قرآن مجيد دعا و ثنائي را از حضرت داود و سليمانعليه‌السلام نقل مي‌فرمايد كه در آن وجه ادبي را كه آن دو بزرگوار در اين حمد و شكر خود به كار برده‌اند، كاملاً مشهود است. در آيه ۱۵ سوره نمل مي‌فرمايد:
«ما به داود و سليمان علمي داديم،
آن دو گفتند:
سپاس خدائي را كه ما را بر بسياري از بندگان مؤمن خود برتري داد!»
وجه ادبي را كه آن دو بزرگوار در اين حمد و شكر خود به كار برده‌اند و فضيلت علم خود را به خداوند نسبت داده‌اند روشن است، چه مثل مردم بي‌ايمان علم خود را به خود نسبت ندادند، برخلاف آن‌چه قارون اين اشتباه را مرتكب شد و در پاسخ قومش كه او را نصيحت كردند كه به مال و ثروت خود نبالد، گفت:
«مگر جز اين‌است كه اين ثروت و اموال را با علمي كه نزد خود داشتم، جمع‌آوري كرده‌ام» (۷۸/قصص)
قرآن كريم اين صفت رذيله را از اقوام ديگري نيز نقل فرموده است:
«پس وقتي پيامبرانشان با معجزات روشن سوي آن‌ها آمدند، آن‌ها زير بار نرفته
و به علم خود غرّه شدند، و در نتيجه جزاي استهزايشان بر آنان تحقق يافت!» (۸۳ / مؤمن)
بيان داود و سليمانعليه‌السلام و نشان دادن علمي را كه در نزد خود داشتند نبايد حمل بر خودستائي و تكبر آنان كرد، زيرا آن دو بزرگوار ذكر نعمت خداوندي را مي‌كردند كه به آنان ارزاني فرموده است، و حق هم همين بوده است، زيرا سليمان و داودعليه‌السلام بر بسياري از مؤمنين فضيلت داشته‌اند.
طلب فضيلت از خداي تعالي صفت مذموم نيست، بلكه بلندي طبع و علو همتي است كه خداوند آن را تأييد كرده و فرموده:
«كساني‌كه مي‌گويند: پروردگارا! و ما را براي مردم باتقوي امام و پيشوا قرار بده!» (۷۴ / فرقان)(۱)
___________________-
۱ - الميزان، ج ۱۳، ص ۱۵۳.