شیخ مفید رضوان اللّه تعالی علیه، در شرح اعتقادات مرحوم صدوق می فرماید:
«بهشت ضیافت خانه و محلّ نعمت های خداوند است، و هر کس داخل آن شود، رنج و مشقّتی برای او نخواهد بود، و خداوند بهشت را خانه اهل معرفت و عبادت قرار داده، و نعمت های آن دائم و زوال ناپذیر است، و کسانی که داخل بهشت می شوند، متفاوت هستند، برخی در دنیا اهل خلوص در عبادت بوده اند [ و از گناه و معصیت خدا پرهیز می کرده اند] و با امن و امان داخل بهشت می شوند، و برخی که همراه اعمال نیک خود، گناه و معصیت کرده اند تا مرگ آنان فرارسیده است، یا در دنیا گرفتار مشکلات می شوند و پس از مرگ کیفری ندارند و با عفو خداوند داخل بهشت می شوند، و یا در دنیا و پس از مرگ گرفتار خواهند بود و سپس با عفو خداوند داخل بهشت می شوند، و برخی عملی در دنیا نداشته اند و خداوند با فضل خود آنان را به بهشت می برد، مانند فرزندان خردسالی که از دنیا می روند و خداوند آنان را مخلّد در بهشت می نماید، و در بهشت خدمتگذار اهل بهشت خواهند بود، و این پاداشی است برای اهل عبادت در بهشت، البتّه خدّام بهشتی از خدمتگذاری خود رنجی نمی برند، چرا که خداوند تمایل آنان را در بهشت به خدمتگذاری قرار داده است، همان گونه که لذّت اهل بهشت را در خوردنی ها و نوشیدنی ها و مناظر زیبا و بهره برداری از همسران بهشتی قرار داده است.»
سپس گوید: «در بهشت کسی نیست که از خوردنی ها و نوشیدنی ها و لذّات دیگر بهشت استفاده نکند، و کسی که می گوید: "در بهشت کسانی هستند که از لذّت های مادّی استفاده نمی کنند، و تنها لذّت آنان تسبیح و تقدیس پروردگار است"، سخن او از معارف اسلامی دور است، و این سخن از مسیحیّت گرفته شده است که می گویند: "مؤمنان خالص در بهشت همانند ملائکه چیزی نمی خورند و نمی آشامند و از لذّت های جنسی استفاده نمی کنند"، در حالی که خداوند در قرآن این معنا را ابطال نموده و از خوردن و آشامیدن و لذّت های دیگر بهشتی خبر داده است، و می فرماید:
( أُکُلُها دائِمٌ وَ ظِلُّها تِلْکَ عُقْبَی الَّذینَ اتَّقَوْا... ) (1) ،
و یا می فرماید:( فیها أَنْهارٌ مِنْ ماءٍ غَیْرِ آسِنٍ ) (2) ،
و یا می فرماید:( حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِی الْخِیامِ ) (3) ،
و یا می فرماید:( وَ حُورٌ عینٌ ) (4) ،
و یا می فرماید:( وَ عِنْدَهُمْ قاصِراتُ الطَّرْفِ أَتْرابٌ ) (5) ،
و یا می فرماید:0( وَ زَوَّجْناهُمْ بِحُورٍ عینٍ ) (6)،
و یا می فرماید:( إِنَّ أَصْحابَ الْجَنَّهِ الْیَوْمَ فی شُغُلٍ فاکِهُونَ * هُمْ وَ أَزْواجُهُمْ فی ظِلالٍ عَلَی الْأَرائِکِ مُتَّکِئُونَ ) (7)،
و یا می فرماید: (وَأُتُوا بِهِ مُتَشابِهاً وَ لَهُمْ فیها أَزْواجٌ مُطَهَّرَهٌ ) (8) .»
سپس گوید: «با بودن این آیات چگونه می توان گفت: عدّه ای در بهشت از لذّت های مادّی استفاده نمی کنند؟ در حالی که آیات فوق بر خلاف این معنا تصریح دارد، و اجماع علمای شیعه بلکه علمای اسلام نیز بر خلاف آن است، جز این که کسی از مسیحیّت پیروی کند، و یا بر یک حدیث ساخته ای تکیه نماید.»
مرحوم مجلسی نیز پس از نقل این سخنان از مرحوم شیخ مفید می گوید: «این سخنان در غایت متانت و درستی است.» سپس گوید: «این که برخی از اهل بهشت از لذّت های معنوی استفاده می کنند، دلیل این نیست که از لذّات مادّی استفاده نکنند...»(9)