما دور مى شود با فرستادن صلوات بر محمد و آل او: اللهم صل على محمد و آل محمد.(۲۲۴)

۲۲۵. رفع گرفتارى

در مكارم الاخلاق است كه حضرت رسولصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به علىعليه‌السلام فرمودند: هر گاه گرفتارى پيدا كردى، اين دعا را زياد بخوان :

بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم اياك نعبد و اياك نستعين.(۲۲۵)

۲۲۶. رفع وسوسه شيطان

از حضرت صادقعليه‌السلام نقل شده كه فرموده : براى دفع وسوسه شيطان دست بر سينه خود بكش و بگو: بسم الله و بالله محمد رسول الله و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم، اللهم امسح عنى ما احذر.

سپس دست خود را بر شكم مى كشى و اين ذكر را سه مرتبه تكرار مى كنى كه ان شاءالله برطرف مى شود.(۲۲۶)

۲۲۷. دفع هفتاد بلا

جميل گويد، شنيدم كه امام صادقعليه‌السلام مى فرمود: هركس هفتاد بار بگويد:

ما شاءالله لا حول و لا قوة الا بالله هفتاد نوع بلا از او بگردد كه آسان تر از همه، خنق و خفه شدن باشد. گفتم : قربانت! خنق چيست؟ فرمود: مقصود اين است كه دچار ديوانگى نشود تا خفه گردد.(۲۲۷)

۲۲۸. درمان دردها

از امام صادقعليه‌السلام نقل شده كه فرمود: هر دردمند دست خود را به موضع درد بگذارد و بگويد: بسم الله و بالله و محمد رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله و لا حول و لا قوة الا بالله اللهم امسح عنى ما اجد (به نام مقدس ‍ خدا و مقام رسول خدا حضرت محمدصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ استعانت و كمك مى جويم چون غير از قدرت خدا هيچ قدرتى را موثر نمى دانم، خدايا دردى را كه در وجودم احساس مى كنم برطرف فرما.) پس با دست راست موضع درد را سه مرتبه مسح كند.(۲۲۸)

۲۲۹. ذكرهاى موثر در دنيا و آخرت

امام باقرعليه‌السلام فرمودند: شخصى به نام شبيه هذلى، حضور پيامبر اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ آمده و عرض كرد: اى پيامبر خدا! پيرمردى هستم كه سنم بالا است و كارهايى مانند نماز، روزه، حج و جهاد را كه قبلا انجام ميدادم، اكنون نمى توانم انجام دهم. اى رسول خدا! سخنى به من بياموز كه ثواب خداوند را نصيبم سازد و بر من آسان گير اى رسول خدا! آن حضرت فرمودند: سخنت را تكرار كن و او تكرار كرد. و به همين ترتيب تا سه بار سخن خود را تكرار كرد. آن گاه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به او فرمودند: اطراف تو هيچ درخت و گلى نبود، مگر اينكه دلشان به حالت سوخت و برايت گريه كردند. پس از نماز صبح ده بار بگو سبحان الله العظيم و بحمده و لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظيم (خداى بزرگ را منزه ميدانم و به ثناى او مشغولم و هيچ توان و نيرويى جز با يارى خداى بزرگ بلند مرتبه بزرگ نيست) كه همانا خداوند بزرگ با اين ذكر تو را از كورى، ديوانگى، جذام، فقر و زير آوار ماندن محفوظ مى دارد. عرض كرد: اى رسول خدا، اين ذكر براى دنيا بود، براى آخرت چه؟ پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: اللهم اهدنى من عندك، وافض ‍ على من فضلك وانشر على من رحمتك و انزل على من بركاتك (خداوندا! مرا از جانب خود راهنمايى نما و از فضل خويش بهره مند ساز، از رحمت خود برمن فرو ريز و از بركات خود بر من نازل فرما).

حضرت صادقعليه‌السلام فرمودند: اين دستورات را گويى او با دستانش گرفت و رفت. آن گاه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: بدانيد كه همانا اگر او در روز قيامت بيايد و اين اذكار را عمدا ترك نكرده باشد، خداوند هشت در بهشت را به روى او باز مى كند كه از هر درى كه خواست وارد شود.(۲۲۹)

۲۳۰. ذكر بامدادان

از حماد بن عثمان گويد: شنيدم امام صادقعليه‌السلام مى فرمود: هر كه چون نماز بامداد گزارد، صد بار بگويد: ماشاءالله كان لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم (آنچه خداوند بخواهد، خواهد شد و هيچ نيرو و توانى، جز با كمك او نخواهد بود)، در آن روز خود بدى نبيند.(۲۳۰)

۲۳۱. برطرف شدن حاجات

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى دعا نمى كند و در پايان نمى گويد ماشاء الله، لاحول و لا قوة الا بالله مگر اين كه حاجتش برآورده شود.(۲۳۱)

۲۳۲. ذكر هنگام سفر

از حسن بن جهم از ابى الحسنعليه‌السلام فرمود: چون از منزلت بيرون شوى در سفر باشى و يا در حضر، بگو: بسم الله، آمنت بالله، توكلت على الله، ما شاء الله، لاحول و لا قوة الا بالله شياطين به او برخوردند و برگردند و فرشته ها به روى آنها بزنند و بگويند: شما چه راهى بدو داريد با اينكه خدا را نام برده و به او ايمان دارد و بر او توكل كرده است و گفته است : ما شاء الله لا حول و لا قوة الا بالله.

۲۳۳. نوشتن ذكر بر روى انگشتر

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه روى انگشتر خود بنويسد: ما شاء الله لا حول و لا قوة الا بالله استغفر الله (آنكه خدا بخواهد، همان خواهد شد، هيچ نيرويى نيست، مگر با يارى خداوند، از خداوند آمرزش مى خواهم)، از فقرى كه همه چيز او را از بين ببرد ايمن خواهد شد.(۲۳۲)

۱۲. ذكر استغفر الله ربى و اتوب اليه

۲۳۴. ريزش گناهان

ياسر از امام رضاعليه‌السلام نقل كرده است كه فرمود: مثل استغفار همچون برگى است بر درختى كه بجنبد و پياپى فرو ريزد و آن كه از گناهش آمرزش جويد و باز گناه كند، چون مسخره كننده پروردگار خود باشد.(۲۳۳)

۲۳۵. بيست و پنج بار استغفار

از امام صادقعليه‌السلام نقل است كه رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ را شيوه چنان بود كه از هيچ مجلسى برنمى خاست، گرچه كوتاه بود تا بيست و پنج بار از خداى عزّوجل استغفار مى كرد.(۲۳۴)

۲۳۶. استغفار بهترين عبادت

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: بهترين عبادت ها استغفار است و اين است قول خداى عزوجل در قرآن كريم : فاعلم انه لا اله الا الله و استغفر لذنبك(۲۳۵) (و بدان كه راستش اين است كه نيست شايسته پرستشى جز خدا و آمرزش ‍ بخواه از گناه خود).(۲۳۶)

۲۳۷. استغفار بعد از نماز واجب

امام باقرعليه‌السلام فرمود: هر كه دنبال نماز واجب پيش از آن كه دو پاى خود تا كند سه بار بگويد: استغفر الله الذى لا اله الا هو الحى القيوم ذوالجلال و الاكرام و اتوب اليه (آمرزش مى خواهم از خدايى كه نيست شايسته ستايشى جز او، زنده و پاينده است، صاحب جلالت و اكرام است، و به او باز گردم)، خداوند عزوجل گناهانش را بيامرزد، گرچه مانند كف دريا باشند.(۲۳۷)

۲۳۸. ثواب استغفار

امام باقرعليه‌السلام از پدرانشعليهم‌السلام نقل مى نمايد كه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: خوشا به حال آن كه روز قيامت در نامه عملش زير هر گناهى استغفر الله باشد.(۲۳۸)

۲۳۹. هفتاد بار استغفار در روز

امام صادقعليه‌السلام فرمود: رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ در هر روز، هفتاد بار از خداوند عزوجل آمرزش مى طلبيد و به درگاه خداى عزوجل هفتاد بار توبه مى كرد.

راوى گويد، گفتم : او مى فرمود استغفر الله ربى و اتوب اليه؟

آن حضرت در پاسخ فرمود: هفتاد بار مى فرمود استغفر الله، استغفر الله و هفتاد بار مى فرمود اتوب الى الله، و اتوب الى الله.(۲۳۹)

۲۴۰. استغفار در نماز وتر

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه به مدت يك سال در نماز وتر هفتاد بار ايستاده بگويد استغفر الله و اتوب اليه خداوند تبارك و تعالى او را از كسانى كه در سحرها آمرزش مى طلبند (و در قرآن كريم از آنها ياد شده است) مى نويسد و آمرزش خداى عزوجل براى او واجب مى شود.(۲۴۰)

۲۴۱. كليد آمرزش گناهان كبيره

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: هيچ مؤمنى نيست كه در شبانه روز مرتكب چهل گناه كبيره شود، آن گاه با پشيمانى بگويد: استغفر الله الذى لا اله الا هو الحى القيوم بديع السموات و الارض ذالجلال و الاكرام و اءسئله ان يتوب على (از خداوندى كه جز او خدايى نيست، زنده و قيوم (ازلى و قائم به ذات خويش) و پديده آورنده آسمان ها و زمين، كه بزرگ و عزيز است، آمرزش خواسته و از او مى خواهم مرا ببخشد)، مگر اين كه خداوند آن گناهان را مى آمرزد، و در كسى كه هر روز بيش از چهل گناه كبيره مرتكب شود، خيرى نيست.(۲۴۱)

۲۴۲. استغفار با تربت امام حسينعليه‌السلام

از امام جعفر صادقعليه‌السلام نقل شده است كه فرمود: هر كس سنگ هايى را كه از تربت امام حسينعليه‌السلام درست مى كند (يعنى تسبيح پخته) بگرداند، به تعداد هر استغفر الله ربى و اتوب اليه هفتاد استغفار براى او ثبت مى شود و اگر تسبيح در دستش باشد و ذكر نگويد، به عدد هر دانه، هفت مرتبه استغفار براى او نوشته مى شود.(۲۴۲)

۲۴۳. اقرار به گناهان

امام صادقعليه‌السلام از پدرانشعليهم‌السلام نقل مى نمايد كه رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: هر كس داراى اين چهار چيز باشد، در بزرگترين نور خداوند به سر مى برد:

۱ - نگهدار امرش شهادت به اين باشد كه خدايى جز خداوند يگانه نيست و همانا من رسول خدايم ؛

۲ - و به هنگام رسيدن مصيبتى بگويد: انا لله و انا اليه راجعون (ما از خداييم و به سوى او باز مى گرديم)؛

۳ - و هنگامى كه به خيرى برسد بگويد: الحمد لله (همه ثناها مخصوص ‍ خداست)؛

۴ - هنگامى كه گناهى مرتكب شود، بگويد: استغفر الله و اتوب اليه (از خداوند آمرزش خواسته و به سوى او باز مى گردم).(۲۴۳)

۲۴۴. استغفار در هر روز از ماه شعبان

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: كسى كه در هر روز از ماه شعبان هفتاد بار بگويد: استغفر الله الذى لا اله الا هو الرحمن الرحيم الحى القيوم و اتوب اليه (از خداوندى كه هيچ خدايى جز او نيست، بخشنده و مهربان است، زنده و قيوم (ازلى و قائم به ذات خويش) است، آمرزش مى طلبم و به درگاه او توبه مى كنم)، در افق مبين نوشته مى شود.

عرض كردم : افق مبين چيست؟

فرمودند: دشتى است در برابر عرش با رودهاى جارى، كه ثواب هاى بزرگ و عالى در آن نهفته است.(۲۴۴)

۱۱. ذكر لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظيم

۱۹۷. دفع بلا و رفع غم و غصه

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه در هر روز صد بار بگويد لا حول و لا قوة الا بالله خداوند هفتاد نوع بلا را از او دور مى گرداند كه كمترين آنها غم و غصه است.(۱۹۸)

۱۹۸. تأخیر زمان مرگ

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: آن كس كه هزار بار بگويد لا حول و لا قوة الا بالله خداى تعالى حج خانه اش را روزى اش خواهد نمود و اگر مرگش نزديك باشد، خدا آن را به تأخیر خواهد انداخت تا حج را روزى اش ‍ سازد.(۱۹۹)

۱۹۹. ذكر سر بريده امام حسينعليه‌السلام

در دمشق شنيده شد كه سر مطهر امام حسينعليه‌السلام مى گويد: لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۰۰)

۲۰۰. گنجى از بهشت

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: بسيار لا حول و لا قوة الا بالله بگوييد كه آن از گنجهاى بهشت است.(۲۰۱)

۲۰۱. دور شدن هفتاد بلا

راوى مى گويد شنيدم كه امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه بگويد لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم خداى عزوجل به خاطر آن هفتاد نوع بلا را از او دور مى گرداند كه كمترين آنها خفه شدن است.(۲۰۲)

۲۰۲. رفع درد و اندوه

از پيغمبر اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ روايت شده است كه فرمودند: سخن لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم گنجى از گنجهاى بهشت است و آن باعث شفا يافتن از نود و نه درد است كه آسانترين آنها اندوه است.(۲۰۳)

۲۰۳. شفاى هفتاد و دو نوع درد

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: هر كس كه نعمت هاى فراوان به وى برسد الحمد لله رب العالمين بسيار بگويد، و آن كه تهيدستى به وى فشار آورد لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زياد بگويد كه آن گنجى از گنجهاى بهشت است و شفاى هفتاد و دو نوع درد است كه كمترين آنها اندوه مى باشد.

۲۰۴. هرگاه اندوهگين شدى

از امام صادقعليه‌السلام روايت شده است كه در سفارشى فرموده اند: اى، سفيان! هر گاه خدا به يكى از شما نعمتى عطا فرمود، بايستد و خداى عزوجل را ستايش و سپاس گويد، يعنى بگويد الحمد لله و هر گاه روزى اش برسد، بايد درخواست آمرزش كند، يعنى بگويد استغفر الله و هر گاه اندوهگين شود، بگويد لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم.(۲۰۴)

۲۰۵. داروى نود و نه بيمارى

از رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ روايت شده است كه فرمودند: گفتن لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم دارويى است كه نود و نه بيمارى را بهبود مى بخشد كه آسانترين آنها اندوه است و معناى اين كلمه چنين است هيچ حركت و نيرويى جز به سبب و خواست خدا پديد نيامد.(۲۰۵)

۲۰۶. رفع شدن بلايا

از امام صادقعليه‌السلام روايت شده كه فرمود: هر گاه نماز بامداد و مغرب خواندى، هفت بار بگو: بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زيرا هر كه آن را بگويد، به او نرسد جنون و جذام و برص، و نه هفتاد نوع از انواع بلا.(۲۰۶)

۲۰۷. مرتفع شدن انواع بليات

از امام باقرعليه‌السلام روايت شده است كه رسول گرامى خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: هر كس سه بار بگويد بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم خداوند تعالى نود و نه نوع از انواع بلا را از او دور سازد كه آسان ترين آنها خفگى است.(۲۰۷)

۲۰۸. توصيه پيامبر به علىعليه‌السلام

بكير مى گويد: از اميرالمومنينعليه‌السلام شنيدم كه مى فرمود: رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به من فرمود: اى على! آيا به تو كلماتى نياموزم؟ هر گاه كه در سختى و بلايى در افتى، بگو بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زيرا خداوند عزوجل مى گرداند بدان از تو آنچه را خواهد از انواع بلا.(۲۰۸)

۲۰۹. درمان بيمارى و ندارى

اسماعيل بن عبدالخالق گويد: مردى از اصحاب پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ دير به خدمت ايشان رسيد و سپس نزد آن حضرت آمد.

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به او فرمود: چه چيزى موجب دير كردن تو شد از آمدن نزد ما؟ عرض كرد: بيمارى و ندارى.

فرمود: آيا به تو دعائى ياد ندهم كه خدا به وسيله آن بيمارى و ندارى را از تو ببرد؟ عرض كرد: چرا يا رسول الله.

پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: بگو لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم، توكلت على الحى الذى لا يموت و الحمد لله الذى لم يتخذ (صاحبة و لا) ولدا و لم يكن له شريك فى الملك و لم يكن له ولى من الذل و كبره تكبيرا.

گويد: درنگى نكرد كه نزد پيغمبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ بازگشت و عرض كرد: يا رسول الله خداوند بيمارى و ندارى را از من برد.(۲۰۹)

۲۱۰. صد بار بعد از نماز صبح

امام رضاعليه‌السلام فرمود: هر كس پس از نماز صبح صد بار بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم بگويد، به اسم اعظم خدا از سياهى چشم به سفيدى آن نزديك تر شده و به راستى كه در مدار اسم اعظم قرار گرفته است.(۲۱۰)

۲۱۱. هفت بار بعد از نماز صبح و مغرب

از امام صادقعليه‌السلام نقل است كه فرمود: دنبال نماز فجر و نماز مغرب هفت بار بگويد: بسم الله الرحمن الرحيم لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم خداوند عزوجل هفتاد نوع بلا را از او بگرداند كه آسانترين آنها بادهاى بد (چون استسقاء و غيره، يا مقصود عفونت اعضاء است كه بوى بد دهد، يا گرفتارى به توفان كه موجب سقوط و هلاكت باشد - از مجلسى و غيره) و پيسى و ديوانگى است، و اگر شقى باشد از شقاوت به در آيد و در سعادتمندان نوشته شود.(۲۱۱)

۲۱۲. دفع انواع بيماريها

از امام صادقعليه‌السلام فرمود: چون نماز مغرب و بامداد بخوانى، هفت بار بگو: بسم الله الرحمن الرحيم، و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم زيرا هر كس آن را بگويد، خوره و پيسى و ديوانگى و هفتاد نوع بلا به او نرسد.(۲۱۲)

۲۱۳. زمزمه امام حسينعليه‌السلام

كار جنگ بر امام حسينعليه‌السلام سخت و تنگ شد و يگانه و تنها ماند، به خيمه هاى فرزندان پدرش روى آورد، آنها را از ايشان خالى و تهى ديد، سپس به خيمه هاى اصحاب و يارانش التفات نمود، و نگريست كسى از آنان را نديد، پس شروع و آغاز نمود بسيار گفتن لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم.(۲۱۳)

۲۱۴. سفارش به اين ذكر الهى

يكى از اذكارى كه عالمان دين به آن بسيار اشاره كرده اند، ذكر لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم است.

امام باقرعليه‌السلام در معنى اين ذكر كه به طور اختصار حوقله گفته مى شود فرموده است : يعنى هيچ توانايى براى ما از اينكه معصيت خدا را نكنيم جز كمك و امداد الهى نيست و هيچ نيرويى براى انجام طاعت خدا جز به توفيق او نداريم.(۲۱۴)

۲۱۵. ذكر سر مقدس اباعبداللهعليه‌السلام

مرحوم مغرم مى نويسند: موقعى كه فرستنده يا پادشاه روم، به يزيد پرخاش ‍ نمود و عمل جنايت بار او را محكوم ساخت، يزيد امر به قتل او داد، سر مقدس به صداى بلند به سخن آمد و خواند: لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۱۵)

۲۱۶. رفع همّ و غم

ابن بابويه به سند معتبر از حضرت امام جعفر صادقعليه‌السلام روايت كرده است، كه هر كس در هر روز صد مرتبه بگويد: لا حول و لا قوة الا بالله خداوند تعالى هفتاد نوع بلا را از او دور مى گرداند كه كمترين آنها رفع همّ و غم است و هرگز پريشانى نمى بيند.(۲۱۶)

۲۱۷. سفارش علىعليه‌السلام به كميل

علىعليه‌السلام خطاب به كميل بن زياد مى فرمايد: اى كميل! هر روز نام خدا را بر زبان جارى كن، بگو: لا حول و لا قوة الا بالله بر خدا توكل كن، ما را ياد كن، نام ما ببر و بر ما درود فرست.

اى كميل! به هنگام غذا نام خدايى را كه با اسمش هيچ دردى زيان نرساند و نامش براى هر بدى و دردى درمان است به زبان آور.

اى كميل! به هنگام هر سختى بگو: لا حول و لا قوة الا بالله تا خدا آن را كفايت كند. و به هنگام نعمت بگو: الحمد لله تا زياد شود و چون روزى ات دير رسد، استغفار كن تا خدا گشايش دهد.(۲۱۷)

۲۱۸. ذكر هنگام بيرون آمدن از خانه

پيامبر گرامى اسلامصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ در روايتى درباره آداب و اذكار بيرون آمدن از خانه چنين فرمودند: كسى كه هنگام خروج از منزل بگويد بسم الله الرحمن الرحيم دو فرشته مى گويند: هدايت شدى. و اگر بگويد لا حول و لا قوة الا بالله مى گويند: حفظ شدى. و اگر بگويد توكلت على الله مى گويند: بى نياز شدى.

در اين هنگام شيطان مى گويد: چگونه مى توانم در بنده اى كه هدايت شده، حفظ گرديده و بى نياز شده است، نفوذ كنم.(۲۱۸)

۲۱۹. خروج از خانه

ابوحمزه مى گويد: چون امام باقرعليه‌السلام از خانه بيرون مى شد، مى گفت : بسم الله خرجت، و على الله توكلت، و لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۱۹)

۲۲۰. براى رفع فقر

از امام صادقعليه‌السلام نقل است كه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرموده اند: هر كس كه فقر به او روى آورد، اين ذكر را زياد بگويد: لا حول و لا قوة الا بالله.(۲۲۰)

۲۲۱. ذكر بعد از نماز صبح و مغرب

سيد بن طاووس به سند معتبر از حضرت رضاعليه‌السلام روايت كرده هر كه بعد از نماز صبح صد مرتبه بگويد: بسم الله الرحمن الرحيم لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم بداند كه اين ذكر به اسم اعظم خدا نزديك تر است از سياهى چشم به سفيدى آن، و اميد زيادى است به برآورده شدن حاجتش.

و به سندهاى معتبر از امام صادقعليه‌السلام و امام كاظمعليه‌السلام منقول است كه هر كس بعد از نماز صبح و مغرب، پيش از آن كه سخنى بگويد و حركتى كند، هفت مرتبه اين دعا را بخواند، هفتاد نوع بلا از وى دور شود، كه كمترين آنها خوره و پيسى و شر شيطان رجيم است.(۲۲۱)

۲۲۲. توسل به امام جوادعليه‌السلام

براى شفا يافتن هر مريضى دو ركعت نماز حاجت و توسل به حضرت جواد الائمهعليه‌السلام بخواند و بعد يكصد و چهل و شش مرتبه بگويد: ما شاء الله لا حول و لا قوة الا بالله. اگر در ساعتى كه منسوب به آن حضرت است باشد، بسيار مفيد و ساعت آن را هم از نماز عصر تا دو ساعت بعد از آن تشخيص ‍ داده اند كه مورد استجابت است.(۲۲۲)

۲۲۳. ذكر براى رفتن حج

حضرت صادقعليه‌السلام فرمود: هر كس هزار مرتبه لاحول و لا قوة الا بالله بگويد خداوند حج را روزى او گرداند و اگر اجل او نزديك شده باشد خداوند اجلش را تأخیر اندازد تا حج را به او روزى فرمايد.(۲۲۳)

۲۲۴. دورى شيطان

شيخ شهيد از حضرت رسول اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ نقل كرده كه فرمود: شيطان بر دو قسم است : شيطان جنى، كه با گفتن لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظيم از شما دور مى شود.

و شيطان انسى، كه آن هم از شما دور مى شود با فرستادن صلوات بر محمد و آل او: اللهم صل على محمد و آل محمد.(۲۲۴)

۲۲۵. رفع گرفتارى

در مكارم الاخلاق است كه حضرت رسولصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به علىعليه‌السلام فرمودند: هر گاه گرفتارى پيدا كردى، اين دعا را زياد بخوان :

بسم الله الرحمن الرحيم، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم اياك نعبد و اياك نستعين.(۲۲۵)

۲۲۶. رفع وسوسه شيطان

از حضرت صادقعليه‌السلام نقل شده كه فرموده : براى دفع وسوسه شيطان دست بر سينه خود بكش و بگو: بسم الله و بالله محمد رسول الله و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم، اللهم امسح عنى ما احذر.

سپس دست خود را بر شكم مى كشى و اين ذكر را سه مرتبه تكرار مى كنى كه ان شاءالله برطرف مى شود.(۲۲۶)

۲۲۷. دفع هفتاد بلا

جميل گويد، شنيدم كه امام صادقعليه‌السلام مى فرمود: هركس هفتاد بار بگويد:

ما شاءالله لا حول و لا قوة الا بالله هفتاد نوع بلا از او بگردد كه آسان تر از همه، خنق و خفه شدن باشد. گفتم : قربانت! خنق چيست؟ فرمود: مقصود اين است كه دچار ديوانگى نشود تا خفه گردد.(۲۲۷)

۲۲۸. درمان دردها

از امام صادقعليه‌السلام نقل شده كه فرمود: هر دردمند دست خود را به موضع درد بگذارد و بگويد: بسم الله و بالله و محمد رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله و لا حول و لا قوة الا بالله اللهم امسح عنى ما اجد (به نام مقدس ‍ خدا و مقام رسول خدا حضرت محمدصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ استعانت و كمك مى جويم چون غير از قدرت خدا هيچ قدرتى را موثر نمى دانم، خدايا دردى را كه در وجودم احساس مى كنم برطرف فرما.) پس با دست راست موضع درد را سه مرتبه مسح كند.(۲۲۸)

۲۲۹. ذكرهاى موثر در دنيا و آخرت

امام باقرعليه‌السلام فرمودند: شخصى به نام شبيه هذلى، حضور پيامبر اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ آمده و عرض كرد: اى پيامبر خدا! پيرمردى هستم كه سنم بالا است و كارهايى مانند نماز، روزه، حج و جهاد را كه قبلا انجام ميدادم، اكنون نمى توانم انجام دهم. اى رسول خدا! سخنى به من بياموز كه ثواب خداوند را نصيبم سازد و بر من آسان گير اى رسول خدا! آن حضرت فرمودند: سخنت را تكرار كن و او تكرار كرد. و به همين ترتيب تا سه بار سخن خود را تكرار كرد. آن گاه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ به او فرمودند: اطراف تو هيچ درخت و گلى نبود، مگر اينكه دلشان به حالت سوخت و برايت گريه كردند. پس از نماز صبح ده بار بگو سبحان الله العظيم و بحمده و لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظيم (خداى بزرگ را منزه ميدانم و به ثناى او مشغولم و هيچ توان و نيرويى جز با يارى خداى بزرگ بلند مرتبه بزرگ نيست) كه همانا خداوند بزرگ با اين ذكر تو را از كورى، ديوانگى، جذام، فقر و زير آوار ماندن محفوظ مى دارد. عرض كرد: اى رسول خدا، اين ذكر براى دنيا بود، براى آخرت چه؟ پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: اللهم اهدنى من عندك، وافض ‍ على من فضلك وانشر على من رحمتك و انزل على من بركاتك (خداوندا! مرا از جانب خود راهنمايى نما و از فضل خويش بهره مند ساز، از رحمت خود برمن فرو ريز و از بركات خود بر من نازل فرما).

حضرت صادقعليه‌السلام فرمودند: اين دستورات را گويى او با دستانش گرفت و رفت. آن گاه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: بدانيد كه همانا اگر او در روز قيامت بيايد و اين اذكار را عمدا ترك نكرده باشد، خداوند هشت در بهشت را به روى او باز مى كند كه از هر درى كه خواست وارد شود.(۲۲۹)

۲۳۰. ذكر بامدادان

از حماد بن عثمان گويد: شنيدم امام صادقعليه‌السلام مى فرمود: هر كه چون نماز بامداد گزارد، صد بار بگويد: ماشاءالله كان لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم (آنچه خداوند بخواهد، خواهد شد و هيچ نيرو و توانى، جز با كمك او نخواهد بود)، در آن روز خود بدى نبيند.(۲۳۰)

۲۳۱. برطرف شدن حاجات

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى دعا نمى كند و در پايان نمى گويد ماشاء الله، لاحول و لا قوة الا بالله مگر اين كه حاجتش برآورده شود.(۲۳۱)

۲۳۲. ذكر هنگام سفر

از حسن بن جهم از ابى الحسنعليه‌السلام فرمود: چون از منزلت بيرون شوى در سفر باشى و يا در حضر، بگو: بسم الله، آمنت بالله، توكلت على الله، ما شاء الله، لاحول و لا قوة الا بالله شياطين به او برخوردند و برگردند و فرشته ها به روى آنها بزنند و بگويند: شما چه راهى بدو داريد با اينكه خدا را نام برده و به او ايمان دارد و بر او توكل كرده است و گفته است : ما شاء الله لا حول و لا قوة الا بالله.

۲۳۳. نوشتن ذكر بر روى انگشتر

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه روى انگشتر خود بنويسد: ما شاء الله لا حول و لا قوة الا بالله استغفر الله (آنكه خدا بخواهد، همان خواهد شد، هيچ نيرويى نيست، مگر با يارى خداوند، از خداوند آمرزش مى خواهم)، از فقرى كه همه چيز او را از بين ببرد ايمن خواهد شد.(۲۳۲)

۱۲. ذكر استغفر الله ربى و اتوب اليه

۲۳۴. ريزش گناهان

ياسر از امام رضاعليه‌السلام نقل كرده است كه فرمود: مثل استغفار همچون برگى است بر درختى كه بجنبد و پياپى فرو ريزد و آن كه از گناهش آمرزش جويد و باز گناه كند، چون مسخره كننده پروردگار خود باشد.(۲۳۳)

۲۳۵. بيست و پنج بار استغفار

از امام صادقعليه‌السلام نقل است كه رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ را شيوه چنان بود كه از هيچ مجلسى برنمى خاست، گرچه كوتاه بود تا بيست و پنج بار از خداى عزّوجل استغفار مى كرد.(۲۳۴)

۲۳۶. استغفار بهترين عبادت

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: بهترين عبادت ها استغفار است و اين است قول خداى عزوجل در قرآن كريم : فاعلم انه لا اله الا الله و استغفر لذنبك(۲۳۵) (و بدان كه راستش اين است كه نيست شايسته پرستشى جز خدا و آمرزش ‍ بخواه از گناه خود).(۲۳۶)

۲۳۷. استغفار بعد از نماز واجب

امام باقرعليه‌السلام فرمود: هر كه دنبال نماز واجب پيش از آن كه دو پاى خود تا كند سه بار بگويد: استغفر الله الذى لا اله الا هو الحى القيوم ذوالجلال و الاكرام و اتوب اليه (آمرزش مى خواهم از خدايى كه نيست شايسته ستايشى جز او، زنده و پاينده است، صاحب جلالت و اكرام است، و به او باز گردم)، خداوند عزوجل گناهانش را بيامرزد، گرچه مانند كف دريا باشند.(۲۳۷)

۲۳۸. ثواب استغفار

امام باقرعليه‌السلام از پدرانشعليهم‌السلام نقل مى نمايد كه پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمودند: خوشا به حال آن كه روز قيامت در نامه عملش زير هر گناهى استغفر الله باشد.(۲۳۸)

۲۳۹. هفتاد بار استغفار در روز

امام صادقعليه‌السلام فرمود: رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ در هر روز، هفتاد بار از خداوند عزوجل آمرزش مى طلبيد و به درگاه خداى عزوجل هفتاد بار توبه مى كرد.

راوى گويد، گفتم : او مى فرمود استغفر الله ربى و اتوب اليه؟

آن حضرت در پاسخ فرمود: هفتاد بار مى فرمود استغفر الله، استغفر الله و هفتاد بار مى فرمود اتوب الى الله، و اتوب الى الله.(۲۳۹)

۲۴۰. استغفار در نماز وتر

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: كسى كه به مدت يك سال در نماز وتر هفتاد بار ايستاده بگويد استغفر الله و اتوب اليه خداوند تبارك و تعالى او را از كسانى كه در سحرها آمرزش مى طلبند (و در قرآن كريم از آنها ياد شده است) مى نويسد و آمرزش خداى عزوجل براى او واجب مى شود.(۲۴۰)

۲۴۱. كليد آمرزش گناهان كبيره

امام صادقعليه‌السلام فرمودند: هيچ مؤمنى نيست كه در شبانه روز مرتكب چهل گناه كبيره شود، آن گاه با پشيمانى بگويد: استغفر الله الذى لا اله الا هو الحى القيوم بديع السموات و الارض ذالجلال و الاكرام و اءسئله ان يتوب على (از خداوندى كه جز او خدايى نيست، زنده و قيوم (ازلى و قائم به ذات خويش) و پديده آورنده آسمان ها و زمين، كه بزرگ و عزيز است، آمرزش خواسته و از او مى خواهم مرا ببخشد)، مگر اين كه خداوند آن گناهان را مى آمرزد، و در كسى كه هر روز بيش از چهل گناه كبيره مرتكب شود، خيرى نيست.(۲۴۱)

۲۴۲. استغفار با تربت امام حسينعليه‌السلام

از امام جعفر صادقعليه‌السلام نقل شده است كه فرمود: هر كس سنگ هايى را كه از تربت امام حسينعليه‌السلام درست مى كند (يعنى تسبيح پخته) بگرداند، به تعداد هر استغفر الله ربى و اتوب اليه هفتاد استغفار براى او ثبت مى شود و اگر تسبيح در دستش باشد و ذكر نگويد، به عدد هر دانه، هفت مرتبه استغفار براى او نوشته مى شود.(۲۴۲)

۲۴۳. اقرار به گناهان

امام صادقعليه‌السلام از پدرانشعليهم‌السلام نقل مى نمايد كه رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: هر كس داراى اين چهار چيز باشد، در بزرگترين نور خداوند به سر مى برد:

۱ - نگهدار امرش شهادت به اين باشد كه خدايى جز خداوند يگانه نيست و همانا من رسول خدايم ؛

۲ - و به هنگام رسيدن مصيبتى بگويد: انا لله و انا اليه راجعون (ما از خداييم و به سوى او باز مى گرديم)؛

۳ - و هنگامى كه به خيرى برسد بگويد: الحمد لله (همه ثناها مخصوص ‍ خداست)؛

۴ - هنگامى كه گناهى مرتكب شود، بگويد: استغفر الله و اتوب اليه (از خداوند آمرزش خواسته و به سوى او باز مى گردم).(۲۴۳)

۲۴۴. استغفار در هر روز از ماه شعبان

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: كسى كه در هر روز از ماه شعبان هفتاد بار بگويد: استغفر الله الذى لا اله الا هو الرحمن الرحيم الحى القيوم و اتوب اليه (از خداوندى كه هيچ خدايى جز او نيست، بخشنده و مهربان است، زنده و قيوم (ازلى و قائم به ذات خويش) است، آمرزش مى طلبم و به درگاه او توبه مى كنم)، در افق مبين نوشته مى شود.

عرض كردم : افق مبين چيست؟

فرمودند: دشتى است در برابر عرش با رودهاى جارى، كه ثواب هاى بزرگ و عالى در آن نهفته است.(۲۴۴)


4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14