شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

امفلح ثغرك ام جوهر

و رحيق رضا بك ام سكر

قد قال لثغرك صانعه

انا اعطيناك الكوثر

و الخال بخدك ام مسك

نقطت به الورد الاحمر

ام ذاك الخال بذاك الخد

فتيت الند على مجمر

عجبا من جمرته تذكو

و بها لايحترق العنبر

يا من تبدولى و فرته

فى صبح محياه الازهر

فاءجن به فى الليل اذا

يغشى و الصبح اذا اسفر

ارحم ارقا لو لم يمرض

بنعاس جفونك لم يسهر

تبيض لهجرك عيناه

حزنا و مدامعه تحمر

يا للعشاق لمفتون

بهوى رشا احوى احور

ان يبد لذى طرب غنى

او لاح لذى نسك كبر

امنت هوى بنبوته

و بعينيه سحر يؤ ثر

اصفيت الود لذى ملل

عيش بقطيعته كدر

يا من قد اءثر هجرانى

اقسمت عليك بما اولتك

النظرة من حسن المنظر

و على بلقياه استاءثر

و بوجهك اذ يحمر حيا

و بوجه محبك اذ يصفر

و بلولوء مبسمك المنظوم

و لوءلوء دمعى اذ ينثر

الاياعين لاترق وجودى

ان تترك هذا الهجر فليس

يليق بمثلى ان يهجر

بكر للهو و نيل الصفو

فوجه العيش لمن بكر

و انظر للزهر شطر النهر

فوجه الدهر به ازهر

و لقد اسرفت و مااسلفت

لنفسى ما فيه اعذر

سودت صحيفه اعمالى

و وكلت الامر الى حيدر

هو كهفى من نوب الدنيا

و شفيعى فى يوم المحشر

قد تمت لى بولايته

نعم جمت عن ان تشكر

لاصيب بها الحظ الاوفى

و اخصص بالسهم الاوفر

بالحفظ من النار الكبرى

و الامن من الفزع الاكبر

هل يمنعنى و هو الساقى

ان اشرب من حوض الكوثر

ام يطردنى عن مائده

وضعت للقانع و المعتر

يا من قد انكر من ايات

ابى حسن ما لا ينكر

ان كنت لجهلك بالايات

ان كنت لجهلك بالايات

جحدت مقام ابى شبر

فاسال بدرا و اسال احدا

وسل الاحزاب وسل خيبر

من دبر فيها الامر و من

اردى الابطال و من دهر

من هد حصون الشرك ومن

شاد الاسلام ومن عمر

من قدمة طه وعلى

اهل الايمان له امر؟

قاسوك اباحسن بسواك

و هل بالطوديقاس الذر

انى ساووك بمن ناووك

و هل ساووا بعلى قنبر؟

من غيرك من يدعى للحرب

و للمحراب و للمنبر؟

افعال الخير اذا انتشرت

فى الناس فانت لها مصدر

و اذا ذكر المعروف فما

لسواك به شى ء يذكر

احييت الدين بابيض قد

اودعت به الموت الاحمر

قطبا للحرب يدير الضرب

و يجلو الكرب بيوم الكر

فاصدع بالامر فناصرك

البتار و شاننك الابتر

لو لم تومر بالصبر و

كظم الغيظ وليتك لم تومر

لكن اعراض العاجل ما

علقت بردائك يا جوهر

انت المهتم بحفظ الدين و

غيرك بالدنيا يغتر

افعالك ما كانت فيها

الا ذكرى لمن اذكر

حججا الزمت بها الخصماء

و تبصره لمن استبصر

ايات جلالك لا تحصى

و صفات كمالك لاتحصر

من طول فيك مدائحه

عن ادنى واجبها قصر

فاقبل يا كعبة امالى

من هدى مديحى ما استبصر(74)

افسوس كه از حالت خود بى خبرانيم

يك دهر همه كور و يك آفاق و كرانيم

ره پرچه و ماكور و زنا بردن فرمان

هم از نظر افتاده صاحب نظرانيم

شه جاده كز آن قافله سالار گذشته

گم كرده بهر كوره رهى ره سپرانيم

هر تخم كنى كشت همان بدروى آخر

زينهار در اين مزرعه ما برزگرانيم

گو سنگ تنبه دگر اى چرخ ميفكن

خود رنجه مفرماى كه ما خيره سرانيم

ناگشته خريدار به بازار سعادت

سرمايه زكف رفته و ما بى خبرانيم

هر روز بود محشر و برپاست قيامت

علت همه آنست كه ما بى بصرانيم

امروز كه خاك قدم ما دگرانند

فرداست كه ما خاك قدوم دگرانيم

افسوس كه ما نامه عصيان ندريديم

بر تن بجز از جامه حسرت نبريديم

با گوش عمل حكم خدا را نشنيديم

بر لوح معاصى خط عذرى نكشيديم

هر روز و شب و شام و صباح دگر آمد

ما را همه دم نقش دگر در نظر آمد

افسوس كه در خواب گران عمر سر آمد

پيرى و جوانى چو شب و روز در آمد

ما شب شد و روز آمد بيدار نگشتيم

عبرت نگرفتيم ز همسايه كه بگذشت

وز خواجه فلان با همه پيرايه بگذشت

وز سايه آن كاخ فلك پايه كه بگذشت

افسوس بر اين عمر گرانمايه كه بگذشت

ما از سر تقصير و خطا در نگذشتيم(75)

آن گروهى كه بتحقيق زاهل نظرند

بود و نابود جهان را به جوى هم نخرند

پاك مردان خدا را كه تو بينى بجهان

ز سراى دگر و شهر و ديار دگرند

قوم باقى طلبان بين كه در اين دار فنا

در تعجب شده بر خلق جهان مى نگرند

جان فداى ره جانان كه بخلوتگه دوست

همگى يك جهت و يكدل و بى پا و سرند

زندگى قصه تلخى است كه از آغازش

بسكه آزرده شدم گوش به پايان دارم

من جلوه شباب نديدم بعمر خويش

از ديگران حديث جوانى شنيده ام

بازآ كه هنوز نيمه جانى باقيست

زان كشته بى نشان نشانى باقيست

جز دل همه ترك آشنائى كردند

اى اشك بيا كه همزمانى باقيست

زان پرپر سوز من آهى برخاست

گردى ز گذشت كاروانى باقيست

آن كشتى اميد من آخر بشكست

تنها زسينه باغبانى باقيست

دل رفت و ز پيكرم همين بماند

زان طائر رفته آشيانى باقيست

(( ان قى بستاننا نارنجا

من جنى نارنجا نارا جنى ))

دققت الباب حتى كل متنى

فلما كل متنى كلمتنى

مشو غافل ز زن بل غفلت از او را بيكسوزن

كه آرد سر برون چون رشته سبحه ز صد سوزن

بزن مردانه دامن بر كمر از تربيت ور نه

رود در رشته باريك شر چون رشته در سوزن

رجب ز حب رخت رخت بر گرفت و برفت

بساط سبزه لگد كوب شو بپاى نشاط

تير و تبر ببر ببر پير تيزگر

گو تيره كن چنان تبر از تير تيزتر

مگو كه اهل تعشق بعشق در مانند

دو چشمان تو با دامست يا دامست مرغان را

بز نر بر بز نر گر بجهد من چه كنم

معما يا چيستان به نام محمد

خم چو نگون گشت يكى قطره ريخت

هوش زمدهوش محبت گريخت

خواهى ار نام مقتداى من

چشم مفتوح كن براى من

ايوب يتيم را بگير و بنشان

در نزد مسافرى كه بيمار بود

ز يعقوب اگر بشكنى پاشنه

بجايش نهى به ولى پاش نه

يك بانك كلاغ و نيم كنجد

نام بت من در او بگنجد

يك نيمه سنگ و نام دريا

نام بت من در او مهيا.

نام بت من اگر بخواهى

آبى است ميان گل چكيده

نام بت من چنانچه خواهى

سى بيست نهاده بر سر سرو

((قالت لترب معها جالسة

اخيتى هذا الذى نراه من

قالت فتى يشكو الهوى مخخيلا

قالت لمن قالت لمن قالت لمن ))

سحر گاه رهروى در سر زمينى

بگفتا اين معما با قرينى

كه اى صوفى شراب آنگاه شود صاف

كه در شيشه بماند اربعينى

هر جوانى كه بى ادب باشد

گر به پيرى رسد عجب باشد

باشد به دل شكايت اگر از غمى تو را

با هيچكس مباد كه اظهار آن كنى

گر دوست است رنجه نمائيش دل زغم

ور دشمن است خاطر او شادمان كنى

وين هم غم دگر كه ز بيهوده گفتنى

دلشاد دشمنان و غمين دوستان كنى

ترسم اگر حكايت شبهاى غم كنم

غمگين شوى از اين غم او اين هم غم دگر(79)

دزدى بوسه عجب دزدى خوش عاقبتى است

كه اگر باز ستانند دو چندان گردد.

جانا دل من در هوس روى تو باشد

هر جا كه روم ميل دلم سوى تو باشد

در مسجد اگر بهر عبادت بروم من

محراب نمازم خم ابروى تو باشد

باشد هوسم كه خاك پاى تو شوم

مجذوب دو چشم دلرباى تو شوم

آندم كه زند آتش شوقت شعله

خواهم كه بجان و دل فداى تو شدم

ياد وصال مى كنم ديده پر آب مى شود

شرح فراق مى دهم سينه كباب مى شود

گر بقلم بياورم وصف جدائى ترا

از قطرات ديده ام نامه خراب مى شود

فراق آنچه به من مى كند سزاى من است

چرا كه قدر وصال تو را ندانستم

گفتم كه فراق را نبينم ديدم

آمد به سرم از آنچه مى ترسيدم

غم زمانه خورم يا فراق يار كشم

بطاقتى كه ندارم كدام بار كشم ...؟

چگونه نامه توانم نوشت بر محبوب

كه اشك ديده من شستشو كند مكتوب(80)

مكتوب جانفزاى تو آمد بسوى من

بوسيدم و بر اين دل بريان نهادمش

از خوف آنكه آتش شوقم بسوزدش

فى الحال بر دو ديده گريان نهادمش

وز بيم آنكه اشك سر شكم بشويدش

از ديده بر گرفتم و بر جان نهادمش

حسب حالى ننوشتيم و شد ايامى چند

قاصدى كو كه فرستم بتو پيغامى چند

ما بدان مقصد عالى نتوانيم رسيد

هم مگر لطف شما پيش نهد گامى چند

صحيفه اى كه در آن شرح هجر يار نويسم

زگريه شسته شود گر هزار بار نويسم

گهى بنامه زما ياد مى توان كردن

بدين نمط دل ما شاد مى توان كردن

صد نامه نوشتيم و جوابى نرسيده

اين هم كه جوابى ننويسند جوابى است

ترك جان اى يار جانى مشكل است

بى تو يكدم زندگانى مشكل است

بيش از اين نبود روا شرح كلام

سوختم از اشتياقت و السلام81)

(( حبيب ليس يعدله حبيب

و ما لسواه عن قلبى نصيب

حبيب غاب عن عينى و جسمى

و عن قلبى حبيبى لا يغيب

گر با غم عشق سازگار آيد دل

بر مركب آرزو سوار آيد دل

گر دل نبود كجا وطن سازد عشق

ور عشق نباشد به چكار آيد دل

دردا كه فراق ناتوان ساخت مرا

در بستر ناتوانى انداخت مرا

از ضعف چنان شدم كه بر بالينم

صد بار اجل آمد و نشناخت مرا

بر رخ نشسته گرد غريبى بسى مرا

مشكل بود دگر بشناسد كسى مرا