لو مات من بین المشرق و المغرب لما استوحشت بعد اءن یکون القرآن معی؛
اگر تمام کسانی که در میان مشرق و مغرب هستند از دنیابروند (و من تنها بمانم) و قرآن با من باشد وحشت مرا نمی گیرد (و نمی ترسم).
بحارالانوار، ج ۴۶، ص ۱۰۷.
امام باقرعليه‌السلام :
کانَ یُصَلّی صَلاةَ مُوَدِّعٍ یَری أنَّهُ لایُصَلِّی بَعدَها أبَدَا ؛
امام سجّادعليه‌السلام مانند کسی که آخرین نماز خود را به جای می‌آورد ، نماز می‌گزارد. او چنین می دید که پس از آن هیچ‌گاه نماز نمی‌گزارد
. همان ، ج ۴۶ ، ص ۷۹
امام باقرعليه‌السلام :
کانَ أثَرُ السُّجُودِ فِی جَمیعِ مَواضِعِ سُجُودِهِ فَسُمِّیَ السَجّادُ لِذلِکَ ؛
اثر سجده در تمام مواضع هفت گانه سجده او(امام سجادعليه‌السلام ) نمایان بود ؛ از این جهت «سجّاد» نامیده شد
. بحار الأنوار ، ج ۴۶ ، ص ۶
امام صادقعليه‌السلام :
یُنادِی مُنادٍ یَومَ القیامَةِ أینَ زَینُ العابِدینَ؟ فَکَأنّی أنظُرُ إلی عَلِیِّ بنِ الحُسَینِعليه‌السلام یَخطُرُ بَینَ الصُّفُوفِ ؛
روز قیامت منادی ندا می‌دهد : «زیور عبادت کنندگان کجاست؟» گویا علی بن‌حسینعليه‌السلام را می‌بینم که میان صف‌ها با ابّهت گام بر می‌دارد
. میزان الحکمه ، ح ۱۱۳۱
قالَ الامام ابو عبداللهعليه‌السلام : کان علی بن الحسین اذا اتاهُ ختنُهُ علی ابنتهِ او علی اختِهِ، بَسَطَ له ردائُه ثم اجلسَهُ ثم یقول: مرحباً بمن کفی المؤنةَ و سَتَرَ العورة.
امام صادقعليه‌السلام فرمودند: سیره (امام) علی بن الحسین این بود که هنگامی که یکی از دامادهای او (شوهر دختر یا شوهر خواهر او)، بر او وارد می شد، امامعليه‌السلام عبای خود را بر زمین، پهن می نمود و وی را بر آن می نشاند، سپس می فرمودند: آفرین بر کسی که مخارج ناموس مرا می پردازد و او را حفظ می کند.
«وسائل الشیعه، ج ۱۴، ص ۲۴»