شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

امان از آن دقيقه

كه آن دخت شفيقه

تن پاك حسين ديد

جدا راءسش به عين ديد

به روى نعش افتاد

به نوعى كرد فرياد

كه بر دشمن اثر كرد

عساكر گريه سر كرد

بگفتا يا محمد

شه دين يا محمد

نظر كن بر حسين ات

ببين نور دو عين ات

غريق بحر خون است

ز حد زخمش فزون است

بنات خويش را بين

اسير قوم بى دين

تو اى حيدر كجايى ؟

جدا از ما چرايى ؟

تو خفته بر مزارى

خبر از ما ندارى

كه بى پشت و پناهيم

گرفتار سپاهيم

بيا اى مادر زار

بيا زهراى افگار

خبردار از پسر شو

ز دختر باخبر شو

پسر گرديده بى سر

اسير خصم ، دختر

برادر همدم من

انيس و محرم من

گل پر گشته من

به ناحق كشته من

اسير و بى پناهم

ببين حال تباهم

جلال و جاه زينب

نظر كن آه زينب

كجا شد شفقت تو؟!

حنان و رفقت تو

به زنها و اسيران

بر ايتام و صغيران

چه شد دلجويى تو

چه شد خوش خويى تو

فدايت خواهر تو

چه شد انگشتر تو

كى از دستت كشيده

كه انگشتت بريده

به قربان تن تو

چه شد پيراهن تو

كه بود آن پرشرارت ؟

كه كرد آن كهنه غارت

تو چون رفتى ز دنيا

جهان شد تنگ بر ما

مخالف آتش افروخت

خيام پاك تو سوخت

ببردند اهل اغما

متاعت را به يغما

تو بودى تا كه حاضر

سر من داشت چادر

شدى تا از نظر دور

شدم چادر ز سر دور

به حال گريه خواهر

سر نعش برادر

كه مير قوم مردود

صداى كوچ بنمود

سپاه اندر هم آمد

عجب يك ماتم آمد

عجب چون اين كدام است

كه زينب رو به شام است

چو بنشانند اعدا

زنان را بر شترها

ره كوفه گرفتند

از آن صحرا برفتند

زن بيچاره زينب

ز شهر آواره زينب

نظر سوى عقب داشت

سخن ها زير لب داشت

برادر جان حقيرم

گرفتارم اسيرم

بسى دارم خجالت

كه اين اصل ضلالت

ندادندم زمانى

مجالى يا امانى

كه سازم دفن در خاك

تنت با قلب غمناك

عجب يك خواهرم من

كه اندر ملك دشمن

تنت بى سر فكندم

لحد بهرت نكندم

ره خود را گرفتم

به شهر كوفه رفتم

ولى هستم چو مجبور

مرا ميدار معذور

شود خواهر فدايت

به قربان صدايت

كه مى گفتى تو با من

به وقت گريه كردن

مثال مهربانان

مشو همشيره گريان

يكى شهريست آباد

هوايش پاك و آزاد

سكونت را مناسب

در آن هر فرد راغب

نفوسش بيشمار است

مساعد بهر كار است

براى اهل هر كس

فراهم شغل دلچسب

همه نعمت مهياست

نصيب پيرو برناست

براى ساكن آن

بسى سهل و فراوان

ممر ارتزاق است

كه پاتخت عراق است

فراتش در وسط است

هوايش خوش ز شط است

از آن شط هر سوى شهر

كشيده مردمان نهر

حصار آن شديد است

بناى آن جديد است

به عهد ابن خطاب

ز بعد فتح اعراب

به جنگ قادسيه

كه باشد اين قضيه

بسى مشهور در دهر

بنا گرديده اين شهر

به نام كوفة الجند

براى لشكر و غُند

ز عمرش كم گذشته

ولى مشهور گشته

در آن معظم وقايع

كه در دهر است شايع

شده اين شهر گاهى

مقر پادشاهى

در آن بوده زمانى

خليفه كاردانى

كه مولاى جهان بود

دليل گمرهان بود

زمانى شاه مردان

به كوفه بوده سلطان

در اين شهر اندر آن دم

ديانت بوده محكم

نبود از ظلم آثار

نه فاسق بود بسيار

فروزان بُد عدالت

گريزان بُد جهالت

ز پاى فيل پر زور

نمى ديد آفتى مور

كه سلطانش على بود

نگهبانش على بود

كسى بر شهر والى ست

كه از هر خير خالى ست

رئيس فاجرين است

انيس كافرين است

پليد و بدنهاد است

عبيد بن زياد است

سگ قدار مكار

زنازاده زناكار

سر اراذل و اوباش

دهن گنديده فحاش

زياد بن سميه

به اوصاف رذيله

هميشه بوده موصوف

به تاريخ است معروف

چنان پست و دغل بود

كه در پستى مثل بود

در اين دم زاده او

كه چون او هست بدخو

پليد رذل ظالم

الاياعين لاترق وجودى

الاياعين لاترق وجودى

به كوفه هست حاكم

الاياعين لاترق وجودى

الاياعين لاترق وجودى

الاياعين لاترق وجودى

الاياعين لاترق وجودى

هدايت داده والى

كه مى بايد اهالى

لباس سرخ پوشند

شراب سرخ نوشند

به جشن و عيش كوشند

به هم چون عيد جوشند

غم از خاطر بشويند

مبارك باد گويند

مزيّن شهر سازند

رباب و دف نوازند

مجلل جشن گيرند

همه فرمان پذيرند

به حال آن كسى واى

كه از سينه كشد واى

شود كشته هر آدم

كه در چشمش بود غم

بريده گردد آن دست

كه بى رنگ حنا است

شكسته گردد آن پا

كه بازارش نشد جا

از آن كس خون حلال است

كه در قلبش ملال است

كه روز فتح شاه است

عدو او تباه است

حسين در خون طپان است

سر او بر سنان است

متاعش گشته غارت

عيالش در اسارت

اگر اهل بلد را

بود ميل تماشا

سوى دروازه آيند

ز خاطر غم زدايند

كه مى آيند اسيران

به همراه سواران

شوند آن جمع خون دل

به شهر امروز داخل

به كوفه شد نمايان

مجلل جشن شايان

رباب و دف خروشان

اهالى سرخ پوشان

همه رنگ از حنا كف

به هر جانب ز در صف

دم دروازه مردم

به هم اندر تصادم

همه در عيش و عشرت

نهند از فرط كثرت

براى آن تماشا

به روى دوش هم پا

همه در انتظارند

سوى ره ديده دارند

كه غوغايى بر آمد

خروش عسكر آمد

رسيدند از ره دور

سپه با طبل و شيپور

عيان در بين ايشان

گروهى سينه ريشان

نشسته بر شترها

ز خجلت كرده سر تا

سر جمله برهنه

لباس جمله كهنه

بدنها جمله لرزان

دو ديده اشك ريزان

به پيش اشك باران

روانند نيزه داران

به دست هر پليدى

سر پاك شهيدى

سران روى سنان بود

مقابل با زنان بود

روان هر فرد را پيش

سرى از قوم و از خويش

ميان پر جفايان

شده خالى نمايان

به دست آن دد پست

سر پاك حسين است

به روى نيزه آن سر

ز پى غم ديده خواهر

همان بى يار و صاحب

همان ام المصائب

كه زينب هست نامش

شناسند خاص و عامش

ز خون ، سر

سرخ چو گل شده خواهر

چو بلبل به شوق گل نواخان

چنين گويد به افغان

الاياعين لاترق وجودى

الاياعين لاترق وجودى

كه اى ماه نو من

امير و خسرو من

هلال احمر من

شه بى لشكر من

فداى روى خوبت

چه زود آمد غروبت

اگر نه ماه عيدى

چرا قوم يزيدى

همه سرخ از حنا مشت

نمايندت به انگشت ؟

به زخم فرق چاكت

به مشكين موى پاكت

ز خاكستر اثر هست

چنانم در نظر هست

كه ديشب خصم جاهل

تنورت داده منزل

نظر زينب به سر داشت

روان اشك از بصر داشت

كه آن ناارجمندان

رسانندش به زندان

به زندان شب بماندند

به خارى بگذراندند

چو شام غم سر آمد

صباح ديگر آمد

همان والى شوم

كه نامش گشته معلوم

بفرمود اينكه اشرار

بيارايند دربار

به دربان شد اشاره

كه هر كس بى اجازه

سوى دربار آيد

نه كس منعش نمايد

به حكم والى شوم

چنان كه بود مرسوم

بساط قصر چيدند

عساكر صف كشيدند

نشسته بود والى

به روى تخت عالى

چو شد آماده دربار

عبيد دون به حضار

نگاهى پرغضب كرد

اسيران را طلب كرد

برون آمد ز زندان

گروهى دردمندان

همه خسته و دلگير

همه بسته به زنجير

رخ جمله برهنه

لباس جمله كهنه

دل از غم خسته زينب

دو دستش بسته زینب

چو شد داخل به مجلس

ز غم گرديده بى حس

لب از گفتار بر بست

خموش يك گوشه بنشست

شد او بين اسيران

چو خور در ابر پنهان

كه او را كس نبيند

دمى راحت نشيند

ولى والى بدبخت

بديدش از سر تخت

چرا از من نهان شد؟

نهان چون روبهان شد؟

چرا لب از سخن بست ؟

چرا بى اذن بنشست ؟

چرا سازد تمكر

چرا دارد تكبر؟

يكى گفت اين نحيفه

جوان مرده ضعيفه

كه آهش دل بسوزد

به نى آتش فروزد

على را هست دختر

حسين را هست خواهر

ز نسل شاه بطحاست

بغل پرورده زهراست

ز غم جان بر لب است او

جناب زينب است او

چو بشنيد آن ستمگر

بگفت اى دخت حيدر

بيا نزديك من تو

بگو با من سخن تو

بگفت الحمد لله

كه غالب بر تو شد شاه

حسين ات داشت واهى

خيال پادشاهى

به سر صد شيطنت داشت

هواى سلطنت داشت

نشد در جنگ فاتح

شكستى خورد واضح

بشد كارش كفايت

از او گشتيم راحت

عجب رسوا شدى تو

اسير ما شدى تو

خدا را شكر صد بار

كه گرديدى چنين خار

بگفتش حمد خالق

كه رسوا كرد فاسق

گرامى داشت ما را

به فخر اهل دنيا

محمد جد ما ساخت

لواى ما بر افراخت

نمى گردند رسوا

حريم آل طه

تو رسواى جهانى

كه خير از شر ندانى

به شب مست شرابى

سحر تا چاشت خوابى

نماز حق نخوانى

به غفلت بگذرانى

نه بس باب تو جانيست

كه جدت نيز زانيست

تو هم اهل زنايى

ز اعداى خدايى

بود مرجانه مامت

از او برگشته نامت

سميه جده ات هست

نبوده زن چو او پست

ستمگر كرد فرياد

كه آيد مرد جلاد

ببرد سر ازين تن

از او راحت شوم من

نديمان لب گشادند

به روى دارى ستادند

پس آن بيگانه از رب

گذشت از قتل زينب

سپس گفت آن جفاكار

به آن زنهاى بى يار

سخن ها غير معقول

كه ذكرش نيست مقبول

ز مجلس كوچشان داد

سوى محبس فرستاد

پس آن مغضوب داور

صباح روز ديگر

روان كرد آن اسيران

به سوى شام ويران