مأنوس هستید، تصدیق بفرمایید در این موضوع اشتباه فرمودید. چون که عقیده مفسرین از قبیل قاضی بیضاوی و زمخشری اینست که این آیه شریفه در شأن زوجات رسول اللّهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم نازل گردیده و اگر قولی در نزول آیه درباره آن پنج تن شریف باشد، قطعاً ضعیف است!
داعی : این ادعای جنابعالی به جهاتی مردود است:
اولاً اینکه فرمودید، صدر و ذیل آیه چون مربوط به ازواج است، پس علی و فاطمهعليهما‌السلام خارجند از شمول آیه شریفه.
جوابش آن است که در عرف عام، بسیار اتفاق می افتد که در اثنای کلام روی سخن را بطرف دیگری نموده و خطاب بغیر می کنند و بعد از آن به کلام اول برمی گردند.
علاوه بر اینکه در اشعار فصحا و بلغا و ادبای عرب جاری است. حتی در خود قرآن کریم نظیر آن بسیار است، مخصوصاً در خود همین سوره احزاب دقت فرمایید که در خطاب بزوجات عدول به خطاب مؤمنان شده است و بعد روی خطاب به آنها بر گشته که وقت مجلس مقتضی نیست شواهد را مفصلاً در معرض فکر شما قرار دهم.
ثانیاً اگر این آیه درباره زوجات رسول اللّه بود، بایستی ضمیر تأنیث مربوط به آنها آورده بفرماید:لیذهب عنکنّ و یطهرکنّ . چون به صیغه تذکیر آمده، معلوم می شود که جهت عترت و اهل بیت پیغمبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم نازل گردیده؛ نه زوجات آن حضرت.
نواب : مگر به گفته شما فاطمه رضی اللّه عنها داخل آن جمع نیست، پس چرا ملاحظه او نشده و ذکر تأنیث در او نیامده.
داعی : آقایان (اشاره به علما) می دانند که صیغه تذکیر در این آیه شریفه با بود فاطمهعليه‌السلام در جمعیت باعتبار تغلیب است؛ چه آنکه تغلیب در جایی است که افراد جمع بعضی مذکر و بعضی مؤنث باشند؛ آنگاه مذکر را بر مؤنث غالب گردانند و صیغه تذکیر در این آیه خود دلیل قاطع است که این قول ضعیف