การชี้นำ (ฮิดายะฮ์)ในอิสลาม  ตอนที่ 3

 

การชี้นำ (ฮิดายะฮ์) ในสำนวนไวทยากรณ์อาหรับ

การใช้คำว่า “ฮิดายะฮ์” ด้วยคำสันธาน “อะลา”

 

 คำว่า “ฮิดายะฮ์” และคำต่าง ๆ ที่แตกออกมาจากคำนี้ อัลกุรอานได้ใช้ควบคู่กับคำสันธานว่า “อะลา” ซึ่งมีความหมายที่บ่งชี้ถึงการเหนือกว่า เช่น

 

إِنْ كَانَ عَلَى الْهُدَى           

 

“หากบ่าวผู้นั้นอยู่บนแนวทางที่ถูกต้อง”

 (ซูเราะฮ์ อะลัก โองการที่ 11)

 

أُولَئِكَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ

 

 “ชนเหล่านี้ คือ ผู้ที่ (ตั้ง) อยู่บนทางนำ”

 (ซูเราะฮฺ บะเกาะเราะฮ์ โองการที่ 5)

 

أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلإسْلامِ فَهُوَ عَلَى نُورٍ مِنْ رَبِّهِ

 

“ผู้ใดที่อัลลอฮ์ทรงเปิดใจของเขาสู่อิสลาม ดังนั้น เขาอยู่บนแสงสว่างจากพระผู้อภิบาลของเขา”

(ซูเราะฮ์ อัซซุมัร โองการที่ 22)

 

ส่วนคำว่า “ฎอลาละฮ์” และคำที่แตกออกมาจากคำนี้จะใช้กับคำสันธาน “ฟี” ซึ่งบ่งชี้ถึงการตำหนิ เช่น

 

وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ

 

“และแท้จริง ไม่เราก็พวกท่าน แน่นอนที่อยู่บนแนวทางที่ถูกต้อง หรืออยู่ในการหลงผิดอย่างชัดแจ้ง”

(ซูเราะฮ์ สะบะอ์ โองการที่ 24)

 

وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا صُمٌّ وَبُكْمٌ فِي الظُّلُمَاتِ

 

    “และบรรดาผู้ที่ปฏิเสธโองการทั้งหลายของเรานั้น คือผู้ที่หูหนวก และเป็นใบ้ ซึ่งอยู่ในบรรดาความมืดมน”

(ซูเราะฮ์ อัลอันอาม โองการที่ 39)

 

  คำว่า “ซุลุมาต” นั้นเหมาะสมกับคำว่า “ฎอลาละฮ์” และหากใช้กับคำสันธาน “อะลา” ก็ยังคงให้ความหมายของการตำหนิเช่นเดิม เพราะความมืดมนจะปกคลุมเหนือมนุษย์ที่หลงทางและทำบาป

 

وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ

 

“และเมื่อความมืดได้ปกคลุมพวกเขา”

(ซูเราะฮ์ อัลบะเกาะเราะฮ์ โองการที่ 20)

 

 ดังนั้น พวกที่ทำบาปได้จมและตกอยู่ภายใต้ความมืดมนและการหลงทาง ไม่ใช่พวกเขาจะอยู่เหนือการหลงทาง ซึ่งแตกต่าง ๆ จากคำว่า “ฮิดายะฮ์” ที่เหล่าผู้ศรัทธาจะเป็นผู้ที่ควบคุมและอยู่บนทางนำ

 

      หรือจะกล่าวอีกได้ว่า  อัลกุรอาน คือ คัมภีร์แห่งการชี้นำบรรดาผู้ยำเกรง และความยำเกรง ก็คือ รากฐานและแบบฉบับของศรัทธาชน

 

أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَى تَقْوَى مِنَ اللَّهِ

 

 “ผู้ที่วางรากฐานอาคารของเขาบนความยำเกรงต่ออัลลอฮ์”

 (ซูเราะฮ์ อัตเตาบะฮ์ โองการที่ 109)

  บรรดาผู้ยำเกรงนั้นยืนหยัดอยู่บนรากฐานของความยำเกรง ซึ่งความยำเกรงนี้คือแหล่งที่มาของการได้รับทางนำ ดังนั้น พวกเขา คือ ผู้ที่ยืนหยัดอยู่บนรากฐานของการได้รับทางนำ

 

أُولَئِكَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ

 

 “ชนเหล่านั้นอยู่บนแนวทางที่ถูกต้องจากพระผู้อภิบาลของพวกเขา”

  (ซูเราะฮ์ ลุกมาน โองการที่ 5)

 

     เพราะแสงได้ทำให้สิ่งต่าง ๆ ได้รับความสว่าง และความมืดทำให้สิ่งต่าง ๆ ต้องตกอยู่ภายใต้ความมืดมิดฉันใด แสงแห่งทางนำก็จะทำให้มนุษย์อิ่มเอมและมีความผาสุกฉันนั้น

 

يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ

     

   “เพราะอัลลอฮ์จะทรงยกย่องเทิดเกียรติแก่บรรดาผู้ศรัทธาในหมู่พวกเจ้า และฐานันดรแก่บรรดาผู้ได้รับความรู้หลายชั้น”

 (ซูเราะฮ์ อัลมุญาดะละฮ์ โองการที่ 11)

 

 และความมืดมนของการหลงทางจะทำลายและทำให้เขาตกต่ำไปในที่สุด

 

            وَلا تَطْغَوْا فِيهِ فَيَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبِي وَمَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوَى

 

“และพวกเจ้า อย่าได้ฝ่าฝืน มิฉะนั้น ความกริ้วของข้าจะบังเกิดแก่พวกเจ้า และผู้ใดที่ความกริ้วของข้าจะเกิดขึ้นแก่เขา แน่นอนเขาก็จะประสบความพินาศ”
 (ซูเราะฮ์ ฏอฮา โองการที่ 81)

 

ขอขอบคุณ เว็บไซต์อัชชีอะฮ์