در روایت دیگر است که چون جامه نو به تن می کرد، دعا می کرد و می فرمود: خدایی را سپاس که بر تن من چیز پوشاند تا پوشش من باشد و میان مردم آراسته باشم.(1) جامه بلندی که بر زمین کشیده شود، نشان تکبر است و در جاهلیت شیوه اشراف جاهلی بوده است. رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم ضمن آنکه از پوشیدن آن گونه جامه ها نهی می کرد، خود جامه ای می پوشید که از نظر بلندی به قوزک پاهایش نمی رسید:
«کانَتْ ثِیابُهُ کُلُّها مُشَمَّرهً فَوْقَ الکَعْبَیْنِ».(2)
گاهی جامه وی کوچک تر از قطیفه (شَمله) بود، یا جامه ای پشمین و راه راه با خطوط سیاه و سفید که وقتی آن را به بر می کرد، هیئت زیبایی می یافت.(3) از نشانه های وارستگی آن حضرت در پوشیدن جامه و این که فخر خویش را به جامه و نوع آن نمی دانست این است که نقل شده هر نوع لباسی که فراهم می شد می پوشید، از لُنگ و پیراهن یا جُبّه یا هر چیز دیگر.(4)
ساده زیستی رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم و وابسته نبودن به جلوه های
______________________
1- بحار الانوار، ج 16، ص 251، محجه البیضاء، ج 4، ص 145.
2- سنن النبی، ص 120، محجه البیضاء، ج 4، ص 141.
3- همان، ص 125، حدیث 135.
4- همان، ص 120 به نقل از احیاء العلوم غزالی.