امام علىعليه‌السلام به كار و توليد، به خصوص درختكارى و كشاورزى اهميت زيادى مى داد تا مخارج زندگى زن و فرزندان او تأمين شود، و احتياجى به ديگران نداشته باشند.
روزى يكى از افراد مدينه، حضرت اميرالمؤمنين علىعليه‌السلام را ديد كه دو كيسه بزرگ بر قاطر نهاده و خود بالاى آنها نشسته به بيابان مى رود.
پرسيد: اينها چيست، كه بر روى آن نشسته اى؟
امام علىعليه‌السلام پاسخ داد:
«مأة ألف عذقٍ انشاء اللَّه »
«اگر خدا بخواهد صد هزار درخت خرماست»(۲۲۱)
يعنى حضرت اميرالمؤمنين علىعليه‌السلام و خانواده آن يگانه رهبر معصوم، پس از مصرف خرما هسته هاى آنرا جمع آورى مى كردند، و سپس در باغات و زمين هاى آماده مى كاشتند، هم صرفه جوئى در مصرف بود، و هم صرفه جوئى در توليد، كه از غذاهاى روزانه و معمولى، هم نيازهاى غذائى تأمين مى شد، و هم باغدارى و كشاورزى تحقق مى پذيرفت.(۲۲۲)