فرازی از ابتدای خطبه ی حضرت فاطمة الزهرا (سلام الله علیها) که به ما می آموزد که چگونه کلام راآغازکنیم.

 بسم الله الرحمن الرحیم

 

اَلحمدُ ِلله علی ما أنعَمَ ،و لَه الشُّکرُ علی ما ألهَمَ ،و الثَّناءُ بِما قَدَّمَ مِن عُمُومِ

 نِعَمٍ ابتَدَاهَا ،وَ سُبُوغِ آلاءٍ أسدَاهَا،وَ تَمَامِ مِنَنٍ وَالَاهَا! جَمَّ عَنِ الإحصَاءِ

 عَدَدُهَا ،وَ نَأَی عَنِ الجَزَاءِ أَمَدُهَا،وَ تَفَاوَتَ عَنِ الإِدرَاکِ أَبَدُهَا،وَ نَدَبَهُم

 لِاستِزادَتِهَا بِالشُّکرِ لِاتِّصَالِهَا، وَ استَحمَدَ إلی الخَلَائِقِ بِإجزَالِهَا وَ ثََنَّی

 بِالنَّدبِ إلی أمثَالِهَا.

 

خدا را بر نعمت هایش سپاس می گویم، و بر توفیقاتش شکر میکنم,و بر مواهبی که ارزانی داشته،ثنا می خوانم.بر نعمت های گسترده ای که از آغاز به ما داده.و بر مواهب بی حسابی که به ما اِحسان فرموده و بر عطایای پی در پی که همواره ما را مشمول آن ساخته.نعمت هایی که از شماره و إحصاء بیرون است.و بخاطر گستردگی در بستر زمان هرگز قابل جبران نیست. و انتهای آن از ادراک انسان ها خارج است.بندگان را برای افزایش استمرار این مواهب به شکر خویش فرا خوانده.و خلائق را برای تکمیل آن به ستایش خود دعوت نموده.و آنان را برای به دست آوردن همانند آن ها تشویق فرموده.

 

وَ أشهَدُ أن لَا إلَه إلَّا الله وَحدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ،کَلِمَةٌ جَعَلَ الإخلَاصَ تَأوِیلَهَا،وَضَمَّنَ القُلُوبَ مَوصُولهَا،وَ أنَارَ فِی

 الفِکَرِ مَعقُولَهَا.الممتَنِعُ مِنَ الأَبصَارِ،رُؤیَتُهُ،وَ مِنَ الأَلسُنِ صِفَتُهُ وَ مِنَ الأَوهَامِ کَیفِیَّتُهُ.

 و من شهادت می دهم که معبودی جز خداوند یکتا نیست.بی مثال است،وشریکو مانند ندارد.این سخنی است که روح آن اخلاص است،وقلوب مشتاقان با آن گره خورده،و آثار آن را در اَفکار پرتو اَفکن شده.خدایی که رؤیتش با چشم ها غیر ممکن است،و بیان اوصافش با این زبان محال،و درک ذات مقدّسش برای عقل و اندیشه ها ممتنع است.