ايّامى كه در حوزه با بركت قم مشغول تحصيل بودم و گاهى هم براى تبليغ معارف حقه در مجالس مذهبى سخنرانى مى‏‌كردم به وسيله يكى از دوستانم جهت تبليغ دين در خانه تاجرى مؤمن و متّقى در شهر قم دعوت شدم.
واسطه دعوت كه از سادات محترم قم بود، آن تاجر مؤمن متقى صاحب مجلس را اين گونه برايم توصيف كرد: زمانى كه در شهر قم مسافرخانه به اندازه مسافر نبود و شهر از هر جهت در محدوديت قرار داشت و جمعيت چندانى در آن سكونت نداشت، اين تاجر در مركز شهر در محلّى كه به پايانه‌‏هاى مسافربرى كه نوعاً ماشين‏‌هاى مسافرتى و مسافران از آن عبور مى‏‌كردند نزديك بود، خانه‏‌اى وسيع، داراى اتاق‏‌هاى متعدد كه بيش از نياز خود و خانواده‏اش بود، بنا كرد، شايد اقوام و دوستان در دل خود به او ايراد مى‏‌گرفتند كه اين خانه وسيع و اتاق‏‌هاى متعددى كه مورد نياز نيست چرا بنا مى‌‏شود؟ ولى او در بنا كردن اين خانه نيّت بسيار پاك و با منفعتى داشت.

وقتى خانه ساخته شد، از ابتداى زمستان تا انتهاى آن در سرماى بسيار خشك كويرى قم كه طاقت‏‌فرسا بود، نزديك نيمه شب از خانه بيرون مى‏‌آمد و به گشت و گذار مى‌‏پرداخت، اگر غريبى را مى‌‏ديد يا مسافرى را تنها يا همراه زن و فرزندش مشاهده مى‌‏كرد كه به علت خرابى اتومبيل يا پيدا نكردن مسافرخانه يا به علت ديگر سرگردان مانده، او را به خانه مى‏‌آورد و با رويى گشاده، اتاقى گرم همراه با وسائل پذيرايى از ميوه و خوراك در اختيارش مى‏‌گذاشت تا آن شب را از خطر سرما در امان بماند و فرداى آن شب به شهر و ديارش بازگردد و براى او ثابت شود كه اهل ايمان و اهل تقوا با عنايت و لطف خدا از مهر و محبتى گسترده نسبت به همگان برخوردارند و از هيچ كمكى نسبت به همنوعان و برادران ايمانى و خانواده‏هاى اسلامى دريغ ندارند.

هزينه كردن مهر و محبّت تا جايى مورد توجه اسلام و پيشوايان با كرامت آن است كه فرمان رسيده نه فقط زنده ‏ها بلكه از مردگان خود هم ياد كنيد و براى آنان كار خير انجام دهيد و حداقل هفته ‏اى يك بار كنار مزارشان حاضر شويد كه سبب خوشحالى و شادمانى آنان مى‏شود و باعث دعاگويى آنان به شما مى‏گردد زيرا اين مهر ورزى شما و سؤال از حال زندگان و كار خير براى مردگان براى شما نزد خدا داراى پاداش بزرگ و سبب حل مشكلات خواهد بود