Imamejn Hasanejn - Baština pozitivnih misli

Stavovi i dostignuća imama Husejna

Stav imama Husejna o davanju prisege Jezidu

Šejtanski plan

Kada se podigao bajrak islama lepršajući na području Mekke i obznanjujući svoju pobjedu, Ebu Sufjan i Muavija su ušli u islam, ali vatra mržnje razgorjela se u njihovim srcima, a težnja za osvetom Poslaniku, s.a.v.a., i njegovoj porodici, a.s., sakrila u njihovim grudima pa su se po Poslanikovoj samilosti od nevjernika pretvorili u predate oslobođene robove i nije dugo prošlo, a Osman je preuzeo vlast pa je procurilo ono što je bilo skriveno u njihovim srcima i pojavilo se na ustima Ebu Sufjana koji se obratio Osmanu: „Nakon Tejma i Adija došla je do vas, pa se dodajite međusobno, jer je, doista, to vlast i ne bih znao šta je: Džennet ili Džehennem.“

Ebu Sufjan i drugi put se bratio sinovima umejje: „O, sinovi umejje, zgrabite je poput lopte. Tako mi onog čime se kune Ebu Sufjan, oduvijek joj se nadao za vas i neka ostane u naslijeđu vašoj djeci.“

I kada se Muavija kroz prozor Sakife podigao iznad prestolja vlasti, ugledali su se ishodi zastranjenosti i postale su jasne njene opasnosti jer je on vidio da su Ebu Bekr, Omer i Osman prije njega vladali, ali okolnosti im nisu dozvoljavale da vraćaju ponovo konstrukcije džahilijeta, i da glas istine i dalje svaki dan razglašava jednoću Boga i poslanstva Muhammeda ibn Abdullaha.

Političku zastranjenost, koju je prouzrokovala Sakifa i na čijoj osnovi su se odgojile skupine ummeta, Muavija je iskoristio na najbolji način pa je dokazivao da je Ebu Bekr uzeo prisegu bez nebeske naredbe ili zapovjedi od Allahovog Poslanika, s.a.v.a., i da se suprotstavio siri Allahovog Poslanika kada je odredio Omera kao halifu poslije sebe te da je Omer činio ono što nije činio njegov prethodnik i time se suprotstavio Allahu, Poslaniku i Ebu Bekru. Po ovoj logici, islamski ummet i sudbina islamske poslanice postale su igrarije u rukama Muavije koji je upravljao kako je želio, pa je tako odlučio i da uzme prisegu za Jezidov hilafet poslije sebe.

Politička scena se ispraznila u korist emevijske grupe nakon smutnji i problema koje je Muavija rasplamsao koristeći neznanje nekih slojeva ummeta i upotrebljavajući sve snage koje su stale protiv imama Alija u svoju korist u suočavanju s linijom istine pod vođstvom imama Hasana. Prisvojio je vlast nakon ubijanja imama Hasana, a.s., i omalovažavanja vrijednosti i učenja islama. On je bio vješt u učvršćivanju svoje prevlasti, ali nije smio objaviti svoj plan za učvršćivanje emevijske vlasti određivanjem Jezida kao halife poslije sebe dok je u ummetu onaj koji je po šerijatu određen za hilafet, a to je bio imam Hasan i poslije njega njegov brat, imam Husejn, a.s., čijem vođstvu se ummet bio obavezan vratiti nakon gubitka imama Hasana. Pored toga, ni jedan od prve trojice halifa nije poručio hilafet svome sinu poslije sebe.

Uzimajući u obzir Jezidove slabosti, bestidnost i razvrat, Muavija je uložio sav svoj trud da učvrsti vlast i da upravlja njome na način kojim će prevariti ummet i prisiliti ga na prihvatanje prisege Jezidu. Stoga je ubio imama Hasana, Poslanikovog unuka, i odabrane vjernike u prvom koraku, kako bi time otkonio najvažniju zapreku koja je stajala između njega i izvršenja njegovog plana.

Pored toga, ljudi niskih duša i pohlepni za ovim svjetom su bili spremni da idu bilo kojim putem kako bi došli do svojih mizernih koristi. Preneseno je da je Mugajre ibn Šu'be, Muavijin namjesnik u Kufi, kad je saznao da ga Muavija namjerava smijeniti, pristupio tkanju konaca zavjere koja je privukla velike nesreće na islamski ummet, da bi time bio posrednik koji sklapa kupoprodajni ugovor za ono što ne posjeduje, jer je šaptao u Jezidove uši izazivajući njegovu žudnju za hilafetom poslije oca, uljepšavajući mu vlast i prikazujući je jednostavnom. Muavija je vidio da Mugajre može izvršiti ovaj šejtanski planpa mu je postavljao pitanja pokušavajući ga prevariti: „Ko će mi ovo izvršiti?“ Mugajre mu je odgovorio: „Ja ću ti obaviti to među Kufljanima, Zijad među stanovnicima Basre, a poslije ova dva područja, niko ti se neće suprotstaviti.“ Na ovaj način Mugajre je odmah preuzeo zaradu za odgođenu kupoprodaju i vratio se u Kufu kako bi izvršio plan govoreći: „Doista sam stavio Muavijinu nogu u uzengiju koja je dalekosežna protiv Muhammedovog ummeta.“

Zijad ibn Ebih je odbio ovaj opaki plan, vjerovatno zbog njegove svijesti o Jezidovoj pokvarenosti koja ga je činila nedostojnim za vođstvo ummeta. Ovaj plan je izazvao strasti i u nekim drugim članovima umejada, pa su pružili svoje vratove i Mervan ibn Hakem i Sa'id ibn Osman ibn Affani onda je Muavija, zvanično, ali privremeno, zamrznuo plan uzimanja prisega za Jezida, kako bi poduzeo druge korake koji će pripremiti teren za zvanični proglas plana u odgovorajućoj prilici za to.

Muavijine metode za proglas prisege Jezidu

Muavija je osjetio kako zastranjena emevijska porodica odbija prihvatiti Jezidovu vlast poslije njega, pa se zapitao kako će onda zakonski vlasnik ovog prava, imam Hasan, a.s., i nakon njega imam Husejn, a.s., i neki od sinova ashaba to prihvatiti? Zbog toga se prihvatio pronalaska drugih puteva za to, između varanja ummeta i prisiljavanja na davanje prisege razvratniku Jezidu:

a. angažovao je pjesnike da pripisuju Jezidu vrline, opisuju njegove moći i promovišu ga da bi se ummet pokorio njegovoj vlastii naredio je svim svojim namjesnicima i govornicima u gradovima da šire te potvorene vrline;

b. davao je velike količina imovine i kupovao savjesti Jezidovih protivnika, ne zbog vjere i brige za islam, već iz ličnih motiva;

c. pozivao je velikana ensarijai razgovarao s njima s ciljem prepoznavanja protivnika i pristalica i upoznavanja njihovih slabih tačaka preko kojih bi mogao doći do njih;

d. ubacivao je razdor među one članove Beni umejje koji su imali ambiciju za vlasti kako bi oslabio njihovo rivalstvo s Jezidom, pa je smijenio namjesnika Medine, Sa'ida ibn 'Asa, i postavio Mervana ibn Hakema na njegovo mjesto, a potom smijenio Mervana i vratio Sa'ida na njegovo mjesto;

e. ubijao je istaknute islamske ličnosti koje su uživale veliko poštovanje kod muslimana, pa je smislio zavjeru ubistva imama Hasana, Sa'da ibn Ebi Vekkasa, Abdurrahmana ibn Halida i Abdurrahmana ibn Ebu Bekra;

f. ekonomski je uskraćivao Beni Hašime da bi izvršio pritisak na njih i oslabio njihove uloge, pa je tako cijelu godinu zaustavio njihovu naknadujer su stali uz imama Husejna u odbijanju prisege za Jezida.

Zalaganja imama Husejna za buđenje ummeta

Imam Husejn, a.s., se nije prepustio smirenju i ravnodušnosti ni po prihvatanju primirja s Muavijom, pa je nakon svoga brata, imama Hasana, a.s., i kao nasljednik poslanstva, a u skladu sa svojom odgovornošću, krenuo prema šerijatu i ummetu, uzimajući u obzir stanje ummeta i trudeći se očuvati ga. Imam je u periodu Muavijine vladavine radio na snaženju ummeta naspram potpunog pada pa mu je dao dovoljno duhovnih činilaca kako bi ostao čvrst u suočavanju s teškoćama. Ukazat ćemo na neke od njih:

-Suočavanje s Muavijom i Jezidovom prisegom

-Pokušaj ujedinjenja ummeta

-Otkrivanje Muavijinih zločina

-Traženje izgubljenog prava

-Upoznavanje ummeta s njihovim odgovornostima

Suočavanje s Muavijom i prisegom Jezidu

Imam Husejn, a.s., je objelodanio svoje nedvojbeno odbijanje prisege Jezidu i tako su postupili i velikani Medine, pa je Muavija odlučio putovati do Medine kako bi sam pokušao ubijediti protivnike. U Medini se sastao s imamom Husejnom i Abdullahom ibn Abbasom, pa je hvalio Poslanika, s.a.v.a., spominjući njegove vrline, a zatim obrazložio prisegu Jezidu obasipajući ga velikim nadimcima, i pozvao ih da mu je daju. Imam, a.s., je tada planuo u govoru. Poslije zahvale i veličanja Allaha počeo je:

أَمَّا بَعدُ، يا معاوية، فَلَنْ يُؤَدِّي الْقَائِلُ وَ إِن أَطنَبَ فِي صِفةِ الرَّسُولِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سلَّمَ وَ قَدْ فَهِمْتُ مَا لَبِسْتَ بِهِ الْخَلَفَ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ، مِن إِيجَازِ الصِّفَةِ وَ التَّنَكُّب عَن اسْتِبلاغِ النَّعْتِ، وَ هَيهَاتَ هَيهَاتَ، يَا مُعاوِيَةُ، فَضَحَ الصُّبْحُ فَحْمَةَ الدُّجَى، وَ بَهَرتِ‏ الشَّمْسُ أَنوَارَ السُّرُجِ، وَ لقَد فَضَّلْتَ حَتَّى أَفرَطْتَ، وَ اسْتَأْثرْتَ حَتَّى أَجْحفْتَ، وَ مَنَعتَ حَتَّى بَخِلْتَ، وَ جُرْتَ حتَّى جَاوَزتَ، مَا بَذَلْت لِذِي حقٍّ مِنْ أَتمّ حَقِّهِ بِنَصيبٍ حتَّى أَخَذَ الشَّيْطَانُ حَظَّهُ الأَوْفَرَ، وَ نَصيبَهُ الأَكْمَلَ.

وَ فَهِمتُ مَا ذَكَرتَهُ عَن يَزيدَ، مِنْ اكْتِمَالِهِ، وَ سِياسَتِهِ لأُمّةِ مُحَمَّدٍ، تُريدُ أَنْ تُوهِمَ النَّاسَ فِي يَزِيدَ، كَأنَّكَ تَصِفُ مَحْجُوباً، أَو تَنْعَتُ غَائباً، أَو تُخْبِرُ عَمّا كَانَ مِمَّا احْتَوَيتَهُ بِعِلمٍ خَاصٍّ، وَ قَد دَلَّ يَزِيدُ مِنْ نَفْسِهِ عَلَى مَوْقِعِ رَأْيِهِ، فَخُذْ لِيَزِيدَ فِيمَا أَخَذَ بِهِ مِن اسْتِقْرَائِهِ الْكِلابِ الْمَهَارِشَةِ عِنْدَ التَّهَارُشِ، وَ الْحِمَامِ السبّق لأَتْرَابِهِنِّ، وَ الْقِينَاتِ ذَوَاتِ الْمَعَازِفِ، وَ ضُرُوبِ الْمَلاهِي، تَجِدْهُ بَاصِراً، وَ دَعْ عَنْكَ مَا تُحَاوِلُ، فَمَا أَغْنَاكَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ بِوِزْرِ هَذَا الْخَلْقِ بِأَكْثَرَ مِمَّا أَنْتَ لاقِيهِ! فَوَ اللَّهِ، مَا بَرِحْتَ تُقَدِّرُ بَاطِلًا فِي جَورٍ، وَ حَنْقاً فِي ظُلْمٍ، حتَّى مَلأْتَ الأَسْقِيَةَ، وَ مَا بَينَكَ وَ بَينََ الْمَوتِ إِلاَّ غَمْضَةٌ، فَتُقْدِم عَلَى عَملٍ مَحْفوظٍ فِي يَومٍ مَشْهُودٍ، وَ لاتَ حِينَ مَنَاصٍ.

وَ رَأَيتُكَ عَرَضْتَ بِنَا بَعْدُ هَذا الأَمْرَ، وَ مَنَعْتَنَا عَن آبَائِنَا تُراثاً، وَ لَقَدْ، لَعَمْرُ اللَّهِ، أَورَثَنَا الرَّسُولُ، عَليهِ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ، وِلادَةً، وَ جِئْتَ لَنَا بِهَا مَا حَجَجْتُمْ بِهِ الْقَائِمَ عِندَ مَوتِ الرَّسُولِ، فَأَذْعَنَ لِلْحُجَّةِ بِذَلِكَ، وَ رَدَّهُ الإِيْمَانُ إِلَى النِّصْفِ، فَرِكِبْتُم الأَعَالِيلَ، وَ فَعَلْتُم الأَفَاعِيلَ، وَ قُلْتُمْ: كَانَ وَ يَكُونُ، حتَّى أَتَاكَ الأَمْرُ، يَا مُعَاويةُ، مِن طَرِيقٍ كَانَ قَصْدُها لِغيْرِكَ، فهُناَك فَاعْتَبِرُوا، يَا أُولِي الأَبْصَارِ.

„Muavija, neće hvalitelj moći obavljati hvalu i ako odulji u nabrajanju vrlina Poslanika, s.a.v.a. Shvatio sam ono čime si obložio nasljednike nakon Allahovog Poslanika, s.a.v.a., skraćujući nabrajanja vrlina i izbjegavajući spominjanje pohvala. Nikako, nikako, Muavija, doista je jutro osramotilo crninu noći i sunce je pocrnilo sjaj svjetiljke. Doista si davao prednost sve dok nisi pretjerao, prisvajao sve dok nisi počinio nepravdu, uskraćivao sve dok nisi postao škrt, činio si nasilje sve dok nisi prekršio sve granice, nisi davao vlasniku njegovo pravo i nikakav udio sve dok šejtan nije uzeo svoj najveći užitak i najpotpuniji udio. Shvatio sam ono što si spomenuo o Jezidu: da je savršen, da može upravljati Muhammedovim ummetom. Želiš da učiniš da narod povjeruje Jezidu!? Kao da govoriš o nekoj nepoznatoj osobi i opisuješ nekog odsutnog čovjeka, kao da znaš nešto što mi ne znamo, a mi znamo da je Jezid sam sebe potpuno predstavio i pokazao. Jezid je dobar pomagač za igru sa psima i organizovanje utrka pasa, igranje s golubovima i okupljanje služavki koje će mu pjevati, igrati... Odustani i nemoj se truditi da ostvariš taj cilj. Pa šta će ti pomoći da se susretneš s Allahom s grijehom višim od onog s kojim ćeš se već susresti s Njim? Tako mi Allaha, vazda si pretvarao laži u nepravdu i mržnju u nasilje, sve dok nisi napunio sve pehare, a između tebe i smrti nema osim treptaj oka, pa počini neko djelo koje će biti sačuvano za Dan u kojem će svi biti prisutni i neće biti nikakvog izlaza. I vidio sam da si nam dvosmisleno govorio o hilafetu i uskratio nam naslijeđa naših očeva, a tako mi Allaha, Njegov Poslanik nam je ostavio naslijeđe od našeg rođenja. Donio si nam dokaz s kojim ste se borili protiv onoga koji je ustao tražiti hilafet po preseljenju Allahovog Poslanika, pa je on priznao valjanost tog dokaza i njegova vjera ga je vratila do pravednosti, a onda ste uzjahali na raznovrsna izvinjenja i počinili svaku vrstu nedjela govoreći: ,Bilo je i bit će‘, sve dok vlast nije došla do tebe, Muavija, putem čiji kraj nije bio za tebe, pa tu uzimajte pouku, o, vi, obdareni pameću. Spomenuo si da je Amr ibn As vodio narod po zapovijedi Allahovog Poslanika i njegovim davanjem ovlasti, a to je tada bila nagrada za Amra ibn Asa zbog njegovih vrlina i drugovanja s Poslanikom, ali onda je narod odbio njegovo zapovjedništvo jer nisu bili zadovoljni njegovim predvođenjem i nabrajali su njegova ružna djela, pa je Poslanik rekao: ,O, skupino muhadžira, nakon današnjeg dana niko vam neće zapovijedati osim mene lično.‘ Pa kako ćeš se ti, Muavija, pozivati na opovrgnuti naspram usaglašenog propisa Poslanika u najvažnijim i najprečim stvarima? Kako ćeš usporediti jednog ashaba s jednim tabiinom, a oko tebe ima onih koji su povjerljivi zbog njihovog drugovanja i srodstva s Poslanikom, kao i zbog njihove vjere, i preći preko njih, a odabrati bezumnog griješnika? Ti želiš zaogrnuti narod sumnjom kojom će se onaj koji ostaje usrećiti u svom dunjaluku, a ti unesrećiti na svom ahiretu. Doista je ovo upravo gubitak očiti. Tražim oprost od Allaha za sebe i za vas.“ Muavija je ostao preneražen govorom imama Husejna, svi putevi su mu se suzili, pa je upitao Ibn Abbasa: „Šta je ovo, Ibn Abbase?“ On mu je odgovorio: „Doista je to potomstvo Allahovog Poslanika, jedan od onih obuhvaćenih pod ogrtač, jedan iz očišćene porodice. Pitaj ga o onom što želiš jer doista imaš u narodu nekog ko zadovoljava po svim pitanjima sve dok Svevišnji Allah ne presudi po Svojoj zapovijedi, a On je najbolji Sudija.“

Stav imama Husejna naspram Muavije bio je odlikovan žestinom i odlučnošću. On je počeo otvoreno pozivati narod na suprotstavljanje Muaviji i upozoravati ih na njegovu rušilačku politiku koja nosi propast za islam.

Pokušaj ujedinjenja riječi ummeta i odaziv na pokret naroda

Izaslanstva su počela dolaziti sa svih strana kod imama Husejna, puna žalbi. Tražili su od njega pomoć za nepravdu i nasilje nanesene ummetu i spas od potlačenosti. Doušnici u Medini prenijeli su mjesnoj vlasti vijesti o okupljanju ljudi i susretima s imamom Husejnom i Mervan ibn Hakem, koji je tada bio namjesnik, uzrujao se i jako uplašio od posljedica pa napisao pismo Muaviji u kojem je stajalo i ovo: „... doista se povećalo obilaženje imama Husejna, tako mi Allaha, ja vidim da za vas dolazi težak dan zbog njega.“I Muavija se uznemirio zbog djelovanja imama Husejna pa mu je napisao pismo: „... Doista mi je stiglo o tebi nekoliko vijesti. Ako su istinite, doista ne vidim u tebi da nemaš želje za vlašću, a ako nisu, onda ćeš ti prvi biti najsretniji ukoliko je izbjegavaš i počinješ udovoljavati sebi ispunjavajući tako Božiji zavjet. Nemoj me prisiljavati da prekinem veze s tobom i da ti učinim neko zlo, jer doista, kad god mi učiniš loše, i ja ću tebi učiniti loše i kad god smisliš neku varku protiv mene, i ja ću smisliti isto protiv tebe, pa boj se Allaha, Husejne, u cijepanju jedinstva ummeta i da ih ne vratiš u smutnju.“

Otkrivanje Muavijinih zločina

Imam Husejn je napisao Muaviji važnu zabilješku, koja je bila odgovor na njegovo pismo i u kojoj je na njega svalio odgovornost za sve što se desilo u državi: krvoproliće, nesigurnost i izloženost ummeta krizi. Ova zabilješka se smatra jednom od najljepših zvaničnih dokumenata, a puna je spominjanja događaja koje su prouzrokovala Muavijina djela:

أَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَلَغَنِي كِتَابُكَ، أَنَّهُ بَلَغَكَ عَنِّي أُمُورٌ إِنَّ بِي عَنْهَا غِنًى وَ زَعَمْتَ أَنِّي رَاغِبٌ فِيهَا وَ أَنَا بِغَيْرِهَا عَنْكَ جَدِيرٌ وَ أَنَّ الحَسَناتِ لا يَهْدِي لَهَا و لا يُسَدِّدُ إِلا الله، تَعَالى. أَمَّا مَا ذَكَرْتَ أَنَّهُ رُقِيَ إِلَيْكَ عَنِّي فَإِنَّهُ رَقَاهُ إِلَيْكَ الْمَلَّاقُونَ الْمَشَّاءُونَ بِالنَّمَائِمِ الْمُفَرِّقُونَ بَيْنَ الْجَمْعِ وَ كَذَبَ السَّاعُونَ الْوَاشُونَ، مَا أَرَدْتُ حَرْبَكَ وَ لَا خِلَافاً عَلَيْكَ، وَ ايْمُ اللَّهِ، إِنِّي لَأَخَافُ اللَّهَ، عَزَّ ذِكْرُهُ، فِي تَرْكِ ذَلِكَ وَ الِاعْتِذَارِ إِلَيْك فِيهِ وَ إِلَى أَولِيَائِكَ الْقَاسِطِينَ حِزْبِ الظَّالِمِينَ.

أَ لَسْتَ قَاتِلَ حُجْرِ بْنِ عَدِيٍّ أَخا كِنْدَةَ وَ أَصْحَابِهِ الصَّالِحِينَ الْمُطِيعِينَ الْعَابِدِينَ، كَانُوا يُنْكِرُونَ الظُّلْمَ وَ يَسْتَعْظِمُونَ الْبِدَعَ وَ يُؤْمِرُونَ بِالْمَعرُوف وَ يَنْهَونَ عَنِ الْمُنكرِ وَ لَا يَخَافُونَ فِي اللَّهِ لَوْمَةَ لَائِمٍ؟ فَقَتَلْتَهُمْ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً بَعْدَ مَا كُنْتَ أَعْطَيْتَهُمُ الْأَيْمَانَ الْمُغَلَّظَةَ وَ الْمَوَاثِيقَ الْمُؤَكَّدَةَ، جُرْأَةً عَلى اللهِ وَ اسْتِخْفَافًا بِعَهْدِهِ!

أَ وَ لَسْتَ قَاتِلَ عَمْرِو بْنِ الْحَمِقِ، صَاحِبِ رَسُولِ اللَّهِ، الْعَبْدِ الصَّالِحِ، الَّذِي أَبْلَتْهُ الْعِبَادَةُ، فَنَحَّلَتْ جِسْمَه و صَفَّرَتْ لَوْنَهُ، بَعْدَ أَنْ آمَنْتَهُ وَ أَعْطَيْتَهُ مِنْ عُهُودِ اللَّهِ، عَزَّ وَ جَلَّ، وَ مِيثَاقِهِ مَا لَوْ أَعْطَيْتَهُ الْعُصْمَ فَفَهَّمْتَهُ لَنَزَلَتْ إِلَيْكَ مِنْ شَعَفِ الْجِبَالِ؟

أَ وَ لَسْتَ الْمُدَّعِيَ زِيَادَ بْنَ‏ سُمَيَّةَ، الْمَوْلُودَ عَلَى فِرَاشِ عُبَيْدِ عَبْدِ ثَقِيفٍ، فَزَعَمْتَ أَنَّهُ ابْنُ أَبِيكَ؟ وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ: الْوَلَدُ لِلْفِرَاشِ وَ لِلْعَاهِرِ الْحَجَرُ! فَتَرَكْتَ سُنَّةَ رَسُولِ اللَّهِ تَعَمُّدًا وَ اتَّبَعْتَ هَوَاكَ بِغَيْرِ هُدًى مِنَ اللَّهِ، ثُمَّ سَلَّطْتَهُ عَلَى أَهْلِ الْاسلامِ، يَقْتُلُهُم وَ يَقَطَعُ أَيْدِيَ الْمُسْلِمِينَ وَ أَرْجُلَهُمْ وَ يَسْمَلُ أَعْيُنَهُمْ وَ يَصْلِبُهُمْ عَلَى جُذُوعِ النَّخْلِ كَأَنَّكَ لَسْتَ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ وَ لَيْسُوا مِنْكَ.

أَ وَ لَسْتَ قَاتِلَ الْحَضْرَمِيِّ الَّذِي كَتَبَ إِلَيْكَ فِيهِ ابْنُ سُمَيَّةَ أَنَّهُ عَلَى دِينِ عَلِيٍّ وَ رَأْيِهِ فَكَتَبْتَ إِلَيْهِ اقْتُلْ كُلَّ مَنْ كَانَ عَلَى دِينِ عَلِيٍّ، عَلَيهِ السَّلام، وَ رَأْيِهِ؟ فَقَتَلَهُمْ وَ مَثَّلَ بِهِمْ بِأَمْرِكَ وَ دِينُ عَلِيٍّ وَ اللَّهِ هُوَ دِينُ ابْنِ عَمِّهِ الَّذِي أَجْلَسَكَ بِمَجْلِسِكَ الَّذِي أَنْتَ فِيهِ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَكَانَ أَفْضَلَ شَرَفِكَ وَ شَرَفِ أَبِيكَ تَجَشُّمُ الرِّحْلَتَيْنِ، رِحْلَةَ الشِّتاءِ وَ رِحْلَةَ الصَّيفِ.

وَ قُلْتَ فِيمَا قُلْتَ: انْظُرْ لِنَفْسِكَ وَ لِدِينِكَ وَ لِأُمَّةِ مُحَمَّدٍ، صَلَّى الله عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ وَ اتَّقِ شَقَّ عَصَا هَذِهِ الْأُمَّةِ وَ أَنْ تَرُدَّهُمْ فِي‏ فِتْنَةٍ، فَلَا أَعْرِفُ فِتْنَةً أَعْظَمَ مِنْ وَلَايَتِكَ عَلَيْهَا وَ لَا أَعْلَمُ نَظَراً لِنَفْسِي وَ لِدِينِي وَ لأأُمَّةِ جَدِّي أَفْضَلَ مِنْ جِهَادِكَ، فَإِنْ فَعَلْتُهُ فَهُوَ قُرْبَةٌ إِلَى اللَّهِ، عَزَّ وَ جَلَّ، وَ إِنْ تَرَكْتُهُ فَأَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِذَنْبِي وَ أَسْأَلُهُ تَوْفِيقِي لِإِرْشَادِ أُمُورِي.

وَ قُلْتَ فِيمَا قُلْتَ: إِنْ أُنْكِرْكَ تُنْكِرْنِي وَ إِنْ أَكِدْكَ تَكِدْنِي، فَكِدْنِي مَا بَدَا لَكَ، فَإِنِّي أَرْجُو أَنْ لَا يَضُرَّنِي كَيْدُكَ وَ أَنْ لَا يَكُونَ عَلَى أَحَدٍ أَضَرَّ مِنْهُ عَلَى نَفْسِكَ، لأَنَّكَ رَكِبْتَ جَهْلَكَ وَ تَحَرَّصْتَ عَلَى نقْضِ عَهْدِكَ وَ لَعَمْرِي، مَا وَفَيتَ بِشَرْطٍ وَ لَقَدْ نَقَضْتَ عَهْدَكَ بِقَتْلِ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ قَتَلْتَهُمْ وَ مَثَلْتَ بِهِمْ بَعْدَ الصُّلْحِ وَ الْأَيْمَانِ وَ الْعَهْدِ وَ الْمِيثَاقِ فَقَتَلْتَهُمْ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونُوا قَاتَلُوا أَوْ قَتَلُوا وَ لَمْ تَفْعَل ذَلِك بِهِم إِلَّا لِذِكْرِهِمْ فَضْلَنَا وَ تَعْظِيمِهِمْ حَقَّنَا، مَخَافَةَ أَمْرٍ لَعَلَّكَ لَوْ لَمْ تَقْتُلْهُمْ مِتَّ قَبْلَ أَنْ يَفْعَلُوا أَوْ مَاتُوا قَبْلَ أَنْ يُدْرِكُوا.

أَبْشِرْ، يَا مُعَاوِيَةُ، بِقِصَاصٍ وَ اسْتَعِدَّ لِلْحِسَابِ وَ اعْلَمْ أَنَّ لِلَّهِ، عَزَّ وَ جَلَّ، كِتَاباً لا يُغادِرُ صَغِيرَةً وَ لا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصاها وَ لَيْسَ اللَّهُ، تَبَارَكَ وَ تَعَالَى، بِنَاسٍ أَخْذَكَ بِالظِّنَّةِ وَ قَتْلَكَ أَوْلِيَاءَهُ بِالتُّهَمَةِ وَ نَفْيَكَ إِيَّاهُمْ مِنْ دُورِهِمْ إِلَى الْغُرْبَةِ وَ أَخْذَكَ النَّاسَ بِبَيْعَةِ ابْنِكَ غُلَامٍ مِنَ الْغِلْمَانِ يَشْرَبُ الشَّرَابَ وَ يَلْعَبُ بِالْكِلَابِ، لَا أَعْلَمُكَ إِلَّا قَدْ خَسَرْتَ نَفْسَكَ وَ بَتَرْتَ دِينَكَ وَ غَشَشْتَ رَعِيَّتَكَ وَ سَمِعْتَ مَقَالَةَ السَّفِيهِ الْجَاهِلِ وَ أَخَفْتَ التَّقِيَّ الْوَرِعَ.

„Stiglo mi je tvoje pismo u kojem si spomenuo da su ti o meni stigle neke vijesti koje ti se ne dopadaju, da me smatraš dostojnim nečega mimo toga i da za dobra djela ne upućuje niti podržava niko osim Allaha Svevišnjeg. Što se tiče onoga što si spomenuo da je do tebe došlo nešto o meni – pa doista, to ti donose laskavci, klevetnici, oni koji izazivaju razdor i slagali su oni koji su u zabludi. Nisam želio ratovati s tobom niti ti se suprotstavljati – doista se ja bojim Allaha da se to tebi ne desi, a bojim se Allaha i da tražim izvinjenje kod tebe i tvojih prijatelja, nepravednih pripadnika stranke tlačitelja. Zar ti nisi ubica Hudžra ibn Adija, poglavara Kinda, i njegovih prijatelja, koji su obavljali namaz, činili ibadet, koji su se suprotstavljali nepravdi i sprječavali novotarije, naređivali dobro, odvraćali od zla i koji se nisu bojali ničijeg osim Allahovog ukora? Ubio si ih nepravedno, prelazeći Božije granice, nakon što si im bio dao višestruke zakletve i potvrđene zavjete, osmjelivši se protiv Allaha i omalovažavajući Njegovu zapovijed.

Zar ti nisi ubica Amra ibn Humuka el-Huzaija, Poslanikovog druga, Božijeg dobrostivog roba, kojeg je ibadet oronuo pa je njegovo tijelo omršalo i boja požutjela? Ubio si ga nakon što si mu obećao sigurnost i dao si mu ono zbog čega bi se i zvijeri spustile s vrhova brda. Zar ti nisi taj koji je pripisao Zijada ibn Sumeja, rođenog na postelji Ubejda iz Sukejfe, svome ocu? Allahov Poslanik je rekao: ,Dijete pripada postelji, a bludniku kamen‘, ali ti si namjerno ostavio sunnet Allahovog Poslanika i slijedio svoju strast, a ne uputu od Allaha. Zatim si ga ovlastio nad muslimanima da ih ubija, odsijeca njihove ruke i noge, da im oči vadi i razapinje ih na palmine grane, kao da ti nisi iz ovog ummeta i ummet nije tvoj.

Zar ti nisi ubica Hadremijev, za kojeg ti je Zijad pisao da je u Alijevoj vjeri, ali si mu svejedno naredio: ,Ubij ko god je u Alijevoj vjeri!‘, pa ih je on ubijao i nakazio njihova tijela po tvojoj naredbi, a Alijeva vjera je upravo vjera njegovog amidžića koji je tebe postavio na mjesto na kojem se nalaziš. Da nije bilo toga, tvoja čast i čast tvojih očeva bi bila opterećenje dva putovanja: putovanja zimi i putovanja ljeti. Pisao si u onome što si pisao: ,Pazi na sebe, svoju vjeru i Muhammedov ummet i boj se Allaha u cijepanju jedinstva ummeta i da ih ne vratiš u smutnju...‘, a doista ja ne poznajem smutnju protiv ovog ummeta veću od tvog vladanja nad njima i ne vidim za sebe, svoju vjeru i Muhammedov ummet ništa vrijednije od toga da ti se javno suprotstavim jer, ako to učinim, doista je to približavanje Allahu, i ako to napustim, doista od Allaha tražim oprost za svoju vjeru i išćem od Njega uspjeh da ispravim svoju stvar.

I pisao si u onom što si pisao da ćeš, ako ja tebi činim loše, i ti meni učiniti loše i ako ja smišljam varku protiv tebe, i ti ćeš smisliti protiv mene – pa smišljaj ono što možeš, jer se ja doista nadam da mi neće naškoditi tvoja varka i da neće nikome biti veća šteta do li samom tebi, jer si doista uzjahao svoje neznanje i požurio da prekršiš svoje zavjete. I, Boga mi, nisi ispoštovao ni jedan uvjet i doista si pregazio sve svoje zavjete ubijanjem onih ljudi nakon primirja, zakletvi, zavjeta i dogovora – pa ti si ih ubio bez toga da su se oni borili protiv tebe ili da su ubili nekoga. Nisi ti to učinio s njima ni zbog čeg drugog osim zbog toga što su nas spominjali po našoj prednosti i veličali naše pravo, pa si se uplašio za svoju vlast, a možda bi, da ih nisi ubio, ti umro prije nego što oni to izvrše, ili bi možda i oni sami umrli prije nego što to uspiju učiniti.

Pa budi svjestan, o, Muavija, njihove krvarine i budi uvjeren u Obračun. Znaj da Svevišnji Allah ima Knjigu, koja ne ostavlja nezabilježeno ni sitno ni krupno, i da Allah neće zaboraviti tvoja kažnjavanja na osnovu sumnje, tvoje ubijanje njegovih prijatelja na osnovu optužbi, tvoje protjerivanje njih iz njihovih kuća u pustinju ni tvoje uzimanje prisege za svog sina, nezrelog dječaka koji pije vino i igra se sa psima. Ne vidim te drugačije osim da si upropastio sebe, unakazio svoju vjeru, varao svoje potčinjene i slušao govor bezumnog neznalice, a uplašio suzdržljivog i bogobojaznog.“

Osim ovog, ne postoji ni jedan drugi politički dokument iz onoga doba koji predstavlja igru vlasti i bilježi zločine koje je počinio Muavija, a ovo je uzvik u lice nepravdi i tiraniji.

Traženje izgubljenog prava

Muavija je većinu državne imovine trošio na učvršćivanje svoje vlasti, kao što je davao i velike količine imovine Beni Umejjama kako bi oni učvrstili svoje političke i društvene položaje. Imam Husejn je osuđivao ovu politiku i smatrao je da je neophodno spasiti imovinu od Muavije čija vlast nema nikakve šerijatske osnove i nije postojana osim u gušenju, iskrivljavanju i prevari. Prolazila je preko Medine neka imovina iz Jemena za riznice u Damasku pa je Imam preuzeo tu imovinu i podijelio je onima kojima je najviše trebala i obavijestio o tome Muaviju:

مِنَ الْحُسَينِ بْنِ عَلِيٍّ إِلى مُعاوِيةَ بْنِ أَبِي سُفْيَانٍ. أَمَّا بَعدُ، فَإِنَّ عِيرًا مَرَّتْ بِنَا مِنَ الْيَمَنِ تَحْمِلُ مَالاً وَ حُلَلاً وَ عَنْبَرًا وَ طِيبًا إِليكَ لِتُودِعَهَا خَزَائِنَ دِمَشْقَ وَ تَعِلَ بِهَا بَعدَ النَّهْلِ بَنِي أَبِيكَ، وَ إِنِّي احْتَجْتُ إِلَيهَا فَأَخَذْتُهَا، وَ السَّلامُ.

„Od Husejna ibn Alija, Muaviji ibn ebi Sufijanu. Neki karavan je prolazio pored našeg grada iz Jemena noseći ti imovinu, tkaninu, amber i mirise kako bi ih smjestio u riznice Damaska i opskrbio njima u prvoj prilici svoju familiju, a meni je to trebalo, pa sam uzeo.“Muavija mu je odgovorio: „Od Božijeg roba, Muavije, zapovjednika vjernih, Husejnu ibn Aliju. Selamun alejk. Stiglo mi je tvoje pismo u kojem si pisao da je karavan iz Jemena prolazio pored tebe prenoseći mi imovinu, tkaninu, amber i mirise kako bi ih ja smjestio u riznice Damaska i prvom prilikom opskrbio njima svoju familiju te da je to trebalo tebi pa si uzeo. Nisi bio ovlašten da to uzmeš jer si to i pripisao meni zato što je u imovini vladar preči, a na njemu je i potrošnja. Tako mi Allaha, da si pustio da karavan dođe do mene, ne bih umanjio tvoj udio u njemu. Međutim, bratiću moj, ja mislim da u tvojoj glavi ima drskosti i volio bih da se pokaže u moje vrijeme pa da znam tvoju vrijednost i pređem preko toga. Međutim, tako mi Allaha, bojim se da će te pogoditi nešto što ti neće dati priliku ni toliko koliko traje muža deve.“

Imam Husejn je svojim činom pokazao da nezakoniti halifa nema pravo raspolagati muslimanskom imovinom i da je to pravo zakonitog vladara, a zakoniti vladar je bio sam imam Husejn, koji je podijelio državnu imovinu po islamskim mjerilima, i naglasio je i u svom pismu da zvanično ne priznaje Muavijin hilafet jer ga nije oslovljavao sa „zapovjednik vjernih“ kako su ga drugi oslovljavali. Zbog toga je Muavija pokušao zaobići imamov stav nazvavši u odgovoru sam sebe zapovjednikom vjernih i vladarom muslimana. Međutim, nije uspio u svom pokušaju pa je stav imama Husejna ostao islamsko mjerilo i mjerilo razdvajanja i udaljavanja ispravnog i neispravnog za sve muslimane kroz historiju, dok muslimani nisu pridavali nikakvu važnost Muavijinom stavu i nisu ga smatrali ničim do li izobličavanjem istine i obmanom javnog mnijenja.

Ovaj stav imama Husejna je bio jasan pokazatelj njegovog suprotstavljanja Muavijinom postupanju i vlasti i traženja vladavine istine i Božanske pravde.

Upoznavanje ummeta s njegovom odgovornošću

Imam Husejn je organizovao javni politički skup u Mekki na koji je pozvao veliki broj muhadžira, ensarija, tabiina i ostalih muslimana koji su prisustvovali obredima hadždža pa je održao govor o onome što se dogodilo s Poslanikovom porodicom i njihovim sljedbenicima: o nedaćama i neprijateljstvima kojima ih je obasuo Muavija i strogim mjerama koje je poduzeo u skrivanju njihovih vrlina i prednosti te onoga što je preneseno od Poslanika o njima, obavezavši prisutne da to prošire među muslimanima. Sulejm ibn Kajs je o ovom skupu i govoru imama Husejna zabilježio sljedeće: „Godinu dana prije Muavijine smrti Husejn ibn Ali, Abdullah ibn Abbas i Abdullah ibn Džafer su obavili hadždž. Husejn je okupio Beni Hašime, njihove žene i robove i ensarije koji su obavljali hadždž, kao i one koje su poznavali on i njegova porodica, pa je poslao izaslanike i rekao im: ,Ne izostavite nikoga od Poslanikovih ashaba koji su poznati po dobrostivosti i pobožnosti i koji obavljaju hadždž, a da ih ne okupite kod mene‘, pa se okupilo oko njega na Mini više od sedam stotina ljudi u šatorima. Većinu su sačinjavali tabiini, a bilo je i oko dvjesto Poslanikovih ashaba. Imam je ustao i poslije zahvale i veličanja Allaha rekao:

أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ هَذَا الطَّاغِيَةَ قَدْ فَعَلَ بِنَا وَ بِشِيعَتِنَا مَا قَدْ رَأَيْتُمْ وَ عَلِمْتُمْ وَ شَهِدْتُمْ وَ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أَسْأَلَكُمْ عَنْ شَيْ‏ءٍ فَإِنْ صَدَقْتُ فَصَدِّقُونِي وَ إِنْ كَذَبْتُ فَكَذِّبُونِي ...اسْمَعُوا مَقَالَتِي وَ اكْتُمُوا قَوْلِي، ثُمَّ ارْجِعُوا إِلَى أَمْصَارِكُمْ وَ قَبَائِلِكُمْ، فَمَنْ أَمِنْتُمْ مِنَ النَّاسِ وَ وَثِقْتُمْ بِهِ فَادْعُوهُمْ إِلَى مَا تَعْلَمُونَ مِنْ حَقِّنَا، فَإِنِّي أَتَخَوَّفُ أَنْ يَندَرِسَ هَذَا الْأَمْرُ وَ يَذْهَبَ الْحَقُّ، وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ.

,Doista, ovaj nasilnik (Muavija) je uradio s nama i našim sljedbenicima ono što ste vidjeli, saznali i o čemu ste se osvjedočili. Ja želim da vas pitam o nečemu pa ako budem u pravu, potvrdite mi, a ako ne budem, vi odbacite. Poslušajte moj govor i sačuvajte moju riječ i vratite se u svoje gradove i plemena pa kome budete vjerovali i u koga budete imali povjerenje pozovite ga u ono što znate, jer ja se doista bojim da se ova istina ne zaboravi i nestane, a Allah upotpunjuje Svoju svjetlost pa makar nevjernici to ne voljeli.‘“

Prenosilac dalje kaže: „Husejn nije ostavio ništa od onoga što je Svevišniji Allah objavio o njima, a da nije naveo i obrazložio, i nije ništa ostavio od onoga što je govorio Allahov Poslanik o njegovom ocu, bratu, majci, njemu i njegovoj porodici, a da nije spomenuo. Svaki od tih njegovih ashaba bi govorio: ,Tako nam Allaha, da, doista smo čuli i posvjedočili.‘ Jedna od stvari u koje im se on zaklinjao jest i ovo:

أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ، أَ تَعْلَمُونَ‏ أَنَ‏ عَلِيَ‏ بْنَ‏ أَبِي‏ طَالِبِ‏ كَانَ‏ أَخَا رَسُولِ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، حِينَ آخَى بَيْنَ أَصْحَابِهِ فَآخَى بَيْنَهُ وَ بَيْنَ نَفْسِهِ وَ قَالَ: أَنْتَ أَخِي وَ أَنَا أَخُوكَ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ، هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، اشْتَرَى مَوْضِعَ مَسْجِدِهِ وَ مَنَازِلِهِ فَابْتَنَاهُ ثُمَّ ابْتَنَى فِيهِ عَشَرَةَ مَنَازِلَ تِسْعَةً لَهُ وَ جَعَلَ عَاشِرَهَا فِي وَسَطِهَا لِأَبِي، ثُمَّ سَدَّ كُلَّ بَابٍ شَارِعٍ إِلَى الْمَسْجِدِ غَيْرَ بَابِهِ، فَتَكَلَّمَ فِي ذَلِكَ مَنْ تَكَلَّمَ، فَقَالَ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ: مَا أَنَا سَدَدْتُ أَبْوَابَكُمْ وَ فَتَحْتُ بَابَهُ وَ لَكِنَّ اللَّهَ أَمَرَنِي بِسَدِّ أَبْوَابِكُمْ وَ فَتْحِ بَابِهِ، ثُمَّ نَهَى النَّاسَ أَنْ يَنَامُوا فِي الْمَسْجِدِ غَيْرَهُ وَ كَانَ يُجْنِبُ فِي الْمَسْجِدِ وَ مَنْزِلُهُ فِي مَنْزِلِ رَسُولِ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، فَوُلِدَ لِرَسُولِ اللَّهِ‏، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ وَ لَهُ فِيهِ أَوْلَادٌ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ فَتَعْلَمُونَ أَنَّ عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ حَرَصَ عَلَى كُوَّةٍ قَدْرَ عَيْنِهِ يَدَعُهَا مِنْ مَنْزِلِهِ إِلَى الْمَسْجِدِ، فَأَبَى عَلَيْهِ، ثُمَّ خَطَبَ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، فَقَالَ: إِنَّ اللَّهَ أَمَرَنِي أَنْ أَبْنِيَ مَسْجِداً طَاهِراً لَا يَسْكُنُهُ غَيْرِي وَ غَيْرُ أَخِي وَ ابْنَيْهِ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ...‏ قَالَ: أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ، أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، قَالَ لَهُ فِي غَزْوَةِ تَبُوكَ: أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى وَ أَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ مُؤْمِنٍ بَعْدِي؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ، أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، حِينَ دَعَا النَّصَارَى مِنْ أَهْلِ نَجْرَانَ إِلَى الْمُبَاهَلَةِ، لَمْ يَأْتِ إِلَّا بِهِ وَ بِصَاحِبَتِهِ وَ ابْنَيْهِ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ، أَ تَعْلَمُونَ أَنَّهُ دَفَعَ إِلَيْهِ اللِّوَاءَ يَوْمَ خَيْبَرَ، ثُمَّ قَالَ: لَأَدْفَعُهُ إِلَى رَجُلٍ يُحِبُّهُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ يُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ، كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّارٍ، يَفْتَحُهَا اللَّهُ عَلَى يَدَيْهِ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، بَعَثَهُ بِبَرَاءَةَ وَ قَالَ: لَا يُبَلِّغْ عَنِّي إِلَّا أَنَا أَوْ رَجُلٌ مِنِّي؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، لَمْ تَنْزِلْ بِهِ شِدَّةٌ قَطُّ إِلَّا قَدَّمَهُ لَهَا ثِقَةً بِهِ وَ أَنَّهُ لَمْ يَدْعُهُ بِاسْمِهِ قَطُّ إِلَّا أَنْ يَقُولَ يَا أَخِي...؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، قَضَى بَيْنَهُ وَ بَيْنَ جَعْفَرٍ وَ زَيْدٍ، فَقَالَ لَهُ: يَا عَلِيُّ أَنْتَ مِنِّي وَ أَنَا مِنْكَ وَ أَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ مُؤْمِنٍ بَعْدِي؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّهُ كَانَتْ لَهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، كُلَّ يَوْمٍ خَلْوَةٌ وَ كُلَّ لَيْلَةٍ دَخْلَةٌ إِذَا سَأَلَهُ أَعْطَاهُ وَ إِذَا سَكَتَ أَبْدَاهُ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، فَضَّلَهُ عَلَى جَعْفَرٍ وَ حَمْزَةَ حِينَ قَالَ لِفَاطِمَةَ: زَوَّجْتُكِ خَيْرَ أَهْلِ بَيْتِي، أَقْدَمَهُمْ سِلْماً وَ أَعْظَمَهُمْ حِلْماً وَ أَكْثَرَهُمْ عِلْماً؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، قَالَ: أَنَا سَيِّدُ وُلْدِ آدَمَ وَ أَخِي عَلِيٌّ سَيِّدُ الْعَرَبِ وَ فَاطِمَةُ سَيِّدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ ابْنَايَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، أَمَرَهُ بِغُسْلِهِ وَ أَخْبَرَهُ أَنَّ جَبْرَئِيلَ يُعِينُهُ عَلَيْهِ؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَالَ: أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى الله عَليهِ وَ آلِهِ وَ سّلَّمَ، قَالَ فِي آخِرِ خُطْبَةٍ خَطَبَهَا: أَيُّهَا النَّاسُ، إِنِّي تَرَكْتُ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ أَهْلَ بَيْتِي فَتَمَسَّكُوا بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا؟ قَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ.

Tako vam Allaha, znate li da je Ali ibn ebi Talib bio brat Allahovog Poslanika? Onda kada je bratimio svoje ashabe, njega je odabrao za svog brata i rekao: 'Ti si moj brat, a ja sam tvoj brat na ovom svijetu i na Ahiretu.'‘ i potvrdili su. Potom ih je pitao: ,Tako vam Allaha, znate li da je Allahov Poslanik kupio mjesto svoje džamije i svojih kuća pa izgradio džamiju i deset kuća, devet njemu i desetu, u sredini, mome ocu, a Poslanik, s.a.v.a., je poslije zatvorio sva vrata otvorena u džamiju osim njegovih? Govorio je o tome onaj koji je govorio da je rekao: 'Nisam ja zatvorio vaša vrata i otvorio njegova, već mi je Allah naredio da zatvorim vaša i On je otvorio njegova.' Potom je svim ljudima osim sebe zabranio da spavaju u džamiji i bio je u njoj u stanju džunupluka, stanovao je u Poslanikovoj kući – u toj kući Poslaniku se rodilo jedno dijete, a on je imao više djece.‘ i ponovo su potvrdili. Onda je upitao: ,Znate li da je Omer ibn Hattab silno želio da zadrži jednu rupicu veličine njegovog oka koju je bio ostavio u svojoj kući prema džamiji pa je Poslanik i to odbio i održao govor u kom je rekao: 'Doista mi je Allah naredio da izgradim čistu džamiju u kojoj neće stanovati niko osim mene, mog brata i njegovih sinova'‘ i opet su potvrdili. Pitao ih je: ‘Tako vam Allaha, znate li da je Allahov Poslanik u Bici na Tebuk rekao: 'O, Ali, ti si u odnosu na mene poput Haruna za Musaa i ti si zaštitnik svakog vjernika poslije mene?'‘ i još jednom su potvrdili, pa ih je upitao: ,Tako vam Allaha, znate li da Allahov Poslanik, kada je pozvao kršćane iz Nedžrana u mubahele, nije doveo nikoga osim svoje supruge i svoja dva sina?‘ Rekli su: ,Tako nam Boga, da.‘ I opet ih je upitao: ,Tako vam Allaha, znate li da je Allahov Poslanik Aliju predao zastavu na dan Hajbera i rekao: 'Predat ću zastavu čovjeku kojeg voli Allah i Njegov Poslanik i on voli Allaha i Njegovog Poslanika, koji napada i ne bježi, čijom će rukom Allah otvoriti Hajber'?‘ i opet su potvrdili. Pa je pitao: ,Znate li da je Allahov Poslanik po Aliju poslao suru Beraet i rekao: 'Neće dostaviti ovu suru narodu niko osim mene ili čovjeka koji je od mene?'‘ i potvrdili su. Pitao ih je: ‘Znate li da Allahovom Poslaniku nije spuštena nijedna teškoća, a da mu Allah nije prethodno dao povjerenje u Alija, i da ga nije nikada pozvao imenom, a da nije rekao: 'O moj brate'?‘ i opet su potvrdili. Potom ih je pitao: ,Znate li da je Allahov Poslanik presudio između Alija i Džafera i Zejda pa rekao: 'O, Ali, ti si od mene i ja sam od tebe, a ti si zaštitnik svakog vjernika poslije mene?'‘ i potvrdili su. Pitao ih je: ‘Znate li da je on svakog dana nasamo razgovarao s Poslanikom, i svaku noć su se sastajali kada bi on to tražio, a kada bi Poslanik šutio, on bi započinjao?‘ i potvrdili su. Potom ih je pitao: ‘Znate li da je Allahov Poslanik Aliju dao prednost nad Džaferom i Hamzom kada je rekao Fatimi: 'Udao sam te za najboljeg iz moje porodice, koji je najduže u islamu, najveći u blagosti i najviši u znanju?'‘ i potvrdili su. Pa ih je pitao: ‘Znate li da je Allahov Poslanik rekao: 'Ja sam poglavar Ademove djece i moj brat Ali je poglavar Arapa, a Fatima je prvakinja žena stanovnika Dženneta i Hasan i Husejn, moja dva sina, su poglavari mladića stanovnika Dženneta?'‘ i potvrdili su. Pitaso je i: ‘Znate li da je Allahov Poslanik Aliju naredio da ga ogasuli i obavijestio ga da će mu pomoći Džebrail?‘ i potvrdili su. Pitao ih je dalje: ‘Znate li da je Allahov Poslanik u posljednjem govoru kojeg je održao rekao: 'O, ljudi, doista među vama ostavljam dvije teške stvari: Božiju Knjigu i moju porodicu, pa držite čvrsto do njih i nećete zalutati?'‘ i potvrdili su. I tako je ispitivao i dalje, ne ostavivši ništa što je Svevišnji Allah objavio o Aliju ibn ebi Talibu posebno i o Ehli bejtu u Časnom Kur'anu i preko svog Poslanika a da ih nije zakleo u to, i oni su potvrdili. I tabiini su govorili: ,Bože, doista me o tome obavijestio onaj u kojeg imam povjerenje taj i taj‘ Napokon ih je zakleo da kažu jesu li čuli Poslanika kako govori:

مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ يُحِبُّنِي وَ يُبْغِضُ عَلِيّاً فَقَدْ كَذَبَ لَيْسَ يُحِبُّنِي وَ هُوَ يُبْغِضُ عَلِيّاً، فَقَالَ لَهُ قَائِلٌ: يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ كَيْفَ ذَلِكَ؟ قَالَ: لِأَنَّهُ مِنِّي وَ أَنَا مِنْهُ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أَحَبَّنِي وَ مَنْ أَحَبَّنِي فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَقَدْ أَبْغَضَنِي‏ وَ مَنْ أَبْغَضَنِي فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ؟ فَقَالُوا: اللَّهُمَّ نَعَمْ. قَدْ سَمِعْنَا وَ تَفَرَّقُوا عَلَى ذَلِك‏.

‘Onaj koji tvrdi da mene voli, a mrzi Alija, doista je slagao, jer ne može voljeti mene, a mrziti Alija‘, pa kako mu je neko rekao: ‘Allahov Poslaniče, kako to?‘ i kako je odgovorio: ‘Jer je on doista od mene, a ja od njega; ko njega voli, taj i mene voli, a ko mene voli, taj voli Allaha, a ko njega mrzi – mrzi i mene, a ko mene mrzi, taj mrzi Allaha.‘ Još jednom su potvrdili: ,Tako nam Boga, da, čuli smo ga‘ i na ovome su se razišli.“

Muavijina smrt

Muavija je umro 60. godine po hidžri.Dočekao je smrt nesiguran pa je izražavao uznemirenje i uzrujanost zbog onoga što je bio počinio: prolijevao muslimansku krv i pljačkao njihovu imovinu. Smrtni čas mu je nastupio u Damasku i bilo mu je uskraćeno da vidi sina za kojeg je uzurpirao hilafet i kojeg je podigao na vrat muslimanima. A historičari su prenijeli da je Jezid u vrijeme očeve smrti bio na lovačkom putovanju i uronjen u opijenost uz zvukove muzike.