امام صادقعليه‌السلام فرمود: در تورات چنين مذكور است كه : «اى فرزند آدم ، خود را براى عبادت من خالص كن ، تا دلت را مملو از توانگرى كنم و به خودت وانگذارم ، و بر من است كه در اينحال راه فقر و نياز را بر تو ببندم ، و دلت را از ترس خودم پر كنم ؛ و اگر به عبادت من دل نبندى ، دلت را مملو از توجه به دنيا نمايم ، و درهاى فقر و نيازمندى را بروى تو بگشايم و تو را بخودت واگذارم .»
در حديث ديگرى فرمود: خداى متعال فرموده : اى بندگان راستگوى من ، در دنيا به عبادتم برخوردار باشيد چنانكه در آخرت هم بدان برخوردار خواهيد بود.
علامه مجلسىرحمه‌الله گفته : صديقان و مقربان از عبادت خدا لذت مى برند و روحشان بدان تقويت مى يابد و نزد آنها بزرگترين لذتهاى روحى عبادت است
رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرموده : بهترين مردم كسى است كه عاشق عبادت باشد و آنرا در آغوش كشد و از دل دوست بدارد و با تن بدان در آميزد و خود را براى آن فارغ سازد. اين چنين كسى باك ندارد كه در دنيا بمشقت افتد و يا در رفاه باشد.
راوى حديث عيسى بن عبدالله از امام صادقعليه‌السلام پرسيد: قربان ، عبادت چيست ؟
آنحضرت فرمود: خوش بينى در طاعت ، از راههائى كه خداوند از آن راهها اطاعت مى شود. اى عيسى ، بدان كه مؤمن نباشى تا اينكه ناسخ را از منسوخ بشناسى
گويد، عرض كردم : قربانت ، شناختن ناسخ از منسوخ چگونه است ؟
فرمود: آيا حال تو چنين نيست كه با امامى كه با حسن نيت دل به اطاعتش بسته اى و آن امام مدتش سرآمده و در مى گذرد و امامى بر حق ديگر بجاى او مى آيد، با همان حسن نيت دل در طاعت او مى بندى ؟
راوى گفت : عرض كردم بلى ، فرمود: اينست شناختن ناسخ از منسوخ