ทำไมเราต้องรำลึกถึงอิมามฮุเซน ตอนที่ 1

 

ก่อนที่เราจะพูดถึง 4 เป้าหมายที่สำคัญในการลุกขึ้นต่อสู้ในขบวนการอาชูรอ และอธิบายถึงสาเหตุของการจัดงานรำลึกถึงเหตุการณ์กัรบะลา และวีรกรรมของท่านอิมามฮุเซน (อ) และบรรดาวีรชนแห่งกัรบะลา

 

 อยากจะขอกล่าวว่า เหตุการณ์กัรบะลา ก่อนที่จะเกิดขึ้นได้มีการหลั่งน้ำตาให้กับเหตุการณ์นี้มาแล้ว ซึ่งมีรายงานว่า แม้แต่ท่านศาสดาอาดัม (อ) ท่านศาสดาซักกะรียา  (อ) ก็ร้องไห้ให้กับเหตุการณ์นี้มาแล้ว นามว่า ฮุเซน จึงเป็นนามที่บริสุทธิ์ยิ่ง

 

มีรายงานอีกว่า เมื่อยามที่ท่านศาสดามุฮัมมัดได้อุ้มทารกน้อยฮุเซนไว้บนตักของท่าน ท่านก็ร้องไห้ออกมา

 

รายงานจากท่านอะมีรุลมุมินีน อะลี (อ) ว่า ขณะที่เกิดสงครามซิฟฟีน ท่านได้เดินทางผ่านแผ่นดินกัรบะลา ท่านได้หยิบก้อนดินก้อนหนึ่งขึ้นมาและทำการจูบดินที่นั้น แล้วกล่าวว่า "ช่างน่ายินดีเสียนี่กระไร ที่แผ่นดินแห่งนี้ มีชาวสวรรค์มาจากที่นี่และมีการร้องไห้ ณ ที่นี่ด้วย"

 

ฉะนั้น  เหตุการณ์เหล่านี้ได้เกิดขึ้นก่อนเหตุการณ์กัรบะลา ซึ่งถือว่าเป็นการให้เกียรติในความยิ่งใหญ่ของเหตุการณ์กัรบะลา

 

แต่ประเด็นที่เกี่ยวกับการจัดงานรำลึกแสดงความเศร้าโศกเสียใจ อาลัยอาวรณ์ อย่างเป็นทางการ เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์กัรบะลา เริ่มต้นจากวันที่อิมามฮุเซนถูกสังหาร จากการรำลึกของท่านหญิงซัยนับ (ซ)  และท่านหญิง คือ บุคคลแรกที่ได้จัดงานการรำลึกและแสดงความเสียใจ ร้องไห้ต่อท่านอิมามฮุเซน

 

เวลาที่ท่านหญิงไปถึงสถานที่สังหารอิมามฮุเซน ท่านได้ผินหน้าไปยังสถานที่ฝังศพของบิดาของท่าน แล้วกล่าวว่า “โอ้พ่อจ๋า ด้วยริมฝีปากอันสวยงามของท่าน โอ้พ่อจ๋า ด้วยหัวใจที่ร้อนระอุของท่าน ความเศร้าโศกนี้กำลังจะไปหาท่านที่เมืองกูฟะฮ์และเมืองชาม”

 

อิมามซัจญาด กล่าวว่า "ฉันคือบุตรของผู้ที่ไม่มีศีรษะติดที่กาย และฉันคือบุตรของผู้ที่ริมฝีปากของเขานั้นแห้งเหือดในสภาพที่กระหายน้ำ

 

ในช่วงแรก การรำลึกถึงท่านอิมามฮุเซน (อ)  ได้เริ่มต้นขึ้นที่เมืองชาม หลังจากนั้นก็ที่เมืองมะดีนะฮ์ แต่ไม่ได้มีการจัดงานรำลึกอย่างเป็นทางการ เนื่องจากผู้ปกครองในสมัยนั้นไม่อนุญาตให้มีการจัดงานรำลึกใดๆทั้งสิ้น

 

 บรรยายโดย ฮุจญตุลอิสลาม รอฟีอี

ถอดความโดย เชคญะมาลุดดีน ปาทาน