حرفى كه در زمان ما مطرح شده ، بيشتر درباره شفاعت خواهى است البته ريشه اين حرف را مى توان در انديشه هاى چند قرن پيش ابن تيميه يافت او معتقد شد كه شفاعت خواهى از هر شفيعى حتى پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم به طور كلى شرك در عبادت است و جايز نيست بطلان اين عقيده خيلى روشن است خود قرآن شفاعت به اذن خدا را اثبات كرده است ، پس اگر ما از شفيع به اذن خدا، شفاعت بخواهيم اين هرگز شرك نيست قرآن مى فرمايد: ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جاؤ ك فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما(۳۰۷) يعنى اين ها وقتى كه گناهى مرتكب مى شوند، اگر بيايند نزد تو و در حضور تو استغفار كنند، از خداوند طلب مغفرت كنند و تو هم براى آنها طلب مغفرت كنى ، خدا را توبه پذير و مهربان مى يابند. چرا اين مساءله كه بيايند نزد پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم و پيغمبر هم براى آن ها استغفار كند، مطرح شده است ؟ اين خودش شفاعت خواستن است(۳۰۸)
بِسمِ اللَّهِ الرَّحمَنِ الرَّحيم # حم(۱) و الكتاب المبين(۲) انا انزلناه فى ليلة مباركة انا كنا منذرين(۳) فيها يفرق كل امر حكيم(۴)
«به نام خداوند بخشنده بخشايشگر، حا ميم سوگند به اين كتاب روشنگر كه ما آن را در شبى پر بركت نازل كرديم ؛ ما همواره انذاركننده بوده ايم در آن شب هر امرى بر اساس حكمت (الهى) تدبير و جدا مى شود.»
_________________________
۳۰۷- نساء/ ۶۴
۳۰۸- آشنايى با قرآن ، ج ۵، صص ۹۸ - ۷۹