رضایتمندى از درگاه ایزد منّان در همه حال و همه جا، ارمغانى پر ارزش براى فرد مؤمن به شمار مى آید. صبر و تحمل در برابر مشیّت الهى، در شرایط خاصّ و در بحبوحه مشکلات و نابسامانى ها، گوهرى ارزشمند است که کمتر فردى از آحاد بشر، بدان آراسته است.
پاسداشتِ برخوردارى فرد از چنین توفیقى کم نظیر از سوى پروردگار، شکرانه این نعمت تلقى مى شود. اگر کوه مشکلات و نارسائیها بر سر مسلمان فرو ریزد، او همچنان با صلابت در برابر آنها مى ایستد و کمر خم نمى کند. ناملایمات روزگار همچون از دست دادن فرزند و یا بستگان، فقر و تنگدستى، عدم بهره مندى از شغل و موقعیت اجتماعى مناسب، به یغما رفتنِ اموال و دارائى ها، سوانح شهرى، جنگ و بى خانمانى، و یا حوادث طبیعى از قبیل سیل، زلزله و... همه و همه نوعى ابتلاء و آزمایش است که بردبارى و تحمل کافى در برابر آنها، درجه ارزشمندى و والامرتبه اى فرد را دوچندان مى سازد.
سیره پیامبر اعظمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم در دوره حیات مبارکش، مملوّ از جلوه هاى زیباى انقیاد در برابر خواستِ پروردگار و رضایتِ بى چون و چرا از مشیّت وى است. او آنگاه که فرزند دلبندش ابراهیم در حال جان دادن بود، با چشمانى اشکبار چنین فرمود:
«اى ابراهیم؛ چشم اشک میریزد، و قلب میسوزد ولى جز در مسیر رضایت پروردگار، سخنى نمیگوئیم. اى ابراهیم ما در فراق تو محزونیم»(۱۸) لب به گلایه و شِکوه از حوادث و ناملایمات گشودن، با روح ایمان و باور به قسط و عدل الهى ناسازگار است. بدون تردید، تدبیر و خویشتن دارى در مقابل حوادث و رخدادهاى ناگوارِ اجتماعى، حداقلّ انتظارى است که از یک مؤمن راستین می رود.
راهکار کلیدى براى خویشتن دارى و حفظ آرامش، جز ذکر و یاد پروردگار نیست، هر چه یاد الهى در دل مؤمن زنده باشد، صبر و پایدارى وى در برابر ناملایماتِ زندگى، الگو و مثال زدنی تر مى شود. کریمه قرآنى «با یاد خدا، دلها آرام مى گیرد(۱۹) »
همین راهکار را به افراد با ایمان، گوشزد می کند. راه برون رفت از فشار شدید سختى ها و ناگوارى ها، شکر و سپاس فراوان از ذات اقدس الهى است که با افزایش آن، تاب و توان فرد افزونتر می گردد.
زینب که خود اسوه ممتازِ پایدارى و مقاومت در برابر مشکلات و مصائب است و از همین رو، امّ المصائب نام گرفته است- تنها در حادثه عاشورا، افزون بر دشنام ها، بى حرمتى ها و سختى هاى صحنه جنگ و درگیرى، دهها نفر از بستگان و دلبستگانش را از دست مى دهد، ولى خم به ابرو نمى آورد و در برابر مخالفان و دشمنان خویش، حالت رضایت و خشنودى خود را با تعبیر «جز زیبایى ندیدم(۲۰) » ابراز می دارد. و به راستى، مؤمن اگر خویش را امانت الهى خلقت بداند، جز زیبایى و شکوه می بیند؟ و جز رضایتمندى و سرِ خضوع و کُرنش بر آستانِ پرفیضِ الهى می ساید؟ و جز تواضع و فروتنى در برابر ذات کبریاى الهى پیشه می کند؟