به خاطر دارم در نوجوانی با دو نفر از دوستان نشسته بودیم و از هر بابی سخن به میان آمد تا آنجا که رشته سخن به مشکلات شخصی دوستان کشیده شد. حقیر پیشنهاد نمودم جهت رفع گرفتاری ها عریضه ای به محضر حضرت ولی عصرعليه‌السلام بنویسیم و هر یک جداگانه مشکل خود را شرح داده و از ساحت قدس حضرتش استمداد فرج و گشایش بنماییم. این پیشنهاد مورد استقبال دوستان قرار گرفت. عریضه ای طبق دستور که مطلع آن «توسلت الیک یا اباالقاسم محمّد بن الحسن...» است نوشتیم و در عریضه ای جدا جدا بی آنکه دیگری مطلع بر منویات نویسنده شود مرقوم داشته و آن را در پاکتی نهاده و به یکی از دوستان مشترکمان که قصد زیارت مشهد را داشت داده و از او تقاضا نمودیم که پاکت حامل عریضه را به درون ضریح مقدّس امام رضاعليه‌السلام بیندازد. او هم تقاضای ما را پذیرفت و پاکت را پس از رسیدن به مشهد مقدّس به درون ضریح منور حضرت انداخت. چندی نگذشت شبی در عالم رویا پاکتی را به من دادند. در حال گرفتن پاکت ملهم شدم که درون پاکت جواب نامه ای است که از طریق حضرت ثامن الحجج به محضر حضرت ولی عصرعليه‌السلام ارسال گردیده. خداوند متعال را گواه می گیرم هنگامی که پاکت فرستاده شده از ناحیه مقدسه را گشودم اسامی هر سه نفر ما دوستان در رأس نامه به ترتیب نوشته شده بود: 1- سیّد مهدی 2- محمّد حسین 3- احمد و بر اساس درخواست هایمان جواب مساعد از ناحیه مقدسه داده شده بود.
خوشا آن زمانی که ساقی تو باشی | دهی دم به دم باده های نهانی | |
خوشا آن زمانی که هر ذره ما | به وجد اندر آید که ربی سقانی |