حديث شماره : ٩

عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْكِنْدِيِّ جَمِيعاً عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْمِيثَمِيِّ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِهِ قَالَ قَرَأْتُ جَوَاباً مِنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِعليه‌السلام إِلَى رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِهِ أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّى أُوصِيكَ بِتَقْوَى اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ قَدْ ضَمِنَ لِمَنِ اتَّقَاهُ أَنْ يُحَوِّلَهُ عَمَّا يَكْرَهُ إِلَى مَا يُحِبُّ وَ يَرْزُقَهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ فَإِيَّاكَ أَنْ تَكُونَ مِمَّنْ يَخَافُ عَلَى الْعِبَادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَ يَأْمَنُ الْعُقُوبَةَ مِنْ ذَنْبِهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يُخْدَعُ عَنْ جَنَّتِهِ وَ لَا يُنَالُ مَا عِنْدَهُ إِلَّا بِطَاعَتِهِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ

(٩ - مردى از رفقاى احمد بن حسن ميثمى گويد: من پاسخى را كه امام صادقعليه‌السلام بنامه مردى از اصحاب خود نوشته بود خواندم كه متن آن اين بود: (اما بعد من تو را به ترس از خدا سفارش مى كنم زيرا كه به راستى خداوند ضمانت كرده براى كسيكه از او ترس داشته باشد كه وضع او را از آنچه خوش ندارد بدانچه دوست دارد تغيير دهد، و از جائى كه گمان ندارد روزيش دهد، مبادا از كسانى باشى كه بر بندگان خدا از كيفر گناهانشان مى ترسد، ولى از كيفر گناه خويش خاطرى آسوده دارد زيرا كه خداى عزوجل در مورد بهشتش گول نمى خورد (كه كسى بتواند با نيرنگ به بهشت رود) و كسى جز به وسيله فرمانبرداريش به ثوابى كه نزد او است نرسد انشاءالله )

حديث شماره : ١٠

عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَيْمَانَ عَنْ عَيْثَمِ بْنِ أَشْيَمَ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِعليه‌السلام قَالَ خَرَجَ النَّبِيُّ ص ‍ ذَاتَ يَوْمٍ وَ هُوَ مُسْتَبْشِرٌ يَضْحَكُ سُرُوراً فَقَالَ لَهُ النَّاسُ أَضْحَكَ اللَّهُ سِنَّكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ زَادَكَ سُرُوراً فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ يَوْمٍ وَ لَا لَيْلَةٍ إِلَّا وَ لِيَ فِيهِمَا تُحْفَةٌ مِنَ اللَّهِ أَلَا وَ إِنَّ رَبِّى أَتْحَفَنِى فِى يَوْمِى هَذَا بِتُحْفَةٍ لَمْ يُتْحِفْنِى بِمِثْلِهَا فِيمَا مَضَى إِنَّ جَبْرَئِيلَ أَتَانِى فَأَقْرَأَنِى مِنْ رَبِّيَ السَّلَامَ وَ قَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اخْتَارَ مِنْ بَنِى هَاشِمٍ سَبْعَةً لَمْ يَخْلُقْ مِثْلَهُمْ فِيمَنْ مَضَى وَ لَا يَخْلُقُ مِثْلَهُمْ فِيمَنْ بَقِيَ أَنْتَ يَا رَسُولَ اللَّهِ سَيِّدُ النَّبِيِّينَ وَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ وَصِيُّكَ سَيِّدُ الْوَصِيِّينَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سِبْطَاكَ سَيِّدَا الْأَسْبَاطِ وَ حَمْزَةُ عَمُّكَ سَيِّدُ الشُّهَدَاءِ وَ جَعْفَرٌ ابْنُ عَمِّكَ الطَّيَّارُ فِى الْجَنَّةِ يَطِيرُ مَعَ الْمَلَائِكَةِ حَيْثُ يَشَاءُ وَ مِنْكُمُ الْقَائِمُ يُصَلِّى عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ خَلْفَهُ إِذَا أَهْبَطَهُ اللَّهُ إِلَى الْأَرْضِ مِنْ ذُرِّيَّةِ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ ع

(١٠ - امام صادقعليه‌السلام فرمود روزى پيامبر شادان به نزد اصحاب خود آمد و از شادى مى خنديد مردم عرض كردند: خدايت بخنداند و بر شاديت بيفزايد؟ (و با اين سخن به كنايه سبب شادى او را جويا شدند) رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرمود: هيچ روز و شبى نيست جز آنكه تحفه اى از جانب خدا به من رسد، و همانا پروردگار من امروز تحفه اى به من داد كه مانند آنرا تاكنون به من نداده بود: جبرئيل به نزدم آمد و از جانب پروردگارم به من سلام رساند و گفت : اى محمد خداى عزوجل از ميان قبيله بنى هاشم هفت نفر را برگزيد كه نه مانند آنها را در گذشتگان آفريد و نه در آيندگان مانندشان را خواهد آفريد:

تو اى رسول خدا كه آقاى پيمبرانى ، و على بن ابى طالب وصى تو كه آقاى اوصياء است ، و حسن و حسين دو سبط تو كه آقاى سبط هايند، و حمزه عمويت كه آقاى شهيدان است ، و جعفر عموزاده ات كه پرواز كند در بهشت با فرشتگان به هر جا كه خواهد، و از شما خاندان است حضرت قائم كه عيسى بن مريم پشت سرش نماز گزارد در آن هنگام كه خداوند عيسى را به زمين فرود آورد، و او از نژاد على و فاطمه و از فرزندان حسينعليه‌السلام مى باشد. )

حديث شماره : ١١

سَهْلُ بْنُ زِيَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَيْمَانَ الدَّيْلَمِيِّ الْمِصْرِيِّ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِعليه‌السلام قَالَ قُلْتُ لَهُ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ هذا كِتابُنا يَنْطِقُ عَلَيْكُمْ بِالْحَقِّ قَالَ فَقَالَ إِنَّ الْكِتَابَ لَمْ يَنْطِقْ وَ لَنْ يَنْطِقَ وَ لَكِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص هُوَ النَّاطِقُ بِالْكِتَابِ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ هَذَا كِتَابُنَا يُنْطَقُ عَلَيْكُمْ بِالْحَقِّ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّا لَا نَقْرَؤُهَا هَكَذَا فَقَالَ هَكَذَا وَ اللَّهِ نَزَلَ بِهِ جَبْرَئِيلُ عَلَى مُحَمَّدٍ ص وَ لَكِنَّهُ فِيمَا حُرِّفَ مِنْ كِتَابِ اللَّهِ

(١١ - ابوبصير گويد: به امام صادقعليه‌السلام عرض كردم (چگونه است ) گفتار خداى عزوجل (كه فرمايد:) (اين كتاب ما است كه به حق بر شما سخن كند...) (سوره جاثيه آيه ٢٨) فرمود:

كتاب سخن نگفته و هرگز سخن نگويد، و اين رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم است كه به كتاب سخن كند، خداى عزوجل در اين آيه فرمايد: (اين كتاب خدا است كه بر شما به حق خوانده شود) (يعنى (ينطق ) بصيغه مجهول يا (عليكم ) را به تشديد ياء قرائت فرمود كه معناى آن چنين است : اين كتاب خدا است كه (على ) شما به حق آن را مى خوانيد). گويد: من عرض كردم : قربانت ما اين آيه را اين طور نمى خوانيم ؟

فرمود: به خدا جبرئيل آن را اينگونه بر محمدصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم نازل فرمود، و اين نيز از جمله آياتى است كه در كتاب خدا (از نظر قرائت ) تحريف شده )

حديث شماره : ١٢

جَمَاعَةٌ عَنْ سَهْلٍ عَنْ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِى مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِعليه‌السلام قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الشَّمْسِ وَ ضُح اها قَالَ الشَّمْسُ رَسُولُ اللَّهِ ص بِهِ أَوْضَحَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلنَّاسِ دِينَهُمْ قَالَ قُلْتُ الْقَمَرِ إِذا تَلاها قَالَ ذَاكَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَعليه‌السلام تَلَا رَسُولَ اللَّهِ ص وَ نَفَثَهُ بِالْعِلْمِ نَفْثاً قَالَ قُلْتُ وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها قَالَ ذَاكَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ الَّذِينَ اسْتَبَدُّوا بِالْأَمْرِ دُونَ آلِ الرَّسُولِ ص وَ جَلَسُوا مَجْلِساً كَانَ آلُ الرَّسُولِ أَوْلَى بِهِ مِنْهُمْ فَغَشُوا دِينَ اللَّهِ بِالظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ فَحَكَى اللَّهُ فِعْلَهُمْ فَقَالَ وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها قَالَ قُلْتُ وَ النَّهارِ إِذا جَلاّها قَالَ ذَلِكَ الْإِمَامُ مِنْ ذُرِّيَّةِ فَاطِمَةَعليه‌السلام يُسْأَلُ عَنْ دِينِ رَسُولِ اللَّهِ ص ‍ فَيُجَلِّيهِ لِمَنْ سَأَلَهُ فَحَكَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ قَوْلَهُ فَقَالَ وَ النَّهارِ إِذا جَلاّها

(١٢ - و نيز ابوبصير گويد: پرسيدم از امام صادقعليه‌السلام درباره گفتار خداى عزوجل كه فرمايد: (سوگند به خورشيد و تابشش ) (سوره شمس ) فرمود:

مقصود از خورشيد رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم است كه خداى عزوجل بوسيله او دين را براى مردم روشن كرد، عرض كردم : (و سوگند به ماه وقتى كه از پى آن در آيد) (معنايش چيست )؟ فرمود: مقصود امير المؤ منينعليه‌السلام است كه از پى رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم آمد، و آن حضرت دانش را بطور كامل در او دميد (چنانچه ماه از خورشيد كسب نور مى كند علىعليه‌السلام از رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم كسب دانش كرد) گويد: عرض كردم : (و سوگند به شب وقتى كه زمين را فرا گيرد) (تفسيرش چيست ؟) فرمود: آنها پيشوايان ناحق هستند كه از روى خودسرى در برابر خاندان رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم كار خلافت را بدست گرفتند و به مسندى نشستند كه خاندان رسول بدان مسند سزاوارتر از ايشان بودند، پرده تاريكى را با ستم و انحراف خود بر دين خدا پوشاندند و خداوند كار آن را به اين بيان حكايت كرده كه فرمود: (و سوگند به شب وقتى كه زمين را فرا گيرد) گويد: عرض كردم : (سوگند به روز هنگاميكه زمين را روشن كند) (معنايش چيست ؟) فرمود: او امام از نژاد فاطمهعليها‌السلام است كه از دين رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم از او پرسش شود و او آن را براى پرسش كننده روشن و آشكار سازد و خدا عزوجل اين جريان را بدين گفتار حكايت كرده كه فرمود: (سوگند به روز هنگاميكه آن را روشن كند).)

حديث شماره : ١٣

سَهْلٌ عَنْ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِعليه‌السلام قَالَ قُلْتُ هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ الْغاشِيَةِ قَالَ يَغْشَاهُمُ الْقَائِمُ بِالسَّيْفِ قَالَ قُلْتُ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ قَالَ خَاضِعَةٌ لَا تُطِيقُ الِامْتِنَاعَ قَالَ قُلْتُ عامِلَةٌ قَالَ عَمِلَتْ بِغَيْرِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ قَالَ قُلْتُ ناصِبَةٌ قَالَ نَصَبَتْ غَيْرَ وُلَاةِ الْأَمْرِ قَالَ قُلْتُ تَصْلى ناراً حامِيَةً قَالَ تَصْلَى نَارَ الْحَرْبِ فِى الدُّنْيَا عَلَى عَهْدِ الْقَائِمِ وَ فِى الْآخِرَةِ نَارَ جَهَنَّمَ

(١٣ - محمد از پدرش روايت كرده كه گفت : از امام صادقعليه‌السلام راجع به گفتار خداى تعالى پرسيدم كه فرمايد: (آيا داستان حادثه فرا گيرنده به تو رسيده ) (سوره غاشيه ) فرمود: حضرت قائم است كه آنها را با شمشير فرا گيرد، عرض كردم : (چهره هائى در آنروز ترسانند) (يعنى چه ؟) فرمود: فروتن و زبونند كه توانائى جلوگيرى ندارند، عرض كردم ؟ (عاملة - عمل كننده ) (يعنى چه ؟) فرمود: يعنى بغير آنچه خدا نازل فرموده عمل كرده اند، عرض كردم :

(ناصبة - نصب كننده ) (يعنى چه ؟) فرمود: يعنى غير زمامداران به حق را منصوب كرده اند، عرض كردم : (داخل آتش سوزان شوند) (معنايش چيست ؟)

فرمود: داخل آتش جنگ دنيا در زمان حضرت قائم گردند و در آخرت در آتش دوزخ )

حديث شماره : ١٤

سَهْلٌ عَنْ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِعليه‌السلام قَوْلُهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ أَقْسَمُوا بِاللّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لا يَبْعَثُ اللّهُ مَنْ يَمُوتُ بَلى وَعْداً عَلَيْهِ حَقًّا وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النّاسِ لايَعْلَمُونَ قَالَ فَقَالَ لِى يَا أَبَا بَصِيرٍ مَا تَقُولُ فِى هَذِهِ الْآيَةِ قَالَ قُلْتُ إِنَّ الْمُشْرِكِينَ يَزْعُمُونَ وَ يَحْلِفُونَ لِرَسُولِ اللَّهِ ص أَنَّ اللَّهَ لَا يَبْعَثُ الْمَوْتَى قَالَ فَقَالَ تَبّاً لِمَنْ قَالَ هَذَا سَلْهُمْ هَلْ كَانَ الْمُشْرِكُونَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ أَمْ بِاللَّاتِ وَ الْعُزَّى قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَأَوْجِدْنِيهِ قَالَ فَقَالَ لِى يَا أَبَا بَصِيرٍ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا بَعَثَ اللَّهُ إِلَيْهِ قَوْماً مِنْ شِيعَتِنَا قِبَاعُ سُيُوفِهِمْ عَلَى عَوَاتِقِهِمْ فَيَبْلُغُ ذَلِكَ قَوْماً مِنْ شِيعَتِنَا لَمْ يَمُوتُوا فَيَقُولُونَ بُعِثَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ مِنْ قُبُورِهِمْ وَ هُمْ مَعَ الْقَائِمِ فَيَبْلُغُ ذَلِكَ قَوْماً مِنْ عَدُوِّنَا فَيَقُولُونَ يَا مَعْشَرَ الشِّيعَةِ مَا أَكْذَبَكُمْ هَذِهِ دَوْلَتُكُمْ وَ أَنْتُمْ تَقُولُونَ فِيهَا الْكَذِبَ لَا وَ اللَّهِ مَا عَاشَ هَؤُلَاءِ وَ لَا يَعِيشُونَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ قَالَ فَحَكَى اللَّهُ قَوْلَهُمْ فَقَالَ وَ أَقْسَمُوا بِاللّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لا يَبْعَثُ اللّهُ مَنْ يَمُوتُ

(١٤ - ابوبصير گويد: به امام عرض كردم : (معناى ) گفتار خداى تعالى (چيست كه فرمايد:) (به خدا قسم خورندقسمهاى مؤ كد كه هر كه بميرد خداوند زنده اش نمى كند (چنين نيست ) بلكه وعده اى كرده كه حق است (و حتما انجام دهد) ولى بيشتر مردم نمى دانند، (سوره نحل آيه ٣٨) فرمود: اى ابابصير تو در اين آيه چه مى گوئى (و از مردم چه شنيده اى ؟) عرض ‍ كردم : مشركان چنين مى پنداشتند و براى رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم نيز سوگند مى خورند كه خدا مردگان را زنده نمى كند؟ فرمود: نابود باد هر كه چنين گويد از اينها بپرس كه مشركان بخدا قسم مى خوردند يا بلات و عزى ؟ (و در اين آيه خدا مى فرمايد به خدا قسم مى خوردند پس معلوم شود مقصود مشركان قريش نيستند) گويد: عرض كردم : قربانت پس شما معناى آن را به من ياد ده ، فرمود: اى ابابصير هنگامى كه قائم ما قيام كند خداوند گروهى از شيعيان ما را كه دسته هاى شمشيرشان را روى دوششان گذارده اند زنده كند، اين خبر بگوش جمعى از شيعيان ما كه هنوز نمرده اند برسد آنها به هم گويند: فلانى و فلانى از گورها زنده شده اند و همراه حضرت قائم هستند، ولى چون بگوش دشمنان ما برسد گويند: اى گروه شيعه چقدر دروغ گوئيد اكنون هم كه دولت دست شما است باز هم دروغ گوئيد نه به خدا اين افراد (كه مى گوئيد) زنده نشده اند و تا روز قيامت هم زنده نخواهند شد، پس خداى تعالى گفتار ايشان را در اين آيه حكايت فرموده است .)

حديث شماره : ١٥

عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَيْمُونٍ عَنْ بَدْرِ بْنِ الْخَلِيلِ الْأَسَدِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍعليه‌السلام يَقُولُ فِى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَمّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها يَرْكُضُونَ لاتَرْكُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلى ما أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَ مَساكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْئَلُونَ قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ وَ بَعَثَ إِلَى بَنِى أُمَيَّةَ بِالشَّامِ فَهَرَبُوا إِلَى الرُّومِ فَيَقُولُ لَهُمُ الرُّومُ لَا نُدْخِلَنَّكُمْ حَتَّى تَتَنَصَّرُوا فَيُعَلِّقُونَ فِى أَعْنَاقِهِمُ الصُّلْبَانَ فَيُدْخِلُونَهُمْ فَإِذَا نَزَلَ بِحَضْرَتِهِمْ أَصْحَابُ الْقَائِمِ طَلَبُوا الْأَمَانَ وَ الصُّلْحَ فَيَقُولُ أَصْحَابُ الْقَائِمِ لَا نَفْعَلُ حَتَّى تَدْفَعُوا إِلَيْنَا مَنْ قِبَلَكُمْ مِنَّا قَالَ فَيَدْفَعُونَهُمْ إِلَيْهِمْ فَذَلِكَ قَوْلُهُ لا تَرْكُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلى ما أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَ مَساكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْئَلُونَ قَالَ يَسْأَلُهُمُ الْكُنُوزَ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِهَا قَالَ فَيَقُولُونَ يا وَيْلَنا إِنّا كُنّا ظالِمِينَ فَما زاَلَتْ تِلْكَ دَعْواهُمْ حَتّى جَعَلْناهُمْ حَصِيداً خامِدِينَ بِالسَّيْفِ

(١٥ - بدر بن خليل اسدى گويد: شنيدم از امام باقرعليه‌السلام كه در تفسير گفتار خداى عزوجل كه فرمايد: (وچون عذاب ما را احساس كردند از آن گريزان شدند، نگريزيد و باز گرديد به سوى خوش گذرانى و لذتها و مسكنهاى خويش تا شايد پرسش شويد) (سوره انبياء آيه ١٣) فرمود: چون حضرت قائم قيام كند و به سراغ بنى اميه در شام بفرستد آنها به سوى روم فرار كنند، به آنها گويند: ما شما را راه ندهيم تا به دين نصرانيت (و مسيح ) در آئيد، آنها صليبها بگردن بياويزند و بدين ترتيب روميان آنها را بپذيرند، و چون ياران حضرت قائم به جنگ روميان روند آنها امان خواهند و پيشنهاد صلح كنند، ياران حضرت قائم گويند: ما صلح نكنيم تا كسانيكه از ما به شما پناهنده شده اند تسليم ما كنيد، آنان نيز پناهندگان را تسليم كنند، و اين است معناى گفتار خداى تعالى : (نگريزيد و باز گرديد به سوى آن خوشگذرانى و لذتها و مسكنهاى خويش شايد پرسش شويد) فرمود: از (جاى ) گنجهاى ايشان بپرسند با اينكه خود داناتر است (ولى بپرسند تا بر آنها سخت تر آيد) در اين هنگام است كه گويند: (اى واى بر ما كه ستمگر بوديم ، و پيوسته اين سخن را گويند تا درو شده و بى جانشان كنيم ) (آيه ١٤ و ١٥) يعنى بوسيله شمشير.)