شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

باب ششم: آداب بوی خوش استعمال کردن و گل بوئیدن و روغن مالیدن

فصل اوّل: سبب پیدا شدن بوهای خوش در زمین

در حدیث معتبر از امام صادق عليه‌السلام منقول است: چون آدم و حوا عليهما‌السلام از بهشت بر زمین آمدند، حضرت آدم عليه‌السلام بر کوه صفا قرار گرفت، حضرت حوا عليها‌السلام بر کوه مروه. و حضرت حوا چون در بهشت از بوی خوش گیسوی خود را شانه کرده و بسته بود، چون به زمین آمد، گفت: چه امید داشته باشم از مشّاطگی که در بهشت کرده ام، حال آن که الحال خدا از من درخشم است، پس گیسوهای خود را گشود، پس آن بوی خوش که از گیسوی او فرو ریخت، باد به مشرق و مغرب برد و اکثرش را بر زمین هند ریخت، به این سبب اکثر بوهای خوش در هند می روید.

در حدیث دیگر از آن حضرت منقول است: چون آدم عليه‌السلام از آن درخت که نهی شده بود از خوردن آن، تناول نمود، جامه ها و زیورهای بهشت همه از او فرو ریخت، پس برگی از برگ های بهشت را گرفت و عورت خود را با آن پوشانید. چون بر زمین آمد، باد جنوب بوی خوش آن برگ را به هند رسانید و درختان و گیاه های هند را خوشبو گردانید، به این سبب گیاه های خوشبو در هند می باشد و اوّل جانوری که از آن برگ بهشتی یا از آن گیاه ها خورد آهوی مشک بود، چون از آن برگ خورد بوی خوش در گوشت و خونش جاری شد تا آن که جمع شد در پیش نافش و از آن، مشک به هم رسید.

فصل دوم: فضیلت بوی خوش و آداب آن

در احادیث معتبره وارد شده است: عطر و بوی خوش کردن از جمله اخلاق پسندیده پیغمبران است.

از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: بوی خوش دل را قوی می کند، قوّت جماع را می افزاید.

در حدیث صحیح از امام رضا عليه‌السلام منقول است: سزاوار نیست مرد را که ترک کند بوی خوش را در هر روز، اگر قادر نباشد یک روز نه یک روز، و اگر قادر نباشد، در هر جمعه، و این را البته ترک نکند.

از امیرالمؤمنین عليه‌السلام منقول است: بوی خوش بر شارب مالیدن از اخلاق پیغمبران است. گرامی داشتن ملائکه ای است که اعمال آدمی را می نویسند، به سبب آن که ایشان را خوش می آید.

از امام جعفر صادق عليه‌السلام مروی است: هرکه در هر روز بوی خوش بر خود بمالد، تا شب عقلش با او باشد. و فرمود: نماز کسی که خوشبو باشد بهتر است از هفتاد نماز که بی بوی خوش باشد. فرمود: سه چیز است که خدا پیغمبران را داده: بوی خوش و زنان و مسواک.

در حدیث دیگر فرمود: لازم است بر هر بالغی که در هر جمعه شارب و ناخن بگیرد و چیزی از بوی خوش بر خود بریزد.

و حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم چون روز جمعه می رسید و بوی خوش نزد آن حضرت نبود، رو پاک بعضی از زنان را می طلبید که بوی خوش داشت وتر می کرد و بر روی مبارک می مالید.

در حدیث دیگر منقول است: امام جعفر صادق عليه‌السلام بر موضعی که سجده می فرمود، بعد از آن می شناختند آن موضع را از بوی خوش آن حضرت.

حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم می فرمود: جبرئیل مرا گفت که یک روز در میان، خود را خوشبو کن، در روز جمعه البته ناچار است و ترک مکن.

می فرمود که در روز جمعه البته خود را خوشبو کنید اگر چه از بوی خوش زنان باشد. روزی عثمان بن مظعون به خدمت آن جناب عرض کرد، که می خواهم بوی خوش و چیزی چند از لذت ها را ترک کنم. حضرت فرمود: ترک بوی خوش مکنید، که ملائکه بوی خوش مؤمن را می بویند، و در هر جمعه البته ترک مکن و فرمود: هرچه صرف نمایی در بوی خوش اسراف نیست.

در حدیث دیگر منقول است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم زر در بوی خوش، زیاده از طعام صرف می کردند.

فرمود: بوی خوش زنان، باید که رنگش ظاهر و بویش مخفی باشد، و بوی خوش مردان، باید که بویش ظاهر و رنگش مخفی باشد.

از امام موسی کاظم عليه‌السلام منقول است: ناخن بگیرید در روز سه شنبه، و حمام بروید در روز چهارشنبه، حجامت بکنید در روز پنج شنبه، و به بهترین بوهای خوش، خود را خوشبو کنید در روز جمعه.

از امام رضا عليه‌السلام منقول است: چهار چیز است که دل را می گشاید و غم را زایل می کند: بوی خوش نمودن و عسل خوردن و سواری نمودن و به سبزه نظر نمودن.

امیر المؤمنین عليه‌السلام فرمود: باید زن مسلمان پیوسته برای شوهر، خود را خوشبو کند.

از امام محمّد باقر عليه‌السلام منقول است: در حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم سه خصلت بود که در دیگری نبود: اوّل آن که آن حضرت را سایه نبود، دوم آن که در هیچ راهی نمی گذشت مگر آن که دو روز یا سه روز که کسی از آن راه می گذشت می دانست که آن جناب از آن راه عبور نموده اند، از بوی خوشی که در آن راه مانده بود، سوم آن که به هر سنگ و درختی که می گذشتند آن جناب را سجده می کردند.

از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم منقول است: هر زنی که بوی خوش کند و از خانه بیرون آید، پیوسته لعنت الهی بر او باشد تا به خانه برگردد.

فصل سوم: کراهت رد کردن بوی خوش

از حضرت صادق عليه‌السلام پرسیدند: آیا کسی می تواند بوی خوش را که برای او بیاورند رد کند، و قبول نکند؟ فرمود: سزاوار نیست او را که رد کند کرامت را.

در حدیث دیگر فرمود: نزد امیر المؤمنین عليه‌السلام آوردند روغن خوشبویی. حضرت گرفتند و بر خود مالیدند، و در آن روز روغن مالیده بودند، بعد از آن فرمودند: هرگز بوی خوش را رد نمی کنم.

در حدیث دیگر منقول است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم رد نمی نمودند بوی خوش و شیرینی را که برای آن جناب می آوردند.

از حسن بن جَهم منقول است که گفت: رفتم به خدمت حضرت رضا عليه‌السلام برای من ظرفی که در آن مشک بود، آورد و فرمود: بردار به خود بمال. قدری برداشتم و مالیدم. فرمود: دیگر بردار و در گود پایین گردن خود بمال. برداشتم و مالیدم. پاره ای دیگر ماند. فرمود: این را هم بدانجا بمال، مالیدم. بعد از آن فرمود: امیر المؤمنین عليه‌السلام می فرمود: رد نمی کند کرامت را مگر خر. گفتم: کرامت کدام است؟ فرمود: بوی خوش و بالشی که برای نشستن و تکیه کردن تواضع کنند، و مانند آن.

فصل چهارم: فضیلت مشک و عنبر و زعفران

از امام جعفر صادق عليه‌السلام منقول است: بوی خوش مشک است و عنبر و زعفران و عود.

در حدیث معتبر دیگر منقول است: امام زین العابدین عليه‌السلام مشک دانی از قلع داشتند، و هر وقت که اراده رخت پوشیدن می کردند، آن را می طلبیدند و از مشک بر خود می مالیدند.

در حدیث دیگر وارد شده است: شیشه ای از مشک داشتند در جانماز خود، و هرگاه به نماز برمی خاستند بر خود می مالیدند.

در حدیث دیگر منقول است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم آن قدر مشک بر خود می مالیدند که رنگ مشک از فرق مبارک ایشان ظاهر بود.

و در حدیث صحیح منقول است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم مشک دانی داشتند، که هرگاه وضو می ساختند با دست تر آن را می گرفتند، و چون بیرون می آمدند، از بوی خوش می دانستند که آن حضرت می آیند.

در حدیث دیگر منقول است: جناب امام رضا عليه‌السلام حقه ای بیرون آوردند، از آبنوس و در آن خانه ها بود که در هر خانه ای، بوی خوشی بود، و یکی از آن ها مشک بود.

در حدیث صحیح منقول است: علی بن جعفر از امام موسی کاظم عليه‌السلام سؤال کرد: آیا مشک را در روغنی که بر خود می مالند، داخل می توان کرد؟ فرمود: من می کنم و باکی نیست.

در روایت دیگر منقول است: باکی نیست که مشک داخل طعام کنند.

در روایت دیگر وارد شده: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم خود را به مشک و عنبر خوشبو می کردند. احادیث در مدح خلوق وارد شده است و آن بوی خوشی بوده است که از چندین چیز به عمل می آورده اند، یک جزوش زعفران بوده است.

و در بعضی اخبار وارد شده است: مداومت بر آن نکنند.

در روایت دیگر وارد شده است: شب تا صباح بر بدن نگذارند و دور نیست که این نهی ها برای آن باشد که رنگش در بدن بسیار نماند.

فصل پنجم: فضیلت غالیه

به سند موثّق منقول است: اسحاق بن عمّار به خدمت حضرت صادق عليه‌السلام عرض کرد: من با تجار سودا می کنم و غالیه بر خود می مالم برای آن که مرا فقیر ندانند. حضرت فرمود: غالیه کم و بسیارش مساوی است، کسی که اندک غالیه گاه گاه بر خود بمالد کافی است او را. اسحق گفت: من به فرموده حضرت عمل کردم، و سالی ده درهم غالیه می خرم و تمام سال به این خوشبو می شوم.

در حدیث دیگر منقول است: حضرت علی بن الحسین شبی از خانه بیرون آمدند و جبّه خز و عبای خز پوشیده بودند و ریش خود را به غالیه خوشبو کرده بودند. پرسیدند از آن جناب، که در این شب به این هیئت برای چه بیرون آمده اید؟ فرمود: می خواهم عبادت کنم و حوران بهشت را از خدا خواستگاری کنم، یعنی برای عبادت، زینت و بوی خوش کردن، سنّت است.

در حدیث صحیح منقول است که امام رضا عليه‌السلام فرمود: روغنی برای آن جناب به عمل آوردند که در آن مشک و عنبر داخل کرده بودند و فرمود: در کاغذی آیة الکرسی و سوره ناس و سوره فلق و آیه ای چند از آیات حفظ نوشتند، و در میان غلاف شیشه آن روغن گذاشتند، و پیوسته بر ریش خود می مالیدند.

در روایت دیگر منقول است که امام رضا عليه‌السلام فرمود: روغن را با مشک از برای آن جناب به عمل آوردند و به هفتصد درهم برآمد.

و فضل بن سهل وزیر مأمون به حضرت نوشت: مردم شما را در این باب عیب می کنند. حضرت در جواب نوشتند: مگر نمی دانی که یوسف عليه‌السلام پیغمبر خدا بود و جامه دیبای طلاباف می پوشید و بر کرسی های طلا می نشست و به این ها از حکمتش چیزی کم نمی شد؟! پس حضرت فرمود: غالیه ساختند به چهار هزار درهم.

فصل ششم: فضیلت و آداب روغن بر بدن مالیدن

از امیر المؤمنین عليه‌السلام منقول است: روغن مالیدن بشره را نرم می کند و دماغ را زیاد می کند و مجاری آب را در بدن آسان می کند و خشونت جلد، یا بد حالی و تنگی روزی را برطرف می کند و رو را نورانی می گرداند.

از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: روغن مالیدن توانگری را ظاهر می کند، و در حدیث دیگر فرمود: فقر را زایل می کند.

از امام محمّد باقر عليه‌السلام منقول است: در شب روغن مالیدن، در عروق بدن جاری می شود و بشره را سیراب می کند و رو را سفید می کند.

و در حدیث دیگر فرمود: هرکه بر مؤمنی روغن بمالد، حق تعالی برای او به عدد هر مویی نوری بنویسد که در قیامت به او عطا فرماید.

از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: چون روغن را بر کف دست بریزی بگو: «اَللَّهُمَّ اِنِّی اَسْأَلُکَ الزَّینَ وَالزِّینَةَ وَالَمحَبَّةَ، وَاَعُوذُ بِکَ مِنَ الشَّینِ وَالشَّنانِ وَالمَقْتِ»، پس کف دست را بر بالای سر بگذارد و از آنجا ابتدا کند به روغن مالیدن.

در روایت دیگر وارد شده است: چون روغن را بر کف بریزی بگو: «اَللَّهُمَّ اِنِّی اَسْأَلُکَ الزِّینَةَ فِی الدُّنْیا، وَاَعُوذُ بِکَ مِنَ الشَّینِ وَالشَّنانِ فِی الدُّنْیا وَالآخِرَةِ.

در چند حدیث، نهی وارد شده است از مداومت به روغن مالیدن در هر روز.

در روایتی وارد شده است که ماهی یک بار بمالند و در روایت دیگر، هفته ای یک مرتبه یا دو مرتبه، امّا زنان را هر روز مالیدن بد نیست.

فصل هفتم: فواید روغن بنفشه

در حدیث حسن از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: روغن بنفشه سید و بهترین روغن های شماست.

و در حدیث دیگر فرمود: فضیلت روغن بنفشه بر سایر روغن ها مثل فضیلت ماست بر سایر مردم. و در حدیث دیگر فرمود: مثل فضیلت شیعیان ماست بر سایر خلق.

و در روایت دیگر فرمود: نیکو روغنی است روغن بنفشه، بسیار بمالید که درد را از سر و چشم می برد. و در حدیث دیگر فرمود: از ناحیه شما چیزی نمی آید که ما بیشتر دوست داریم از روغن بنفشه.

در روایت دیگر از عقبه منقول است: شخصی از استر افتاده بود و دماغش آفت یافته بود. حضرت صادق عليه‌السلام فرمود: روغن بنفشه در دماغش بچکانید. چنان کردند، شفا یافت. بعد از آن فرمود: ای عقبه! روغن بنفشه در زمستان گرم است، در تابستان خنک است، و برای شیعیان ما نرم است، و برای دشمنان ما خشک است، و اگر مردم فضیلت آن را بدانند، هر آینه یک وقیه از آن، قیمتش یک اشرفی می شود.

امیر المؤمنین عليه‌السلام فرمود: روغن بنفشه در بینی بچکانید، که حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرمود: اگر مردم فواید این روغن را بدانند، از آن بسیار بخورند.

و در حدیث دیگر فرمود: گرمی تب را بشکنید به روغن بنفشه.

و در حدیث دیگر منقول است: درد سر را زایل می کند و دماغ را به اصلاح می آورد.

فصل هشتم: فواید روغن بان و روغن زنبق

بدان که بان، فستق هندی است که از آن روغن می گیرند. و از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: نیکو روغنی است روغن بان.

در حدیث دیگر منقول است: شخصی به آن جناب شکایت کرد از ترک هایی که در دست و پایش به هم رسیده بود. فرمود: پنبه را بگیر و روغن بان بر آن بریز و بر ناف خود بگذار و یا روغن را در ناف بریز. آن شخص یک مرتبه چنین کرد، آن آزار از او زایل شد.

به سند معتبر از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم منقول است: هرکه روغن بان بر خود بمالد، و در پیش روی شیطان بخوابد، به قدرت الهی به او ضرر نتواند رسانید.

از امیر المؤمنین عليه‌السلام منقول است: بر خود بمالید روغن بان، که آن امان است از هر دردی، و پیغمبر آن را استعمال می فرمودند.

و از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم منقول است: هیچ چیز برای بدن، بهتر از روغن زنبق نیست.

در روایت دیگر منقول است: امام موسی کاظم و امام رضا عليهما‌السلام ، در بینی می چکانیدند.

در روایت دیگر از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم منقول است: در روغن زنبق منافع بسیار هست، و در آن شفای از هفتاد درد هست.

از حضرت صادق عليه‌السلام نیز مروی است: در روغن زنبق، شفای هفتاد درد است، و ظاهر آن است که مراد زنبق سفید باشد که آن را رازقی می گویند.

در بسیاری از احادیث به لفظ رازقی وارد شده است، و از کلام بعضی ظاهر می شود که زنبق، یاسمن سفید است.

فصل نهم: فواید سایر روغن ها

منقول است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم به امیر المؤمنین عليه‌السلام فرمود: یا علی! روغن زیت بخور و بر بدن بمال، هرکه روغن زیت بخورد و بمالد، شیطان چهل صباح نزدیک او نیاید. در بعضی اخبار وارد شده است: روغن گل خیری، روغن لطیفی است.

در روایت دیگر وارد شده است: امام موسی کاظم عليه‌السلام روغن گل خیری بر خود می مالیدند.

در حدیث موثّق منقول است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم در وقتی که صداع ایشان را عارض می شد، روغن کنجد در بینی می چکانیدند.

در حدیث معتبر دیگر منقول است: آن جناب دوست می داشتند روغن کنجد در بینی بچکانند.

فصل دهم: فضیلت بُخور و انواع و آداب آن

از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: سزاوار است مرد را هرگاه قادر باشد، جامه های خود را به دود خوشبو بدارد.

مردم از امام رضا عليه‌السلام بوی بخور بسیار می شنیدند.

مرازم روایت کرده است: با امام کاظم عليه‌السلام به حمام رفتم، چون حضرت بیرون آمدند، در رخت کن عودسوز طلبیدند و خود را خوشبو کردند، پس فرمود: مرازم را نیز خوشبو کنید.

در روایت دیگر وارد شده است: چون زنان امام موسی کاظم عليه‌السلام می خواستند که بخور کنند، اوّل یک هسته خرما از خرمای صیحانی که نوعی است از خرماهای مدینه، می گرفتند و خرما و پوست را از آن دانه پاک می کردند، و در آتش می انداختند، و چون اندکی دود می کرد، بعد از آن بوی خوش را می انداختند و جامه را بر خود می داشتند و می گفتند که این بیشتر باعث خوشبویی می شود.

از امام جعفر صادق عليه‌السلام منقول است: عود خالص بویش در بدن تا چهل روز می ماند، و عودی که با بوهای خوش دیگر پرورده باشند بویش تا بیست روز می ماند.

در حدیث دیگر منقول است: جناب امام رضا عليه‌السلام با عود هندی خالص، بخور می کردند و بعد از آن گلاب و مشک بر خود می مالیدند.

در روایت دیگر وارد شده است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم به عود قماری بخور می کردند.

در حدیث دیگر از آن جناب منقول است: بر شما باد به عود هندی که در آن هفت نوع از شفا است.

در روایت دیگر منقول است: تحفه ای که برای مرد روزه دار آورند، آن است که ریشش را روغن بمالند و جامه اش را به بخور بدارند، و تحفه زن روزه دار آن است که گیسش را شانه کنند و جامه اش را بخور بدارند.

سید بن طاووس رحمه الله روایت کرده است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم در وقت بخور کردن، این دعا را می خواندند: «اَلحَمْدُ للَّهِ  الَّذِی بِنِعْمَتِهِ تَتِمُّ الصّالِحاتِ، اَللَّهُمَّ طَیبْ عَرَقنا، وَزَکِّ رَوایحَنا، وَاَحْسِنْ مُنْقَلَبَنا، وَاجْعَلِ التَّقْوی زادَنا، وَالجَنَّةَ مَعادَنا، وَلا نُفَرِّقْ بَینَنا وَبَینَ عافِیتِکَ اِیانا وَکَرامَتِکَ لَنا، اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَی ءٍ قَدِیرٌ».

و گفته است که در روایت دیگر منقول است: در وقت بُخور و بوی خوش کردن این دعا بخوانند: «اَلحَمْدُللَّهِ  رَبِ العالَمِینَ، اَللَّهُمَ امْتَعْنِی بِمارَزَقْتَنِی فَلاتَسْلُبْنِی ماخَوَّلْتَنِی وَاجْعَلْ ذلِکَ رَحْمَةً وَلاتَجْعَلْهُ وَبالاً عَلَی، اَللَّهُمَّ طَیبْ ذِکْرِی بَینَ خَلْقِکَ کَما طَیبْتَ بَشَرِی وَنَشْوای بِفَضْلِ نِعْمَتِکَ عِنْدِی».

فصل یازدهم: فضیلت گلاب و گل سرخ و انواع گل ها

از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم منقول است: گلاب بر رو ریختن، آب رو را زیاد می کند و پریشانی را برطرف می کند.

در حدیث دیگر فرمود: هرکه گلاب بر رو بمالد، در آن روز بدحالی و پریشانی به او نرسد، و چون گلاب را بر رو و دست ها مالد، حمد خدا بکند و صلوات بر محمّد و آل محمد بفرستد.

از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: هرکه در روز اوّل ماه مبارک رمضان یک کف گلاب بر رو بریزد، در آن روز ایمن گردد از خواری و پریشانی، و هرکه در آن روز بر سرش یک کف گلاب بریزد، در آن سال از مرض سرسام و ذات الجنب ایمن گردد.

به سند معتبر از امیر المؤمنین عليه‌السلام منقول است: حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم هر دو کف را از گل سرخ پر کرده به من عطا فرمودند، چون نزدیک به مشام خود بردند، فرمودند که این بهترین گل های بهشت است بعد از گُل مورد.

در حدیث دیگر از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم منقول است: چون مرا به آسمان بردند از عرق من قطره ای چند بر زمین ریخت و گل سرخ از آن رویید، پس از آن گل به دریا افتاد، ماهی خواست که بردارد و دعموص «که کرمی است در میان آب و سر پهنی دارد و دم باریک درازی دارد» خواست که بردارد، در میان ایشان نزاع شد، پس حق تعالی ملکی را فرستاد که در میان ایشان محاکمه کرد، و نصف را به ماهی داد، و نصف را به دعموص. به این سبب پنج برگ سبزی که در زیر گل می باشد دو تا به شکل دم ماهی است که از هر طرف پری دارد و سه تا به شکل دم دعموص است، که باریک است و از هیچ طرف پری ندارد، و یکی دیگر که طرفش پری دارد و طرف دیگر ندارد، که نصفش به شکل دم ماهی و نصفش به شکل دم دعموص است.

در روایت دیگر منقول است: چون آن حضرت را به معراج بردند، زمین از رفتن آن حضرت محزون شد، و به این سبب کبر در آن رویید، و چون برگشتند زمین شاد شد، و گل سرخ در آن رویید. پس کسی که خواهد بوی پیغمبر صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم را استشمام نماید گل سرخ را ببوید.

و در روایت دیگر، از طرق عامه، از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم وارد شده است: که گل سفید از عرق من روییده در شب معراج، و گل سرخ از عرق جبرئیل، و گل زرد از عرق براق.

در روایتی وارد شده است: بوییدن نرگس و روغنش را مالیدن، فضایل بسیار دارد، و چون حضرت ابراهیم عليه‌السلام را در آتش انداختند و حق تعالی آتش را بر او بَرد و سلام گردانید، در میان آتش، نرگس برای آن حضرت رویانید، و از آن روز نرگس در میان مردم به هم رسید.

از امام کاظم عليه‌السلام منقول است که حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرمود: نیک گلی است مرزنگوش، در زیر عرش می روید و آبش باعث شفای چشم است.

در روایت دیگر منقول است: بسیار مرزنگوش را ببویید که قوّت شامه را می افزاید.

و از حضرت صادق عليه‌السلام منقول است: گُل بیست و یک نوع دارد و بهترین همه، گل مُورد است.

فصل دوازدهم: آداب بوییدن گل

در حدیث صحیح از امام صادق عليه‌السلام و در حدیث معتبر از حضرت رسول صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم منقول است: هرگاه گلی به شما بدهند، ببویید و بر دیده های خود بگذارید، که آن از بهشت آمده است.

در حدیث معتبر، از مالک جُهنی، روایت کرده است: گلی به امام جعفر صادق عليه‌السلام دادم. گرفتند و بوییدند و بر هر دو دیده گذاشتند، پس فرمود: هرکه گلی را بگیرد و ببوید و بر دیده ها بگذارد و بگوید: «اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ» هنوز بر زمین نگذاشته باشد، که گناهانش آمرزیده شود.

از امام علی النقی عليه‌السلام منقول است: هرکه گلی را ببوید و بر دیده ها گذاشته، صلوات بر محمّد و ائمه عليهم‌السلام بفرستد، حق تعالی برای او از حسنات به قدر یک بیابان عالج که در مابین مکه و شام و عراق کشیده شده است، بنویسد و از گناهان او، به عدد ریگ بیابان محو نماید.