جلسه بيست و ششم

 بسم الله الرحمن الرحيم

امر علىعليه‌السلام امر پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ و نهى از منكر پيامبر است

 يا على... امرك امرى و نهيك اقسم بالذى بعثنى بالنبوة و جعلنى خير البرية انك لحجة الله على خلقه و امينه على سره و خليفة على عباده

يا على! فرمان تو فرمان من و نهى تو نهى من است قسم به آن خدايى كه مرا به پيغمبرى برانگخيت و بهترين مردم قرار داد! به راستى كه تو حجت خدا بر تمام مخلوقات و امين او بر رازش و نماينده او در بين بندگانش هستى.

همان گونه كه در جلسه بيست و سوم، گفته شد، پيامبر اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ خطاب به اميرالمؤمنين فرمود:قال يا على؟ منقتلك فقد قتلنى و من ابغضك فقد ابغضنى و من سبك فقد سبنى لانك منى كنفسى روحك من روحى و طينتك من طينتى ؛ يا على! تو به منزله شخص من هستى يعنى ؛ من و تو نفس واحدى هستيم مطالبى درباره اين موضوع تقديم شد كه در روايات زيادى پيامبر اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ اميرالمؤمنينعليه‌السلام را نفس خود معرفى فرموده است و انصافان فضيلتى از اين بالاتر نيست همانگونه كه امام رضاعليه‌السلام به ماءمون فرمود و گذشت.

حال وقتى على با پيامبر و پيامبر با على، يكى باشد، پس هر حكمى پيامبر دارد، على هم دارد رضاى او رضاى پيامبر و دوستى او دوستى با پيامبر دشمنى با او دشمنى با پيامبر، همچنين اطاعت از او، اطاعت از پيامبر و مخالفت او، مخالفت با پيامبر و امر او، امر پيامبر و نهى او، نهى پيامبر خواهد بود.

من نمى دانم، برادران اهل سنت - مخصوصا علما و دانشمندان آنان - با نقل اين روايات و اينگونه سخنان، چه جوابى دارند و چرا اين قدر تعصب بى جا دارند و بر جدايى از اميرالمؤمنينعليه‌السلام اصرار مى ورزند؟

در بحارالانوار از مناقب از تاريخ طبرى به سندى از سفيان ثورى از منصور، از مجاهد از سلمان فارسى چنين نقل شده كه فرمود:

سمعت رسول الله صلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ يقول: ان وصييى و خليفتى و خير من اترك بعدى ينجز موعدى و يقضى دينى على بن ابيطالب (۴۱۳) .

شنيدم كه پيامبر گرامى اسلام فرمود: به راستى، وصى من، و جانشين من و بهترين كسى كه مى گذارم و مى روم، تا سفارشات مرا انجام دهد و دين مرا پرداخت كند، همانا على بن ابى طالب است.

مرحوم علامه امينىعليه‌السلام در جلد اول (الغدير) به عنوان بلاغ و پيام، پيش از شروع به مطالب از تاريخ خطيب بغدادى(۴۱۴) و حلية الاولياى حافظ ابونعيم،(۴۱۵) از رسول اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ نقل مى كند كه حضرت فرمود:

عنوان صحيفة المؤمن حب على بن ابيطالب من سره ان يحيى حياتى و يموت مماتى و يسكن جنة عدن غرسها ربى فليوال عليا من بعدى و ليوال وليه و ليقتد بالائمة من بعدى فانهم عترتى خلقوا من طينتى رزقوا فهما و علما و ويل للمكذبين بفضلهم من امتى القاطعين فيهم صلتى، لاانا لهم الله شفاعتى ؛

رسول اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ فرمود: سرلوحه پرونده مؤمن در روز قيامت، دوستى با على بن ابى طالب است. هر كس به اين خوشنود مى شود كه مثل من در دنيا زندگى داشته باشد و مردنش همانند مردن من باشد، و در بهشت خرم عدن - كه پروردگار من كاشته است - ساكن شود، پس حتما بايد بعد از من موالى و پيرو على باشد و موالى ولى او باشد. و بايد حتما بعد از من، به امامان، اقتدا كند و به دستورات ايشان عمل كند به راستى، آنان عترت و اولاد من هستند؛ و از سرشت من خلق شده اند، و خداوند آنان را درك و دانش فوق العاده داده است واى به حال كسانى كه فضل و شرافت آنان را انكار كنند همانا چنين افرادى با من قطع رحم نموده اند، و خداوند شفاعت من را در قيامت از آنها دريغ فرمايد و نصيبشان نگرداند.

باز خدمت شما برادران عرض مى كنم كه من تعجب مى كنم اين آقايان كه خلافت بلافصل اميرالمومنينعليه‌السلام را نپذيرفته اند، باشد، نپذيرند، خليفه چهارمش بدانند و امامت دوازده امام را قبول نكنند، اما اين احاديث و اين همه فضايل و اين همه تاءكيد اكيد پيامبر را چگونه نقل كرده اند؟! به نظر بنده اين خود لطف الهى است كه اين احاديث و اخبار، در كتابها و گفتار آن ها بسيار و بى شمار، بر قلم و زبانشان جارى شده است، تا اتمام حجتى بر همگان باشد.

مرحوم سيد ابوالقاسم شرف الدين - از علماى شيعه لبنان - كتاب بسيار شيرين و جالبى دارد به نام المراجعات كه در آن، نامه هايى كه بين ايشان و شيخ سليم - استاد و رئيس دانشگاه الازهر مصر - رد و بدل شده، جمع آورى شده است و يك صد و دوازده نامه است و انصافا از بهترين مناظرات بين شيعه و سنى است كه با روحى پاك و سعه صدر و علم واسع هر دو به بحث پرداخته اند.

او مى فرمايد: من امضا مى كردم: ش هم اشاره به اسمم بود: شرف الدين، هم به مذهبم شيعه، و ايشان امضا مى كرد س كه هم اشاره به اسمش سليم هم، به مذهبش سنى بود. در اين كتاب عقايد شيعه به طور مستدل و منطقى و همه پسند، بيان گرديده است و اتمام حجت كاملى است براى هر كس كه تعصب را كنار بگذارد، و حق و حقيقت را جستجو نمايد. شيخ سليم در يكى از نامه ها اعتراف مى كند كه درباره عقايد شيعه اماميمه اطلاعاتى نداشتم و حتى حاضر به مذاكره و ديدار آنها، نبودم ؛ ولى از اطلاعات وسيع سيد بزرگوار شرف الدين از كتب سنى (از حديث و تفسير و تاريخ) تعجب كردم.

او درباره حديث غدير من كنت مولاه فهذا على مولاه اول تشكيك در سند مى كند و بعد از آنكه مرحوم سيد، اثبات مى كند كه اين حديث از متواترات و مسلمات است تشكيك در دلالت و معناى مولا مى كند و مى گويد: مولا به معنى دوست است.

تا اين كه سيد - در نامه ۸۵ صفحه ۲۱۶ مفصلا اثبات مى كند كه قراين لفظى و ادله عقلى موجب مى شود كه انسان قطع و يقين پيدا كند بر اينكه رسول اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ در آن روز قطعا خواسته است خلافت بلافصل اميرالمؤمنينعليه‌السلام را براى مردم بيان كند و حجت را تمام نمايد؛ بنابراين مرحوم شيخ سليم - در نامه ۵۹ - اعتراف مى كند: قد حصحص الحق فانكشف قناع اشك ؛ حقيقت كاملا روشن شد و پرده ها كنار رفت.

محبت و ولايت اهل بيتعليه‌السلام

 حديث ديگرى براى شما نقل كنم تا لذت ببريد. در تفسير مجمع البيان شيخ طبرسى رحمة الله به سلسله سندى از حاكم ابوالقاسم حسكانى از مفسران به نام و معروف سنى و در كتاب شواهد التنزيل از ابى امامه باهلى همچنين نقل شده كه:

قال رسول اللهصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ : ان الله تعالى خلق الانبياء من اشجار شتى و خلقت انا و على من شجرة واحدة فانا اصلها و على فرعها وفاطمه لقاحها و الحسن و الحسين ثمارها و اشياعنا اوراقنا فمن تعلق بغصن من اغصانها نجا و من زاغ عنها هوى و لو ان عبدا عبدالله بين الصفا و المروة الف عام ثم الف عام ثم الف عام حتى يصير كالشن البالى ثم لم يدرك محبتنا اكبه الله على منخريه فى النار ثم تلا (قل اسئلكم عليه اجرا الا المودة فى القربى)(۴۱۶) (۴۱۷) .

رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ فرمود: خداوند انبيا را از درختان مختلفى آفريد؛ ولى من و على از يك درخت خلق شده ايم. من اصل آنم و على، شاخه آن است و فاطمه، موجب بارورى آن است و حسن و حسين ميوه هاى آن و شيعيان ما، برگهاى آن درخت هستند. پس هر كس به شاخه اى از آن درخت تمسك جويد، نجات مى يابد. و هر كس از آن درخت روى گردان باشد، به هلاكت مى رسد. اگر كسى، هزار سال در بين صفا و مروه خدا را عبادت كند و سپس هزار سال و باز هزار سال، تا از لاغرى مثل مشك خشكيده اى شود (پوس و استخوانى) اما محبت ما خانواده را نداشته باشد، خداوند او را به صورت، در آتش مى افكند. پس حضرت اين آيه را تلاوت فرمود: (قل لااسئلكم عليه اجرا الا المودة فى القربى) اى رسول گرامى اسلام، بگو: من اجر و مزدى براى رسالت از شما نمى خواهم جز مودت به اهل بيتم.

در چند روايت كه شيعه و سنى آن را نقل كرده اند، آمده است كه از پيامبر اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ سوال شد: منظور از اهل بيت كه ما وظيفه داريم مودت و دوستى آنان را داشته باشيم، كيان اند؟ حضرت فرمود: على و فاطمه، حسن و حسين،عليهما‌السلام (۴۱۸) حتى در روايتى كه احمد حنبل در فضايل الصحابه آورده است، قالها ثلاثا؛ يعنى حضرت اين كلام را سه مرتبه تكرار كرد.

خوب، سوال مى كنيم، آيا آن رفتار، با حضرت زهرا عليهاالسلام، به سبب مودت بود؟ آيا جنگ عايشه و معاويه با اميرالمؤمنينعليه‌السلام در جمل و صفين، به سبب مودت و دوستى بود؟ آيا مسموم كردن امام حسنعليه‌السلام و به شهادت رساندن امام حسينعليه‌السلام با آن وضع كه تاريخ بايد از نقل آن شرمسار باشد و به جاى اشك، مسلمين تا روز قيامت، خون گريه كنند، به سبب مودت بود؟ آيا سب كردن اميرالمؤمنينعليه‌السلام حدود هشتاد سال بالاى منابر، به سبب مودت، بود؟ آيا آن رفتار بنى اميه و بنى عباس با ذريه رسول خدا به سبب مودت بود؟!

يك روز در مسجد الحرام با يكى از از برادران اهل سنت حرف مى زدم ؛ نسبت به معاويه كلمات بد تعبير آوردم. طرف خيلى ناراحت شد و گفت: بايد استغفار كنى گفتم: مگر نه او با علىعليه‌السلام جنگيد؟ مگر نه مى خواست او را بكشد؟ مگر نه ما وظيفه داريم كه محب على را دوست داشته باشيم و محبت على را در دل داشته باشيم؟ مگر نه پيامبر فرموده است: على مع الحق و الحق مع على يدور معه حيث ما دار؟

براى اين كه بر تعجب شما افزون شود، توجه كنيد يكى از دانشمندان مشهور اهل تسنن، امام فخر رازى است ؛ كتابى دارد به نام التفسير الكبير كه خيلى مفصل و علمى است و با شيعه خيلى بد است و همه جا به جنگ علمى با آنها پرداخته است در تفسير همين آيه مودت روايت از تفسير تفسير كشاف زمخشرى نقل مى كند به اين صورت كه پيامبر فرمود:

من مات على حب آل محمد مات شهيدا الا و من مات على حب آل محمد مات مغفورا له الا و من مات على حب آل محمد مات تائبا الا و من مات على حب آل محمد مات مؤمنا مستكمل الايمان الا و من مات على حب آل محمد بشره ملك الموت بالجنة ثم منكر و نكير الا و من مات على حب آل محمد صلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ فتح له فى قبره بابان الى الجنة الا و من مات على حب آل محمد جعل الله قبره مزار ملائكة الرحمة الا و من مات على حب آل محمد مات على السنة و الجماعة الا و من مات على بعض آل محمد جاء يوم القيامة مكتوب بين عينيه آيس من رحمة الله الا و من مات على بغض آل محمد مات كافر الا و من مات على بغض آل محمد لم يشم رائحة الجنة (۴۱۹) .

باشيد! هر كس با محبت آل محمد بميرد، گويى با توبه مرده است هر كس با محبت آل محمد بميرد، با ايمان كامل از دنيا رفته است. آگاه باشيد؟ هر كس با محبت آل محمد بميرد، فرشته مرگ بشارت بهشت به او مى دهد. سپس نكير و منكر آنگاه باشيد! هر كس با محبت آل محمد بميرد همان گونه كه عروس را به خانه شوهر مى برند، او را با احترام به بهشت مى برند (با سلام و صلوات و خوشحالى) آگاه باشيد! هر كس با محبت آل محمد از دنيا برود، خداوند قبر او را زيارتگاه فرشتگان رحمت قرار مى دهد آگاه باشيد! هر كس با محبت محمد و آل محمد بميرد بر سنت و جماعت اسلامى مرده است آگاه باشيد هر كس با بغض و عداوت آل محمد بميرد، در روز قيامت، در حالى وارد صحراى محشر مى شود كه در بين دو چشمش (پيشانى) نوشته شده است: مايوس از رحمت پروردگار. آگاه باشيد! هر كس با بغض آل محمد بميرد، كافر از دنيا رفته است، آگاه باشيد! هر كس با بغض و كينه آل محمد بميرد، حتى بوى بهشت را استشمام نخواهد كرد.

باز عجيب آن كه فخر رازى بعد از نقل اين حديث مى گويد:

آل محمد كسانى هستند كه بازگشت امرشان به اوست و كسانى كه ارتباطشان، با رسول خدا شديدتر و كاملتر باشد، آنها (آل) حساب مى شوند و شكى نيست، كه فاطمه و على و حسن و حسين، ارتباط بين آنان و بين رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ محكمتر ارتباط بوده است و اين معنى، از مسلمات و در نزد همه معلوم و به تواتر بوده است پس قطعا آن ها آل محمد هستند(۴۲۰) .

سپس كلامش را دامه مى دهد تا اشعار شافعى - امام فرقه شافعى ها - را نقل مى كند:

اى سوارى كه براى انجام حج آمده اى! در سرزمين محصب كه حاجى ها ريگ جمع مى كنند(و همه مردم آن جا جمع مى شوند) به ايست در بين مردمى كه در مسجد خيف هستند، و يا در حال كوچ كردن هستند و مثل رودخانه، در سحر شب عيد در حال حركتند، به ايست و فرياد بزن: اى مردم! اگر دوست داشتن آل محمد، علامت رفض و شيعه بودن است، پس بايد همه جن و انس شهادت بدهند كه من رافضى هستم.

خدايا تو را شكر مى كنيم، امسال هم توفيق رفيق شد، روزه گرفتيم. نماز جماعت خوانديم. منبر و بيان احكام و فضايل اهل بيتعليهم‌السلام داشتيم. دعاها و قرائت قرآن و اعمال شبهاى قدر را به جا آورديم. خدايا! اين اعمال را از همه ما قبول بفرما خدايا! فرحة عند الافطار را داشتيم، فرحه عن لقائك را نيز محرمت فرما!(۴۲۱) خدايا! اگر سال ديگر زنده بوديم، مجددا توفيق روزه و نماز و اعمال خير به ما مرحمت فرما، و اگر مرديم، ما را با محمد و آل او محشور فرما.

قدردان ولايت خود باشيم

 باز هم عرض مى كنم: قدر خودتان را بدانيد؛ از پدر و مادر شيعه، به وجود آمديم. در زمان جمهورى اسلامى هستيم، نه زمان طاغوت كه از در و ديوار فساد مى باريد. حالا يك روايت در اين خصوص براى شما بخوانم.

تفسير مجمع البيان از عياشى در تفسير آيه شريفهوالذين امنوا بالله و رسله اولئك هم الصديقون و الشهداء عند ربهم لهم اجرهم و نورهم.... (۴۲۲) از حرث بن مغيره چنين نقل مى كند:

قال كنا عن ابى جعفر عليه‌السلام فقال العارف منكم هذا الامر المنتظر له المحتسب فيه الخير كمن جاهد و الله مع قائم آل محمد صلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ بسيفه ثم قال بل و الله كمن جاهد مع رسول الله صلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ بسيفه ثم قال الثالقة بل و الله كمن استشهد مع رسول الله فى فسطاطه و فيكم آية من كتاب الله قلت اى آية جعلت فداك قال قول الله عزوجل (والذين آمنوا بالله و رسله اولئك هم الصديقون و الشهداء عند ربهم) ثم قال صرتم و الله صادقين شهدا عند ربكم (۴۲۳)

ما چند نفر خدمت امام باقرعليه‌السلام بوديم، كه حضرت فرمود: هر كدام از شما كه معرفت به اين امر ولايت و امامت داشته و منتظر آن باشد، و اميد خير در او بود (يعنى حقيقتا شيعه نه به اسم) او مثل كسى است كه همراه با قائم آل محمدعليه‌السلام با شمشير جهاد كند. سپس فرمود: بلكه به خدا سوگند! مثل كسى است كه با شمشيرش همراه با رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ جهاد فى سبيل الله كند. بار سوم فرمود: بلكه به خدا سوگند! همانند كسى است كه همراه با رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ در خيمه و خرگاه او شهيد شده باشد. و درباره شما آيه اى در قرآن است عرض كردم: كدام آيه قربانت گردم؟ فرمود: (والذين آمنوابالله و رسله) كسانى كه به خدا و پيامبرانش ايمان آورده اند، همانا آنان در نزد خدا راستگويان و شهدا هستند، سپس فرمود به خدا سوگند شما راستگويان واقعى گرديده ايد و در نزد خدا شهداء هستيد.

همچنين از عياشى نقل مى كند به سندى از منهال قصاب كه گفت:

قلت لابى عبدالله عليه‌السلام : ادع الله ان يرزقنى الشهادة فقال: ان المؤمن شهيد و قرء هذه الاية (۴۲۴) .

خدمت امام صادقعليه‌السلام عرض كردم: از خدا بخواهيد كه شهادت را روزى من فرمايد حضرت فرمود: به درستى كه مومن شهيد است و اين آيه را تلاوت فرمود(۴۲۵) .

در زمان ما، جوانان غيور و متدين در مدت هشت سال جنگ تحميلى عراق عليه ايران اسلامى، به مرحوم امام قدس سره مى گفتند: از خدا بخواهيد، ما شهيد شويم و ايشان مى فرمود: دعا مى كنم ثواب شهيد داشته باشيد.

روز آخر ماه و روز ختم مجلس است. توسلى به امام زمان - روح و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفدا - داشته باشم.

غيبت امام زمانعليه‌السلام جلوه اى از قدرت خدا است

 از جمله موضوعاتى كه خيلى بر ما شيعيان خره مى گيرند، و بر عقيده ما تعجب مى كنند و كفار به يك شكل و برادران اهل تسنن به شكل ديگر به ديده حقارت بر ما مى نگرد، موضوع امام زمان - عجل الله تعالى فرجه الشريف - است. گرچه بعضى از علما و دانشمندان، آنان تأليفاتى در مورد آن حضرت دارند و اگر تعصب را كنار بگذارند، و به آن همه روايات متواتر گوناگونى كه درباره آن بزرگوار داريم، مراجعه كنند و به ديده انصاف نگاه كنند، همانند ما صددرصد به حضرت عقيده پيدا مى كنند، مگر كسى در قدرت خدا شك مى كند؟ نستجيربالله آخر خداوند كارهاى غير مادى زيادى دارد و قدرت نمايى مى كند مگر نه اين است كه آدم را بدون پدر و مادر خلق مى كند؟ و مگر نه اين كه آتش را بر ابراهيمعليه‌السلام برد و سلام و گلستان مى گرداند و مگر نه اين است كه عيسى را از مادر تنها بدون پدر مى آفريند؟ و مگر نه اين است كه به حضرت نوح عمر بيش از هزار سال مى دهد؟ و مگر نه اين است كه به نص آيه قرآن، حضرت عيسى هنوز زنده است (و ما قتلوه و ما صلبوه ولكن شبه لهم )(۴۲۶) از او نكشتند، و بردار نكشيدند، بلكه بر آنها موضوع اشتباه شده (بل رفعه الله اليه)(۴۲۷) بلكه خدا و را بالا برده است و تا كنون سن آن حضرت حدود دو هزار سال است پس چه مانعى دارد كه خداوند قدرت نمايى كند و بر خلاف عادى امام زمانعليه‌السلام را زنده نگه دارد؛ مثل حضرت عيسى و خضر و الياس؟

احاديث متواتر در خصال امام زمان (عج)

 حضرت آيت الله صافى - دام ظله العالى - در كتاب شريف منتخب الاثر روايات مربوط به امام زمانعليه‌السلام را جمع آورى فرموده كه هر منصفى را با شيعه دوازده امامى هم عقيده مى كند، به جهت تقويت امام شيفتگان آن حضرت برخى از آن را عرض مى كنم: احاديثى كه دلالت مى كند بر اين كه:

حضرت مهدىعليه‌السلام هم نام رسول اكرمصلى‌الله‌عليه‌وآله‌‌ است...... ۸۴ حديث

حضرت مهدىعليه‌السلام نهمين فرزند امام حسين است...... ۱۴۸ حديث

حضرت مهدىعليه‌السلام هفتمين فرزند امام باقرعليه‌السلام است.... ۱۰۳

حضرت مهدىعليه‌السلام ششمين فرزند امام صادقعليه‌السلام است.... ۹۹ حديث

حضرت مهدىعليه‌السلام نسل پنجم امام موسى كاظمعليه‌السلام است..... ۹۸

حضرت مهدىعليه‌السلام چهارمين فرزند امام رضاعليه‌السلام است..... ۹۰ حديث

حضرت مهدىعليه‌السلام سومين فرزند امام جوادعليه‌السلام است..... ۱۴۶ حديث

حضرت مهدىعليه‌السلام پسر امام حسن عسكرىعليه‌السلام است...... ۹ حديث

حضرت مهدىعليه‌السلام داراى سنتهايى از انبيا از جمله عمر نوح است..... ۲۳ حديث

حضرت مهدىعليه‌السلام داراى عمرى طولانى است كه به طورى كه حتى مورد شك قرار مى گيرد.... ۳۱۸ حديث

حضرت مهدى چهره اى نورانى دارد و هميشه جوان است و به مرور زمان پير نمى شود............. ۸ حديث

مگر كسى كور باشد، و يا دست روى چشم گذارد و اين احاديث را نبيند و يا ببيند و باور نداشته باشد.

ذكر توسل ؛ زيارت ناحيه شريفه

 امام زمانعليه‌السلام شب و روز در مصيبت جد مظلومش امام حسينعليه‌السلام گريه مى كند در زيارت ناحيه مقدسه خطاب به امام حسينعليه‌السلام عرض مى كند:

فلئن اخرتنى الدهور و عاقنى عن نصرك المقدور و لم اكن لم حاربك محاربا و لمن نصب لك العداوة مناصبا فلاندبنك صباحا و مساء ولابكين لك بدل الدموع دما حسرة عليك و تاءسفا على ما دهاك و تلهفا حتى اموت بلوعة المصاب و غصبة الاكتياب... تا آنجا كه مى گويد:و اسرع فرسك شاردا الى خيامك قاصدا محمحما باكيا فلما راءين النساء جوادك مخزيا و نظرن سرجك عليه ملويا برزن من الخدور ناشرات الشعور على الخدود لاطهمات الوجوه سافرات بالعويل داعيات و بعد العز مذللات و الى مصرعك مبادرات (۴۲۸) .

اگر زمانه مرا تاءخير انداخت و مقدر نبود كه من در كربلا تو را يارى كنم، و با كسانى كه با شما جنگ كردند، بجنگم و با كسانى كه رسما دشمنى نمودند، دشمنى كنم، پس به راستى، شب، و روز در مصيبت شما گريه و زارى مى كنم و به جاى اشك، خون گريه مى كنم در آه و افسوس بر شما و در حال تاءسف بر آن گرفتارى ها و سختى هايى كه بر شما گذشت. تا اين كه با دل سوختگى بميرم و از غصه و اندوه از بين بروم. اى جد بزرگوار! هيچ وقت فراموش نمى كنم كه عصر عاشورا ذوالجناح بى صاحب شما بر در خيمه آمد و گريه كنان و شيهه زنان خبر شهادت تو را آورد، و هنگامى كه زنهاى داغ ديده از خيمه ها بيرون آمدند و اسب را بى صاحب ديدند و چشمشان بر زين واژگون افتاد، شروع به گريه و زارى و عزادارى كردند موپريشان نمودند و لطمه بر صورت زدند و صيحه و زارى نمودند و بعد از عزت خود را آماده اسيرى نمودند، و به طرف قتلگاه روانه گرديدند، و ديدند كه الشمر جالس على صدرك.

لاحول ولاقوة الابالله العلى العظيم

لااضحك الله سن الدهرران ضحكت

و آل احمد مظلومون قد قهروا