حدیث از مولانا امیر المؤمنینعليه‌السلام روایت نموده که رسول اکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرمود:من آذانی فی عترتی فعلیه لعنه اللّه (1) .
امید است عرایض صادقانه ام مؤثّر افتد و آقایان محترم بیش از این راضی نشوند که روح مقدس آن حضرت آزرده شود که جواب دادن در محکمه عدل الهی بسیار مشکل است.
(در تمام مدت این جلسه خودم با چشم گریان حرف می زدم و اشک در چشم غالب حضار جمع بود بعضی به صورت هاشان جاری گردید. حتی جناب حافظ هم گاهی اشک از چشمش جاری می شد).
آقایان قدری فکر کنید؛ دقیق شوید؛ خودتان را در معرض عمل قرار دهید، ببینید که در میان جمعیت امت (آن هم امتی که دو ماه قبل زیر پای آن بزرگوار نشسته و او تنها بالای دست پیغمبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم و همگی با او بیعت نموده و سر تسلیم در مقابل او بأمر خدا و پیغمبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرود آوردند). آن ساعتی که شهادت علیعليه‌السلام را رد نمودند و حکم قطعی شد که ملک متصرفی و نان اولا دهای فاطمه صدّیقه مظلومهعليه‌السلام را ضبط نمایند، بر آن دو امانت پیغمبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم چه گذشت از آن اهانت بزرگ تا از در مجلس، دشمن شاد بیرون رفتند.
این غیظ و غضب بر فاطمه مظلومهعليه‌السلام چنان مؤثر و مستولی شد که در عین شباب و جوانی از شدت غصه و درد از دنیا رفت!
حافظ : بدیهی است در اوایل امر بی بی دلتنگ و غضبناک شد، ولی عاقبت امر اصلاح شد، چون دید خلیفه حکم به حق نموده، از آنها راضی شد و با کمال رضایت از دنیا رفت!
داعی : اگر امر چنین است پس چرا اکابر علمای خودتان بر خلاف این معنی می نویسند؛ مانند بخاری(2) و مسلم(3) دو عالم موثق درصحیحین خود نوشته اند:
____________________
1- هر کسی مرا اذیت نماید در عترت من پس بر او باد لعنت خداوند متعال!
2- صحیح بخاری، ج5، ص82.