نفیسه، بانویی بزرگوار و با ایمان بود که در سال ۱۴۵ هجری در مکه متول شد و در مدینه پرورش یافت. او دختر حسن بن زید، و زید فرزند امام حسن مجتبیعليه‌السلام نام همسرش، اسحاق مؤتمن (فرزند امام صادقعليه‌السلام ) است.
نفیسه حافظ قرآن بود و روزها پیوسته روزه می گرفت و شب ها در حال عبادت به سر می برد.
او دارای ثروتی بود که با آن به بیماران و بینوایان و عموم مردم احسان می کرد. بسیار می گریست و سی مرتبه به حج مشرف شد و بیشتر این سفرها را با پای پیاده رفت. زینب، دختر برادر نفیسه، درباره او گفته است که: چهل سال تمام عمه ام را خدمت کردم؛ در این مدت ندیدم که شبی بخوابد و یا روزی افطار کند. پیوسته شب ها را به قیام و روزها را به روزه می گذراند. به او گفتم: چرا با خود مدارا نمی کنی؟ پاسخ داد: «چگونه با نفسم مدارا کنم با این که راهی سخت و گردنه هایی در پیش دارم که از آنها نمی گذرند، مگر مردم رستگار؟»
نفیسه، سالی با شوهرش به فلسطین سفر کرد تا قبر حضرت ابراهیمعليه‌السلام را زیارت کند. هنگام بازگشت از سفر، به مصر رفتند و در خانه ای مسکن گزیدند که در همسایگی آنان دختری بود یهودی و نابینا که روزی به آب وضوی نفیسه تبرک جست و شفا گرفت. یهودیان و مردم مصر به او عقیده مند شدند و با اصرار از او خواستند که در آن جا بماند. نفیسه با دست خود قبری برای خویش کنده بود و همیشه برای سفر آخرت آماده بود. بسیار می شد که داخل قبر می رفت و در آن جا به نماز می ایستاد و در آن قبر، شش هزار بار ختم قرآن کرد. سرانجام این بانوی پرهیزکار در رمضان سال ۲۰۸ هجری در حالی که روزه داشت و قرآن تلاوت می کرد، در حال خواندن «لهم دراالسلام» دعوت حق را اجابت کرد و روح پاکش به دیار جاودان پرکشید. ۱
______________________________
۱ سفینه البحار، ج ۲، ص ۶۰۴؛ دیلمی، هزار وی ک نکته نماز، ص ۴۱.