روزی برای فریاد کودکان بی صدا (کودکان فلسطین)
در تقویم جهانی، روز کودک نماد امید، معصومیت و آیندهای روشن است. اما برای هزاران کودک در سرزمینهای اشغالشده و مناطق ناامن، این روز یادآور خون، آوار و بیپناهیست.
در سالهای اخیر، بهویژه در نوار غزه، رژیم صهیونیستی با بیرحمی تمام، کودکان را هدف مستقیم حملات خود قرار داده است. طبق گزارشهای بینالمللی، در جریان عملیات «طوفان الاقصی»، هر ۱۰ دقیقه یک کودک جان خود را از دست داده. دبیرکل سازمان ملل، غزه را «قبرستان کودکان» نامید.
- بیش از ۴۶۰۰ کودک فلسطینی کشته شدند
- صدها مدرسه و بیمارستان بمباران شد
- بیش از ۷۰۰ هزار کودک آواره و بیسرپناه شدند
این جنایات، نه فقط نقض آشکار حقوق بشر، بلکه لکهای ننگین بر وجدان جهانیست. کودکانی که باید در کلاس درس باشند، در گورهای دستهجمعی دفن شدند. اما کودککشی فقط در غزه رخ نداده است.
در ۱۳ دی ۱۴۰۲، همزمان با سالگرد شهادت سردار قاسم سلیمانی، دو انفجار تروریستی در مسیر گلزار شهدای کرمان رخ داد. این حمله که داعش مسئولیت آن را برعهده گرفت، یکی از مرگبارترین حملات تروریستی تاریخ ایران بود.
- ۸۹ شهید، از جمله ۳۰ کودک زیر ۱۸ سال
- روایتهایی از کودکان مجروح، مانند محمدصادق ۸ ساله، دل هر انسانی را به لرزه میاندازد
این کودکان، نه در میدان جنگ، بلکه در مراسمی خانوادگی و مذهبی حضور داشتند. تروریسم کور، بیرحمانه و بیتمایز، جان آنان را گرفت. برخی تحلیلگران معتقدند که این حمله در امتداد پروژههای ناامنسازی منطقه توسط جریانهای وابسته به صهیونیسم بوده است.
در روز جهانی کودک، باید نه فقط جشن گرفت، بلکه فریاد زد: کودکان حق دارند زندگی کنند، بازی کنند، بخندند. نه در آوار، نه در ترس، نه در سایهی بمب و انفجار.
جهان در برابر آینه وجدان؛ پرسشهایی که پاسخ میطلبند
این دو فاجعه در دو جغرافیای متفاوت، اما با دردی مشترک، آیینهای در برابر وجدان جهانی میگیرند. سکوت نهادهای بینالمللی در قبال کشتار سیستماتیک کودکان در غزه، و محکومیتهای ضعیف و دیرهنگام حملات تروریستی در کرمان، این پرسش بنیادین را برجسته میسازد: آیا جان کودکان جهانسوم ارزانتر است؟ آیا حقوق بشر، برگزیدهپذیر و دوپله شده است؟ وقتی کشتار کودکان فلسطینی با "حق دفاع از خود" توجیه میشود و قربانیان کرمان در هیاهوی رسانهای غرب گم میشوند، پاسخ این پرسشها تلخ و روشن است.
پیوندی شوم: الگویی برای ناامنسازی زندگی عادی
حمله به غزه و انفجار در کرمان، در یک نقطه کلیدی مشترک هستند: نابودی امنیت بنیادین بشری. در غزه، کودکان در "امنترین" مکانها—خانهها، مدارس و بیمارستانها—سلاخی میشوند. در کرمان، کودکان در "پاکترین" فضاها—یک مراسم مذهبی و میهنی—قربانی میشوند. این الگو نشان میدهد که هدف، تنها کشتن افراد نیست، بلکه کشتن امید، ویران کردن مفهوم پناهگاه و از بین بردن هر جزیره امنی در زندگی روزمره است. این استراتژی، ابزاری برای شکستن روحیه ملتها و تسلیم کردن آنان است.
مسئولیت اخلاقی ما: از همدلی تا اقدام
در چنین شرایطی، شعارها و پیامهای همدردی هرچند لازم، اما به هیچ وجه کافی نیستند. مسئولیت اخلاقی جامعه جهانی و نخبگان فراتر از این هاست.
· مسئولیت رسانهها: پرهیز از سکوت و دوگانهبازی در پوشش اخبار. باید نام و چهره هر کودک قربانی را به نمادی جهانی علیه بیعدالتی تبدیل کرد.
· مسئولیت نهادهای بینالمللی: عبور از مرحله "ابراز نگرانی عمیق" و اتخاذ اقدامات قاطع و عملی علیه ناقضان حقوق کودکان، از تحریم تا محاکمه در دادگاههای بینالمللی.
· مسئولیت تکتک ما: آگاهیبخشی، افشاگری و تحت فشار قرار دادن حکومتها و نهادها برای پاسخگویی. باید صدای بلند کودکان خاموششده باشیم.
روز کودک؛ روز میثاق برای آیندهای انسانیتر
پس بیاییم در این روز جهانی کودک، تنها به غزه و کرمان محدود نکنیم. به یمن، به سوریه، به افغانستان و به هر نقطهای از جهان که کودکی قربانی آزمندی و خشونت بزرگسالان شده است، بنگریم. این روز باید به "روز میثاق جهانی" برای دفاع از معصومیت تبدیل شود. میثاقی که در آن بر سر این اصل غیرقابل مذاکره پافشاری کنیم: هیچ آرمان، هیچ ایدئولوژی و هیچ جنگی، آنقدر مقدس نیست که بتوان کشتن یک کودک را با آن توجیه کرد.
فرزندان ما، وارث این زمین خواهند بود. آیا میراثی جز خاکستر، خون و خاطره بمب به آنان خواهیم سپرد؟ پاسخ ما به این پرسش، در عمل و فریاد امروزمان نهفته است. فریادی که باید جهان را از خواب بیدار کند: کافی است! به کودکانمان رحم کنید.
«امسال روز جهانی کودک فرق دارد. این روز، روز فریاد است.
فریاد کودکان غزه که زیر آوار مدفون شدند.
فریاد کودکان کرمان که در مراسمی مذهبی قربانی تروریسم شدند.
این دو فاجعه،با وجود جغرافیای متفاوت، یک درد مشترک دارند: نابودی عمدی معصومیت.
وقتی جهان سکوت میکند،وظیفه ماست که صدای بلند این کودکان خاموش باشیم.