مثل عمر به خانه اى دو در تشبيه شده كه انسان از درى وارد و از در ديگر خارج شود. (۱۴۰)
از عارفى پرسيدند: كه تو خدا را كجا ديدى ؟ گفت : آنجا كه خود را نديدم.
على (عليه السلام) فرمود: «الكامل من غلب جده هزله» (۱۴۱) ؛ «انسان كامل ، كسى است كه گفتار جدى اش بيش از شوخى اش باشد.»
شوخى زياد، موجب قساوت قلب مى شود.
شوخى زياد، موجب مى شود مردم او را نادان پندارند.
شوخى زياد، موجب كينه و دشمنى مى شود.
شوخى زياد، موجب مى شود تا ديگران بر انسان جرى شوند.
شوخى زياد، موجب از بين رفتن ارزش و هيبت انسان مى شود.
شوخى زياد، قلب را مى ميراند. (۱۴۲)
بر سه چيز اعتماد مكن : بر «دل» و بر «وقت» و بر «عمر» كه «دل» رنگ گير است و «وقت» تغييرپذير است و «عمر» همه تقصير است .
_________________________
۱۴۰- تفسير ابوالفتوح رازى ، ج ۴، ص ۷۱
۱۴۱- وسائل الشيعه ، ج ۸، ص ۴۸۰
۱۴۲- بحار الانوار، ج ۷۷، ص ۲۱۳