اوصاف اهل آخرت
یا أحْمَدُ ! إنَّ أهْلَ الْخَیْرِ وَأهْلَ الاْخِرَهِ رَقِیقَهٌ وُجُوهُهُمْ ، کَثِیرٌ حَیاؤُهُمْ ، قَلِیلٌ حُمْقُهُمْ ، کَثِیرٌ نَفْعُهُمْ قَلِیلٌ مَکْرُهُمْ ، اَلنّاسُ مِنْهُمْ فِی راحَه وَأنْفُسُهُمْ مِنْهُمْ فِی تَعَب ، کَلامُهُمْ مَوْزُونُ ، مُحاسِبینَ لاِنْفُسِهِمْ ، مُتْعِبِینَ لَها ، تَنامُ أعْیُنُهُمْ وَلا تَنامُ قُلُوبُهُمْ
أعْیُنُهُمْ باکِیَهٌ وَقُلُوبُهُمْ ذاکِرَهٌ ، إذا کُتِبَ النّاسُ مِنَ الْغافِلِینَ کُتِبُوا مِنَ الذّاکِرینَ
فِی أوَّلِ النِّعْمَهِ یَحْمَدُونَ ، وَفِی آخِرِها یَشْکُرُونَ
دُعاؤُهُمْ عِنْدَ اللهِ مَرْفُوعٌ وَکَلامُهُمْ مَسْمُوعٌ
تَفْرَحُ بِهِمُ الْمَلائِکَهُ وَیَدُورُ دُعاؤُهُمْ تَحْتَ الْحُجُبِ یُحِبُّ الرَّبُّ أنْ یَسْمَعَ کَلامَهُمْ کَما تُحِبُّ الْوالِدَهُ الْوَلَدَ
وَلا یَشْغَلُونَ عَنْهُ طَرْفَهَ عَیْن وَلا یُرِیدُونَ کَثْرَهَ الطَّعامِ وَلا کَثْرَهَ الْکَلامِ وَلا کَثْرَهَ اللِّباسِ
النّاسُ عِنْدَهُمْ مَوْتی وَاللهُ عِنْدَهُمْ حَیٌّ کَرِیمٌ
یَدْعُونَ الْمُدْبِرِینَ کَرَماً وَیُرِیدُونَ الْمُقْبِلِینَ تَلَطُّفاً
قَدْ صارَتِ الدُّنْیا وَالاْخِرَهُ عِنْدَهُمْ واحِدَهً
ای احمد ! اهل خیر و آخرت شرم گیناند
حیای آنها زیاد و حماقتشان کم و نفع آنان فراوان و حیله آنها اندک است
مردم از دست آنها در رفاهند ولی خودشان از دست خویش در رنجند
کلامشان سنجیده است
به حساب خود می پردازند
خود را به زحمت می افکنند
چشمهایشان می خوابد ولی قلبشان نمی خوابد
چشمانشان گریان و قلبهایشان به یاد خداست
هنگامی که دیگر مردمان در غفلت به سر میبرند آنها در ذکر و یاد حق هستند
در آغاز نعمت ، ستایش الهی و در پایان آن شکر خدا را به جای می آورند
دعایشان نزد خدا مقبول و سخن ایشان نزد پروردگار پذیرفته است و
وجود آنها مایه مباهات و خشنودی فرشتگان است
و دعای آنها زیر حجابها می چرخد
خداوند دوست دارد کلام آنان را بشنود آنگونه که مادر دوست دارد به کلام فرزند خود گوش دهد
از خداوند لحظه ای غافل نمی شوند
پر خوری و پرگوئی و پوشیدن لباسهای متنوع و زیاد و رنگارنگ را دوست ندارند
مردم نزد آنها مردگانند و خداوند ، زنده کریم
آنهایی را که از ایشان رخ برتافتند با بزرگواری فرا میخوانند و آنان را که به اینان روی آورده اند با مهربانی می پذیرند
دنیا و آخرت نزد آنها یکسان است
0%
نویسنده: محمد رضا غیاثی کرمانی
