یکی از شرایط نبوت و امامت دارا بودن معجزه می باشد. معجزه انجام عملی است که از حدود قوانین طبیعی بیرون بوده و دیگران از آوردن مانند آن عاجز و ناتوان هستند. و صاحب این عمل برای اثبات حقانیت خود از آن استفاده می کند ولی متأسفانه بعضی افراد با استفاده از سحر و جادو ادعای نبوت و امامت می کنند و این دستاویزی برای توجه مردم به آنها می شود. لذا باید فرق ما بین معجزه و جادو را بیان کنیم تا جای هیچ شبهه ای باقی نماند یا به تعبیری فرق ساحر با نبی یا امام را بیان کنیم.
1- اصل ادعا، عقلاً قابل قبول باشد. اگر ادعایش قابل پذیرفتن نبود آن چه آورده، سحر است. خواه علت آن دانسته شود یا نشود. مثلاً پس از آن که بر هر مسلمانی ثابت شد که رسول اکرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم آخرین پیامبر است، تا قیام قیامت اگر کسی ادعای پیغمبری کند و امور خارق العاده ای انجام دهد از همان ادعایش معلوم می گردد که جادوگر ماهری‌است.
2- باید شرایط عقلی مدعا را داشته باشد. مثلاً از جمله شرایط پیغمبر و امام، عصمت است. یعنی پیش از مقام پیغمبری و امامت و بعد از آن هیچ وقت گناهی از او دیده نشده باشد. و از جهت علم و عمل سرآمد اهل زمان خود باشد. پس اگر شخصی که از او گناه دیده شده یا از معارف خدائی بی بهره است یا دنیا پرست اگر از او امور غریبه ای دیده شود، یقیناً جادوگر است.
3- امر خارق العاده فقط به قدرت خداوند مستند باشد نه به تحصیل و کسب اسباب آن. مثلاً ساحر از استخوان پوسیده مردگان و موی آنها استفاده می کند و با ابزار خاص سحر می کند ولی معجزه فقط از خداست و فی البداهه صورت می گیرد. چنان چه پیغمبر با اشاره به ماه آن را دو نیم کردند، حضرت عیسیعليه‌السلام که کور مادرزاد را شفا دادند یا حضرت موسیعليه‌السلام که عصا را به اذن و قدرت خداوند تبدیل به اژدها نمودند.(48)
اینها بخشی از تفاوت های سحر با معجزه بود که بیان شد.