شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

ترجمه:

: «ای بندگان خدا! اگر آخرین منزل هستی، و مقصد نهائی، همین (مرگ و سختی‌هایش) بود، بازهم برای مرد کار، مشغله‌ای کافی بود، که تمام اندوه‌هایش را به آن اختصاص دهد، از دنیا به کلّی غافل گردد و برای نجات از آن (سختی‌ها) رنج فراوان برد، چه رسد که (این آغاز کار و نخستین منزل راه است و) از این پس در گرو کردار و بازداشت برای حساب است، نه یاوری دارد که مانع عذاب گردد، نه پشتیبانی که از او دفاع کند، در آن روز هیچ کس را که از پیش ایمان نیاورده، یا در حال ایمان خیری نیندوخته (و عمل صالحی انجام نداده)، ایمان سودی نبخشد، بگو چشم به راه باشید ما هم منتظریم».

3- نتیجه پرهیزکاری‌

اوصیکم بتقوی اللّه فانّ اللّه قد ضمن لمن اتّقاه ان یحوّله عمّا یکره الی ما یحبّ، و یرزقه من حیث لا یحتسب، فإیّاک ان تکون ممّن یخاف علی العباد من ذنوبهم، و یأمن العقوبة من ذنبه، فانّ اللّه تبارک و تعالی لا یخدع عن جنّته،

الأنوار البهیة، ص: 147

و لا ینال ما عنده الّا بطاعته ان شاء اللّه «1»

ترجمه:

: «به شما سفارش می‌کنم به تقوای الهی و پرهیزکاری، زیرا خداوند متعال هر کس را که از او پروا کند، ضمانت نموده که ناخوشایندیش را به خوشی تبدیل کند، و از آنجا که گمان نمی‌برد به او روزی بخشد، پس بپرهیز از آن که، از کسانی باشی که بر جان دیگران به خاطر گناهانشان ترسانند، و در مورد کیفر خود در مورد گناهانشان، آسوده خاطر می‌باشند، چرا که نمی‌توان از خداوند متعال، بهشت را با خدعه گرفت، و جز از راه اطاعت و بندگی، به پاداش الهی نائل شد، ان شاء اللّه».

4- حذر از دنیاپرستی‌

و در نصیحت امام کاظم عليه‌السلام به هارون آمده؛ امام حسین عليه‌السلام فرمود:

انّ جمیع ما طلعت علیه الشّمس فی مشارق الارض و مغاربها، بحرها و برّها و سهلها و جبلها، عند ولیّ من اولیاء اللّه و اهل المعرفة بحقّ اللّه کفیئ الظّلال، ثمّ قال عليه‌السلام : الا حرّ یدع هذه اللّماظة لاهلها، یعنی الدّنیا، لیس لانفسکم ثمن الّا الجنّة فلا تبیعوها بغیرها، فانّه من رضی من اللّه بالدّنیا، فقد رضی بالخسیس

ترجمه:

: «همانا همه آنچه از مشرقها و مغربهای زمین، دریاها و خشکیها، زمین‌های هموار و کوهها، که خورشید بر آنها تابیده است، در نزد یکی از دوستان خدا، و اهل معرفت و خداشناس، مانند «سایه دیوار» [کم اهمیّت] است»، سپس فرمود:

«آیا آزاد مردی پیدا می‌شود که این ته‌مانده دنیا را به اهلش- یعنی اهل دنیا- واگذارد؟ جان شما بهائی جز بهشت ندارد، آن را به غیر از بهشت نفروشید،

(1) این مواعظ، در کتاب تحف العقول، آمده است (مترجم)

الأنوار البهیة، ص: 148

________________________________

همانا کسی که از خدا به داشتن دنیا خوشنود شود، به چیزی ناقابل و ناچیز، خوشنود شده است».

5- اشعاری پرمعنا از امام حسین عليه‌السلام ‌

عالم ربّانی سیّد علیخان (ره) از کتاب «خلق الانسان» تألیف فاضل نیشابوری نقل می‌کند که امام حسین عليه‌السلام در موارد بسیار، این اشعار را می‌خواند، روایت کنندگان معتقدند که این اشعار را خود وجود اقدس آن حضرت سروده، و از زبان گهربارش خوانده است، و آن اشعار چنین است:

لئن کانت الافعال یوما لاهلهاکمالا و حسن الخلق ابهی و اکمل

و ان کانت الارزاق رزقا مقدرافقلّة جهد المرء فی الکسب اجمل

و ان کانت الدّنیا تعدّ نفیسةفدار ثواب اللّه اعلی و انبل

و ان کانت الابدان للموت انشأت‌فقتل امرئ بالسّیف فی اللّه افضل

و ان کانت الاموال للتّرک جمعهافما بال متروک به المرء یبخل ترجمه:

: «اگر کارهای نیک، روزی برای صاحبانش مایه کمال است، «نیک‌خوئی» زیباتر و کاملتر است.

و اگر رزقها، برای هر کسی تقدیر شده، بنابراین حرص کمتر انسان برای تحصیل ثروت، زیبنده‌تر است.

و اگر دنیا به عنوان چیز ارزشمند شمرده شود، ولی خانه پاداش خدا (آخرت) ارجمندتر و باارزشتر است.

و اگر بدنها برای مرگ پدید آمده‌اند، بنابراین نبرد انسان در راه خدا، برتر خواهد بود.

و اگر انباشته کردن اموال برای بجای گذاشتن آنها (در دنیا و رفتن به آخرت) است، پس چرا انسان در مورد چیز بجا مانده، بخل می‌ورزد؟ ».

الأنوار البهیة، ص: 149

6- علّت بی‌وفائی مردم‌

روایت شده: هنگامی که امام حسین عليه‌السلام به سرزمین کربلا وارد گردید، به یاران خود رو کرد و چنین فرمود:

النّاس عبید الدّنیا، و الدّین لعق علی ألسنتهم یحوطونه ما درّت معایشهم، فاذا محّصوا بالبلاء قلّ الدّیّانون

: «انسانها، بندگان دنیا هستند، و دین لعابی بر روی زبان آنها است که تا زندگیشان روبراه است، آن را بر زبان می‌رانند، ولی وقتی که دوران آزمایش فرا رسد، دین‌داران کمیاب شوند».

[شهادت]

وقت شهادت مظلومانه امام حسین عليه‌السلام ‌

شیخ مفید (ره) در کتاب ارشاد، می‌نویسد: امام حسین عليه‌السلام در روز شنبه، دهم محرّم سال 61 هجرت، بعد از نماز ظهر، مظلومانه با لب تشنه جان سپرد، در حالی که برای رضای خدا، در برابر ستمگران، استقامت کرد- چنانکه این مطلب را در کتابهای دیگر، شرح داده‌ایم-.

آن حضرت، هنگام شهادت، 58 سال داشت. هفت سال آغاز عمرش را با جدّ بزرگوارش، پیامبر صلى‌الله‌عليه‌وآله گذراند، و سی و هفت سال با پدرش امیر مؤمنان علی عليه‌السلام بود، و ده سال با برادرش امام حسن عليه‌السلام مصاحبت داشت، و مدّت خلافتش بعد از امام حسن عليه‌السلام ، یازده سال طول کشید. آن حضرت موی [محاسنش] را با حنا و وسمه، رنگ می‌کرد، و هنگام شهادت، سفیدی قسمتی از موهای رخسارش آشکار شده بود «1» .

پاداش عظیم زیارت مرقد شریف امام حسین عليه‌السلام ‌

در پاداش زیارت مرقد شریف امام حسین عليه‌السلام ، بلکه در وجوب آن،

(1) یعنی سفیدی زیر موها، ظاهر شده بود، از این رو که آن حضرت در ایّامی که در کربلا بود، خضاب نکرد، و طبعا از وقت رنگ کردن گذشته بود (مؤلّف).

الأنوار البهیة، ص: 150

____________________________

روایات بسیاری نقل شده است «1» به عنوان نمونه:

امام صادق عليه‌السلام فرمود:

زیارة الحسین واجبة علی کلّ من یعتقد و یقرّ بالحسین عليه‌السلام بالامامة من اللّه عزّ و جلّ

: «زیارت امام حسین عليه‌السلام واجب است بر هر کسی که به امامت او از سوی خدا، اعتقاد و اقرار دارد» «2».

نیز فرمود:

زیارة الحسین تعدل مائة حجّة مبرورة و مائة عمرة متقبّلة

: «پاداش زیارت (قبر شریف) امام حسین عليه‌السلام با پاداش صد حجّ ستوده، و صد عمره پذیرفته شده، برابر است».

رسول خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله فرمود:

من زار الحسین بعد موته فله الجنّة

: «کسی که امام حسین عليه‌السلام را بعد از وفاتش، زیارت کند، بهشت از برای او است».

روایات در این باره بسیار است.

شیخ مفید (ره) در کتاب «المقنعة» می‌نویسد: یونس بن ظبیان گفت؛ به امام صادق عليه‌السلام عرض کردم: فدایت گردم؛ من در بسیاری از اوقات از حسین عليه‌السلام یاد می‌کنم، در این هنگام چه بگویم؟

امام صادق عليه‌السلام در پاسخ فرمود؛ بگو:

صلّی اللّه علیک یا ابا عبد اللّه...

: «درود و رحمت خدا بر تو ای ابا عبد اللّه، سه بار این سخن را بگو، همانا سلام

(1) در این باره، به وسائل الشیعة، ج 10، از ص 347 تا 390 مراجعه شود (مترجم).

(2) در وسائل الشیعة، بابی با نام «باب وجوب زیارة الحسین» عليه‌السلام عنوان شده و در آن، پنج روایت ذکر شده است (مترجم).

الأنوار البهیة، ص: 151

_____________________________

شما از دور و نزدیک به ما می‌رسد» «1» .

و عالم بزرگ شهید اوّل [محمّد بن مکّی عاملی، متوفّی 786 ه ق] در کتاب دروس می‌فرماید: پاداش زیارت امام حسین عليه‌السلام بی‌شمار است، تا آنجا که روایت شده: «زیارت امام حسین عليه‌السلام بر هر انسان با ایمان واجب است، و اگر او آن را ترک کند، حقّ خداوند متعال و رسولش را ترک نموده است، و ترک زیارت امام حسین عليه‌السلام ، (یک نوع) جفا و ستم و رنجانیدن رسول خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله است و باعث نقص در ایمان و دین خواهد شد، و بر انسان ثروتمند سزاوار است که مرقد شریف امام حسین عليه‌السلام را در هر سال دو بار زیارت کند، و بر فقیر سزاوار است که آن حضرت را در هر سال یک بار زیارت نماید، آن کس که یک سال از عمر او بگذرد، و او کنار قبر امام حسین عليه‌السلام (برای زیارت) نرود، یک سال از عمر او کوتاه می‌شود، زیارت آن حضرت، موجب طول عمر است، و روزهائی که در راه زیارت او سپری شده، از عمر انسان به شمار نمی‌آید، نیز زیارت او، موجب از بین رفتن اندوه، و پاکی از گناهان است، و برای هر گامی که به سوی زیارت آن حضرت برداشته می‌شود، پاداش یک حجّ ستوده، به زائر داده می‌شود، و زیارت او موجب پاداشی معادل پاداش آزاد نمودن هزار برده، و معادل پاداش نشاندن هزار سوار بر اسب، و فرستادن آنها به سوی جهاد در راه خدا است، هر درهمی که او در راه زیارت امام حسین عليه‌السلام خرج کند، برابر خرج ده هزار درهم (در راه خدا) به شمار می‌آید، و کسی که کنار قبر شریف آن حضرت بیاید، در حالی که حقّش را شناخته باشد، خداوند گناهان گذشته و آینده او را می‌آمرزد، تا آنکه حضرت صادق عليه‌السلام فرمود: هر کس از قبر آن حضرت دور باشد، بر پشت بام خانه‌اش برود، و سر به آسمان نموده و به جانب قبر او رو کند و بگوید:

السّلام علیک یا ابا عبد اللّه، السّلام علیک و رحمة اللّه و برکاته

(1) وسائل الشّیعه، ج 10، ص 385

الأنوار البهیة، ص: 152

_____________________________

: «سلام و درود بر تو ای ابا عبد اللّه! سلام و درود و رحمت و برکات خدا بر تو باد».

خداوند ارزش زیارتی را در نامه عملش بنویسد که با پاداش حجّ و عمره، برابر است «1» و اگر هر روز این کار را پنج بار تکرار کند، خداوند در هر بار همان ثواب را برای او ثبت می‌فرماید».

[پایان نور پنجم]

(1) وسائل الشیعة، ج 10، ص 386- در ذیل روایت آمده، امام صادق عليه‌السلام به سدیر فرمود:

«اصعد فوق سطحک، ثمّ التفت یمنة و یسرة، ثمّ ترفع رأسک الی السّماء، ثمّ تنحو نحو القبر، فتقول: السّلام علیک یا ابا عبد اللّه، السّلام علیک و رحمة اللّه و برکاته تکتب لک زورة، و الزّورة حجّة و عمرة.

الأنوار البهیة، ص: 153