شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

نفحه اردى بهشت صفحه غبرا(218)

نكهت مشكش فزود و عنبر وسارا(219)

ديده نرگس خمار نزمى خلر

سرخ رخ ارغوان ولى نه زمينا(220)

شاخه نسرين زنافه ختن و چين

گوى سبق بر گرفت و قدح معلا(221)

ناله مرغان صباح گلشن قمصر(222)

همينه(223) (باربد)(224) به برد (نگيسا)

طرف چمن همچو دلبران ختائى

جامه ديبا به بر زلاله حمرا

بلبل شوريده در برابر سنبل

قيس روان باخته به طلعت ليلا

هر طرفى بنگرى زساحت بستان

بزم زفاف گل است و قمرى شيدا

ابر بهارى سپند ريخت در آتش

برق جهنده از آتش گشت شررزا

قطره شبنم بروى شاخ زبرجد

فرق عروسان نثار لؤ لؤ لالا

رعد زند كف به تنبك از سر شادى

سارچه را مشگران به نغمه و آوا

ساغر مهوش بريز باده بساغر

صبح صبوحى خوش است و چهره زيبا

خمر طهورش فشان نه ام خبائث

محفل قدس از چنين خطاست مبرا

اهل ولا راست راى صوفى صافى

دختر زر نشمرند اطيب و احلا

طره دلبر ربوده هوش من از سر

مستم و ليكن نه از تجرع صهبا

قنطره(225) ميدان مجاز سوى حقيقت

سر حقيقت از آن كجاز هويدا

صحبت اردى(226) گذشت سبزه و ريحان

نوبت دى آمده و خزان ورقها

لفظ ربيع آورم به رمز و ليكن

مقصدم از وى بهار عالم معنى

آسيه كف برزند زشادى مريم

دلخوش و خندان به رقص آمده لعيا

روى جهان خرمى گرفت چه نرجس

نيمه شعبان بزاد سوسن طاها

چون شب از آفتاب لمعه ستان شد

شمس به نصف النهار خوانيش اولى

نور ربوبى نخست بار عيان گشت

مشعل تارى نمود نخله سينا

تابش ديگر گرفت قله ساعير

نيز زفاران ستود مشرق و مجلى

باز پسين سر من راى زفروغش

پشت زمين شد بنام طارم اعلى(227)

نور بتاريخ نور مولد پاكش

مظهر اسرار حق و مظهر اسما

مهدى آل رسول و هادى امت

زاده ساسان و نسل سيد بطحا

عنصر سامى زباب احمد و حيدر

جد گرامى زمام قيصر و كسرى

اوست كه بخشد روان بملت اقوام

دست كمى نبودش زحضرت عيسى

اژدر صمصااش بتازى سركش(228)

ميرسد آنچه به قبط زژ در موسى

عرصه آتش فشان عصر نمايد

همچه خليلش بدل به جنت ماءوى

ديدى اگر چهره عديم مثالش

دامن يوسف كجا دريد زليخا

نام نياكان او به لوحه كشتى

ايمنى آرد زغرق نوح نجى را

مسلم و كافر در انتظار قدرمش

پيرو زرتشت و تابعان مسيحا

كرده ((اوستا))(229) به سوشيانس ملقب

يا كه به ((پاراكليت )) رهبر ترسا

حبر يهودان دهند مژده كه يا شيخ

پركند از عدل و داد نسخه دنيا

مصلح كل نزو سالكان طريقت

پرده ستاند زسر وحدت اشيا

توده غبرا برد بطارم اخضر

عقل نخستين كشد به صقع هيولى

نسل شه عسكريست هر چه بنامى

وحدت(230) حسن و چه غم به كثرت آرا

گر كند انكار ابن حزم و غزالى

گرد به دامان كبريايش معاذا

آدم و نوح و خليل و خاتم مرسل

مژده دهند از ظهور خسرو والا

نام به تورات برده موسى عمران

درج در انجيل كرده مرقس و متى

(( فهوا ورا نشر كل ضيم وجور

يملاء وجه الارض قسطا و عدلا ))

قرت عين رسول احمد محمود

دره تاج مليكه حضرت زهرا

بيت حزن را بساط عيش بگسترد

مقدم آن پر شكوه ناقم اعلا

مژده زداود وصفنيا(231) بكف آور

ملحمه(232) از دانيال بشنو و شعيا

آنكه در آخر زمان به يهوه(233) گرايد

چار(234) نژاد بشر چه پير چه برنا

عدل ازو برستد سراسر گيتى

فخر بدو آورد ثرى به ثريا

ميش ستاند امان زچنگل گرگان

قاره آسيا و قطر اروپا

وارهد ار تركتاز و حمله عدوان

هم سرخشكى سليم و هم دل دريا

كهنه شود داستان هتلر و هملر

يا درود و يتنام و شورش و غوغا

دم نزند كس زمونت گرى وردمل

رستم و اسفنديار عرصه هيجا

حزب كمونيست برگوازى و فاشيست

بر سرشان لا ولم در آيد و لما

قومى و بعثى زعرو تيز برافتند

كر نشود از ميتينگ گوش من و ما(237)

از پس آن لاله پيش كمونيست

بركشد الله را به حيز الا(238)

مهر نهان بر گشاى برقع غيبت

صبح منيرش نماى ليله و هما

قبط زمان رابه ذوالفقار ادب ده

كايت ثعبان تو راست در يد و بيضا

پهلوى خير النساء و تارك حيدر

كام حسن ياد رفته حاشا و كلا

بخت نصر دستخوش نمود جهودان

سيم و زر اور شليم برد به يغما

واقعه جان گداز طف نه برابر

گر توبه سنجى به سر بريدن يحيى

حاشا رسد پايه سلاله احمد

در شرف و مجد زاده زكريا

از افق باختر درآى و نشان ده

مهر رخت كان زمهر انور و ابهى

سر و قدا شرمسار ساز به كشمر

سرو روان را فداى آن قد و بالا

سوق شريعت كساد خلق زمان بين

يكسره ملحد تهى زدين و زتقوى

مرد علن گر خورد شراب چه ترسى

زن كه ستاند زرخ نقاب چه پروا

حكم ((و قرن فى بيوتكن )) فراموش

خانم عصرى گزيده راءى حميرا(239)

جرگه رندان چه باك گرهمه وامق

ژيگولوان(240) را چه شرم گز همه عذرا

روى نهاده به سينما و به تآتر

پشت فكنده صلوات و...

مسلك داروين يگانه درس مكاتب

حضرت بوزينه گشته جدك الاعلى

تاج ملائك زسر ربوده تمدن

در عوضش واژگونه قصرى(241)

نغمه كلثوم مصر و دلكش ايران

مجمره نار كرده سر سويدا

امر به معروف شد به نجم سماكين

نهى زمنكر پريد كوكب شعرى

كيست نگويد سقط به شيخ محنك(242)

وانكه خيو(243) نفكند بريش محنا(244)

بند زبان ناظما ز شكوه گردون

راه مده حزن و غم به بزم تولى

دست دعا درگه مجيب برآور

همدم توفيق ساز بارالها

مادر دوران نزاد همچو خمينى

هم بتوان گفت تا قيامت كبرى

كعبه اسلاميان و ركن شريعت

حامى دين مبين و آيت عظما

خلق نكويش تراث ختم رسولان

مفرد آن مهر از اين مه است مثنى

تالى علامه است و خواجه طوسى

گوى سبق زبن فهد برده بتقوى

من بشگفتم كه زنده گشت محقق

نامده رجعت چگونه آمده دنيا

ران ملخ را كند قبول سليمان

حاتمى ار نشمرند نظم تو شيوا

در همه قطر جهان يار شفيق

كس چو آقاى كلانتر(245) نرسيد

شيكتر مدرسه اى(246) كرده بنا

پايه اش جامع از هر نرسيد

گوشزد گشت همى هشت بهشت

دلربا مدره آمد نهمين

گويم و حمل بر اغراق مكن

سينمائيست زفردوس برين

آسمان است و كلانتر ماه است

اختران هيئت علميه او

كس مقدم(247) بمقدم نشود

همتش شاهد خيريت او

آية الله خمينى بنجف

در شهوار كه اندر صدف است

بربلاد است غرى شاهنشاه

وان هما مرتبه تاج شرف است

صحبت فقه چو آيد بميان

اوست علامه و يحيى بن سعيد

در فن حكمت و در علم كلام

تالى خواجه نصير است و مفيد

برد از ياد بهنگام عطا

حاتم طائى و معن اموى

گر بخوانى زكرم چون دگران

ذره اى فهم ندارى اخوى

ناظما سعى نما چند صباح

توشه برگير از آن وجه منير

زبها و زكمال و زجمال

همچو خورشيد شده عالم گير

غرويها همه دلجوى تواءند

دل بهواشان برجاست

گو تو را در صفحات گيتى

دوست چون فاضل بيدخت كجاست

از خراسان رسد اين فيروزه

گر زملك يمن آرند عقيق

نشاءه يابى زبليغ سخنش

طرز سرمست كه از شرب رحيق

خوئيت نازكش و شارودى(248)

بر تو لطف و كرمش افزون است

نيست ذوالكفل اگر خلخالى

كه دهد نقد ولى ذوالنون(249) است

آنكه آواره نمودت روطن

پسرت بود و كنون آدم شد

دلخوشى چيست ترابا اين مرز

اول ما خلق آيا كم شد

حاتمى كله شقى را بگذار

پند لقمان شنو از نصرالدين

برهل(250) اين ريگ روان سامرا

جوى از ارض غرى(251) در ثمين

يارب اين بارگه كيست بدين جاه عظيم

كاسمان خم شده پيش در او در تعليم

نفحه ساحت قدمسش دم جانبخش مسيح

پنجه گنبد بامش يد بيضاى كليم

بقعه ماه بنى هاشم عباس على است

كه بود خاك درش پادشهان را ديهيم

ساقى تشنه لبان باب حوائج كه بود

روضه مشهد او غيرت جناب نعيم

در سقايت بود آن چشمه رحمت كه زفيض

رشحه اوست يكى زمزمه و ديگر تسنيم

گر فشاند زكرم جرعه آبى بر خاك

سر بر آرد زلحد رقص كنان عظم رميم

ساحت روضه او كعبه ارباب نياز

پايه بقعه او پايگه ركن حطيم

در حريم حرم آمنش از سعى و صفا است

آن مقامى كه بر او رشگ برد ابراهيم

دست افشان ز سر عشق گذشت از سر و دست

هر دو را كرد بميدان شهادت تسليم

هر كه در سايه لطف و كرمش جاى گرفت

ايمن از هول قيامت بود و نار جحيم

بسلام در او هر كه شد از راه خلوص

بشنود قول سلام از قبل رب رحيم

وانكه چون دال نشد بر در او پشت دو تا

پيچ در پيچ چو يا باشد و دلتنگ چو ميم

بارى اين روضه بود مرقد عباس شهيد

كه ز چونان خلفى مادر دهر است عقيم

و اين ضريحى كه بر او نو شده بينى باشد

صنعت اهل صفاهان حسب الامر حكيم

آيه الله زمان سيد محسن كه بود

آل ياسين سند عترت و قرآن حكيم(252)

زيور ملك عرب فخر عجم صدرا نام

شيعيان را به جهان سيد و سالار و زعيم

وى بفرمود كه شايسته اين مشهد پاك

تازه سازنده ضريحى كه بود از زر و سيم

صهر فرخنده وى سيد همنام خليل

يافت از سعى در اين مرحله توفيق عظيم

الغرض در اثر راءى حكيمانه چو گشت

صنعتى تازه پديدار نكوتر ز قديم

وز صفاهان به عراق عرب اين طرفه ضريح

رفت و بر مرقد عباس على شد تقديم

بهر تاريخ همائى سنا گفت ببين

كآيت صنع پديدار شد از حكم حكيم(253)

دره سبزوار شيخى را

بدر قهوه خانه منزل شد

بود وقت فريضه و مؤ من

نتوان از فريضه غافل شد

ديد ظرفى زآب و ساخت وضو

چونكه كار وضوش كامل شد

قهوچى بهر پول آب وضو

مبلغ ده ريال قائل شد

شيخ خواست چو يك ريال دهد

بينشان اختلاف حاصل شد

قهوچى گفت پول آب وضو است

مى نشايد در آن معطل شد

شيخ چون ديد كز ره حيله

قهوه چى داخل مسائل شد

خم شدو پشت خود سوى او كرد

ضراطه اى داد و گفت باطل شد(256)

در اين دنيا دل بى غم نباشد

اگر باشد بنى آدم نباشد

(( لم يك فى الدنيا امر بلاهم

و ان يكن لم يك بابن آدم ))