5-HZ.ALİ(A.S)IN ASKERİ HİZMETLERİ

Hz. Resülullah (s.a.s)ın bisatından 14 sene geçinceye kadan hazretin mantık ve akla dayalı olan nasihat ve vazları Arap milletinin putperest kabilelerini hidayet etmekte etkili olmayınca bir kaç ayet nazil olarak kafirlerle savaş desturunu vermiştir. Böylece hicretin ikinci yılından itibaren Hz. Resülullah'ın hayatta bulunduğu 9 sene içerisinde Arabistan'ın müşrik ve yahudileri ile 82 civarında savaş yapılmıştır. Bu savaşların bir kısmın bizzat Hz. Resülullah'ın kendisi de şirket etmiştir ve bu gibi savaşlara gazve denmektedir.

Hz. İmam Ali (a.s)ın bu savaşlarda gösterdiği fedakarlık ve cesareti hiç bir kimseye gizli değildir. İşte o hazretin göstermiş olduğu bu eşsiz yiğitlik ve casereti dolayısıyladır ki o hazrete savaşların aslanı Arapların savaşcısı ismini vermişlerdir. Kısacası Hz. İmam Ali Hz. Resülullah'ın Bizzat Medine'de kalmasına emrettiği Tebuk savaşı hariç bütün bu savaşlarda hazır olup kahramanlık ve zafer bayrağını kendi elinde bulundurmuştur.

Hz. Ali (a.s)ın Arap pehlivan ve kahramanlarını kılıcından geçirmiş olduğu ve Hz. Resülullah (s.a.s)ın müşrikler ve islam düşmanlarıyla yapmış olduğu önemli gazvelere örnek olarak Bedir, uhud, Beni Nezir, Ehzap, "Hendek" Hayber, Hüneyn, Taif gazveleriyle Mekke'nin fethini örnek olarak sayabiliriz.

Bu bölümü yazmaktan maksadımız Hz. İmam Ali (a.s)ın fedakarlıklarını ve askeri hizmetlerini beyan etmek olduğundan biz Hz. Ali (a.s)ın katıldığı bu savaşların niçin ve nasıl meydana geldiği hususuna değinmeksizin Hz. İmam Ali (a.s)ın bu savaşlarda
Arabın ünlü kahraman ve savaşcılarına karşı göstermiş olduğu kahramanlıklarını açıklamakla yetineceğiz. Zira Hz. Ali (a.s)ın yapmış olduğu savaşlara değinmeden o hazretin hayatını yazmak eksik ve anlamsız bir şey olur. Dolayısıyla hazretin kahramanlığıne göstermek için bir kaç önemli gazveyi açıklamak zorundayız.


BEDİR GAZVESİ

Her ne kadar Bedir savaşından önce müslümanlarla müşrikler arasında bazı küçük savaşlar "seriyye savaşları" vuku bulmuş sada Bedir savaşı müslümanların sınandığı ilk ciddi savaştı. Bu savaşta müşriklerin karkasu müslümanların kalbini almıştı ve onlarla savaşmak istemiyorlardı. Nitekim Allah'ı Teala buna işaret ederek şöyle buyuruyor:

"Nitekim Rabb'in seni hak olarak "kafirlerle savaşmak için" evinden çıkardı, şüphesiz müminlerden bir grup buna isteksizdi"
Çünkü müşrüklerin sayısı bin kişi civarındaydı ve Ebu sükyanın komutanlığında müslümanları mahvetmek için yedek atları olduğu halde tam techizatla donatılmış bir durumdaydılar. Oysa müslümanların sayısı 313 kişi idi, onların bir çoğunun savaş techizatı yoktu ve sadece bir kaç at ve yetmiş develeri vardı.

Netice itibarıyla hicretin ikinci yılının Ramazan ayının 17. gününde, bu iki grup medine ve Mekke, arasında bir yer alan Bedir denilen bir su kuyusunun ismidir" bir yerde karşılaştılar. By savaşta Allah'u Teala melekler göndererek müminlere yardım etti. Nitekim Allah'u Teala şöyle buyuruyor: "Allah Bedir'de size yardım etti oysa siz çok zayıf bir durumdaydınız..."

İlk olarak müşriklerden üç kişiş "utbe şeybe ve velid b. utbe" meydana gelerek müslümanlardan savaşcı istediler. Hz. Resülullah Hz. Ali, amcası hamza ve Ubeydet bin Haris bin Ebdu-l Müttelib-i onlarla savaşmak için gönderdi. Hz. Ali (a.s) savaşcısı olan velidle karşılaşır karşılaşmaz onu öldürdü ve sonra arkadaşlarının savaşcılarını öldürmek için onların yardımına koştu. onlar da öldürülünce müşriklerin yüreğini korku aldı.

Daha sonra diyer savaşlılar da meydana çıktı, ancak onların çoğu Hz. Ali (a.s)ın kılıcıyla öldüler. Hz. Ali (a.s) gösterdiği yiğitlit müslümanların bu savaşı zaferle bitirmelerine yol açtı. Kafirler de yetmişten çok ölü ve yetmiş kişi esir vererek büyük bir hezimete uğradılar. Abbas bin Abdul Müttelib ve Akil bin Ebu Talib de bu savaşta esir olanlar arasındaydılar. Onlar fidye vererek hürrüyete kavuştular ve islam dinini kabul ettiler.

Tarih yazarlar müşriklerden bu savaşta öldürülenlerin yarısından çoğunu Hz. Ali (a.s) geri kalanını da diğer müslümanların ve meleklerin öldürdüklerini yazıyorlar. Bu savaşta Hz. Ali'nın öldürdüğü kureyşin önde gelen kişileri arasında Ass bin said muaviyenin kardeşi Hanzele bin Ebu Süfyan, ve Talha'nın amcası Ömeyr bin Osman da vardı.

Neticede savaş müslümanların zafer kazanması ve müşriklerin yenilgisiyle sona erdi. Daha sonra müslümanlar zafer gururuyla Medine'ye döndüler. Hz. Ali'nin ismi de eşsiz bir kahraman olarak Arap toplunu arasında yayıldı. Öyle ki artık hiç bir kimse, o hazretin karşısına çıkmağı bırak bunu zihninden geçirme cesaretini bile gösteremiyordu.


UHUD GAZVESİ

Uhud takriben Medine şehrinin altı kilometre uzaklığında bulunan ünlü ve büyük bir dağın ismidir. Uhud şavaşı da hicretin üçüncü yılının şevval ayında bu dağın eteklerinde cerayan etmiştir.

Kureyşin Bedir savaşında hazimete uğraması ki, onların bazı büyüklerinin öldürulmesine ve onların haysiyetine gölge düşmesine yol açmıştı; yeni bir savaş için ortam hazırlıyordu. Zira ikreme bin Ebu Cehil ve safvan bin Beni Ümeyye gibi bu savaşta hayatlarını kaybedenlerin aileleri kendi ölüleri için yas tutmağa başlamış ve mekke halkını intikam almak için müslümanlara geni bir savaş açmağa tahrik ediyorlardı. Kureyş kafirlerinin lideri olan Ebu Süfyan Mekke halkını etrafına toplayarak gölge düşürülen gururlarını yenidan iade etmek için onları savaşmağa davet ediyordu. Hatta kendi şahsi servetini savaşta kullanılmak üzere tahsis etmişti.

Ebu Süfyanın karısı olan utbe'nin kızı Hind de bir kaç kadınla birlikte tef çalıp halkı ölenlerinin intikamını almağa çağırıyorlardı. Böylece Ebu Süfyan ortalama beş bin süvari ve yaya askeri techiz ederek kendi komutasında olan kişilerle birlikte medineye doğru yola koyuldu.

Hz. Resülullah kundan haberdar olunca hemen ashabını todayıp durumu onlara bildirerek ne yapmaları gerektiği hususunda görüşlerini sordu. Ashabın bazısı şehirde kalarak savunma yapmaları gerektiğini söylerken diğer bir grubu şehirin eşiğine çıkarak hamle etmeleri gerektiği görüşünü savundular. Bilahere müslümanlar savaşmaya hazırlandılar. Hz. Resülullah'ın kendisi de savaş elbisesi giyerek yediyüz kişiyle birlikte düşmana karşı koymaya hazırlandı. Bütün savaşlarda olduğu gibi bu saştada Hz. Resülullah bayrakdarlık görevini de Hz. Ali'ye verdi.

Uhud bölgesine gelince Hz. Resulullah düşmanın ansızın arkadan saldırmasından korunmak amacıyla elli kişi civarındaki bir grubu Abdullah bin cubeyrin komutanlığında böyle bir saldırı için kullanılma ihtimali verilen iki dağ arasına dikti. Resülullah'ın bu önsezisi tamamiyle doğru ve yerinde idi. zira Ebu Süfyan da takriben bu grubun dört katı bir grubu savaş başladıktan sonra arkadan müslümanlara saldırmak üzere Abdullah bin Cubeyrin grubunun karşısında pusuya koymuştu.
Evet savaş artık başlamış ve kureyşin bir çok savaşcısı Hz. Ali tarafından öldürmüştü.

Çok güclü biri olup ordunun tufanı olarak adlandırılan Ebu süfyan'ın bayrakdarı olan Talha bin Ebu Talha Hz. Aliyle savaş gelmiş ve Hz. Ali'nın onun başına vurduğu şiddetli darbe sonuca gözleri yerinden çıkmış ve kendisi bağırarak can vermişti, onun yerine şirk bayrağını götüren kardeşi de öldürülmüştü.

Hamza da kahramanlıklar göstermiş ve kurey'şin bir çok savaşcısını kılıçtan geçirmişti. kureyş savaşcılarının öldürülmesi müşrikler ordusunda büyük bir yenilgi havasını estirmeğe başlatmıştı, Müslümanların sayılar kafirlerden çok az olmasına rağman onlara galip musallat olmuşlardı. Zafer nesimi islam bayrağını dalgalandırmağa başlamış, düşman kaçmaya yüz koymuş müslümanlardan bir grubu onları takibe koyulmuşken diğer bir grubu ganimet toplamaya başlamıştı.

İşte bu sırada Hz. Resülullahın iki dağ arasın gözetleyici olarak koymuş olduğu müslümanlar tam olarak zafer kazandıklarını zannederek Hz. Resülullah'ın tekidle hiç bir durum altında burayı terketmiyeceksiniz emirlerine rağmen Abdullah bin Cübeyren isyan edip bir kaç kişi dışında hepsi gözetleme yerlerini terkettiler.

Böyle bir fırsatı bekleyen Halid bin velid süvarileriyle birlikte bu bölgeye yönelip orda bulunan bir kaç kişiyi şehit ettikten sonra dağınık halde olan islam ordusuna arkadan saldırdı. Halid bin velid'ın sesini duyan kureyşin firar halinde olan askerleri geri dönüp iki taraftan yeniden şiddetli bir şekilde müslümanlara saldırdılar. Bu durumda müslümanlar, sayılarının az olması ve dağınık bir şekilde olmaları yüzünden yanılgiye uğradılar. Sonuçta dağılıp kaçmaya başladılar. Bu savaşta Hz. Hamza şehid oldu onu mübarek çiğeri Muaviyenin annesi Hind'in emriyle göğsünden çıkarıldı.

O kanetlik kadında Hz. Hamzanın çığerinden bir miktarını koparıp ağzına alarak çiynedi. O günden itibaren o canetlık kadın çiğer yiyen Hint olarak ün kazandı. Bu savaşta Hz. Resülullah mübarek alınından yara aldı ve mübarek dişi şehid edildi. İşte bu savaşta peygamberin etrafında Hz. Ali ve diğer iki müslümandan başka hiç kimse kalmamıştı. Bütün müslümanlar kaçıp dağlara tırmanmışlardı. Yalnızca Hz. Ali idi ki peygamberin etrafında dönüp haydarca hamleleriyle peygambere saldıran müşrik gruplarını dağıtıp kovuyordu.

Hz. Ali'nin uhud savaşında göstermiş olduğu fedakarlıklar onun kahramanlık dastanına yeni sahifeler ekleyip yeni iftiharlar kazandırdı. İşte bu savaşta Hz. Cebrail altınla yazılmaya layık olan kahramanlık sloganını yani zülfukar'dan başka bir kılıç ve Alilden başka bir yiğit yoktur sloyanını yerle gök arasında nida etti."

Şeyh Mifid'in Ekreme'den o da Hz. Ali (a.s)dan naklettiği bir hadiste Hazret şöyle buyuruyor:
Uhud savaşında müslümanlar Hz. Resülullah'ın etrafından dağılıp kaçınca beni, Resulullah'a karşı daha önce benzerine rastlamadığım bir korku sardı. Dolayısıyla Hazretin önünde şiddetle savaşıyordum.

Bir an geri döndum Hz. Resülullah'ı göremedim, kendi kendime Resülullah ki kaçmaz öldürülenler arasında da görmedim kendi kendime öyleyse Resülullah Bizim aramızdan göğe çıkarılmıştır dedim. Dolayısıyla kılıcımın kılafını kırdım ve kendi kendime şöyle ahl ettim. Şehid oluncaya kadar bu kılıcımla Resülullah'ın uğrunda savaşacağım ve müşriklere hamle ettim onlar kılıcımın önünden kaçıp dağılıyor ve buna yol açıyorlardı. Aniden Resülullah'ın baygın olarak yere düşmüş olduğunu gördüm. Resülullah'ın başı üzerine gittim. Bu sırada Resülullah mübarek gözlerini açarak bana baktı ve şöyle buyurdu:

"Ey Ali müslümanlar ne yaptılar." Arzettim "Ey Resülullah ozlar gerisin geriye döndüler, düşmana sırt çevirip seni bırakıp kaçtılar" Bu arada Resülullah düşman askerlerinden bir grubun ona doğru gelmekte olduğunu gördü. Bana "Ey Ali bunları benden uzaklaştır" buyurdu. Ben onlara hamle ettim sağ soldan kılıç vurarak onları

kovdum, onlar firar edip kaçtılar. Bu sırada Resulullah bana "Ey Ali gökte söylenen kendi örgünü duymuyormusun? Rıdvan isminde bir melek "zülfikardan gayri bir kılıç ve Aliden gayri bir yığit yoktur" diye sesleniyor" bu sırada sevinç göz yaşları gözlerimden dökülmeğe başladı ve Allah'u Teala'ya bana nasip ettiği bu nimetin'den dolayı şükrettim.

Hz. Ali (a.s) ve sabit kalan bir kaç diğer müslümanların mükavemetleri sonucunda müşrikler artık Medine'ye saldırmaktan vaz geçip Mekke yolunu tuttular.
Hz. Ali (a.s)ın kendisi şiddetle yaralandığı halde gözünü Resülullah'dan ayırmazdı. Resülullah'ın el ve yüzünü yıkamak için kalkanında su getirdi. Resülullahın el ve yüzünü yıkayınca Allah'ın gazabı peygamberlerinin yüzünü kana bulayan bir kavme olsuna dedi.

Bu savaşta müslümanlardan yetmiş kişi şehid edilmiş geri kalanlarıda kaçmışlardı. Bu savaşın tek kahramanı olup gösterdiği eşsiz fedakarlıkları sayesinde yığitlik nişanı ni hak Teala'dan olan Hz. Ali'nin mübarek bedenine her biri bir yiğidi yıkmağa yeterli olan bir çok yara değimişti.Hazretin bedeninde bulunan yaraların çokluğu ve kılıç yerleri herkesi hayrete düşürmüştü ki 26 yaşında olan bu genç bunca yaraya rağmen nasıl henüz yaşıyabiliyor.

Ancak o yaralarla dolu olup kanlar i.erisinde kalan bedende her türlü zorluklara görus halis iman sahibi güclü bir ruhun varlığını bilmiyorlardı.
Hz. Resülullah Medine'ye döndü. Hz. Zehra babasının el veyüzünü suyla dolu bir kapla babasını karşıladı. Hz. Alide elleri dirseklerine kadar kana bulaşmış olarak geldi ve "Al bu kılıcı bu kılıç bu gün benim "iman ve şücaatımı" tastik etmiştir" diyerek zülfikarı fatimet-üz Zehra'ya verdi. Sonra şu şiiri okudu:"
Ey Fatime al bu kılıcı ki kınanılacak değildir.
Bende korkan veya kınanılan değilim.

And olsun ki, Ahmedin yardımı ve kullarından haberdar olan Rabbımın itaatında çaba harcadım.
Ondan bu kavmin kanlarını temizle ki o Abdul Dar ailesine "Kureyşin bayrakdarlarına" ölümün sıcak kadehini tattırmıştır.
Resülullah'da fatime'ye yönelerek şöyle buyurdu:"

Al onu Ey Fatime kocan bu gün kendi borcunu ödemiştir ve Allah onun kılıcıyla kureyşin büyüklerini öldürmüştür"
Müslümanların bu savaşta aldıkları yenilgi onların küçük bir dısiplinsizlik yaparak Hz. Resülullah'ın vermiş olduğu askeri emri yerine getirmede gösterdikleri bir dikkatsizlik sonucunda olmuştu. Bu olay aynı zamanda sonraki hadiseler için onlara acı bir tecrübe ve bir ders oldu.

Allah'u Teala ayeti kerimesinde bu olayı şöyle anlatıyor: Şüphesiz siz onları Allah'ın izniyle öldürmekteyken Allah size vaadini doğrulamıştı. Nihayet siz korkuya kapıldınız, (yapılacak) iş hususunda birbirinizle çekiştiniz ve Allah sevdiğiniz şeyi "zarevi" gösterdikten sonra isyan ettiniz. İçinizden bir kısmı dünyayı istiyordu bir kısmınız da ahireti istiyordu. Sonra sizi imtihan etmek için onlardan uzaklaştırdı. Şüphesiz o sizi affetmiştir. Allah müminlere karşı lütüf sahibidir." Siz şaşkınlıkla dağa tırmanıyor ve hiç bir kimseye dönüp bakmıyordunuz Resül ise arkanızdan sizi çlağırıyordu...


BENİ NEZİR GAZVESİ

Uhud gazvesinin bitmesin den sonra Beni Nezir ve Beni kureyza yahudileri gibi medine'de sükunet eden bazı gruplar müslumanların bu yenilgisine sevindiler ve Resülullah ile dostluk veya dokunulmazlık antlaşması yapan bazı kabileler de bu antlaşmayı bozdular.

Bu yüzden Kureyş ile savaşa gitmeden önce Medine'de yeterli egemenlik ve emniyetin sağlanması ve daha sonra kureyşe karşı konulması gerekiyordu. Bu yüzden Hicretin dördüncü yılında müslümanlar Beni Nezirle savaşa hazırlanıp mezkur yılın Rebiül Evvel ayında onları muhasara etmek amacıyla medine'den çıktılar.

Beni Nezirle savaş için gönderilen grubun komutanı Hz. Ali idi. Hz. Ali kendinden gösterdiği eşsiz kahramanlıkla onların hepsini teslim olmak zorunda bıraktı ve onlarla
şöyle bir antlaşma yaptılarki, Hz. Resülullah onların canından geçmesi karşılığında onlar medinenin etrafının dan çıkıp şama gideceklerdir"

Hz. Resülullah bu antlaşmayı kabül etti ve onlar'dan her üç kişinin yalnızca bir deva götüre bileceğini ve kendi eşyalarını da o deveye yüklemelerini emretti, Böylece Beni Nezirin Medine'den çıkıp gitmelerinden sonra onların malları ve ekili arazileri müslümanlara kaldı.

Uhud gazvesinden sonra müslümanların konumlarını güçlendirmek için bu olay çok uygun bir hareketti. Böylece Hz. Resülullah üstün tadbir ve maharetiyle kısa bir süre içerisinde elden gitmiş olan egemenlik ve iktidarını yeniden elde etti ve islam düşmanlarını ezerek kendi egemenliğini daha da genişletip pekiştirdi.


AHZAP YA DA HANDEK GAZVESİ

Beni Nezir ve Beni kureyze gibi bazı yahudi kabilerlerinin Medinenin etrafından çıkarılması onları müslümanlara ve özellikle de Resülullah'a karşı çok kızdırdı. Dolayısıyla adı geçen kabilelerin büyüklerinden bir kaçı Mekke'ye gidip kureyşin yanında Hz. Resülullahın aleyhine savaşmağa ve bu hususta onlara yardım yapmaya hazır olduklarını bildirdiler. Kureyşin büyükleri bu fırsattan yararlanıp onların bu önerilerini kabül ettiler.

Sonuçta arapların bütün putperest kabileleri, yahudilele birlikte Hicretin beşinci yılında genel bir seferberlik ilan edip onbin kişilik bir grupla Ebu süfyanın komutanlığı altında yahudilerin de yardımıyla islamın yeni dikilmiş fidanını kökten kurutmak amacıyla medine'ye doğru harekete geçtiler.

Bu haber Hz. Resülullah'a ulaşınca müslümanları topladı ve bu kadar saldırgana karşı nasıl savunma yapılması gerektiği hususunda onlarla meşveret etmeğe başladı. Selmani farsi Medine şehri etrafında handek kazılmasını ve şehrin etrafında düşmanın geçmesinin mümkün olamıyacağı ve ya zor olacağı suni engellerin icat edilmesini önerdi,

Hz. Resülullah selmanın bu önerisini kabul etti ve müslümanlara hemen handek kazmak için hazırlanmalarını emretti. Müslümanlar şehrin etrafında handek kazmaya başladılar. Hz. Resülullah'ın kendisi de diğer müslümanlar gibi handek kazma işine iştirak ediyordu.

Düşman ordusu gelip çatmadan handek kazma işi bitti. Müşrikler gelipte böyle bir şeyi görünce hayrete kapıldılar. Zira Arabistan bölgesinde böyle bir savunma yöntemi önceden görülmemişti. Dolayısıyla "Allah'a and olsun ki bu arabın düşündüğü bir hile değildir. Araplar böyle bir hile yapmazdı" dediler.

Sayıları üçbin kişi civarında olan müslümanlar handeğin öte tarafında karargah oluşturmuşlardı Bu iki ordu bir kaç gün handeğin iki tarafında birbiri karşısında durdular. Bazen birbirlerine taş ve ok atıyorlardı. Nihayet Amir bin Abduved bir kaç kişiyle birlikte otlarının yardımıyla handeğin en dar yerinden öte tarafına atlamayı başardılar.

Amir bin Abduved handeğin öte tarafına ulaşır ulaşmaz haykırarak kendisiyle savaşacak savaşcı istedi. Amir bin Aduved'in o haşin ve korku saçan sesi müslümanların çadırlarında yayılınca soluklar kesilip yüzlar korkudan sarardı. Zira herkes onu çok iyi tanıyordu. O Arapların ünlü pehlivanlarındandı.

Ona farisi yelyel denirdi. Arbistan bölgesinde onun benzeri yoktu. O savaşlara katılmış tecrübe kazanmış eski kahramanlardandı, O tek başına bin kişiye karşı sayılırdı. Amir bin Abduvedin
benimle savaşacak biri varmı haykırışı ikinci kez müslümanların kulaklarında çınladı Medine ardusuna korkuyla beraber olan bir sessizlik egemendi. Hiç bir kimse konuşup varlığını belirtme cesaretini gösteremiyordu.
Amir bin Abduved haykırmağı devam ediyordu:

Sizler kendinizden biri öldürüldüğünde cennete gittiğine inanıyorsunuz. Aranızda cennete gitmeyi isteyen yokmu?
Bu arada Hz. Resülullah bu sessizliği kırarak şöyle buyurdu:

Bu putperestin şerrini müslümanların baaşından kaldıracak bir kimse yokmu?
Nefesler gögüslerde hapsedilmişti. Kimseden bir ses çıkmadı. Ali (a.s) ayağa kalkarak "Ben hazırım ey Resülullah" dedi Resülullah: sen sabret belki başka bir istekli ortaya çıkar dedi. Ama Arapların bu kahramına denk olabilecek bir kimse yoktu. Resülullah tekrar sorusunu tekrarladı ve yine yalnızca Ali (a.s) peygamberin davetine lebbeyk dedi. Resülullah Hz. Ali (a.s)a yönelerek Ey Ali bu Amir bin Abduved'tir.

Hz. Ali şöyle artetti: Ey Resülullah ben de Ali bin Ebu Talib'im" Resülullah kendi emmamesini Hz. Ali'nın başına bağlayıp kılıcını beline taktı ve git ey Ali Allah koruyucun olsun" buyurdu sonra da mübarek başını yöğe kaldırarak üzüntülü bir halde şöyle dua etti: Ey Allah'ım benim amcam oğlunu savaş meydanında yalnız bırakma" Amir bin Abduved recez okuyup muslümanları savaşa devat etmeğe devam ediyordu:

Size benimle savaşacak biri var diye haykırmaktan boğazım tıkandı.
Savaşcı bir kahramanın yerinde şücaatlı kimselerin korktuğu bir zaman kahramanca durmuşum.
Böylece her zaman ben belalara karşı koşmaktayım.
Çünkü yiğitte şücaat ve cömertlik iyi hasletlerdendir.

Bu sırada Hz. Ali pusudan avının üzerine sıçrayan sinirli bir aslan gibi suratla Amir bin Abduvede doğru hareket edip onun yukarıda geçen küstahca recazine ilmi bir edeple şöyle cevap verdi:
Acele etme senin sesine cevap verecek aciz olmayan biri geldi.
İyi niyetli ve basiret sahibi olan biri, doğruluk ise her kutluyu kurtarandır.
Ben matem okuyan kadınları senin cenazen başında dikmek ümidindeyim.

Anısı savaştan sonra kalacak olan bölücü bir darbe ile.
Kendini Arabın ünlü kahramanlarından bilen Amir bin Abduved Hz. Ali (a.s)a tahkir gözüyle bakarak; "senden gayri cenneti arzulayan biri yokmuydu? Ben baban Ebu Talip ile dost idim. Bunlan dolayı senin pençelerim altında kol kanadı kırılmış olan bir kuş gibi can vermeni görmek istemiyorum, Meğer benim Arapların kahramanı faris-i yelyel Amir bin Abduved olduğumu bilmiyormusun?

Hz. Ali (a.s) ona şöyle cevap verdi: Ben seni ilk önce islam dinini kabul edip Allah'ın birliğine ikrar etmeğe davet ediyorum. Eğer bunu da kabul etmezsen işba geldiğin yoldan geri dön ve peygamberle savaşmaktan sakın.
Amir bin Abduved Hz. Ali'ye şöyle cevap verdi:

"Ben senin ilk davetin hususunda kendi babalarımın yolunu terkedipte islamı kabul etmem. Savaşmadan da geri dönsem kureyş kadınları tarafından olaya alınırım."

Bunun üzerine Hz. Ali ona, "öyleyse attan inde yaya savaşalım Ben Allah yolunda senin başını keseceğim" dedi.
Amir bin Abduved Hz. Ali'nin bu sözüneden çok sinirlenerek attan yere indive kılıcıyla kendi atının ayaklarını keserek Hz. Ali'nın karşısına dikildi.

Bu sırada Hz. Resülullah şöyle buyurdu: "şimdi imanın tümü şirkin tümünün karşısına çıkmıştır" Gerçele de böyle idi, zira Ali (a.s) halis iman ve hatta imanın tümü idi. Eğer Ali
olmasaydı islam'dan ve müslümanlardan bir isim kalmazdı. Amir bin Abduved de bunun karşısında şirk ve küfrün temsilcisi ve kureyşin ümid kaynağı idi.

Nihayet bu iki savaşcı öyle savaşmaya başladılar ki, toz duman etrafı bürüdü ve artık iki tarafta onları seyreden taraflar toz dumanın içerisinde onları göremiyorlardı. Karşılıklı darbeler oluyordu. Amir bin Abduved öyle bir darbe Hz. Ali (a.s) ın başına indirdi ki hazretin kalkanı ikiye bölündü ve mübarek başı da bir miktar yara aldı,

Hz. Ali bunun karşısında öyle bir darbe onun başına indirdi ki Amir bin Abduvedin başı parçalanda ve yere düştü Hz. Ali Allah'u ekber diyerek tekbir getirdi, Hz. Ali'nin tekbir sesinden Amir bin Abduvedin öldüğü anlaşıldı, onun ölümiyle de kureyşin yenilgisi kesinleşdi. Nitekim Amir bin Abduved'in kız kardeşi kardeşi Amirin yasında okuduğu şiirde buna işaret ederek şöyle diyor:

"İki aslan savaşın darlığında birbirlerine hamle ettiler Her ikisi de birbirine eş, yüce ve kahraman idiler.
Ey Ali git ki şimdiye kadar onun gibi birine zafer kazanmamıştın.
Bu söz doğru bir sözdür ve on da herhangi bir ahartmada söz konusu değildir.
Böyle bir süvarinin öldürülmesi kureyşin küçülmesine neden oldu. Daha sonra bu küçülme onların hepsini helak edecek ve yaygın bir hal alacaktır.

Hz. Ali (a.s) Amir bin Abduved'in başını Hz. Resülullah'ın huzuruna getirince Hazret şöyle buyurdu:
"Ali'nin Handek günü vurduğu darbe insan ve cinlerin ibadetinden daha atdaldır."
Bazı tarih yazarlari şöyle buyurduğunuda yazmışlardır:
Ali'nin Amir biy Abduved vurduğu darbe ümmetimin kiyamete kadar yapacağı ibadette daha hayırlıdır."
Gerçekden de Hz. Ali'nin o gündeki vurduğu darbe çok önem taşıyordu. Zira Hz. Ali'nın Amir bin Abduved indirdiği bu darbe sonucu islam müşriklerin şerinden kurtuldu.

Eğer o günde Ali olmasaydı. Amir bin Abduved tek başına müslümanları dağıtıp kendisinin deyimiyle islamın ismini tarih sahfesinden silmeğe yeterli idi. Bu yüzden müslümanların kiyamete kadar yapacakları ibadetleri, Hz. Ali'nın Amir bin Abduvedin ölümüne ve onunla birlikte handeği bu tarafina geçen diğerlerinin kaçmasına yol açan o

günde vurmuş olduğu o darbe sayesinde olmaktadır. Amir bin Abduvedin ölmesi ve onunla birlikte gelenlerin kaçmaları müşriklerin kalbine korku düşmesine, büyük bir morel kırıklığına uğramaların ve sarsıntıya yol açtı. Bu arada Allah'ın emriyle çıkan korkunç bir tufan da kureyşi tümüyle dahşete düşürdü. Ebu süryan artık kalmayi uygun görmeyip geceleyin askerleriyle birlıkte medineyi terkedip mekke yolunu tuttu.

Şeyh Ezri Amir bin Abduvedin Hz. Alinin darbesiyle ölmesine işaret ettiği şu şiirinde şöyle diyor: Nasıl bir darbeydi ki büyüklükler içermektedir.
İnsan ve cinlerin ibadetlerinin sevabı ona eş eğer olamıyor.
Bu onun yüceliklerinden sadece biridir.

Diğer yüceliklerini de sen buna kıyas eyle.
Handek savaşından sonra Hz. Resülullah anlaşmaya bozup müşriklerle işbirliği yapan Beni kureyze yahudilerine bir ders vermeği gerekli gördü. Çünkü müslumanlarla saldırmazlık anlaşması yapan Beni kureyze yahudileri Bu anlaşmayı bozmuş ve kureyşle işbirliği yapmıştı. Resülullah

Hz. Ali'yi bir grup müslümanla birlikte onlarla savaşmağa gönderdi, 25 gün kuşatmadan sonra vuku bulan bu savaşta onların erkekleri öldürülüp kadınları esir alındı ve mallari da ganimet olarak müslümanların eline geçti. Böylece Beni kureyze taifesi de Hz. Ali'nin eliyle yok edildi ve müslümanları medine etrafında bulunan yahudilerin şerrinden artık tamamen rahatlığa kavuştular.

--------------------

- Fusul-il Mühimme s. 22
- Yenabi'ül Meveddet s. 176
- Enfal süresi Ayeti 5.
- Ali İmaran Ayeti 123.
- Şeyh müfid irşad adlı kıtabında Hz. Ali (a.s)ın öldürdüğü 36 kişinin isimlerini kaydetmiştir.
- İrşadı Müfid Bab 4 Fasl: 18 keşf-ül Gume s. 53. İlam-ül vera ve diğer kitaplar
- Tarih-i Teberi
- Siret-i ibn-i Hişam c.2 s. 700 ve Tarih-i Taberi
- İrşadi Müfid c.1 2.bab 22.fasıl 6. Hadıs ve İlam-ül vera
- Tarih-i yakubu
- Keşf-ül gümme s.56 irşad-i Müfid c.1, 2. Bab 22 Bölüm ve ilam-ül Vera
- Ali İmran Suresi 152. Ayet ve devamı
- Tarih-i Teberi
- İrşadi Müfid c.1 2. Bab 25. fasıl
- İbn-i Ebul Hadıd'ın şerh-i Nehc-ül Belağa kitabı ve Bihar-ül Envar c. 39 s. 2 ve keşful Gumme s. 56.