(۵) وَنُرِيدُ اءَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُواْ فِى الاَْرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اءَئِمَّةًوَ نَجْعَلَهُمُ الْوَرِثِينَ

ترجمه :

وما اراده كرده ايم كه بر كسانى كه در زمين به ضعف و زبونى كشيده شدند، منّت گذاريم و آنان را پيشوايان ووارثين (روى زمين) قرار دهيم .

نكته ها :

كلمه ى «منّت» در اينجا به معناى نعمت بزرگ و با ارزش است ، (۳) نه منّت زبانى كه بازگو كردن نعمت به قصد تحقير ديگران باشد و مسلّما كار زشت و ناپسندى است .

شكّى نيست كه هرگاه اراده ى الهى بر تحقّق امرى تعلّق گيرد، آن مسئله قطعا عملى خواهد شد و هيچ مانعى نمى تواند سدّ راه آن گردد، قرآن مى فرمايد: «انّما اءمره اِذا اءراد شيئا اءن يقول له كُن فيكون» (۴) همانا فرمان اوست كه هرگاه چيزى را اراده كند كه باشد، پس آن چيز خواهد بود و محقّق خواهد شد.

با اينكه همه نعمت ها از جانب خداوند است وبندگان در هر نعمتى رهين منّت او هستند، لكن او در خصوص چند نعمت ، تعبير به منّت فرموده كه طبعا از اهميّت بالاى آنها حكايت دارد، از جمله :

الف : نعمت اسلام . كذلك كنتم مِن قبل فمَنّاللّه عليكم (۵)

_________________________

۳- مفردات راغب .

۴- يس ، ۵۸.

۵- نساء، ۹۴.