شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

در اين صحراى خونخوار

پى اجراى پيكار

شود ديده دو عسكر

به يكديگر برابر

تمامى از پى رزم

بكرده عزم ها جزم

وليكن اين دو لشكر

نمى باشند هم سر

بود اين دو سپه را

تفاوت آشكارا

هم از مقدار و سردار

هم از احوال افراد

گروهى دشمن حق

گروهى حق مطلق

گروهى بيش از آلاف

همه بى عدل و انصاف

گروهى از دو صد كم

همه در عدل محكم

گروهى را ذخيره

شده شش ماهه جيره

رسد هر لحظه از شهر

به آن ها قوت و ظهر

شكمها سير از نان

براى چهارپايان

به امر مير كوفه

رسد هر دم علوفه

گروهى زار و بى تاب

نه نان دارند و نه آب

ز شهر و ملك خود دور

ميان خلق مهجور

ره آذوقه بسته

دل جمله شكسته

همه دارند روزه

همه تشنه سه روزه

گروهى فارغ البال

نه زن همره نه اطفال

نه اندر دل يك ارزن

خيال دختر و زن

همه ترتيب داده

امور خانواده

زنان و طفلهاشان

دل آسوده به جاشان

نشسته شاد و آرام

نديده جور ايام

گروهى را به همراه

زنان دل پر از آه

صغيران پريشان

ز ديده اشك پاشان

از او زنهاى غمناك

فغان رفته به افلاك

يكى را قحطى آب

برون برده ز سر خواب

يك در فكر اولاد

به عرشش رفته فرياد

يكى بيم جوانش

ز درد آتش به جانش

به دل گويد كه اكبر

بود شبه پيمبر

مبادا كشته گردد

به خون آغشته گردد

يكى را شيرخواره

ميان گاهواره

ز فقد آب در تب

رسيده روح بر لب

گروهى كم ز حيوان

برى از خوى انسان

همه مثل بهائم

پى جمع غنائم

همه اشباع انعام

نبرده بو ز اسلام

نفهميده ز هستى

به جز شهوت پرستى

ز خر صد مرحله پست

به شوق جايزه مست

دل آنها مخالف

به انواع عواطف

مريد درهم و پول

خجل از فعلشان غول

اسير نفس شيطان

مطيع آل سفيان

به هشته گنج عقبى

براى حال دنيا

فكنده بر جبين چين

ز بغض آل ياسين

كمرها بسته يكسر

به كين پور حيدر

گشوده دستها را

به قتل نسل زهرا

همه شوم و عنيدند

طرفدار يزيدند

گروهى پاك دامان

همه اصحاب ايمان

همه با دانش و هوش

همه كم حرف و خاموش

همه اهل فضائل

همه پاك از رذائل

همه ابدال و اوتاد

همه زهّاد و عبّاد

همه در جنگ رستم

همه در جود حاتم

شهيد نشاءتين اند

هواخواه حسينند

چو خورشيد جهانگير

به قدر طول يك تير

ز مشرق كرد طى راه

عيان گرديد ناگاه

در افواج يزيدى

جُم و جوش شديدى

سپه سالار اردو

نكرده عقل و دين بو

عمر بن سعد وقاص

به بحر جهل غواص

غريق قلزم قى

حريص كشور رى

ز جاى خود بر آمد

به پيش عسكر آمد

به فرمان دادن او

مرتب گشت اردو

نبرده از حيا سهم

نهاده در كمان سهم

بگفت اى جمع ياران

پياده يا سواران

به سوى من نگاهى

كنيد آنگه گواهى

دهيد اندر بر مير

كه اول من زدم تير

چو تير آن مرد نامرد

رها سوى حسين كرد

شد از آن زشتكاران

شروع تير باران

كمان داران هر صف

كمان بگرفته بر كف

خدنگ از آن كمانها

پرد سوى نشانها

هوا از پرّش آن

چو جولانگاه مرغان

ورودش بر هدفها

به لرز افكنده صفها

ز ضرب نعل اسبان

زمين گرديد جنبان

غبار آنسان عيان شد

كه خور در آن نهان شد

تو گفتى ابر مرگ است

خدنگ آنرا تگرگ است

چو ياران شهنشاه

جنود خاص الله

هجوم تير ديدند

سپر در سر كشيدند

به ميدان پا فشردند

به حربه دست بردند

ز جام عشق حق مست

سنان و تيغ در دست

سبك كردند جمله

به دشمن سخت حمله

بدل شد تير جنگى

به يك شمشير جنگى

غبار آنسان عيان شد

كه خور در آن نهان شد

قريب يك دو ساعت

شدند آن دو جماعت

به هم مشغول پيكار

ز هر دو كشته بسيار

سپس آن جنگ سر شد

عيان وضع دگر شد

دو قوم از هم جدا شد

بيابان بى صدا شد

به جاى خويش هر قوم

ستاند اندر آن يوم

پس از يك جنگ خونى

بشد صمت و سكونى

عيان در بين آن خيل

دمى آرام شد سيل

چو قدرى آرميدند

نفسهايى كشيدند

مبارزهاى چالاك

دلاورهاى بى باك

برون از آن دو صف شد

به يكديگر طرف شد

تو از حق يك ز باطل

شده با هم مقابل

تو گويى ابر مرگ است

خدنگ آن را تگرگ است

گهى ابليس جويى

قتيل نيك خويى

گهى در حق پرستى

ز خصم آمد شكستى

دمى حالت چنين بود

مبارزها قرين بود

به هر سو تاز و تك بود

نبرد يك به يك بود

سپس جنگ دگر شد

از اول سخت تر شد

دو لشكر ريخت بر هم

چو دو مرگ مجسم

نگويم شرح اين جنگ

كه دلها مى شود تنگ

جگر گردد پر الماس

ز قطع دست عباس

ز خون دل رخ احمر

شود از قتل اكبر

چو نتوان گفت حالش

بيان سازم ماءلش(١٦)

ماءل جنگ شد اين

كه ياران شه دين

سر از كف جمله دادند

به بحر خون فتادند

ز جان خود گذشتند

همه مقتول گشتند

به خاك تيره خفتند

به باغ خود رفتند

از آن شيران هيجا

نه يك تن مانده بر جا

بشد آن دشت خالى

از آن مردان عالى

يكى پر حال روزيست

هواى جسم سوزيست

دو از پيشين گذشته

حرارت سخت گشته

شعاع خور زياد است

به عين اشتداد است

چنان سخت است گرما

كه چسبد بر زمين پا

هوا آنسان پر آزر

كه جوشد مغز در سر

شود بر سنگ تخته

ز گرمى گوشت به پخته

زمين آنقدر ببينم

كه گر ريزم هر دم

به خاك از آب مشكى

نگردد رفع خشكى

لب تشنه برد رشك

به حال چشم پر اشك

در اين جوش حرارت

هم آن اهل شرارت

هم آن قوم بدانديش

كه گفتم حالشان پيش

در آن دشت بلاخيز

كه كردم وصف آن نيز

به كف شمشير تيزند

مهياى ستيزند

همه دلشاد و خرم

كه شد يار حسين كم

يكى گويد بشارت

كه آمد وقت غارت

كنون آسان شده كار

شده شهر بى علمدار

علمدارش تلف شد

دلش غم را هدف شد

يكى گويد كه ياران

حسين را نيست اعوان

اگر مى داشت ياور

نمى شد كشته اكبر

يكى در ترك تازى

كه آخر گشته بازى

دم صبر و ثبات است

همين دم شاه مات است

به هر سو جست و خيزيست

عجب يك رستخيزست

صداها هست بارز

الا هل من مبارز

در اين آشوب و غوغا

به ديگر سمت صحرا

نمايان خيمه هايى ست

در آن شور و نوايى است

فغان و ناله برپاست

خروش آن ، جمع زنهاست

به يك سمت بيابان

چو خور يك خيمه تابان

به هر وضعش گواهى

كه باشد جاى شاهى

در خيمه سواريست

تنش پرزخم كاريست

دل غمگين ستاده

به نيزه تكيه داده

اگر پرسى كه هست اين

بزرگ آل ياسين

رئيس اهل بطحا

فروغ چشم زهرا

انيس قلب حيدر

امين رب داور

عزيز جان احمد

گل باغ محمد

امام عالمين است

شه بيكس حسين است

به جرم اينكه ننمود

خلاف حكم معبود

به اصل فسق و بدعت

به طوع و ميل بيعت

شد اول از وطن دور

سپس از مكه مهجور

كنون مانده ست بى يار

ميان قوم اشرار

على اكبر جوانش

برادر زادگانش

برادرهاى شيرش

جوانان دليرش

رجال جان نثارش

صغير شيرخوارش

همه از دست رفته

به خون و خاك خفته

به دورش معشر زن

تمامى گرم شيون

به پيش آن سواره

چو يك تابان ستاره

عيان رنگ پريده

زنى قامت خميده

بود آن ماه پيكر

ورا بيچاره خواهر

همان فرخنده اقبال

همان شوريده احوال

همان محبوبه رب

كه نامش هست زينب

زنى زار و بلاكش

محمد جد پاكش

على باب گرامش

بتول پاك نامش

نه از پيرى قدش خم

خم است از كثرت غم

ز داغ هر دو فرزند

ز قتل خويش و پيوند

لبش از تشنگى خشك

چو كافورش شده مشك(١٧)

نه از پيرى سفيد است

ز زحمت ها كشيده است

در اين ساعت نه بر سر

كسش جز يك برادر

برادر هم روان است

به فكر ترك جان است

به خواهر هم يقين است

كه ديدار آخرين است

كنون دارد به خاطر

كه اندر وقت آخر

برادر را ببيند

دمى با او نشيند

كند راز دل خويش

بگويد مشكل خويش

ولى وقت نشستن

نمانده بهر اين زن

مخالف جنگجويند

همه در هاى و هويند

اگر در جنگ آنها

كند فرزند زهرا

دمى ديگر تاءنى

اعادى بى تبانى

به خيمه در مى آيند

زنان را مى ربايند

چو زينب ديد ناچار

جدا مى گردد از يار

به رخسار برادر

بسى زد بوسه خواهر

دو ديده ساخته رود

زبانش در سخن بود

كه اى آرام جانم

بزرگ خاندانم

تو هستى از تبارم

به تو هست افتخارم

ز بودت عشرتم هست

وجودت عزتم هست

در اين دنياى فانى

به طفلى و جوانى

روانى شاد بودم

ز غم آزاد بودم

چه احمد ذات محمود

مرا جدى به سر بود

چو حيدر مرد نامى

بُدم باب گرامى

چو زهرا مادرم بود

به زانويش سرم بود

به دورم انجمن بود

برادر چون حسن بود

چو احمد شد به دنيا

به سوى رب اعلا

پس از جدم پيمبر

انيسم بود مادر

چو مادر از سرم رفت

فروغ از اخترم رفت

دلم خوش با پدر بود

مرا او تاج سر بود

چو حيدر خفت در خون

به تيغ دشمن دون

وجودت افسرم بود

حسن تاج سرم بود

چو او شد كشته زهر

بريد از او مرا دهر

تو بودى در بصر نور

به تو دل بود مسرور

كنون خواهى تو مردن

به غربت جان سپردن

مرا در غم گذارى

به نامحرم سپارى

چه سازد يك زن فرد

ميان جمع نامرد

اگر تنها تنم بود

نه با كس دشمنم بود

ولى در اين بيابان

چه سازم با يتيمان

منم يك بينوا زن

به دورم شصت و شش تن

زنان داغ ديده

بنات غم رسيده

ندارم محرم و يار

به جز يك مرد بيمار

كه در بستر فتاده

قوا از دست داده

چنان طاقت شده طاق

كه گردم نزد خلاق

قبول افتد دعايم

به مرگ خود رضايم

تو دائم در حياتى

مرا باشد نشاطى

اگر از پا فتادى

مرا از دست دادى

يقين مى دانم اى نور

كه چون از تو شوم دور

اسير و خوار و زارم

به سر چادر ندارم

برادر اى برادر!

مرا شد خاك بر سر