اشاره

هشتم شوال 1344 ق، روزى است که بقعه هاى متبرک امامان آرمیده در زمین پاک بقیع، به دست گروه منحرف «وهّابی» به ویرانه اى تبدیل گشت و هجوم وحشیانه و جاهلانه این گروه، باعث خرابى گنبد و بارگاه چهار امام معصوم (علیهم السلام) گردید. این عمل وهابیت، در حالى صورت گرفت که جهان کنونى، همگى بر حفظ میراث فرهنگى خود و نشانه هاى تمدّن خویش، مى کوشند و بر آن تاکید مى ورزند.

 

 

بقیع، مزار خوبان

در قبرستان بقیع، افزون بر مزار ساده و غریب چهار امام معصوم، یعنى امام حسن مجتبى (علیه السلام) ، امام سجّاد (علیه السلام) ، امام باقر (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام) چهره هاى دیگرى نیز در خاک پاک آن آرام گرفته اند که عبارت اند از: «عبداللّه پدر پیامبر (صلى الله علیه و آله) ، عباس عموى پیامبر، ابراهیم پسر پیامبر، صفیه عمه پیامبر، زینب، ام کلثوم و رقیّه دختران پیامبر، حلیمه سعدیّه دایه پیامبر، فاطمه بنت اسد و عقیل مادر و برادر امیرمؤمنان على (علیه السلام) ، تعدادى از همسران رسول خدا، و نیز تعدادى از صحابه و تابعین همچون: مقداد، جابربن عبداللّه انصارى، مالک اشتر، عثمان بن مظعون، سعد بن معاذ، ابن مسعود، محمد حنفیه و....»

 

 

پیامبر (صلى الله علیه و آله) و زیارت بقیع

در کتاب هاى حدیثى و تاریخى اهل سنت، به سیره پیامبر در زیارت بقیع اشاره شده و به نقل از عایشه، آمده است: «پیامبر (صلى الله علیه و آله) در آخرین بخش شب، خانه را به قصد زیارت بقیع ترک مى کرد و هر زمان وارد این سرزمین مى شد، به آنان چنین خطاب مى نمود: درود بر شما اى ساکنان خانه هاى مؤمنان، آنچه به وقوع آن در آینده وعده داده مى شدید، سراغتان آمد و میان مرگ و رستاخیز به سر مى برید، ما نیز از پى شما خواهیم آمد. پروردگارا، اهل بقیع را بیامرز». خاطره هاى دیگر نیز از زیارت بقیع توسط پیامبر گرامى اسلام (صلى الله علیه و آله) ، در تاریخ به ثبت رسیده است.

 

 

گواهان اصالت تاریخى

هر حادثه اى، در روزهاى نخست وقوع خویش، در چشم معاصران آن، از قطعیت برخوردار است، ولى مرور زمان و بى تفاوتى مردم، به تدریج از قطعیت آن حادثه مى کاهد و پس از مدتى، غبار شک و تردید بر چهره آن نشسته، گاهى حالت افسانه به خود مى گیرد. شکل گیرى این روند در مورد اسلام، بیش از دیگر ادیان، خطرساز و مشکل زاست؛ زیرا اسلام، آیینى ابدى و جاودانى است و مردم جهان، باید تا روز رستاخیز از پرتو آن کسب نور کنند.
از این رو، ضرورى است در حفظ هر آنچه دوام قطعیت را باعث مى شود، کوشید و بى شک حفظ آثار تاریخى مربوط به زندگى رهبران دینى و نمادهاى به جا مانده بر قبور آنها، یکى از راه هاى استمرار قطعیت است. قبرستان بقیع نیز، که آرامگاه و پذیراى وجود چند تن از امامان و بزرگان دین است، از جاهایى است که حفظ و صیانت از آن ضرورى است.

 

 

بقعه گذارى

برخى از منحرفان، با استناد به دلایل بسیار ضعیف و ناپذیرفتنى، بقعه گذارى و ساختمان سازى بر فراز قبرها را ممنوع دانسته و آن را شرک و کفر دانسته اند؛ در حالى که بررسى دلایل محکم دینى و نیز عملکرد صحابه و عموم مسلمانان نشان مى دهد که این عمل، از زمان صدر اسلام و حتى پیش از آن، جایز و مباح بوده است.
وجود قبرهایى در اطراف بیت المقدس مانند قبر داوود نبى (علیه السلام) در قدس و قبر حضرت ابراهیم (علیه السلام) و پسرانش در شهر الخلیل، که همگى داراى بناهاى مرتفعى است، دلیلى بر جواز این کار و رواج آن در شریعت هاى دیگر مى باشد. در بررسى اسلامى نیز مى توان به بناگذارى ساختمان قبر پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله) و نیز برخى از یاران آن حضرت اشاره کرد که هیچ یک از گروه هاى اسلامى آن را ممنوع ندانسته اند؛ با این حال، بقعه هاى موجود بر فراز قبر چهار امام بزرگوار، در قبرستان بقیع، در سال 1344ق، به دست گروهى منحرف، ویران گردید.

 

 

بازسازى قبور بزرگان در اسلام

قرآن مجید، همگان را به بزرگداشت نشانه هاى الهى در میان مردم فراخوانده و آن را نشانه پارسایى دل ها مى داند. به یقین، پیامبران و اولیاى الهى، از بزرگ ترین و بارزترین نشانه هاى دین خداوند هستند که وسیله ابلاغ دین و مایه گسترش آن در میان مردم بوده اند و یکى از راه هاى بزرگداشت آنها، حفظ آثار و قبرهاى آنان و محافظت از نابودى آن مزارهاى شریف و بناهاى اسلامى اش مى باشد.