ما الآن پشت دروازه سامرا هستیم، متأسفانه دروازه شهر بسته است، مثل اینکه باید تا صبح اینجا بمانیم. نظر تو چیست؟
جوابی نمی دهی. وقتی نگاهت می کنم می بینم که خوابت برده است. من هم سرم را زمین می گذارم و می خوابم.
صدای اذان می آید، بلند می شویم، نماز می خوانیم. من که خیلی خسته ام دوباره می خوابم؛ امّا تو منتظر می مانی تا دروازه شهر باز شود. بعد از لحظاتی، دروازه شهر باز می شود، پیرمردی از شهر بیرون می آید. او را می شناسی. به سویش می روی، سلام می کنی. حال او را می پرسی.
- آقای نویسنده، چقدر می خوابی؟ بلند شو!
- بگذار اوّل صبح، کمی بخوابم!
- ببین چه کسی به اینجا آمده است؟
- خوب، معلوم است یکی از برادرانِ اهل سنت است که می خواهد اوّل صبح به کارش برسد.
پیرمرد می گوید: «از کی تا به حال ما سُنی شده ایم؟».
این صدا، صدای آشنایی است. چشمانم را باز می کنم. این پیرمرد همان «بِشر انصاری » است که قبلاً چند روزی مهمان او بودیم.
یادم می آید دفعه اوّلی که ما به سامرا آمدیم، هیچ آشنایی نداشتیم، او ما را به خانه اش دعوت کرد. بلند می شوم، بِشر را در آغوش می گیرم و از او عذرخواهی می کنم، با تعجّب می پرسد:
- شما اینجا چه می کنید؟ چرا در اینجا خوابیده اید؟ چرا به خانه من نیامدید؟
- ما نیمه شب به اینجا رسیدیم. دروازه شهر بسته بود. چاره ای نداشتیم باید تا صبح در اینجا می ماندیم.
- من خیلی دوست داشتم شما را به خانه می بردم، امّا...
- خیلی ممنون.
من تعجّب می کنم بِشر که خیلی مهمان نواز بود، چرا می خواهد ما را اینجا رها کند و برود؟
ما هم گرسنه هستیم و هم خسته. در این شهر آشنای دیگری نداریم. چه کنیم؟
حتماً برای او کار مهمّی پیش آمده است که این قدر عجله دارد، خوب است از خودش سؤال کنم:
- مثل اینکه شما می خواهید به مسافرت بروید؟
- آری. من به بغداد می روم.
- برای چه؟
- امام هادیعليه‌السلام به من مأموریّتی داده است که باید آن را انجام بدهم.
- آن مأموریّت چیست؟
- من دیشب خواب بودم که صدای درِ خانه به گوشم رسید. وقتی در را باز کردم دیدم فرستاده ای از طرف امام هادیعليه‌السلام است. او به من گفت که همین الآن امام می خواهد تو را ببیند.
- امام با تو چه کاری داشت؟
- سریع به سوی خانه امام حرکت کردم. شکر خدا که کسی در آن تاریکی مرا ندید. وقتی نزد امام رفتم سلام کرده و نشستم. امام به من گفت: «شما همیشه مورد اطمینان ما بوده اید. امشب می خواهم به تو مأموریّتی بدهم تا همواره مایه افتخار تو باشد».
- بعد از آن چه شد؟
- امام نامه ای را با کیسه ای به من داد و گفت در این کیسه ۲۲۰ سکّه طلاست و به من دستور داد تا به بغداد بروم. او نشانه های کنیزی را به من داد و من باید آن کنیز را خریداری کنم.
با شنیدن این سخن مقداری به فکر فرو می روم.
امام و خریدن کنیز!
آخر من چگونه برای جوانان بنویسم که امام می خواهد کنیزی برای خود بخرد.
در این کار چه افتخاری وجود دارد؟
چرا امام به بِشر گفت که این مأموریّت برای تو افتخاری همیشگی خواهد داشت؟
در همین فکرها هستم که صدای بِشر مرا به خود می آورد:
- به چه فکر می کنی؟ مگر نمی دانی امام هادیعليه‌السلام می خواهد برای پسرش همسر مناسبی انتخاب کند؟
- یعنی امام حسن عسکریعليه‌السلام تا به حال ازدواج نکرده است؟
- نه، مگر هر دختری لیاقت دارد همسر آن حضرت بشود؟
- یعنی این کنیزی که شما برای خریدنش می روید قرار است همسر امام عسکریعليه‌السلام بشود؟
- آری، درست است او امروز کنیز است؛ امّا در واقع ملکه هستی خواهد شد.
من دیگر جواب سؤال خود را یافته ام. به راستی که این مأموریّت، مایه افتخار است.(۲۷)
اکنون نگاهی به تو می کنم. تو دیگر خسته نیستی. می دانم می خواهی تا همراه بِشر بروی.
ما به سوی بغداد می رویم...