โศกนาฏกรรมแห่งกัรบาลา

تأوَّهَ قَلْبِي والفُؤَادُ كَئِيبُ
وأرَّقَ نَوْمِي فَالسُّهَادُ عَجِيبُ
 فَمَنْ مُبْلِغٌ عَنِّي الحُسَيْنَ رَسَالَةً
وإن كَرِهَتْهَا أنْفُسٌ وقُلُوبُ
ذَبِيحٌ بِلَا جُرْمٍ كَأنَّ قَمِيصَهُ
صَبِيغٌ بِمَاءِ الأرجُوَانِ خَضِيبُ
فَلِلسَّيْفِ أعْوَالٌ وَلِلرُّمْحِ رَنَّة
ولِلْخَيْلِ مِنْ بَعْدِ الصَّهِيلِ نَحِيبُ‏
تَزَلْزَلَتِ الدُّنْيَا لآلِ مُحَمَّدٍ
وكَادَتْ لَهُمْ صُمُّ الجِبَالِ تَذُوبُ‏
وغَارَتْ نُجُومٌ واقْشَعَرَّتْ كَوَاكِبٌ
وهُتِّكَ أسْتَارٌ وشُقَّ جُيُوبُ‏
يُصَلَّى ‏عَلَى المَبْعُوثِ مِنْ آلِ هَاشِمٍ
ويُغْزَى بَنُوهُ إنّ ذَا لَعَجِيبُ‏
لَئِنْ كَانَ ذَنْبِي حُبُّ آلِ محَمَّدٍ
فَذَلِكَ ذَنْبٌ لَسْتُ مِنْهُ أتُوبُ‏
هُمُ شُفَعَائِي يَوْمَ حَشْرِي ومَوْقِفِي
 إذَا مَا بَدَتْ لِلنَّاظِرينَ خُطُوبُ

ท่านอิมามชาฟิอีกล่าวบทกวีรำลึกถึงโศกนาฏกรรมแห่งกัรบะลา ดังนี้

หัวใจของฉันร่ำระงม ดวงใจของฉันทุกข์ระทม
ยามนิทราที่มิอาจหลับไหล ช่างเป็นการอดหลับอดนอนที่น่าแปลกใจยิ่ง
จงประกาศสาสน์ของฮุเซน
มาตรแม้นหัวใจของผู้คน จะเกลียดชังมันก็ตาม
เขานั้นถูกเชือดอย่างไร้ความผิด
อาภรณ์ของเขา ดั่งผ้าที่ย้อมด้วยสีม่วง
ดาบและธนู ต่างพุ่งไปยังเป้าหมาย
หลังจากเหล่าอาชา ส่งเสียงร้อง ต่างก็ร่ำไห้
ผืนโลกต้องสั่นสะเทือน แด่วงศ์วานของมูฮัมมัด
ขุนเขาเกือบจะพังทลาย เพราะไว้อาลัยต่อพวกเขา
ดวงดาวสั่นสะท้าน และสูญสิ้นในบัดดล

ดั่งผ้าม่านที่ฉีกขาดและแยกออกมา
พวกเขากล่าวสดุดีให้กับผู้ที่ถูกแต่งตั้งจากวงศ์วานบนีฮาชิม
แต่กลับทำสงครามกับลูกหลานของเขา ช่างน่าแปลกใจเสียนี่กระไร!
มาตรแม้นว่าความรักต่ออาลิ (วงศ์วาน)มูฮัมมัด จะเป็นบาปแล้วไซร้
กระนั้น ฉันจะไม่ขออภัย(เตาบัต)จากบาปนี้
(เพราะ) พวกเขาจะให้การสงเคราะห์(ชะฟาอัต)แก่ฉันในวันแห่งฮัชรีย์ (วันกิยามัต)
เมื่อความจริงถูกเปิดเผยออกมา ก็จะมีคำพูดต่างๆมากมายแก่ผู้ที่ได้พบเห็น

ที่มา หนังสือ ดีวาน ชาฟีอีย์ หน้า 48 พิมพ์ฉบับที่ 3 สำนักพิมพ์ ดารุลกีตาบุลอารอบีย์ เบรูต เลบานอน

โดย alhassanainth